حضور پر رنگ در نقل و انتقالات زمستانی راهکار پرسپولیس برای فرار از بحران

بزرگترین حالت فریبنده ای که در فوتبال وجود دارد و مربیان باید از آن دوری کنند، ضمانت صندلی بواسطه نتایج گذشته است.

این خاصیت فوتبال است و بی رحمی از مهمترین ویژگی های آن. هیچ جامی، هیچ بردی هیچ رکوردشکنی ولو تاریخی ضامن بقای شما حتی در پایان فصل پیش رو نیست. اصولا خماری شکست ها بسیار بزرگتر و تصمیم سازتر از قول و قرارهای هنگام نشئگی فتح جام است.
با این وجود یحیی گلمحمدی با آن همه تجربه درتابستان گذشته، فریب آن دو جامی را خورد که دربهار صید کرده بود. او از تغییرات اساسی برای میل به بهتر شدن ترسید، تصور کرد اگربازیکنان کلیدی فصل قبل را حفظ کند قادر به تکرارهمان عناوین در لیگ برتر فوتبال است.

افت های احتمالی و مصدومیت های قابل پیشبینی را درمعادلاتش جای نداد. بی توجه به اتفاقات بدی که ممکن است برای هرفوتبالیستی رخ دهد، روی بازیکنانی که در گذشته به شدت سینوسی عمل کرده بودند، دل بست.از اسماعیلی فر تا سعید صادقی و علی نعمتی.

مشکلات ازهمان تابستان شروع شد.بزرگترین ضعف تیم فصل قبل مربوط به خط حمله اش می شد اما آنها خرید یک مهاجم خوب خارجی را محول کردند به آخرین اقدام و نتیجه آن شد که نه مهاجم خوب خارجی آمد و نه عیسی و عبدی حفظ شدند.

خودشان عذر شیخ و پریرا برزیلی را خواستند تا شوخی شوخی خط حمله این تیم بماند و یک شهاب زاهدی تازه وارد که مسلما قادر به تحمل همه این بارها نبود و نیست.

چرا نمی شود دل بست ؟

فاصله پرسپولیس و صدرجدول هنوز آنقدر زیاد نشده که بشود قید قهرمانی را زد اما برخورد یحیی با مشکلات و بعضا لج بازی های رخ داده، حکم می کند که کمترهواداری دل به قهرمانی سرخ ها ببندد.

مخصوصا حالا که یک رقیب با یک خط حمله آتشین به نام سپاهان برای قهرمانی لیگ برتر فوتبال جاری اسبش را زین کرده است.

در ابتدا به این موضوع بپردازیم که چرا برخلاف سپاهان که دوم آذرموفق به شکست 3 بر یک استقلال خوزستان در اهواز شد، پرسپولیس تن به تساوی داد؟ آیا آنها حریف را دست کم گرفتند؟ می شود عنوان کرد یحیی از کیفیت افتضاح زمین غدیراهواز بی اطلاع بود؟ یا باورداشت آنها از جادوی پخش مستقیم سراسری بی خبر بودند؟ همین استقلال خوزستان چندماه قبل در صورتی مقابل استقلال در تهران شکست خورد که در طول نود دقیقه، نمایش تحسین برانگیزی را ارائه داد.

پس نمی شود باورکرد، گلمحمدی بی اطلاع از این شرایط ، آن تغییرات عجیب و دور از ذهن را در تیمش به وجود آورد.پرسپولیس از زمان برانکو تا به حال همیشه با 4 دفاع بازی می کند اما خدا می داند چرا گلمحمدی بعد از داربی تصور کرد با نیمکت نشین کردن گولسیانی می تواند با اعتماد به فرشاد فرجی و دفاع سه نفره، تیم هجومی تری را روانه میدان کند.سیستم اشتباه بود.نه به واسطه اینکه قرمزها دو گل خوردند.

نه اینکه موفق به کسب 3 امتیاز نشدند. انها بالای 100 دقیقه، در آن زمین ناهموار به دنبال چیزی بودند که اصولا شدنی نبود. کدام مربی عاقل در چنین زمینی پاسکاری و بازیسازی از عقب را روش مناسبی می داند ؟ پرسپولیس هر دو گلش را روی دو کرنر به دست آورد. کرنر اول منجر به پنالتی روی سرلک شد.

کرنر دوم هم با سرزنی باهویی همراه بود. اما با این وجود بازهم یحیی اصرار به بازیسازی از عقب داشت و حتی در 15 دقیقه پایانی تلاش نکرد سراغ پلن دیگری در این زمین برود. شاید اگر سیستم دفاعی این تیم 4 نفره بود و با همان ترکیب سابق روانه میدان می شد، دست کم آن دو گل را نمی خورد.

نقش مدیریت چه بود؟

سوای مشکلات تاکتیکی باید به نقش مدیریت این تیم هم اشاره کرد. آنها با عدم جذب مهاجم تراز اول، مسیر این روزهای سیاه را برای هواداران این تیم سنگفرش کردند. پائیز چند روز دیگر به پایان می رسد و هواداران این تیم فوتبال می دانند که در دوماه این فصل یعنی آبان و آذر آنها جز شکست و تساوی نتیجه دیگری را شاهد نبودند.

اگرهمان پیروزی مقابل هوادار نبود، الان یحیی صاحب یک رکورد منفی تاریخی می شد. مدیریت این تیم خیلی دیر به فکر مراسم آشتی کنان با کادر فنی افتاد. البته موضوع قهرهای پرتعداد یحیی هم در جای خود محتاج یک آسیب شناسی کلان است.

مدیریت در زمان خودش نتوانست مشکلات مالی را حل کند. فاصله درویش و این تیم مرتب بیشتر و بیشتر شد و حالا کار به مرحله ای رسیده که هیچکس نمی تواند فردا را پیش بینی کند. مسلما اگر برابراین قهرهای پر تعداد گلمحمدی، درویش روش دیگری را پیش می گرفت، این تیم به همین راحتی وارد بحران خود ساخته نمی شد.

جام ملت ها فرصت طلایی برای بهبود

3 بازی فوتبال برای قرمزها مانده تا پایان نیمفصل. شاید بزرگترین شانس آنها در این مقطع بازی های جام ملت های آسیا باشد. وقفه ای یک ماهه که هم قادر است وضعیت روحی و جسمی بازیکنان این تیم را تغییر دهد و هم اینکه فرصت نهایی برای مدیریت و کادر فنی به وجود می آید برای تقویت تیم.

بدون شک بزرگترین آسیبی که قرمزها با آن رو به رو شدند از دست دادن مرتضی پورعلی گنجی در خط دفاعی این تیم بود. به نتایج پرسپولیس بعد از دست دادن مرتضی توجه کنید. او و یاسین سلمانی لیگ بیست و سوم را از دست دادند و شاید در نیمفصل پرسپولیس برای خرید بازیکن جدید، مجبور شود نام آنها را از لیست موقتا خارج سازد. البته مصدومیت وحید امیری که آن هم بیش از 3 ماه به درازا انجامید دیگر بدشانسی بزرگ گلمحمدی بود. با این وجود پرسپولیس باید در خط میانی و حمله حتما چند خرید انجام دهد.

این شاید آخرین فرصت برای کادرفنی و مدیریت تیمی باشد که همه تابستان را درباد دو قهرمانی بهار خوابید.با این پتانسیل مسلما این ترکیب و این تیم نه تنها قادربه حضور درصدر جدول نیست که حتی خانه دوم را هم بعید است به دست بیاورد. آنها برای بازگشت به کورس قهرمانی در ابتدا باید فاتح هر سه بازی تا پایان نیمفصل باشند، سپس برخلاف تابستان با همه توان به بازار نقل و انتقالات زمستانی بیایند.

چه کسانی در دسترس هستند ؟

بهانه هایی از قبیل بی پولی، پرشدن سقف و نبود بازیکن مورد نظربرای هیچ هواداری پذیرفته نیست.با شل کردن سرکیسه شاید بشود بعضی از بازیکنان لژیونر ایرانی که وضعیت چندان خوبی در تیم های فعلی خود ندارند را جذب کرد.بازیکنانی مثل علی علیپور و صادق محرمی وحتی علی قلی زاده، نام‌هایی هستند که پرسپولیس برای فرار از این بحران، چاره ای ندارد جز رفتن به سوی جذب آنها.

شاید هواداران دهه هشتادی این تیم، چندان با موئلفه بحران و تغییر سرمربی در میانه فصل آشنا نباشند اما هواداران قدیمی تر می دانند که بحران چگونه از یک روزنه کوچک و دم دستی شروع و سپس به یک مشکل لاینحا تبدیل می شود.

درست شبیه همان توپ برفی کوچکی که از قله شروع به حرکت می کند،در ابتدا کسی ابعاد و وزنش را جدی نمی پندارد اما آن توپ برفی هرچه به سمت کوهپایه نزدیک تر می شود، هم حجم بزرگتری می گیرد و هم پتانسیل بسیار بالایی را برای خلق یک بهمن عظیم ایجاد می کند. آن توپ برفی شروعش را آغاز کرده و اگر در فرصت تعطیلات نیمفصل، مدیران و کادرفنی پرسپولیس فکری به حالش نکنند شاید در آغاز بهمن ماه آن بهمن بزرگ شروع شود.