لیورپول یا آرسنال؟ کدامیک میخ خود را محکم می‌کوبند؟

طرفداری | دیر شده، خیلی دیر…

در حالی‌که هنوز در مراحل آغاز فصل هستیم، سفر آرسنال از لندن به لیورپول از همین حالا به یک برد واجب تبدیل شده است. توپچی‌ها باید طلسم آنفیلد را در مقابل رقیب قهرمانی بشکنند و به فصل خود آب و رنگی بدهند.

تنها مأموریت طلسم‌شده توپچی‌ها، پیروزی در آنفیلد نیست، میکل آرتتا هنوز موفق نشده است خارج از خانه مقابل تیمی که رقیب مستقیم آرسنال در صدر جدول است، پیروز شود.

هنوز در حالیکه ماه آگوست تمام نشده، پنجره نقل‌وانتقالات هنوز تا دوشنبه بسته نخواهد شد، با این حال به نظر می‌رسد از همین نقطه، هر امتیاز در رقابت قهرمانی لیگ برتر اهمیت بسیاری دارد.

لیورپول و آرسنال، به‌نظر اکثر هواداران، مفسران و روزنامه‌نگاران ورزشی از پیش به‌عنوان مدعیان قهرمانی معرفی شده‌اند، و این دو تیم در کنار تاتنهامِ توماس فرانک، تنها تیم‌هایی هستند که تاکنون ۱۰۰ درصد امتیازها را کسب کرده‌اند.

منچسترسیتی هفته گذشته در شکست خانگی مقابل تاتنهام ضربه بدی خورد، و چلسی نیز در هفته‌های ابتدایی چندان قدرتمند ظاهر نشده است. بنابراین، فرصت واقعی و مناسبی برای لیورپول و آرسنال وجود دارد تا با کسب پیروزی شتاب زودهنگامی بگیرند و کمی فاصله ایجاد کنند!

همین موضوع باعث شده بازی یکشنبه کمی جذاب‌تر از پیش باشد. این دو باشگاه بزرگ‌ترین خرج‌کنندگان اروپا در این تابستان بودند و برای اثبات بازسازی‌های گران‌قیمت خود تحت فشارند، اما این فشار برای شاگردان میکل آرتتا که از زمان قرنطینه ویروس کرونا هیچ جام معتبری کسب نکرده‌اند، مطمئناً بیشتر است.

شکست در آنفیلد می‌تواند آغاز تلخی برای آرسنال پیش از اولین وقفه فصل برای دیدارهای بین‌المللی باشد، اما پیروزی برای شمال‌لندنی‌ها حتی در این مقطع اولیه می‌تواند فصل آن‌ها را کاملاً تعریف کند و میخ آن‌ها را به‌عنوان مدعی اصلی و شماره یک لیگ برتر بکوبد. این دقیقاً همان چیزی است که مردان آرنه اسلوت مدنظر دارند!

با آغاز لیگ قهرمانان و قرار گرفتن لیورپول در گروهی دشوار با نبردهای سخت با بزرگان اروپا، ۳ امتیاز در خانه در آغاز فصل امری حیاتی به‌شمار می‌رود. برنامه‌ی لیورپول ترکیبی از جذابیت و فرصت است. غول‌های پایتخت اسپانیا به آنفیلد خواهند رفت، و دیدارهایی نیز با فرانکفورت، مارسی و قره‌باغ وجود دارد که احتمالاً اسلات آن‌ها را مسابقاتی با شانس برد بیشتر به‌حساب می‌آورد.

در این رقابت‌ها میانگین سطح رقبا برای آرسنال کمی پایین‌تر است و باعث شده آن‌ها در میان تیم‌هایی قرار بگیرند که مسیر آسان‌تری در این رقابت‌ها دارند. البته بازی‌های جذابی نیز وجود دارد، به‌ویژه بایرن‌مونیخ و اینتر‌. در مجموع، این روند تا جایی که آرتتا می‌توانست آرزو کند، مطلوب به نظر می‌رسد.

اما برای او و آرسنال قهرمانی لیگ برتر هدف اصلی به‌شمار می‌رود. این تنها چیزی است که برای آن نفس می‌کشند.

عدم موفقیت آرسنال در خانه رقبای مستقیم قهرمانی

رکورد آرسنال مقابل تیم‌های بزرگ شش‌گانه لیگ در سال‌های اخیر کاملاً چشمگیر و غبطه‌برانگیز است. مردان قرمزپوش لندن به‌هیچ‌وجه زنگ تفریح بزرگان لیگ برتر نیستند، حالا حرفی برای گفتن دارند. اگرچه این رکورد هنوز جامی برای آرسنال به ارمغان نیاورده است، اما شکست‌دادن مکرر رقبا در زمین خودشان هیچگاه بی‌ثمر نبوده است.

به‌طور مثال، پیروزی ۱-۰ آرسنال مقابل منچستریونایتد در هفته اول فصل باعث شد روند شکست‌ناپذیری آن‌ها مقابل شش تیم بزرگ به ۸۴۴ روز برسد. آخرین شکست‌شان به باخت ۴-۱ خارج از خانه مقابل منچسترسیتی بازمی‌گردد؛ همان بازی که قهرمان فصل ۲۳-۲۰۲۲ را تا حد زیادی تعیین کرد، زمانی که راب هولدینگ مجبور بود در ترکیب اصلی در قلب دفاع جای گیرد. در ۲۱ بازی بعدی خود مقابل رقبای نزدیک، آرسنال ۱۲ برد و ۹ تساوی داشته و هیچوقت شکست نداشت.

با این وجود، در همان فصل آرتتا موفق نشد خارج از خانه رقیب مستقیم قهرمانی را شکست دهد. در فصل بعد ۲۴-۲۰۲۳ هم تساوی بدون گل در اتحاد را به‌سختی به‌دست آوردند، و واکنش آرتتا و بازیکنان بعد از پایان حسابی بحث‌برانگیز شد.

بسیاری از هواداران و تحلیل‌گران فوتبال این سؤال را مطرح کردند؛ آیا جشن‌گرفتن یک تساوی بدون گل (حتی در ورزشگاه اتحاد) برای تیمی که به‌دنبال قهرمانی در لیگ برتر است، مناسب است یا خیر؟ به اعتقاد آن‌ها، تیم‌های بزرگ باید به‌دنبال پیروزی باشند و نه صرفاً با رویکرد «شکست‌نخوردن» به میدان بروند.

در تعطیلات کریسمس فصل ۲۴-۲۰۲۳، آن‌ها در آنفیلد ۱-۱ مساوی کردند، و در فصل ۲۵-۲۰۲۴ هم اتفاق مشابهی افتاد؛ با ده نفر، پیروزی در لحظات پایانی مقابل سیتی از دست رفت و به تساوی ۲-۲ انجامید، و دقیقاً همین نتیجه مقابل لیورپول تکرار شد، وقتی که سرنوشت قهرمانی از قبل مشخص شده بود.

اگر آرسنال بتواند حالا به خانه قهرمان برود و پیروز شود، حتی در این مقطع ابتدایی فصل، می‌تواند تردیدها درباره عبور این تیم از آخرین مانع و رسیدن به رتبه اول را تا حد زیادی از بین ببرد. خیلی‌ها باور نداشتند آرسنال بتواند در لیگ قهرمانان به برنابئو برود و رئال مادرید را شکست دهد، اما برنابئو را به زمین بازی خودشان تبدیل کردند. شکست مقابل پاری‌سن‌ژرمن قدرتمند هم نتیجه‌ای نبود که باعث شرمندگی شود. تمامی آن تجارب برای شاگردان آرتتا در این فصل احتمالاً مفید خواهد بود.

لرزش‌های اولیه

به‌دربردن از یورش منچستریونایتد در دیدار اوایل این ماه در برابر تیمی که فصل گذشته را در رده پانزدهم به پایان برد.

بیشتر هواداران آرسنال خوشحال هستند که سفر سالانه‌شان به اولدترافورد پشت سر گذاشته شده و موفق شدند سه امتیاز را از به‌دست آورند؛ جایی‌که منچستر فضایی برای بدترشدن پس از حذف در جام اتحادیه در برابر گریمزبی ندارد و در طول راه فقط بهتر خواهند شد. آرتتا هم این موضوع را در کنفرانس خبری پس از بازی منچستر به نکته‌ای مثبت تبدیل کرد و گفت: تیمی ساخته که می‌تواند بردهای زشت به‌دست آورد!

و همه می‌دانیم این از ویژگی‌های تیم‌هایی‌ست که به قهرمانی می‌رسند و قابلیت آن را دارند در روزی نه‌چندان خوب با دست‌پُر در برابر حریف خود از میدان خارج شوند.

در سوی دیگر، شروع خوب لیورپول با دو برد متوالی هم باید با کمی احتیاط بررسی شود؛ آن‌ها تاکنون دوبار برتری دوگله‌ی خود را از دست داده‌اند ولی در واپسین دقایق موفق شدند از بحران با موفقیت عبور کنند.

بورنموث که در تابستان بازیکنان کلیدی زیادی را از دست داده بود، به‌راحتی در آنفیلد دفاع لیورپول را دور می‌زد و نیوکاسل ده‌نفره هم تیم آرنه اسلوت را حسابی به دردسر انداخت تا اینکه ستاره‌ی ۱۶ ساله ریو نوموها لیورپول را دقیقه‌ی ۱۰۰ از شکست نجات داد.

هر دو تیم آرسنال و لیورپول با این ذهنیت وارد بازی می‌شوند که این دیدار فرصتی بزرگ برای نمایش قدرت و کسب اعتمادبه‌نفس است. نعارف نداشته باشیم هر دو تیم با وجود هزینه‌های گزاف برای تقویت خود، هنوز بی‌عیب‌ونقص نیستند.

پایان زودهنگام یا رقابتی طولانی

رقابت قهرمانی فصل گذشته از دید یک هوادار بی‌طرف فوتبال جذابیت چندانی نداشت. لیورپول از دوم نوامبر صدرنشین شد و تا پایان فصل جایگاه خود را حفظ کرد.

و وقتی زمستان بهار را ملاقات کرد، اختلاف امتیاز دو رقمی لیورپول با آرسنال و سایر رقبا کاملاً عادی شده بود.

کاهش فرم لیورپول در ماه‌های پایانی فصل گذشته عمدتاً ناشی از این بود که فشار جدی در پشت خود احساس نمی‌کردند و در نهایت چند هفته مانده به پایان فصل ۲۵-۲۰۲۴ قهرمانی خود را قطعی کردند.

ایرادات تیم‌های لیورپول، سیتی و چلسی، فرصتی برای آرسنال فراهم کرده است، حتی اگر خودشان هم بی‌مشکل نباشند؛ از جمله مصدومیت همسترینگ بوکایو ساکا و احتمال مصدومیت‌های دیگر در ادامه‌ی فصل. اگر آرسنال بتواند از ابتدای فصل موتور خود را روشن کند، شاید اصلاً رقابت قهرمانی چندانی شکل نگیرد. این همان سناریوی غافلگیرکننده‌ای بود که در فصل ۲۳-۲۰۲۲ اتفاق افتاد، زمانی‌که آرسنال ناگهان مدعی شد ولی در پایان بدجوری سقوط کرد و رکوردهای ناخوشایند و حسرت‌باری همچون بیشترین روز صدرنشینی اما بدون کسب قهرمانی را ثبت کرد.

اما به‌جرئت می‌توان گفت؛ این آرسنال فرق دارد. آن موقع یک مصدومیت کافی بود تا کسی مثل هولدینگ که اکنون پیش از ۳۰ سالگی به MLS رفته و حتی یک دقیقه هم در سطح اول فوتبال بازی نکرده، مجبور شود در ترکیب اصلی قرار بگیرد. این روزها خط دفاع ذخیره‌ی آرتتا شامل بن وایت، کریستین موسکرا، یاکوب کیویور (که شاید به‌زودی جای خود را به پیرو هینکاپیه بدهد) و مایلز لوییس-اسکلی است. تیم فعلی آن‌قدر عمق دارد که بتواند غیبت‌ها را جبران کند. حالا درباره‌ی توانایی‌های نونی مادوئکه و ایتن نوانری برای جانشینی ساکا در بازی یکشنبه بیشتر از این صحبت می‌شود. بماند دیگر به پسرک ۱۵ ساله مکس داومن اشاره نکنم!

نمی‌توان اهمیت تجربه‌ی تلخ آن فصل را دست‌کم گرفت، زمانی‌که سیتی، تیم سه‌گانه‌بر، آرسنال را شکار کرد و به نخستین قهرمانی لیگ قهرمانانش رسید. اگر آرسنال در فوریه‌ی ۲۰۲۶ ده امتیاز جلو بیفتد، این بار احتمالاً می‌توان به قهرمانی‌شان ایمان و باور بیشتری داشت؛ چرا که این تیم حالا به بلوغ قابل‌توجهی رسیده است.

کمی تردید در مورد برنامه‌ها و نقشه‌های تابستانی لیورپول در شماری از پست‌ها و در اختیار گرفتن بازیکنانی جدید که برای جاافتادن و هماهنگی نیاز به وقت بیشتری دارند، احتمالاً مسبب دردسرهای زیادی در فصل طولانی و شلوغ برای آن‌ها خواهد بود و این می‌تواند فرصتی مناسب و شروع عالی را برای آرسنال شکل دهد.

نبرد مهاجمان

برای این مسابقه روایت‌های متعددی در زمین وجود دارد.

همیشه تقابل گذشته و حال مطرح است؛ جایی‌که ساکا با محمد صلاح مقایسه می‌شود و ویلیام سالیبا به‌عنوان وارث ویرجیل فن‌دایک در لیگ برتر تحسین می‌شود.

اما این بار، شاید بیشتر نگاه‌ها به سمت دو مهاجم مرکزی جدید معطوف خواهد بود. جست‌وجوی طولانی آرسنال برای یک شماره ۹ آن‌ها را به ویکتور یوکرس رساند، درحالی‌که هوگو اکیتیکه، لیورپول را به‌عنوان مقصد بعدی خود انتخاب کرد و در همین زمان، الکساندر ایساک همچنان تلاش می‌کند تا راهی آنفیلد شود؛ داستانی که به ضرر حیثیت این بازیکن تمام شد.

یوکرس با دو گل عالی در برد ۵ بر صفر برابر لیدز یونایتد در روز شنبه‌ی گذشته، حساب خود را باز کرد و به منتقدان عملکردش در ۱۳۵ دقیقه‌ی اول لیگ برتر پاسخ داد. او در بازی مقابل یونایتد، جایی‌که با بنجامین ششکو، بازیکن دیگری که توپچی‌ها مایل به خریدش بودند روبه‌رو شد، مورد انتقاد زیادی قرار گرفت و نیمه‌ی اول برابر لیدز هم ناامیدکننده بود؛ اما دو گل پس از استراحت کافی بود تا صدای منتقدان تا حدی خاموش شود.

در مقایسه با مهاجمان قبلی آرسنال، یوکرس کاملاً متفاوت است؛ او بیشتر قدرت و فیزیک دارد تا ظرافت و زیبایی. رکورد گلزنی‌اش در اسپورتینگ لیسبون ۹۷ گل در ۱۰۲ بازی، واقعاً تحسین‌برانگیز است، اما اینکه این گل‌ها را چگونه و در چه سطحی زده، همچنان زیر ذره‌بین است.

سبک بازی او هم قابل‌اشاره است؛ این سوئدی قدرتمند خصوصیتی شبیه به دیگو کاستا دارد و با زور و قدرت خود را به موقعیت و گل می‌رساند. بیایید صادق باشیم، او و کاستا خیلی از الگوی همیشگی و نمونه‌ی مرسوم آرسنال فاصله دارند، ولی شاید این همان ادویه‌ی غالبی‌ست که آرسنال آرتتا شدیداً به آن نیاز دارد!

در سوی دیگر، اکیتیکه بیشتر شبیه مهاجمان مطلوب آرسنال است: روان و خوش‌تکنیک و در ضربات نهایی نابودکننده. بااین‌حال، او فعلاً مهاجم نوک لیورپول در کورس قهرمانی است. اکیتیکه هم مانند یوکرس، در این فصل لیگ برتر دو گل به ثمر رسانده؛ با ضربات زیبایش مقابل بورنموث و نیوکاسل.

رقابت و خصومت جدید؟

در لیگ برتر، وقتی تیم‌های بالای جدول رقابت و خصومت و دشمنی پنهان و عمیقی با هم دارند، جذابیت بیشتری ایجاد می‌شود. پیش از این، رقابت یونایتد فرگوسن و آرسنال ونگر لیگ برتر را آتشین و دیدنی کرده بود یا رقابت پایاپای سیتی و لیورپول که رکوردها را در هم شکست، به فوتبال انگلیس هیجان ویژه‌ای بخشیده بود، و حالا هم به نظر می‌رسد بین آرسنال و لیورپول هم اصطکاک جدیدی شکل گرفته است.

اگرچه آرسنال فصل گذشته چندان به قهرمان نهایی نزدیک نشد، اما هواداران مرسی‌ساید فرصت را از دست ندادند تا به رقیب سنتی خود طعنه بزنند. پیش از تقابل آخرشان در ماه مه، سکوهای کوپ بنری را باز کردند که روی آن نوشته شده بود: «آرتتا، همیشه ساقدوش است، و هیچ‌وقت عروس نمی‌شود.»

و ویدیویی از جشن قهرمانی لیورپول وایرال شد و دست‌به‌دست گشت که هوادارانش از بطری مخصوص «اشک‌های آرسنال» می‌نوشیدند.

در سه هفته ابتدایی فصل جدید، حتی پیش از بازی رودررو، این حساسیت بین هواداران به اوج رسیده است. هواداران آرسنال به تقلید از سرودها و شعارهای لیورپول متهم شده‌اند؛ از «آله آله آله Allez Allez Allez» گرفته تا تغییر آهنگ «بلا چاو Bella Ciao» که مخصوص لوئیس دیاس بود و حالا برای مارتینلی خوانده می‌شود، تا سرود «Sway» که حالا برای خرید جدید آرسنال، ابرچی ازه، استفاده می‌شود.

این کری و کل‌کل‌ها سال‌هاست در فوتبال جریان دارد و اگرچه این «رقابت» هنوز به شکل جدی به داخل زمین تزریق نشده، اما شاید یکشنبه نقطه‌ی شروع آن باشد. اگر گابریل ماگالایش اعصاب بازیکن قرمزی را خرد کند؟ اگر آرتتا باز هم بیش از حد وارد منطقه‌ی فنی لیورپول شود؟ اگر صلاح، فن‌دایک یا هر کسی از توپچی‌ها بپرسد که چند بار قهرمان شده‌اند؟ این بازی می‌تواند حسابی پر از حادثه و حواشی شود که خوب به جذابیت همه‌چیز اضافه می‌کند.

رکورد کابوس‌وار آرسنال در آنفیلد

آنفیلد هیچ‌گاه شکارگاه مناسبی برای آرسنال نبوده است. البته این موضوع تقریباً درباره‌ی همه‌ی تیم‌ها صادق است. تفاوت اینجاست: آرسنال در ۱۵ سفر اخیر خود به لیورپول، حتی یک برد در ۹۰ دقیقه هم نداشته؛ آخرین پیروزی‌شان به سپتامبر ۲۰۱۲ بازمی‌گردد، زمانی که لوکاس پودولسکی و سانتی کازورلا، دو بازیکن تازه‌وارد، گلزنی کردند و مردان شمال لندن با نتیجه‌ی ۲-۰ به پیروزی رسیدند.

باور می‌کنید میکل آرتتا هم آن روز بازیکن آرسنال بود؟ اشاره‌ای بامزه که باعث می‌شود خیلی گذشت زمان را احساس کنم! شما چطور؟

فرصت‌هایی برای پایان دادن به این ناکامی در سال‌های اخیر به دست آمده بود: توپچی‌ها در تساوی ۱-۱ دسامبر ۲۰۲۳ پیش افتاده بودند و هشت ماه قبلش برتری دو گله را در دقایق پایانی از دست دادند؛ اما برد در آنفیلد پس از دوران آرسن ونگر همچنان دست‌نیافتنی باقی مانده است.

این در حالی است که بردن در ورزشگاه تاتنهام، اولدترافورد و استمفوردبریج برای این نسل آرسنال حرف تازه‌ای نیست و حتی برنابئو هم آن‌ها را نمی‌ترساند؛ اتحاد و آنفیلد آخرین شیاطینی هستند که باید بر طلسم آن‌ها غلبه کنند.

حالا یا هیچ‌وقت!

سر و صدای بیرون به‌سختی به دیوارهای باشگاه آرسنال نفوذ می‌کند. از این‌رو و با ثبات حال حاضر، اگر آرتتا این فصل جامی هم به دست نیاورد، اخراج نخواهد شد؛ حتی مطرح کردن این موضوع با ناراحتی و مخالفت مدیران باشگاه روبه‌رو خواهد شد. اما شاید در ماه مه اوضاع فرق کند، اگر شکست و عدم موفقیت دوباره موج ناامیدی میان هواداران ایجاد کند و احساس کنند آرتتا قادر نیست از خط پایان عبور کند.

آرسنال زیر نظر آرتتا به قدرتی قابل احترام در فوتبال انگلیس تبدیل شده است. همان‌طور که اخیراً جیمی کرگر اشاره کرد، سه فصل پیاپی در بین دو تیم بالای جدول لیگ برتر بودن بسیار دشوار است؛ استمرار و ثباتی که توپچی‌ها در این سطح دارند، با توجه به وضعیت آن‌ها طی چهار یا پنج سال قبل، واقعاً چشمگیر است. و همین نکته است که این فصل را برای کسب جام حیاتی‌تر از پیش می‌کند.

هیچ‌وقت نمی‌توان پیش‌بینی کرد پنجره‌ی موفقیت تیم چه زمانی باز یا بسته می‌شود. اگر تابستان ۲۰۲۲ کسی می‌گفت آرسنال سه فصل پیاپی مدعی قهرمانی خواهد بود، حتی خود مسئولان تیم هم با تعجب و لبخند طعنه‌آمیزی به شما خیره می‌شدند.

از سوی دیگر، سقوط غیرقابل پیش‌بینی منچسترسیتی در سال گذشته نشان داد حتی پپ گواردیولا و سیتی با همه‌ی آن تشکیلات و قدرت هم ممکن است در معرض چنین افتی قرار گیرد؛ از این‌رو هیچ‌چیز برای هیچ تیم و مربی‌ای تضمینی ندارد.

به همین دلیل از نگاه دنیای فوتبال، این فصل برای آرسنال و آرتتا تعیین‌کننده‌تر از فصل لیورپول و اسلوت، مربی آن‌ها است؛ که در اولین تلاش، ناباورانه موفق شد لیگ برتر را به آنفیلد ببرد، درحالی‌که ناکامی توپچی‌ها دیگر قابل‌قبول نیست؛ نه برای شما یا من و میلیون‌ها طرفدار این تیم در سراسر جهان. هواداران دیگر ظرفیت کشش انتظار بیش از این را ندارند.

کدام‌یک میخ خود را خواهد کوبید؟ در این راستا، پیروزی در آنفیلد می‌تواند شروعی بزرگ و مهمی برای قهرمانی و تحقق رویای دیرینه‌ی توپچی‌ها باشد.

حقیقتش این است که؛ دیر شده، خیلی دیر…