بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

یک اتفاق عجیب در دنیای فوتبال ؛ باز هم پای مسی و رونالدو در میان است

کسب توپ طلای جهان توسط بازیکنان پا به سن گذاشته به قلم فرزاد بیگی

نویسنده : ParsFootball NewsAgency
تعداد نظرات کاربران : 0 نظر
تاریخ انتشار : جمعه ۲۰ آبان ۱۴۰۱ | ۱۲:۰۷

نکته قابل تأمل این است که چگونه در غیاب «رونالدو» و «مسی»، باز هم توپ طلا به ستاره هایی بالاتر از 30 سال می رسد؟ آیا این اتفاق صرفا ادای دینِ عالم فوتبال به ستاره های پشت خط مانده است؟ به نظر نمی رسد چنین باشد. اگر در این اواخر اندک تردیدهایی در برگزیدگی و شایستگی این دو اعجوبه – بویژه در مورد آخرین توپ طلای مسی – وجود داشته ؛ در لیاقت و استحقاق «مودریچ»، «لواندوفسکی» و «کریم بن زما» هیچ تردیدی وارد نشده و اکثریت کارشناسان و اهالی فوتبال از این انتخاب ها حمایت کرده اند.

خبرگزاری فوتبال ایران پارس فوتبال دات کام :

داستان توپ طلا از سال 1995جهانی شد. قبل تر این جایزه فقط به اروپایی ها می رسید. «ژرژ وه آ» لیبریایی هم اولین و آخرین آفریقایی و هم نخستین برنده جهانی این جایزه معظم بوده است. در همه این سالها شانزده نفر به این افتخار بزرگ دست یافته اند. شانزده ابرستاره.
تا قبل از ظهور تقریبا توأمان «کریستین رونالدو» و «لیونل مسی» و آغاز سلطنت دیرپای این دو اعجوبه ؛ «رونالدوی برزیلی» تنها کسی بود که دو بار موفق به کسب توپ طلا شده بود. در واقع «زیدان»، «رونالدینیو»، «فیگو»، «کاکا» و هیچ فوتبالیست بزرگ دیگری موفق به تکرار این افتخار نشده بودند. بنابراین کسب 13توپ طلای تقریبا پشت سر هم و رقابت دیوانه وار و افسانه ای دو ابرستاره هم روزگار، اتفاقی بدیع، بی نظیر و باور نکردنی بوده است. این دو نفر نه تنها رکورد دریافت توپ طلا، بلکه قریب به اتفاق آمار، استانداردها و افتخارات فردی جهان فوتبال را ارتقا داده و در سطحی دور از دسترس قرار داده اند.


تا قبل از آغاز عصر «لیونل و کریس»؛ میانگین سنی برندگان توپ طلا در حدود 27 سال بوده است. دقیقا محدوده ای که انتظار می رود بازیکنان به مرز پختگی کامل و بالاترین بازدهی رسیده باشند. با این حال غلبه هژمونی دو نفره «مسی/رونالدو» بر عالم فوتبال و انحصاری شدن توپ طلا؛ سبب دگردیسی معنادار در سن برندگان این جایزه شد. سال 2008 «رونالدوی پرتغالی» در 23 سالگی و سال 2009 مسی در 22 سالگی نخستین توپ طلا را دشت کردند. از آن سالها تا کنون، سن صاحبان این جایزه به همراه برندگان همیشگی اش بالا و بالاتر رفته است. با تداوم دور از انتظار و درخشش بی پایان «دوقلوهای لاتین» عالم فوتبال و از سال 2016 که «رونالدو» در 31 سالگی به توپ طلای چهارم رسید تا امروز؛ همه برندگان این جایزه، مردانی بالای 30 سال بوده اند. در واقع علاوه بر رونالدو و مسی که هر کدام دو توپ طلا را در آنسوی 30 سالگی به دست آورده اند؛ در این سالها «مودریچ» در 33 سالگی و «کریم بن زما» در آستانه 35 سالگی موفق به کنار زدن «فرا زمینی ها» و شکار این جایزه ارزشمند شده اند. البته یکبار هم در سال 2020 «لواندوفسکی» 32ساله به حوالی توپ طلا رسید؛ اما همه گیری کرونا مانع از تحقق رویای این ماشین گلزنی خارق العاده شد.


نکته قابل تأمل این است که چگونه در غیاب «رونالدو» و «مسی»، باز هم توپ طلا به ستاره هایی بالاتر از 30 سال می رسد؟ آیا این اتفاق صرفا ادای دینِ عالم فوتبال به ستاره های پشت خط مانده است؟ به نظر نمی رسد چنین باشد. اگر در این اواخر اندک تردیدهایی در برگزیدگی و شایستگی این دو اعجوبه – بویژه در مورد آخرین توپ طلای مسی – وجود داشته ؛ در لیاقت و استحقاق «مودریچ»، «لواندوفسکی» و «کریم بن زما» هیچ تردیدی وارد نشده و اکثریت کارشناسان و اهالی فوتبال از این انتخاب ها حمایت کرده اند.
به این ترتیب مسأله این است که چرا در روزگار افول تدریجی دوگانه «رونالدو/مسی» هیچ مدعی جوانی حضور ندارد و جایگاه این دو اعجوبه، صرفا بوسیله مردانی هم نسل به چالش کشیده شده است. آیا تداوم کم نظیر دو ابرستاره مذکور سبب ترویج مبارزه جویی و رویاپردازی در مردانی از میانه دهه هشتاد میلادی شده است؟ آیا موفقیت های ادامه دار این دو نفر، سایر ستاره های هم روزگار را به حضور دیرپا در بالاترین سطح تشویق کرده است؟


شاید پاسخ این سوالها در سخنان مبارزه جویانه، امیدوارانه و توأم با اعتماد به نفس «روبرت لواندوفسکی» 34 نهفته باشد. مرد لهستانی وقتی در جریان دریافت جایزه بهترین گلزن سال 2022، با سخنان «دیدیه دروگبا» درباره « ارلینگ هالند» نروژی و تهدیدی که از سوی این ستاره نوظهور برای حدنصاب های بی نظیرش وجود دارد؛ روبرو شد، با خونسردی و لبخند گفت: «نسل جدید از راه می رسد، اما کار من هم هنوز تمام نشده و خواهیم دید که در آینده چه خواهد شد. چه بسا در بارسا به رکوردهایی بالاتر از گذشته خواهم رسید.»
البته که دیر یا زود روزگار درخشش «مسی/ رونالدو» و هم نسلان شگفت انگیز و خستگی ناپذیر آنها به پایان آمده و نوبت به نسل های جدیدتر خواهد رسید. با این همه جهان فوتبال نمی تواند و نباید در جریان تمجید و تکریم و یادکرد افسانه « مسی/ رونالدو»، از گلادیاتورهای مبارزه جو و هم روزگار این دو اعجوبه فرا زمینی یاد نکند. مردانی که سالها در سایه این دو نفر باقی ماندند؛ اما هیچگاه از تلاش، ممارست و حرفه ای گری دست نکشیدند. آدمیانی که اگر در جوانی نتوانستند «مسی و رونالدو» را کنار بزنند؛ اینقدر مداومت داشته و سرسختی نشان داده اند که در نهایت و در پیرانه سری این دو رقیب شکست ناپذیر را مقهور کنند. از یاد نباید برد که بسیاری از بزرگان عالم فوتبال مانند «ژاوی»، «اینیستا»،«ریبری»، «نویر»، «ابراموویچ»، «روبن»،« نیمار»، «صلاح»، «سوارز» و… هرگز نتوانستند به اقتدار «مسی/رونالدو» خاتمه داده یا خدشه ای وارد کنند.


راستی کار کدام یک قابل ستایش تر است؟ «مسی و رونالدو» یا ستاره هایی که در سال های پایانی فوتبالشان توپ طلا را از چنگ اعجوبه های مذکور درآورده و به بیش از یک دهه استیلای آن ها پایان دادند؟ آیا اصلا می توان در این خصوص داوری عادلانه ای داشت؟ اصلا این داوری اهمیتی دارد؟ مهم خاطرات بی تکرار و بی نظیری ست که در سال های حضور این جماعت ماجراجو، سخت جان و رویاپرداز ساخته شده و در حافظه جمعی جهانیان به یادگار مانده است. کاش این ابرستاره ها و نبردهای سرشار از شور، امید و هیجانشان در نسل های آینده باز تولید شوند.کاش نسل فوتبال دوست آینده به اندازه اکنونیان خوش اقبال باشند.

اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال ؛ فرزاد بیگی

خرید بلیط اتوبوس

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *