بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

آشنایی با الیجیو ساردیناس، «بچه شکلاتی» بوکس جهان؛ از درخشش در «لا نوچه» تا ۳۵۰ دست کت و شلوار

نویسنده : خبرگزاری فوتبال ایران ؛ پارس فوتبال
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : جمعه 5 دی 1404 | 22:49


الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی، از بهترین‌های تاریخ بوکس کوبا و از بهترین‌های پَروزن بوکس حرفه‌ای بوده است. این بوکسور که از روزنامه‌فروشی و دیدن فیلم‌های سینمایی با محوریت بوکس، کارش را شروع کرد، پس از معرفی‌شدن به بوکس حرفه‌ای، توانست تا نام کشور کوبا را در نقشه جغرافیایی این ورزش، پررنگ‌تر از قبل کند و با نمایش هنرمندانه خود در رینگ، بسیاری را به سمت و سوی ورزش بوکس بکشاند.

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی، از بهترین‌های تاریخ بوکس کوبا و از بهترین‌های پَروزن بوکس حرفه‌ای بوده است. این بوکسور که از روزنامه‌فروشی و دیدن فیلم‌های سینمایی با محوریت بوکس، کارش را شروع کرد، پس از معرفی‌شدن به بوکس حرفه‌ای، توانست تا نام کشور کوبا را در نقشه جغرافیایی این ورزش، پررنگ‌تر از قبل کند و با نمایش هنرمندانه خود در رینگ، بسیاری را به سمت و سوی ورزش بوکس بکشاند.

طرفداری | الیجیو ساردیناس مونتالوو (Eligio Sardiñas Montalvo)، ملقب به بچه شکلاتی (Kid Chocolate) زاده شش ژانویه ۱۹۶۰ در شهر سرو، واقع در هاوانای کوبا است. الیجیو از کودکی به بوکس علاقه‌مند بود و با دیدن فیلم‌هایی که درباره این ورزش ساخته شده بودند، تمام حرکات مرتبط با آن را آموخت. او که با فروش روزنامه و واکس‌زدن به کفش اهالی هاوانا، مشغول امرار معاش در نوجوانی بود، در سن ۱۲ سالگی، در تورنمنت بوکسی که توسط مجله «لا نوچه» برگزار می‌شد، حضور پیدا کرد و با ۲۱ برد، بدون شکست، عملکرد بسیار درخشانی را ارائه داد.  لوئیس پینچو گوتیرز، بوکسور کوبایی، کسی بود که استعداد بالای الیجیو را متوجه شد و او را به بوکس حرفه‌ای معرفی کرد.      

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

نخستین مبارزه الیجیو در بوکس حرفه‌ای، با نام رینگ «بچه شکلاتی»، در ۲۲ اکتبر ۱۹۲۷ برابر جانی کروز برگزار شد؛ شکلاتی در مسابقه‌ای که به میزبانی هاوانای کوبا برگزار می‌شد، پس از شش راند، رقیب خود را با نظر داوران شکست داد. پس از ۹ پیروزی در کوبا، الیجیو در سال ۱۹۲۸ به ایالات متحده کوچ کرد تا پس از پیروزی برابر ادی انوس در نیویورک، دوره جدیدی را در ماجراجویی‌های ورزشی خود، شروع کند. او در نیویورک، عملکرد بسیار مناسبی داشت و در ۱۲ مبارزه بعدی خود، با پیروزی از رینگ خارج شد. کم‌کم، نام بچه شکلاتی به نشریات معتبر آمریکایی، از جمه نیویورک تایمز رسید و این بوکسور کوبایی، با حرکات سریع خود، بسیاری از دوست‌داران بوکس آمریکا را تحت تأثیر قرار داد. مبارزه با جوئی اسکالفارو در نوامبر ۱۹۲۸، چالش بزرگی برای الیجیو بود زیرا اسکالفارو با رزومه‌ای چون ۲۳ برد و تنها سه شکست، تجربه‌ای فراوان را با خود به همراه داشت. تساوی برابر اسکالفارو، حاصل تلاش بسیار زیاد الیجیو بود که نخستین مبارزه بدون پیروزی‌اش را رقم زد.  

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

پس از تساوی برابر اسکالفارو، بچه شکلاتی به دور برد بازگشت و در ۳۳ مبارزه بعدی خود پیروز شد. از جمله پیروزی‌های مهم الیجیو در این دوران، پیروزی برابر بوکسورهای مطرحی چون چیک ساگز (منجر به  قهرمانی سنگین‌وزن رنگین‌پوستان)، باشی گراهام، فیدل لاباربا و آل سینگر بود. پیروزی بچه شکلاتی برابر افتخار یهودیان یعنی آل سینگر، بسیار جنجالی بود زیرا سینگر با پیروزی ۱-۲، شانس بسیاری برای پیروزی داشت اما مشت‌زنی جانانه بوکسور کوبایی، باعث شد تا سینگر پیروزی را با شکست عوض کند. در کریسمس ۱۹۳۰ بود که بچه شکلاتی با درآمدی در حدود ۲۰۰۰ دلار به کوبا بازگشت تا در عین گذراندن تعطیلات، بخشی از درآمدش را به فقرای کشورش بدهد. مبارزه با بنی هال در مارس ۱۹۳۰، باعث شد تا دست چپ الیجیو دچار آسیب‌دیدگی شده و این آسیب در طول سال، بسیار این بوکسور را اذیت کند. در ادامه پیروزی‌های متعدد بچه شکلاتی بود که حادثه تصادف رانندگی برایش در ماه می ۱۹۳۰ رخ داد که منجر به کبودی‌های شدیدی در پای چپش، به همراه سایید گی‌ها و بریدگی‌های دیگری شد.

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

با این وجود، الیجیو به رینگ بازگشت و توانست تا با پیروزی برابر دومینیک پترون، ویک بارون و لوئیجی کوادرینی، خود را مهیای مبارزه‌ای سخت برابر جک کیدبرگ کند. جک که حداقل ۴.۵ کیلوگرم از بچه شکلاتی سنگین‌تر بود، پس از ۱۰ راند توانست تا نخستین شکست کارنامه بچه شکلاتی را به او تحمیل کند. این شکست در حالی رخ داد که الیجیو، اطمینان بالایی برای پیروزی در این نبرد داشت و با اعتماد به نفسی بالا در رینگ ظاهر شد. پس از پیروزی برابر بنی نابورز و میکی دویل، بچه شکلاتی شکست دیگری را برابر فیدل لاباربا در مدیسون اسکوئر داشت و پس از ۱۰ راند مبارزه، با نظر داوران، بازنده اعلام شد. شکلاتی، با وجود شکست از لاباربا، در ماه دسامبر ۱۹۳۰، شانس قهرمانی در NYSAC، NBA و The Ring را داشت و بدین منظور، می‌بایست در مبارزه‌ای برابر بتلینگ بتلینو قرار می‌گرفت. در حالی که الیجیو در این مبارزه، رقیب خود را با به زمین انداختن در راند نخست، در آستانه شکست قرار داده بود، پس از ۱۵ راند تلاش، شاهد سومین شکستش در بوکس حرفه‌ای بود.بسیاری از تماشاگران به تصمیم داوران، مبنی بر شکست این بوکسور کوبایی، اعتراض کردند و اعتقاد داشتند که حداقل در ۹ راند از ۱۵ راند مبارزه، بچه شکلاتی شایسته پیروزی بود. 

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

سرانجام در سال ۱۹۳۱ بود که نخستین عنوان قهرمانی شکلاتی در بوکس به وقوع پیوست؛ او در ماه ژوئیه این سال، پس از سه پیروزی به مصاف بنی باس رفت و با ناک‌اوت رقیبش در راند هفتم، قهرمانی پَروزن  NBA و The Ring را به دست آورد. او در مبارزه بعدی توانست تا این بار، پیروز مبارزه برابر جوئی اسکالفارو شده و از عنوان قهرمانی خود حفاظت کند. الیجیو که در مبارزه قبلی، موفق به پیروزی برابر اسکالفارو نشده بود، این بار با یک بازی تهاجمی و بسیار سریع، در همان راند نخست، رقیبش را ناک‌اوت کرد. در حالی که بچه شکلاتی برای دلجویی از اسکالفارو به سمت او رفته بود، با سیلی عجیب رقیبش مواجه شد. پس از چهار پیروزی، این بوکسور کوبایی برای کسب عنوان قهرمان سبک‌وزن جهانی، می‌بایست برابر تونی کانزونری قرار می‌گرفت. پس از ۱۵ راند مبارزه جانانه میان دو بوکسور در حضور ۱۹ هزار تماشاگر مشتاق، تصمیم داوران به ضرر بچه شکلاتی بود و باعث شد تا بیشتر تماشاگران به بازنده‌شدن او، اعتراض کنند. پس از این شکست تلخ، شکلاتی توانست تا ماکسی لاینر را در نیویورک شکست داده و سپس در هاوانا، با پیروزی‌هایش برابر دومینیک پترونه و دیوی عبد، از عنوان قهرمانی پَروزن خود در NBA، دفاع کند. ادامه ماجراجویی‌های این بوکسور در سال ۱۹۳۲، با شکست مجددش از جک کیدبرگ در ماه ژوئیه، دفاع از کمربند قهرمانی NBA با پیروزی برابر ادی شی در ماه اوت و کسب عنوان قهرمانی پَروزن NYSAC و The Ring، با پیروزی برابر لو فلدمن در ماه اکتبر بود. 

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

پس از سه پیروزی دیگر، بچه شکلاتی توانست تا با پیروزی برابر بوکسورهایی چون فیدل لاباربا، جانی فار و سیمن تامی واتسون، از عنوان قهرمانی پَروزن خود دفاع کند. در میان پیروزی‌های الیجیو برابر لاباربا و جانی فار بود که او درگیر مجوز کارش در ایالات متحده شد و به علت نداشتن آن، مدتی در بازداشت بود. در مبارزات بعدی این بوکسور، چهار پیروزی و یک شکست دیگر برابر تونی کانزونری به ثبت رسید. شکلاتی در مبارزه دسامبر ۱۹۳۳، با پیروزی برابر فرانکی والاس، از عنوان پَروزن NBA خود دفاع کرد اما شکست از فرانکی کلیک، ۲۰ روز بعد از این مبارزه، کمربند قهرمانی‌اش را از او گرفت. این بوکسور تا دسامبر ۱۹۳۸ در رینگ حضور داشت و به جز سه شکست و سه تساوی، در سایر مسابقاتش پیروز شد. آخرین مبارزه بچه شکلاتی برابر نیکی جروم، با تساوی پس از ۱۰ راند همراه شد و پس از آن بود که الیجیو، تصمیم به خداحافظی از دنیای بوکس گرفت. او برای بازنشستگی حاضر شد تا تور آمریکای جنوبی خود را لغو کند و این مهم را به اطلاع طرفدارانش برساند. پس از پایان دوران حرفه‌ای بود که بچه شکلاتی به کوبا بازگشت و مدتی در آکادمی بوکس کریستوبول، به عنوان مربی فعالیت کرد. پس از این ماجراجویی‌ها بود که مدت‌ها بی‌خبری در انتظار طرفداران بچه شکلاتی بود و این بوکسور مطرح کوبایی، از اذهان ورزش‌دوستان دور شد. 

الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی

میراث بچه شکلاتی، علاقه‌مند کردن بوکسورهای معروف آینده به این ورزش بود. در ابتدا، ایزارد چارلز بود که با دیدن کمد لباس بچه شکلاتی که شامل ۳۵۰ دست کت و شلوار می‌شد، تصمیم گرفت تا بوکسور شود. در ادامه، هنری جکسون، دیگر کودکی بود که پس از دیدن مقاله‌ای درباره درآمد ۷۵ هزار دلاری بچه شکلاتی پس از هر نیم ساعت مبارزه، بوکس را هدف خود کرد. کلیفورد اودتس، نمایشنامه‌نویس مطرح نیز از کسانی بود که تحت تأثیر این بوکسور قرار گرفت و نمایش‌نامه‌ای را درباره‌اش با نام «پسر طلایی» و با کاراکتری که «قطره شکلاتی» نام داشت، نوشت. بچه شکلاتی در هشت اوت ۱۹۸۸، در سن ۷۸ سالگی، دار فانی را وداع گفت. الیجیو در آرامستان مخصوص افراد مشهور کوبا به خاک سپرده شد و یک استادیوم نیز به پاس قدردانی از زحماتش، به نامش زده شد. او در سال ۱۹۹۴ به تالار مشاهیر بوکس راه یافت تا نامش برای همیشه جاودانه شود. الیجیو، همواره مردی سخاوتمند بود و همیشه پول‌هایش را در میان کودکان دوست‌دارش تقسیم می‌کرد زیرا اعتقاد داشت که گرمای محبت مردمش، از بزرگ‌ترین گنج‌های زندگی‌اش بوده است. او پس از پایان دوران حرفه‌ای توسط مستمری‌هایش از دولت کوبا به معاش خود ادامه می‌داد. 

دستکش‌هایت، نشانده بر روی انگشتان تن سنجابی‌ات و مشت خندان لبت، شمال خشن و درشت است ای بوکسور، همان برادوی که چون رگی گشوده، خون از خود می‌ریزد تا کنار رینگ‌ها فریاد بکشند؛ جایی که تو چون جنبنده‌ای مدرن و کشسان، می‌جهی، بی آن‌که طناب‌ها کمکت کنند و یا کلینچ، پناهی بر تو باشد. همان برادوی که دهان طالبی‌شکلش را با شگفتی باز می‌کند در برابر مشت‌های انفجاری تو و کفش‌های ورنی امروزی‌ات. همان برادوی که پوزه‌اش را جلو می‌آورد تا با زبانی نمناک و بزرگ، حریصانه تمام خون نیشکرزار ما را مزه کند. اکنون که اروپاییان برهنه می‌شوند تا پوستشان را زیر آفتاب ما برشته کنند و در هارلم و هاوانا به دنبال موسیقی و رقص هستند، سیاه‌بودن را به رخ می‌کشی، در حالی که تماشاگران تشویقت می‌کنند و رو در روی سفیدها، به زبان سیاه، سخن می‌گویی. «ترجمه شعری درباره بچه شکلاتی از شاعری کوبایی»

 الیجیو ساردیناس یا بچه شکلاتی


از سری خاطرات ورزشی

  • سمسون بورک؛ شناگر المپیک، بهترین بدن‌ساز آماتور، قهرمان کشتی حرفه‌ای کانادایی و نخستین هرکول منفی سینما
  • میکی هارگیتی، الهام‌بخش مجار آرنولد؛ از فرار از بوداپست و فتح مستر یونیورس تا ازدواج با رقیب مریلین مونرو
  • گئورگ مورشن، مرد هفت فوت و هفت اینچی NBA؛ از کشف توسط پزشک معالج تا موزیک ویدئوی اِمینم
  • آرشیو مطالب مرتبط

      

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *