حکایت آرسنال و امری؛ انتقام غایی، مرگبار و کشنده‌ خواهد بود

طرفداری | در شبی که آرسنال میزبان استون‌ ویلاست، میکل آرتتا گفته است می‌خواهد هر تیمِ مهمان در ورزشگاه امارات عذاب بکشد. در ذهن او انتقام موج می‌زند و بازی روانی مربیان را دقیقاً در نیم‌فصل، رو و تهاجمی بازی کرده است.

این جدالی جذاب در بالای جدول است و توپچی‌ها در آن به دنبال انتقام شکستی بی‌رحمانه در بازی رفتِ همین ماه هستند. شاگردان آرتتا که صدرنشین لیگ هستند، سه هفته پیش در ویلا پارک با نتیجه ۲-۱ شکست خوردند؛ جایی که امی بوئندیا با آخرین ضربه بازی در دقیقه ۹۵، گل پیروزی را برای ویلا زد. آرسنال از آن بازی به بعد شکست‌ناپذیر مانده و هر پنج دیدار خود را در همه رقابت‌ها برده است؛ هرچند در تمام کردن و ضربه کاری به حریفان مشکل داشته‌اند. آن‌ها در سه بازی خانگی اخیرشان مقابل وولوز، کریستال‌ پالاس و برایتون، در مجموع ۶۵ شوت به سمت دروازه شلیک کرده‌اند، اما فقط موفق شدند پنج گل به ثمر برسانند که چهار تای آن‌ها را مدافعان حریف به اشتباه وارد دروازه خودی کرده‌اند.

در همین حال، ویلا در روز شنبه مقابل چلسی با بازگشتی تماشایی در لندن به پیروزی رسید و یازدهمین برد پیاپی‌اش را رقم زد و رکورد باشگاه را که بیش از یک قرن دست‌ نخورده باقی مانده بود، تکرار کرد.

وقتی از آرتتا پرسیدند آیا تیمش از خوش‌ شانسی و گل‌ به‌ خودی‌های متعدد سود می‌برد یا نه، او پاسخ داد: «خب، دقیقاً همین را می‌خواهیم؛ این‌که هر حریفی که به اینجا می‌آید، عذاب بکشد.»

جالب است؛ امری جنگ روانی خود را جور دیگری بازی کرد و با اعتبار دادن به آرسنال، فشار را بر روی دوش مردان آرسنال قرار داد. او پیش از تقابل سه‌شنبه‌ شب، با این ادعا که آرسنال شانس اول قهرمانی لیگ برتر است، فشار را روی تیم آرتتا افزایش داده است. ویلا تنها سه امتیاز با آرسنال در جدول فاصله دارد و در حالی پا به این بازی می‌گذارد که با ۱۱ برد پیاپی در تمام رقابت‌ها، آماده‌ترین تیم کشور است.

امری بین سال‌های ۲۰۱۸ تا ۲۰۱۹ به مدت ۱۸ ماه هدایت آرسنال را بر عهده داشت و حالا در سال چهارم حضور خود در ویلا پارک است. تیم او در بازی رفت در تاریخ ۶ دسامبر مقابل شاگردان میکل آرتتا به برتری رسید، اما او انتظار دارد چالش در ورزشگاه امارات سخت‌تر باشد:

آرسنال در بالاترین سطح فوتبال رقابت می‌کند. آن‌ها از نظر روندی که در ساختن تیم دارند و بهبود دادن خیلی چیزها، مدعی اصلی قهرمانی لیگ هستند. آن‌ها تابستان گذشته برای هر پست دو بازیکن جذب کردند و چند بازیکن بسیار (با کیفیت) به تیم خود اضافه کرده‌اند. بعضی از بازیکنانشان مثل کای هاورتس و گابریل ژسوس هم از مصدومیت برگشته‌اند. شما می‌بینید که آن‌ها عملاً قوی‌تر شده‌اند. این بزرگ‌ترین آزمونی است که با آن روبه‌رو خواهیم شد. ما باید به این‌که چقدر به منچسترسیتی و آرسنال نزدیک هستیم افتخار کنیم و در عین حال فروتن، با اعتماد به‌ نفس و جاه‌طلب بمانیم.

اگر ویلا در شمال لندن پیروز شود، رکورد جدیدی در تاریخ باشگاه ثبت خواهد کرد. شروع ضعیف آن‌ها در ابتدای فصل باعث شد خیلی‌ها فکر کنند دوران امری در این باشگاه رو به پایان است، اما او این تردیدها را به قاطعانه‌ترین شکل ممکن خاموش کرده است. دو فصل پیش، ویلا در موقعیتی مشابه قرار داشت و هر چند در نیم‌ فصل دوم افت کردند، اما همان هم برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در فصل ۲۵-۲۰۲۴ کافی بود.

دو سال پیش در همین مقطع فصل ۳۹ امتیاز داشتیم، دقیقاً مثل حالا. آن زمان هم مردم همین بحث‌ها را درباره کورس قهرمانی مطرح می‌کردند. در آن زمان ما چهارم شدیم و به لیگ قهرمانان صعود کردیم؛ البته فوق‌العاده بود. اما صحبت کردن از قهرمانی، در حال حاضر و در ماه دسامبر برای ما منطقی نیست.

تا اینجای فصل، وقتی به نیم‌ فصل رسیده‌ایم، در لیگ برتر آن‌قدر داستان جذاب برای سرگرم کردن وجود داشته که کم نمی‌آورد: فروپاشی عجیب لیورپول بعد از فتح عنوان قهرمانی و خرج کردن بیش از ۴۰۰ میلیون پوند در تابستان؛ بازگشت شگفت‌انگیز ساندرلند به لیگ برتر بعد از حدود یک دهه دوری؛ هر اتفاق مرموزی که در منچستریونایتد در جریان است و… بعد هم استون‌ویلا را داریم.

دوره پنج‌ هفته‌ای ویلا بدون پیروزی و فقط یک گل در این بازه، همه را فریب داد که فکر کنند این تیم در حال گذراندن یک فصل انتقالی است. اما حالا آن‌ها با سرعتی سرسام‌آور وارد کورس قهرمانی شده‌اند؛ ۱۱ برد متوالی در تمام رقابت‌ها دارند و از زمان اولین بردشان در سپتامبر، فقط یک‌بار در لیگ برتر امتیاز از دست داده‌اند.

بخش عمده‌ای از تحسین‌ها نصیب سرمربی تیم، اونای امری شده؛ کسی که به‌خاطر تغییرات تاکتیکی‌اش در جریان کامبک شنبه‌ شب مقابل چلسی، از سوی اولی واتکینز، مهاجم تیم، «نابغه تاکتیکی» لقب گرفته است. حالا این سرمربی اسپانیایی چشم به پیروزی در خانه تیم سابقش، آرسنال، دوخته است؛ جایی که می‌تواند ویلا را هم‌امتیاز با صدرنشین لیگ کند. با توجه به سابقه اخیر امری در غلبه بر آرسنال و فرم فوق‌العاده ویلا، چنین نتیجه‌ای دست‌ نیافتنی به نظر نمی‌رسد.

آرزوی پنهان امری در برابر آرسنال

همان‌طور که دیوید مویس خیلی خوب فهمید جانشینی سر الکس فرگوسن در منچستریونایتد اصلاً آن شغل پر زرق‌ و برقی که از آن صحبت می‌شد نبود، امری هم وقتی در سال ۲۰۱۸ تصمیم گرفته شد به دوران ۲۲ ساله آرسن ونگر در شمال لندن پایان داده شود، در پروژه آرسنال تبدیل به «مرد سوخته‌ای» شد. کیفیت ترکیب آرسنال از دیگر تیم‌های معروف به «بیگ سیکس» پایین‌تر بود، به‌خصوص در خط دفاع؛ از طرفی، تغییر ساختار باشگاه و تقسیم قدرت بین چند نقش مختلف، به‌جای تمرکز کامل آن در دست سرمربی، در دوران آزمون و خطا، دردسرهای خاص خودش را داشت.

