بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

یحیی گل‌محمدی صدرنشینی را مدیون این شخص است ؛ رونمایی از یک گمشده پس از 15 سال !

نقش مهم علیرضا بیرانوند در صدرنشینی پرسپولیس به قلم فرزاد بیگی

نویسنده : ParsFootball NewsAgency
تعداد نظرات کاربران : 0 نظر
تاریخ انتشار : دوشنبه ۱۰ بهمن ۱۴۰۱ | ۱۳:۴۳

پرسپولیس صدرنشین لیگ برتر است . قرمزهای پایتخت بخش مهمی از این موفقیت را مدیون یک نام هستند : علیرضا بیرانوند
از فروردین 1380 تا تابستان 1395؛ از خداحافظی احمدرضا تا اولین سلام بیرو؛ پانزده سال طول کشیده تا سرخها یکبار دیگر صاحب بهترین سنگربان قاره کهن باشند. همان قدر مطمئن؛ همانقدر با اعتماد به نفس.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

سرخهای تهرانی پس از عابدزاده، گلرهای مختلف و متعددی را امتحان کرده اند.مردانی که قریب به اتفاقشان ملی پوش بوده و رزومه کم و بیش موفقی داشته اند. با این حال هرگز اطمینان و اعتماد به آخرین سنگر سرخها باز نگشته و هرگز ته دل هواداران و بازیکنان قرص نشده است.

جدای از باخت بحث برانگیز مقابل فولاد ، گویی دروازه پرسپولیس را طلسم کرده اند. وقتی صحبت از دفاع از آن به میان می آید ،دست و دل آماده ترین گلرهای لیگ هم می لرزد. هرچند فنایی، رودباریان، واعظی، حقیقی، رحمان احمدی، شهاب گردان و حتی سوشا مکانی در بهترین روزهایشان به پرسپولیس پیوسته اند؛ اما هرگز نتوانستند روند موفقیت هایشان را ادامه دهند. کار بجایی رسیده که سرخها در نیم فصل دوم لیگ یازدهم 91-1390 ناچار به استخدام گلر ناشناخته شهرداری یاسوج تن می دهند. حسین هوشیار. مردی که مقدر است جزیی از دربی تاریخی «ایمون زاید» باشد و نامش در سیاهه بازیکنان ثابت ترکیب پرسپولیس در این مصاف ماندگار ثبت شود.


حکایت دروازه بانان خارجی هم امیدوار کننده نیست. آنها یا مثل «لوبانف» ازبک مسخ شده و ناامید کننده به پرسپولیس رسیده اند، یا مثل «ایلیچ» متخصص دریافت گلهای زیبای از راه دور هستند. در این میان «آسمیر آودوکیچ» بوسنیایی و «نیلسون کوریا» برزیلی نمایشی قابل اعتنا تری دارند. با اینحال سنگربان بوسنیایی خیلی زود پرسپولیس را ترک میکند و «نیلسون» که بیشتر می ماند؛ در بزنگاه های مهم و در نبردهای مرگ و زندگی مرتکب اشتباهاتی بزرگ و نابخشودنی میشود. لغزشهایش یکبار به قیمت شکست در فینال جام حذفی 1392 و تقدیم قهرمانی به سپاهان و یکبار در مصاف بسیار حساس با راه آهن؛ سبب دور ماندن دست پرسپولیس دایی از قهرمانی لیگ سیزدهم خواهند شد. اشتباهاتی چنان مرگبار که حتی سبب گمانه زنی هایی در خصوص ارتباط آنها با عدم دریافت به موقع مطالبات دروازه بان برزیلی مطرح می‌شود.


شاید همین اتفاقها بعدتر حمید درخشان را قانع کرد تا «سوشا مکانی» را به «نیلسون» ترجیح داده و ناخواسته پایه گذار بزرگترین تزلزلهای ادوار لیگ در دروازه پرسپولیس شود. مکانی با تصمیم علی دایی به جمع سرخها اضافه شد، به خواست درخشان در تیم ماندگار شد و یک تنه جام قهرمانی لیگ پانزدهم را از جذابترین پرسپولیس برانکو گرفت. البته که در این میان نباید از ضعف ساختاری دفاع پرسپولیس و اشتباه راهبردی «پروفسور» در به خدمت نگرفتن سید جلال حسینی چشم پوشی کرد.
هرچه هست سرخها خیلی زودتر از موعد دست بکار می شوند. آنها بلافاصله بعد از پایان لیگ، علیرضا بیرانوند را به خدمت میگیرند. گلر بلند بالای لرستانی که در نفت چغر و دوست داشتنی آن سالها نامی برای خود دست و پا کرده و هر روز شایعه پیوستنش به تیم های بزرگ به گوش می رسد. سرخها از نیم فصل لیگ پانزدهم بدنبال بیرانوند بوده اند. اتفاقی که اگر می افتاد به احتمال فراوان شروع قهرمانی های برانکو را یکسال بجلو می انداخت. با این حال تقدیر در آنروزها دست اندر کار خلق شگفت انگیزترین رویداد کل ادوار لیگ سراسری ایران بود؛ قهرمانی ویسی و استقلال خوزستان. عبدالله همانقدر که مدیون گلر آماده خودش هست؛ می بایست سپاسگزار پافشاری منصوریان در عدم رضایت به انتقال بیرانوند به پرسپولیس و البته سوتی های تمام نشدنی سوشا هم باشد.


در هرحال پرسپولیسی ها پس از این نایب قهرمانی دراماتیک بالاخره «بیرو» را بخدمت گرفته اند. واقعا چه اهمیتی دارد که بیرانوند هوادار استقلال بوده یا پرسپولیس ؟ فوتبال معطل این قبیل داستان ها باقی نخواهد ماند. نه تنها در نسخه حرفه ای فوتبال ایرانی که حتی در روزگار استیلای تعصب و آماتوریسم نیز از این قبیل انتقالهای باور نکردنی کم نبوده اند. علیرضا اگر هوادار کلوپ آبی هم باشد، اولین آدمی نیست که پا روی دلش گذاشته و به سبب ملاحظات فنی وحرفه ای به تیم رقیب رفته است. مهم اینست که پسر با غیرت لرستان هرجا که برود با تمام وجود بازی خواهد کرد. مهم اینست که وقتی پیراهن سرخ را به تن میکند به نگهبان قابل اعتماد آخرین دژ پرسپولیسی ها تبدیل خواهد شد.
اصلا حضور بیرانوند در پرسپولیس چیزی بیشتر از به خدمت گرفتن یک دروازه بان خوب و تمام عیار است. او پس پانزده سال ، اطمینان و اعتماد از دست رفته را به قفس توری سرخها باز می گرداند. حالا مدافعان وقتی در تنگنا قرار می گیرند؛ با استرس و ترس و تردید به دروازه بان نگاه نمی کنند. البته که «بیرو» خوش شانس هم هست. روزگار حضورش در جمع سرخها با دوران ساختار سازی پروفسور کروات، اوج گیری دوباره پرسپولیس و البته واپسین هنرنمایی های سید جلال همراه می شود. کیمیاگری برانکو و کاپیتان با تجربه؛ شجاع خلیل زاده و محمد حسین کنعانی زادگان را به بهترین مدافعان مرکزی ایران تبدیل کرده است. با این حال کم نیست روزهایی که بیرانوند جور مدافعان را کشیده و دروازه را نجات می دهد.

مگر می شود مهار ضربه سر «ژاوی هرناندز» در جام باشگاه ها یا پنالتی « کریس» در جام جهانی را از یاد برد؟
«هت تریک» قهرمانی بدون بیرانوند و جوخه دفاعی نفوذ ناپذیر پرسپولیس غیر ممکن به نظر می رسد. با اینهمه آقای دروازه بان پس از سومین قهرمانی، به فکر بازی در فرنگ میافتد. همین موضوع او را از روزهای آرمانی دور کرده و به صلاح دید کالدرون آرژانتینی در بعضی بازیها روی نیمکت مینشیند.
هرچه هست قبل از قهرمانی چهارم؛ پرسپولیس را به مقصد بلژیک ترک میکند. با اینهمه داستان فرنگستان آنطور که فکر می کند خوب پیش نمی رود. خودش می گوید بعضی هم تیمی هایش دوست ندارند او به گلر ثابت تیم تبدیل شود. نه بلژیک و نه بعدتر پرتغال به سرزمین رویاهای دور و دراز علیرضا شباهت ندارند. از سوی دیگر پرسپولیس هم در بحبوحه بد عهدی گلر کروات، ناآمادگی لک و ناامید کنندگی گوهری و البته بازگشت تزلزل به خط دفاع، قهرمانی ششم را از دست داده است. روزگار برای سرخ ها و بیرانوند خوب پیش نمی رود. بازگشت به خانه بهترین تصمیم است. اگرچه برخی شایعه ها از حضورش در اردوگاه رقیب حکایت دارند؛ او ترجیح میدهد یک پسر خوب باقی بماند تا یک یاغی هیجان انگیز.


حضور دوباره اش در پرسپولیس سبب اعاده آرامش و اعتماد در دروازه سرخ ها می شود. البته که خط دفاع هم با استخدام پورعلی گنجی و گولسیانی ترمیم شده و توپ های خطرناک کمتری به سمت دروازه سرخها شلیک می شود.
در اواخر نیم فصل تیم ملی آماده شرکت در نخستین جام جهانی پاییزی می شود. جامی که بر وفق مراد ایرانی ها نیست. شکستن بینی، تلخی باخت سنگین را برای بیرانوند بیشتر میکند.
حضور ناموفق در شهرآورد پایتخت، تأثیر رویدادهای نامبارک قطر است.
با اینحال، بیرو به تدریج به روزهای آرمانی باز میگردد. این را می شود از مهارهای سرنوشت سازش در مصاف با گل گهر و حتی نساجی تشخیص داد. این را می شود در اعتماد به نفس غریبش در مقابل ضربات پنالتی «ون پارس» مشاهده کرد. اگرچه روی کاغذ تیم شایسته اصفهانی رقیب خطرناکی به حساب نمی آمد، اما از خیبر خرم آباد تا قشقایی شیراز، کم نبوده اند رقبای ضعیفتری که جام حذفی را به کابوس فراموش نشدنی ارتش سرخ تبدیل کرده اند.
احتمالا خیلی از هواداران پرسپولیس؛ در غروب سرد آزادی، در قمار مرگبار پنالتی ها و صد البته در همه نمایشهای توأم با آرامش بیرانوند، نشانه هایی از روزگار اوج و اقتدار عابدزاده را بخاطر آورده اند. از فروردین 1380 تا تابستان 1395؛ از خداحافظی احمدرضا تا اولین سلام بیرو؛ پانزده سال طول کشیده تا سرخها یکبار دیگر صاحب بهترین سنگربان قاره کهن باشند. همان قدر مطمئن؛ همانقدر با اعتماد به نفس.

اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال – فرزاد بیگی

خرید بلیط اتوبوس

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *