هت‌تریک پیاپی پاریس مقابل انگلیسی‌ها، تقریبا کامل شد!

طرفداری | با تمام انگیزه‌بخشی‌های میکل آرتتا، مربی آرسنال، هواداران سنگ‌تمام گذاشتند اما بازیکنان آرسنال اصلاً نتوانستند پاسخگوی این حمایت پرشور باشند.

پاریسی‌ها در هر بخش از بازی بهتر و برتر بودند. همه‌چیز برای یک شب بزرگ اروپایی مهیا بود، اما این پاری‌سن‌ژرمن بود که نمایش را دزدید و در برابر چشمان همه، آرسنال در لندن زیر بار سنگین کلاس درس انقلابیون پاریسی قرار گرفت.

تیم شمال لندن حالا یک هفته فرصت دارد تا خودش را جمع‌وجور کند و برای سفر به پاریس برای بازی برگشت آماده شود. باید گفت پایان ناامیدکننده‌ای بود.

نیمه اول مجذوب‌کننده، و نیمه دوم واقعاً کسل‌کننده‌ای بود، با این حال، لوئیس انریکه، مربی اسپانیایی پاری، نگرانی چندانی ندارد. تیمش آمد، توپ را در اختیار گرفت و بازی را برد.

مثل همیشه گل زودهنگامی زد و حدود ۶۵ دقیقه از ۹۰ دقیقه بازی، آرسنال را کاملاً خنثی کرد. باید اقرار کرد آن‌ها به‌سادگی توپچی‌ها را مغلوب کردند و تیم لندنی حقیقتاً توانی برای پاسخگویی نداشت. اگر بخواهیم واقع‌بین باشیم، آرسنال خوش‌شانس بود که گل‌های بیشتری نخورد!

ضعیف و شکست‌خورده در تاکتیک، در نبردهای تن‌به‌تن و حتی در روحیه. این شب برای میکل آرتتا، تلخ‌تر از آن بود که تصورش را داریم. در واقع امیدهای لیگ قهرمانان آرسنال با واقعیتی سخت و کوبنده روبه‌رو شد.

تنها در لحظاتی که توپچی‌ها به سبک قدیمی، با خون و غیرت به میدان آمدند، توانستند کمی خودی نشان دهند. اما حتی آن هم مقابل کلاس و نظم پی‌اس‌جی، به چشم نیامد.

آرسنال در دور قبل رئال مادرید بزرگ را تحقیر کرده بود، ولی در این بازی به طرز عجیبی خام، کم‌تجربه و از نفس‌افتاده نشان داد.

تنها دل‌خوشی آرتتا این است که تیمش هنوز حذف نشده. نتیجه‌ی بازی رفت، هرچند ضعیف است، اما درهای بازگشت برای دیدار برگشت در پارک دو پرنس هنوز کاملاً بسته نشده است.

واقعیت این است، پاریس تیمی بود از جنس لیگ قهرمانان. قبلاً لیورپول و استون‌ویلا را کنار زده بود، و حالا هم با نمایشی روان، منسجم و درخشان، آرسنال را در خانه‌اش به زانو درآورد.

می‌شود دنبال بهانه گشت؛ غیبت توماس پارتی در میانه میدان، مطمئناً یک ضربه‌ی بزرگ بود. اما واقعیت این است که آرسنال با افت محسوس فرم خود در لیگ، موفق نشد به سطح بالای هفته‌های پیشین بازگردد.پ

این موضوع حالا کمی نگران‌کننده هم شده، چراکه هنوز سهمیه‌ی فصل بعد لیگ قهرمانان تضمین نشده و در کنار بازی حیاتی با پاریس، آن‌ها باید شنبه هم با بورنموث روبه‌رو شوند.

وقتی دقایق پایانی فرا رسید، سکوتی سنگین بر امارات حاکم بود؛ سکوتی که نتیجه‌ی امیدهای فریبنده‌ی فصل بود، امیدهای گول‌زنکی که در لحظات حساس، هیچ‌گاه به اوج نرسید و کامل نشد.

باید به لوئیس انریکه، سرمربی پی‌اس‌جی اعتبار داد؛ تیمش را استادانه مدیریت کرد، و ویتینیا در خط میانی، یک نمایش تحسین‌برانگیز دیگر ارائه داد. در خط حمله هم زوج وحشتناک دمبله و کواراتسخلیا، بی‌رحم ظاهر شدند.

آرتتا تلاش خودش را کرد؛ حتی پیش از بازی با ویدیویی از هواداران خواست جو ورزشگاه را آتشین کنند.

هواداران آرسنال با پوتین‌هایشان برای بزرگ‌ترین بازی تاریخ ورزشگاه امارات آمده بودند، درست همان‌طور که آرتتا از آن‌ها خواسته بود. امارات هم برای لحظاتی واقعاً لرزید. ورزشگاه به یک دیگ جوشان تبدیل شده بود، چیزی که به‌ندرت در آن دیده شده بود.

اما متأسفانه، بازیکنان آرسنال فراموش کرده بودند پوتین‌های رزم خود را بپا کنند و خیلی زود، همه‌چیز فروریخت.

تنها چهار دقیقه از بازی گذشته بود که کواراتسخلیا، با فضای باز در سمت چپ، توپ را به دمبله سپرد و شوت زمینی او، پس از برخورد به تیر دروازه، آرام درون دروازه‌ی رایا آرام گرفت. سکوتی مرگ‌بار ورزشگاه را فرا گرفت. در دل این هیاهو، زیر نور بی‌رحم پروژکتورها، تیم میزبان می‌رفت تا در برابر پاری‌سن‌ژرمن تحقیر شود.

ناگهان آن ضربات آزاد مهیب دکلان رایس در بازی رفت مرحله‌ی یک‌چهارم نهایی برابر رئال مادرید در همین ورزشگاه، آن موشک‌های هدایت‌شده که به نظر می‌رسید مسیر را به سمت فینال لیگ قهرمانان در مونیخ روشن کرده است، به خاطره‌ای دور تبدیل شدند.

در سی دقیقه‌ی ابتدایی، بازی با ۷۵ درصد مالکیت، به توپچی‌ها اجازه‌ی نفس کشیدن نداد. جایی که اسلاوکو وینچیچ، داور مسابقه، بازی را کاملاً از دست داده بود و همه را به‌سادگی به مهمانی کارت زرد دعوت می‌کرد.

آرسنال دیر به خودش آمد، دیر ریتم گرفت و دیر فهمید مقابل چه غولی ایستاده است. اما وقتی این کار را کرد، نشان داد که هنوز هم شانس دارد. لحظه‌ای که کیویور توپ را به مرینو رساند و چیزی نمانده بود که آرسنال گل تساوی را بزند، اما ژائو نوس با تکلی بی‌نقص، همه‌چیز را از بین برد.

این دوئل هنوز تمام نشده، اما کار اکنون به‌مراتب سخت‌تر از چیزی است که قبل از سوت آغاز نبرد بود. سرمربی پاری‌سن‌ژرمن، لوئیس انریکه، به‌تنهایی تبدیل به توپ ویرانگر فوتبال انگلیس شده؛ تیم او به‌سرعت در حال پیشروی است. او پیش از این، لیورپول و استون‌ویلا را در مراحل حذفی و سیتی را در مرحله‌ی مقدماتی کنار زده، و حالا آرسنال را به زنجیر کشیده است.

این شب، آن چیزی نبود که آرسنال امیدش را داشت. بیشتر شبیه تحقیر سال ۲۰۰۹ مقابل منچستریونایتد بود؛ زمانی که در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان، آرسنال ۳-۰ عقب افتاده بود. تعداد گل در این بازی به آن اندازه نبود، اما احساس یأس، تفاوت چندانی نداشت.

این پاریس همان تیمی نبود که در بازی برگشت مرحله‌ی قبل مقابل ویلا دچار لرزش شده بود. این پاریس، همان تیمی بود که لیورپول را هم در خانه و هم در بیرون از خانه از پا درآورده بود.

این پاریس تیمی بود که با الهام از مهاجمان خود، و درخشش بی‌وقفه‌ی ویتینیا در قلب میانه‌ی میدان، شبیه یکی از بهترین تیم‌های حال حاضر اروپا به نظر می‌رسید. تیمی که به‌نظر می‌رسد باور دارد برای نخستین بار آماده‌ی بالا بردن جام لیگ قهرمانان است.

آرسنال از تلاش کم نگذاشت، اما بوکایو ساکا شب آرامی داشت، و دکلان رایس هم، با آن استانداردهای درخشانش برابر رئال، به همان اندازه کم‌اثر ظاهر شد. مارتین اودگارد با همه‌ی ظریف‌کاری‌هایی که دارد، به عنوان کاپیتان تیم، بی‌روح و کم‌جان نشان داد.

مردی که هرگز نمی‌بینیم مانند کاپیتان و مردان تعیین‌کننده‌ی میانه‌ی میدان افسار بازی را به دست بگیرد؛ او حتی به‌جای شلیک توپ و امتحان شانس خود، ترجیح می‌دهد با یک بغل‌پای ساده توپ را به بازیکن دیگری بسپارد.

در نیمه‌ی دوم گل مساوی توسط VAR مردود شد، اما آن‌ها به‌راحتی می‌توانستند با اختلافی بیشتر ببازند. بردلی بارکولا، هفت دقیقه مانده به پایان بازی، یک موقعیت طلایی را برای دو برابر کردن برتری پاریس از دست داد و چند دقیقه بعد، گونسالو راموس توپی را به تیرک زد که باید به گل تبدیل می‌شد.

آرسنال باید در همین بازی حذف می‌شد، اما نشد. با این حال، آن‌ها باید در پارک دو پرنس به تیمی کاملاً متفاوت تبدیل شوند تا شاید شانسی برای رسیدن به فینال داشته باشند.

آرتتا تلاش زیادی کرده بود تا هواداران را تشویق کند زودتر در صندلی‌هایشان قرار بگیرند و در اطراف غرفه‌های نوشیدنی معطل نمانند:

باید امارات را به مکان خاصی تبدیل کنیم، واقعاً امیدوارم همه انرژی لازم را با خودشان به همراه بیاورند.

شب‌هایی از این دست، انرژی خاص خودشان را دارند؛ انرژی بودن در میان نخبگان، انرژی نزدیک بودن به جام، انرژی اینکه حس می‌کنی این تیم آرسنال پس از پیروزی برابر رئال، به بلوغ رسیده و آماده است تا سرنوشت را با دستان باز در آغوش بکشد.

تیم پاریسی آن انرژی را حس کرد. درواقع، این هواداران آن‌ها بودند، نه آرسنال، که یک ساعت مانده به سوت آغاز، صندلی‌هایشان را پر کرده بودند و با شور و حرارت، از تیم‌شان حمایت می‌کردند.

آرسنال ده دقیقه بعد دوباره به‌طرز ناامیدکننده‌ای تا آستانه‌ی گل مساوی پیش رفت. دکلان رایس یکی از آن فرارهای معروفش را از میانه‌ی میدان انجام داد و توپ را برای لئاندرو تروسار مهیا کرد. شوت تروسار به سمت گوشه‌ی پایین دروازه نشانه رفته بود، اما دوناروما با واکنشی عالی و با نوک انگشتانش توپ را به بیرون فرستاد. مهار او در مقابل آخرین شانس آرسنال و ضربه‌ی مارتینلی هم فوق‌العاده بود.

راستش را بخواهید، در سال‌های اخیر از طرفدارهای پروپاقرص او نبودم، ولی الان هم جلوی استون‌ویلا و هم در امارات، نشان داد دروازه‌بان بزرگی است. راستش، اصلاً به نظر نمی‌رسید قرار است گلی بخورد… و خب، نخورد.

آرسنال با یک گل در خانه شکست خورد، اما شکست اول در فوتبال اروپا همیشه پایان نیست، با این‌حال، آرسنال باید چیزی فراتر از نظم تاکتیکی یا حرکات و درخشش فردی داشته باشد؛ باید روحیه‌ی جنگندگی‌اش را از اعماق وجود بیرون بکشد.
چه چیزی در امارات کم بود؟ احتمالاً «جرئت».

در نیمه‌ی اول پاری سن ژرمن بازی را به تصاحب خود درآورد؛ پاس‌های کوتاه، حرکت‌های ترکیبی، قدرت روانی… همه چیز. آرسنال در بهترین حالت فقط یک تماشاگر بود که حق لمس توپ را نداشت. حتی بازیکنان کلیدی چون ساکا، اودگارد و رایس هم در حد و اندازه‌ی بازی با رئال نبودند. نه کسی برای قطع این زنجیره وجود داشت، و نه کسی برای ساختن موقعیت و خطر!

بازی برگشت در پارک دو پرنس فقط یک مسابقه‌ی فوتبال نیست، بلکه آزمونی برای هر دو تیم است که در رویای کسب قهرمانی اروپا پرپر می‌زنند.

اگر آرسنال همان تیمی باشد که رئال را در امارات تحقیر کرد، با یک گل زودهنگام و بی‌رحمی جلوی دروازه و از کار انداختن ویتینیا و دمبله می‌تواند به فینال مونیخ راه یابد. وظیفه‌ای خطیر، سنگین و دشوار است! فقط اگر آرسنال گل اول را بزند، بازی وارد فاز جنون‌آمیزی خواهد شد.

هواداران توپچی‌ها، چهارشنبه‌ی آینده در پاریس با جمعیتی انبوه برای تشویق تیم‌شان حاضر خواهند بود. با پوتین‌هایشان! اما این بار، برای جلوگیری از هت‌تریک استثنایی پاریسی‌ها در مقابل تیم‌های لیگ برتر انگلستان، توپچی‌های آرسنال لندن هم باید به یاد داشته باشند تا کفش‌های رزم خود را به پا کنند.