تیمی نامتوازن و به‌ شدت هجومی که به گل‌های پیر امریک اوبامیانگ و الکساندر لاکازت وابسته بود. تنها فصل کامل امری با رتبه پنجم در لیگ برتر به پایان رسید و در هفته‌های پایانی، سهمیه میان چهار تیم برتر را از دست داد. آن‌ها در فینال لیگ اروپا هم با نتیجه ۴-۱ مقابل رقیب و همشهری‌شان، چلسی، تحقیر شدند؛ رقابتی که قرار بود «نان و آب» سرمربی جدید باشد.

فضا درست نبود. تسلط اولیه ضعیف امری به زبان انگلیسی، به‌همراه ساختار عجیب ترکیب تیم، تغییرات در سطوح مدیریتی و توقعات خاص باشگاهی مثل آرسنال، همگی دست‌ به‌ دست هم داد تا این پروژه از همان ابتدا محکوم به شکست به نظر برسد. در این بین بخش عمده بودجه تابستان ۲۰۱۹ صرف خرید نیکلاس پپه با ۷۲ میلیون پوند شد؛ رکورد نقل‌ و انتقالاتی باشگاه برای بازیکنی که جز یک فصل در لیل، کارنامه چشمگیر دیگری نداشت، اوضاع را پیچیده‌تر هم کرد.

آرسنال فصل ۲۰-۲۰۱۹ را فاجعه‌بار شروع کرد و در نهایت در ۲۹ نوامبر، باشگاه به عذاب خود و امری پایان داد. آرسنال سپس دستیار گواردیولا در منچسترسیتی و کاپیتان سابق آرسنال، میکل آرتتا را در اختیار گرفت؛ کسی که وقتی ونگر رفت، برای این شغل مصاحبه کرده بود، اما سرنوشت طوری رقم خورد که فرصت اول به یک اسپانیایی دیگر داده شد و آرتتا باید منتظر می‌ماند.

امری برای فصل ۲۱-۲۰۲۰ دوباره صاحب نیمکت شد و به اسپانیا و ویارئال برگشت؛ اولین تجربه مربیگری‌اش در کشور خودش بعد از چهار سال و دو دوره ناموفق در آرسنال و پاری‌ سن‌ ژرمن! همه‌ چیز وقتی جالب شد که «زیردریایی زرد» در نیمه‌نهایی لیگ اروپا با آرسنالِ متحول‌ شده‌ آرتتا روبه‌رو شد. آرسنال که در حوالی کریسمس زمزمه‌های جدی سقوط اطرافش می‌چرخید، در نیم‌فصل دوم نشانه‌هایی از پتانسیلی که قرار بود چند سال بعد شکوفا شود را نشان داد؛ چند برد پیاپی به دست آورد و دوباره به همان فلسفه مالکانه و پاس‌محور دوران ونگر نزدیک شد. با این حال، این هم کافی نبود تا سلطان لیگ اروپا، امری را از تخت پایین بکشد؛ ویارئال در مجموع دو بازی ۲-۱ پیروز شد و به‌ جز پنج دقیقه، در تمام دقایق این دو دیدار، از آرسنال جلو بود.

امری بعد از بازی برگشت اشاره مستقیمی به «انتقام» از آرسنال نکرد، اما معلوم بود از غلبه بر تیم سابقش حسابی خوشحال است. این اولین انتقام از تیمی بود که به او اعتماد نکرده بود.

خیلی افتخار می‌کنم؛ می‌دانیم این بازی برای ما خیلی مهم بود و آرسنال تیم خیلی خوبی است، اما باید همان‌طور که امشب و در بازی رفت در ویارئال کار کردیم، کارمان را انجام می‌دادیم و فکر می‌کنم استحقاقش را داشتیم. به نظرم بازی خیلی جدی و منضبطی انجام دادیم.

ویارئال در ادامه و در فینال، منچستریونایتدِ اوله گونار سولسشر را در ضربات پنالتی شکست داد، در حالی که آرسنال از آن زمان دیگر جامی نبرده است؛ آخرین افتخارشان برمی‌گردد به آگوست ۲۰۲۰ و برد برابر چلسی در تنها فینال جام حذفی تاریخ که پشت درهای بسته برگزار شد.

وقتی امری پاییز ۲۰۲۲ دوباره به انگلیس و این‌بار به بیرمنگام برگشت، مدت‌ها بود گزارش می‌شد که او حس می‌کند «کار ناتمامی» در این کشور دارد. او یک سال قبل از آن، پیشنهاد نیوکاسلِ تازه‌ خریداری‌ شده توسط مالکان سعودی را رد کرده بود؛ چون به گفته خودش در سنت‌ جیمز پارک «تصویر روشنی» نمی‌دید. اما داستان ویلا فرق داشت. امری در آخرین نشست خبری‌اش در ویارئال، وقتی آماده می‌شد هدایت تیمی را بر عهده بگیرد که در لیگ برتر در رتبه شانزدهم قرار داشت، اظهار کرده بود:

در فوتبال همیشه فرصت‌هایی می‌رسد؛ مثل همین یکی که الان برایم از راه رسیده است. وقتی این فرصت را دیدم، به خودم گفتم باید از آن استفاده کنم. این یک چالش جدید است؛ یک پروژه ورزشی متفاوت. این باشگاه یک پروژه ورزشی خیلی خوب دارد و من می‌توانم در کنار افرادی که خیلی به من نزدیک هستند، تصمیم‌گیری کنم.

پیام روشن بود: در ویلا، امری اختیار و آزادی عملی خواهد داشت که در آرسنال (جایی که فقط یک قطعه از یک سیستم آزمایشی بود) یا در نیوکاسل (باشگاهی که هنوز نمی‌دانست دقیقاً چه نقشه‌ای در سر دارد) نداشت. این اعتماد و اختیارات خیلی زود جواب داد؛ تیمی از میدلندز، فصل را به شکلی شگفت‌انگیز با رتبه هفتم تمام کرد و جواز حضور در لیگ کنفرانس را گرفت.

با این حال، اولین تقابل داخلی امری با آرسنال، پایانی تلخ داشت. آرتتا تا آن زمان نه‌ تنها آرسنال را دوباره وارد کورس قهرمانی لیگ برتر کرده بود، بلکه آن‌ها را به صدرنشین مسلم رقابت تبدیل کرده بود. پیروزی ۴-۲ آرسنال در ویلا پارک در فوریه ۲۰۲۳ با دو گل در وقت‌های تلف‌ شده، توپچی‌ها را به صدر جدول فرستاد؛ جایی که تا هفته ۳۴ همان‌جا ماندند. وقتی ویلا در دسامبر ۲۰۲۳ دوباره میزبان آرسنال شد، شرایط خیلی بیشتر تراز شده بود. شاگردان امری در فاصله چهار روز توانستند هم آرسنال و هم منچسترسیتی را با نتیجه ۱-۰ شکست دهند و جایگاهشان را در بین سه تیم بالای جدول محکم کنند؛ شرایطی شبیه همین جدولی که امروز در لیگ برتر می‌بینیم.

هنوز هم فکر می‌کنم آرسنال در حق امری اشتباه نکرد. موفقیت‌های مختلف امری در آسیب زدن به آرسنال بعد از اخراجش توسط مدیران امارات، کم‌ کم روایتی را ساخته که تاریخ را پیچیده‌تر جلوه می‌دهد. عده‌ای می‌گویند آرسنال باید بعد از ونگر بیشتر به او اعتماد می‌کرد و اگر پشت او می‌ایستاد، همه‌ چیز خودش درست می‌شد. واقعیت این است که هم آرسنال و هم امری، به آن تجربه تلخ نیاز داشتند تا رشد کنند.

اگر دقیق‌تر نگاه کنیم، امری کار را برای آرتتا راحت‌تر هم کرد. او بار اولیه دوران پساونگر را به دوش کشید، ضربه‌های اول را خورد و یک تیم به‌ هم‌ ریخته را تحویل گرفت که آن‌قدر بوی رتبه هشتم را می‌داد که عملاً تا فصل سوم آرتتا طول کشید تا از شر آن هاله متوسط بودن خلاص شوند. این اتفاق (اخراج او از آرسنال) به امری فرصت داد دوباره خودش را در ویارئال پیدا کند و راه را برای آرسنال باز کرد تا آن بازسازی عمیق و جدی را با مربی جوان‌تری که از ابتدا هم اسمش به نیمکت باشگاه گره خورده بود، شروع کنند. بسیار قابل توجه است که هر دو طرف، هم مربیان و هم هر دو باشگاه، به خاطر میزانی از اختیار و اعتمادی که گرفته‌اند، موفق شدند رشد کنند و به بلوغ کاملی برسند؛ در واقع، همه از این جدایی سود برده‌اند.

با این حال، اگر ویلا این‌بار هم امارات را با سه امتیاز ترک کند، سر و صدا پیرامون این روایت دوباره اوج می‌گیرد. برد تیم مهمان آن‌ها را هم‌امتیاز با آرسنال می‌کند (هرچند با تفاضل گل بسیار پایین‌تر) و این فرصت مغتنمی را برای سیتی باز می‌گذارد تا با پیروزی در سفر به خانه ساندرلند در روز سال نو، بعد از دو هفته صدرنشینیِ چندساعته، مکان اول را رسماً پس بگیرد.

واتکینز بارها قاتل آرسنال بوده؛ او دوباره سرحال و روی فرم است و شنبه با دبل مقابل چلسی، آبی‌های لندن را به زانو درآورد. همان بعد از ظهر، آرسنال به‌ سختی توانست از سد برایتون بگذرد و ۲-۱ برنده شود؛ دیداری که در آن، هواداران خانگی کم‌ کم عصبی شدند و در نهایت از به‌ صدا درآمدن سوت پایان، احساس آرامش و رهایی داشتند.

پس یکی از سؤال‌های اصلی برای دیدار امشب این است: کدام تیم با ترس کمتری پا به میدان می‌گذارد؟ آرسنالی که هوادارانش در امارات دوباره با اولین نشانه مشکل، عصبی و جوشان می‌شوند، یا ویلا که تنها سه ماه پیش این سؤال را از خودش می‌پرسید که آیا دوره طلایی تاریخ مدرن باشگاه تمام شده است؟ تصورم این است ویلا برای دوازدهمین برد پیاپی‌، بدون ترس و رو دربایستی به دل ماجرا می‌زند. اگر به آن برسند، امری دیگر نمی‌تواند واقعیت مدعی بودن تیمش در کورس قهرمانی را انکار کند. چنین بردی بدون تردید، یک لایه پرچرب با ادویه‌های خوش‌رنگ و بو و هیجان مضاعفی به این فصل لیگ برتر که از پیش هم تماشایی بود، اضافه خواهد کرد.

یادمان باشد؛ امری از رویاهای خود در فوتبال صحبت کرد و از خیال‌پردازی‌های رایگان؛ ولی فراموش نکنید، اگر آرتتا با ذهنیت انتقام به‌ خاطر شکست ۲-۱ در ویلا پارک تیم خود را به میدان نبرد می‌فرستد، اونای امری در اعماق قلب و روح خود و بسیار پنهان، در آرزوی انتقامی سخت از آرسنال است؛ باشگاهی که شش سال پیش از کار برکنارش کرد. در فصلی که خیلی‌ها از ماه نوامبر آرتتا و تیمش را قهرمان می‌دانستند، وارد کردن دوباره ضربه‌ای سنگین به مدعی اصلی قهرمانی، هر تردیدی درباره این‌که شاگردان امری واقعاً مدعی جدی قهرمانی هستند را از بین خواهد برد.

و مهم‌تر از آن، مطمئنم اگر این ضربه باعث شود آرسنال از کسب مقام قهرمانی باز بماند، این اوج انتقام فوتبالی او خواهد بود؛ انتقامی که مدت‌هاست در انتظار آن نشسته است؛ انتقامی غایی و تمام‌عیار، کشنده و مرگبار! به این فکر کرده‌اید؟!…