شک نکنید؛ اونای امری این‌بار با استون ویلا، به دنبال کسب پنجمین قهرمانی در لیگ اروپا

طرفداری | در این مطلب نگاهی کوتاه به بازی‌های استون ویلا، کریستال پالاس و ناتینگهام فارست در لیگ اروپا و لیگ کنفرانس اروپای فصل ۲۶-۲۰۲۵ خواهیم داشت.

لیگ اروپا؛ بازل (سوئیس) ۱-۲ استون ویلا (انگلستان)

سفر اروپایی ویلا، تیم آمادهٔ اروپا، با گل‌های ایوان گسان و یوری تیلمانس و غلبه بر تیم شهر راجر فدرر، ‌احتمالاً بهترین بازیکن تاریخ تنیس که در ورزشگاه هم حضور داشت، ادامه پیدا کرد. فدرر با لم دادن روی صندلی‌های VIP، مطمئناً می‌توانست هنر و ظرافت را تشخیص دهد؛ خصوصاً زمانی که یوری تیلمانس با پیراهن سفید، ضربه‌ای را نواخت که شبیه همان فورهندهای پر پیچ‌ و تاب فدرر بود؛ توپ‌هایی که در خطوط سفید ویمبلدون فرود می‌آمدند و حریف را در بهت و ناباوری رها می‌کردند.

فدرر، در بازل به دنیا آمده و در همین شهر بزرگ شده است. او برای حمایت از تیم محبوب شهرش به ورزشگاه آمده بود، اما شب او با نمایش بی‌وقفه و تماشایی استون ویلا خراب شد؛ نمایشی که تیلمانس با ضربه‌ای زیبا آن را کامل کرد تا هشتمین پیروزی پیاپی تیمش شکل بگیرد و ماجراجویی موفقیت‌آمیز اروپایی ویلا همچنان ادامه داشته باشد.

جدولی شلوغ در صدر لیگ اروپا شکل گرفته است؛ شش تیم فقط با یک امتیاز اختلاف از هم جدا شده‌اند و انواع و اقسام محاسبات، آمارگران را به‌ خوبی مشغول کرده، اما شاید یک واقعیت ساده را نمی‌توان نادیده گرفت: در حال حاضر استون ویلا می‌تواند خود را آماده‌ترین تیم قاره بنامد.

اونای امری مشغول کار بزرگی است. باور کردنش آسان نیست؛ زمانی که فقط کمتر از ۳ ماه پیش، سرمربی استون ویلا در اتاق رسانه‌ای ورزشگاه ساندرلند با عصبانیت بازیکنانش را «تنبل» توصیف می‌کرد و از ناتوانی خود در تحقق پتانسیل واقعی آن‌ها گلایه داشت. حالا دیگر از آن حرف‌ها خبری نیست. درست است امری هرگز جوگیر نمی‌شود و صحبت‌ها و پیش‌بینی‌ها درباره هرگونه جامی را پیش از باز شدن کادوهای کریسمس، مضحک می‌داند، اما هزاران هواداری که راهی ورزشگاه سن‌ یاکوب پارک شده بودند، کاملاً آماده رؤیاپردازی بودند.

زمانی که امری یک روز قبل، از دروازه‌های باشگاه گذشت و قدم به ورزشگاه گذاشت، خاطرات به سرعت برایش زنده شدند؛ همین‌جا بود که او سه‌گانه قهرمانی در لیگ اروپا را با سویا تکمیل کرد. پیروزی ۳-۱ مقابل لیورپول در می ۲۰۱۶، همچنان یکی از بهترین شب‌های دوران مربیگری او به حساب می‌آید.

با این حال، او همواره می‌گوید: «من همیشه به آینده نگاه می‌کنم»؛ و جاه‌طلبی فتح این تورنمنت با سومین تیم، و پنجمین قهرمانی کلی در لیگ اروپا، همچنان در او شعله‌ور است، دقیقاً مانند نور منورهای قرمزی که پشت یکی از دروازه‌ها، سکوهای اولتراهای بازل را روشن کرده بود.

استون ویلا اخیراً در فرمی چشم‌نواز قرار دارد و همه را وادار می‌کند آن‌ها را جدی بگیرند؛ فرمی که اجازه می‌دهد رؤیاهای بزرگ اوج بگیرند و امری در ته دل و به‌ درستی می‌داند این جامی است که تیمش می‌تواند آن را فتح کند.

«نمی‌توانیم متوقف شویم. لیگ اروپا برای ما خیلی مهم است؛ مدعی قهرمانی بودن، بستگی به حفظ ثبات دارد. باید در جمع هشت تیم برتر بمانیم. تیم‌های دیگر هم کم‌ کم بهتر می‌شوند. این رقابت خیلی سخت است».

استون ویلا در چنان ریتم خیره‌کننده‌ای قرار گرفته که همه را وادار کرده با احترام به آن‌ها نگاه کنند؛ ۱۳ برد در ۱۵ بازی اخیر، که با له‌ کردن آرسنال به اوج رسید، اجازه می دهد رؤیاهای بزرگ رنگ واقعیت بگیرند و امری آشکارا و به‌ حق، این تورنمنت را قابل فتح می‌بیند.

او برای این دیدار هشت تغییر نسبت به تیمی که شنبه آرسنال را شکست داد ایجاد کرد و همین موضوع، بیش از پیش قدرت بالقوه ویلا را نشان می‌دهد. وقتی این‌ همه تغییر انجام می‌شود، همیشه نمی‌توان انتظار بازی‌ای روان داشت، اما ترکیب اصلی تیم باز هم سرشار از تجربه، قدرت و استعداد بود. خط دفاعی متشکل از متی کش، ازری کونسا، ویکتور لیندلوف و لوکاس دینیه سال‌هاست در بالاترین سطح بازی می‌کنند و چهار نفر جلوی آن‌ها، یعنی ایوان گسان، امیلیانو بوئندیا، جیدون سانچو و دونیل مالن، گزینه‌ها و هیجان زیادی در حمله فراهم می‌کنند. از این‌رو، بله: ویلا از درون، توان رفتن تا مراحل بالای این رقابت‌ها را دارد.

با این حال، یک مشکل اینجا بود؛ همه چیز برای ویلا بیش از حد آسان به نظر می‌رسید، ولی امری مثل همیشه، با اضطراب و شبیه کسی که تمام پول کریسمسش را با شرط روی یک اسب یا تیمی باخته است، در کنار خط زمین قدم می‌زد و با هر اشتباه کوچک، چهره‌اش در هم می‌رفت. اما بازیکنانش در منطقهٔ امن خودشان بودند؛ دو هفته قبل، آن‌ها به‌ راحتی از پس تیم یانگ بویز که فقط یک امتیاز پایین‌تر از بازل در جدول سوپرلیگ سوئیس قرار دارد، برآمده بودند و نتیجه ۲-۱ اصلاً نشان‌دهنده برتری‌شان نبود و منطقی بود انتظار داشته باشند اینجا هم همین سناریو تکرار شود. وقتی گسان در دقیقه ۱۷ توانست گل اول را به‌ سختی وارد دروازه کند، همه چیز طبق نقشه پیش می‌رفت. امری ناگهان لبخند مردی را پیدا کرد که شاهد برنده‌ شدن اسب مورد علاقه‌اش بوده است.

اما در فوتبال، خودباوری بیش از حد، می‌تواند عجایب و عواقب عجیبی را رقم بزند. یک افت کوچک در ریتم، یک دفع توپ اشتباه، ناگهان جو بازی را عوض می‌کند. بازل با گل دومینیک اشمید که توسط VAR مردود اعلام شد، هشدار داد که نباید دست‌ کم گرفته شود، اما این هشدار جدی گرفته نشد.

در دقیقه ۲۷، بازیکنان ویلا در دفاع منفعلانه عمل کردند؛ ژردان شکیری، همان جعبهٔ خپل دیدنی و پر از حقه، یک ضربه ایستگاهی زیبا ارسال کرد و فلاویوس دانیلیوک با فرار از چنگ مارکو بیزوت، دروازه‌بان مردد ویلا، توپ را به تور رساند و بازی را مساوی کرد. امری دوباره گُر گرفت و به حالت آتشفشانی درآمد. اما زیبایی داشتن چنین ترکیب عمیقی این است که سرمربی می‌تواند بازیکنی با کیفیت تیلمانس را برای تغییر جریان بازی وارد زمین کند. هافبک بلژیکی نشان می‌دهد در بهترین روزهای دوران بازی خودش قرار دارد، با مسئولیت بیشتر شکوفا می‌شود و اعتماد به‌ نفس در خونش موج می‌زند.

تیلمانس وقتی در دقیقه ۵۲ توپ جلوی پایش افتاد، لحظه‌ای تردید درباره نتیجه کار به خود راه نداد؛ پاس بوئندیا کاملاً مناسب بود و تیلمانس بدون اینکه حتی گامی بردارد، با ضربه‌ای دقیق، توپ را تبدیل به گل پیروزی کرد. تنها تفاوت او با راجر فدرر این بود وقتی که توپ به تور برخورد کرد، برخلاف تنیسورها شادمان شد. ست، گیم، اَند مچ؛ ویلا (Set, Game & Match; Villa)

لیگ اروپا؛ اوترخت (هلند) ۱–۲ ناتینگهام فارست (انگلستان)

رؤیای اروپایی هنوز زنده است. حالا شان دایچ هرچه زودتر باید بفهمد در کوران نبرد سقوط در لیگ برتر، به کدام یاران ذخیره خود می‌تواند اعتماد کند. اگر ناتینگهام فارست واقعاً قصد دارد از سقوط رهایی پیدا کند و هم‌زمان در اروپا هم پیشروی داشته باشد، شان دایچ باید راهی پیدا کند تا به بازیکنانی که ظاهراً به آن‌ها اعتماد ندارد، تکیه کند.

گل دیرهنگام ایگور ژسوس، پس از آنکه مایک فن‌ در هورن گل آرنو کالیموندو را پاسخ داد، امیدهای فارست برای صعود مستقیم به جمع ۱۶ تیم برتر لیگ اروپا را زنده نگه داشت، اما با وجود اولین برد خارج از خانه در اروپا از سال ۱۹۹۵، ترکیب دوم تیم در مجموع چنگی به دل نمی‌زد.

با توجه به این‌که فارست بین یکشنبه تا سوم ژانویه شش بازی در لیگ برتر در پیش دارد، دایچ می‌داند اگر همچنان فقط به بازیکنان مورد علاقه‌اش در ترکیب اصلی اعتماد کند، ریسک بزرگی را پذیرا شده است.

از زمان جانشینی آنژ پوستکوعلو در ۲۱ اکتبر، دایچ در هفت بازی در لیگ برتری، هدایت فارست را برعهده داشته؛ سه برد، سه باخت و یک تساوی. در این مدت فقط ۱۵ بازیکن در ترکیب اصلی قرار گرفته‌اند و شاید اگر موریلو سه بازی را به دلیل مصدومیت از دست نمی‌داد، این عدد حتی کمتر هم ‌بود. هفت بازی اول لیگ تحت هدایت دایچ در ۴۲ روز انجام شد. شش بازی بعدی بین ۱۴ دسامبر تا ۳ ژانویه، دقیقاً طی سه هفته برگزار خواهد شد.

دایچ چگونه این معمای چرخش و استراحت دادن به بازیکنان را حل خواهد کرد؟ دایچ سومین سرمربی فصل ناتینگهام فارست است، با تیمی کار می‌کند که مطابق سلیقه و نیازهای معمول او نیست، و در هفته‌های پیش رو، او به تمام مهارت و خلاقیتش نیاز خواهد داشت تا فارست را در مسیر درستی در هر دو جبهه داخلی و خارجی نگه دارد!

لیگ کنفرانس؛ شلبورن (ایرلند) ۰–۳ کریستال پالاس (انگلستان)

در اینجا باید از درس کلیدی‌ای که الیور گلاسنر می‌تواند از این برد قاطع در لیگ کنفرانس بگیرد؛ و ستاره‌ای که می‌تواند در غیاب اسماعیل سار، دورانش در جمع عقاب‌ها را استارت بزند، صحبت کرد.

کریستال پالاس عملاً جایگاه خود در مرحله حذفی لیگ کنفرانس را با پیروزی ۳-۰ مقابل شلبورن قطعی کرد. تیم الیور گلاسنر برای حریف ایرلندی خود بیش از حد قدرتمند بود و گل‌های کریستانتوس اوچه، ادی انکتیا و یرمی پینو در شبی بارانی در دوبلین، برای پیروزی کافی بود.

عقاب‌ها در حال حاضر در ردهٔ نهم جدول لیگ کنفرانس قرار دارند و برای صعود، در بازی آخر مرحله لیگ، هفته آینده مقابل کوپس تنها به یک امتیاز نیاز دارند؛ هرچند باید اتفاقات خیلی عجیبی رخ دهد تا آن‌ها در بین ۲۴ تیم برتر قرار نگیرند. از این‌رو اگر بخواهند در جمع هشت تیم اول قرار بگیرند و از انجام بازی پلی‌آف در سال نوی میلادی فرار کنند، احتمالاً باید هفته آینده هم به پیروزی برسند.

این شبی بسیار مثبت برای پالاس بود؛ شبی که در آن حتی به بن کیسی، محصول آکادمی باشگاه، فرصت انجام اولین بازی‌اش را بدهند. بحثی نیست؛ گلاسنر سرنوشت عقاب‌ها را تغییر داده است!