ورزش همگانی؛ حلقه مفقوده سلامت عمومی در ایران
منبع : خبرگزاری دانشجو
ورزش همگانی بهعنوان یکی از مهمترین ابزارهای ارتقای سلامت جامعه، با وجود سابقه قابل توجه جهانی و تلاش نهادهای مختلف در ایران، همچنان با چالشهای جدی در مسیر توسعه و فراگیری مواجه است.
به گزارش گروه ورزشی خبرگزاری دانشجو، ورزش همگانی به مجموعهای از فعالیتهای بدنی اطلاق میشود که هدف اصلی آن ارتقای سلامت عمومی، افزایش تندرستی و بهبود کیفیت زندگی افراد جامعه است. این نوع ورزش بدون محدودیت سنی، جنسیتی یا سطح توانایی طراحی شده و معمولاً در فضایی غیررقابتی، آرام و بهدور از فشار و استرس انجام میشود.
فعالیتهایی نظیر پیادهروی، دوچرخهسواری، شنا، یوگا، تمرینات هوازی و ورزشهای گروهی از جمله مصادیق ورزش همگانی بهشمار میروند؛ فعالیتهایی که علاوه بر پیشگیری از بیماریها و ارتقای سلامت جسمی، نقش مهمی در کاهش استرس، افزایش نشاط و تقویت روابط اجتماعی دارند و برای تمامی اقشار جامعه قابل اجرا هستند.
ورزش همگانی نخستینبار در سال ۱۹۲۳ در برزیل شکل گرفت و در دهه ۱۹۶۰ بهواسطه افزایش آگاهی جهانی نسبت به اهمیت تحرک بدنی، بهصورت گسترده در کشورهای مختلف توسعه یافت. در این دوره، با تأسیس انجمنهایی تحت عنوان «ترین» در اروپا، ورزش همگانی بهعنوان بخشی جدی از سیاستهای سلامت و اجتماعی کشورها مطرح شد.
در ایران، فدراسیون ورزشهای همگانی در سال ۱۳۶۷ تأسیس و در سال ۱۳۷۱ از سوی فدراسیون جهانی ورزش به رسمیت شناخته شد. این در حالی است که بسیاری از کشورهای توسعهیافته مانند فنلاند، آمریکا، آلمان، اتریش و بلغارستان سالها پیش از ایران، ساختارهای منسجمی برای توسعه ورزش همگانی ایجاد کرده و آن را در سیاستهای کلان سلامت خود گنجانده بودند.
با وجود اقدامات انجامشده، ورزش همگانی در ایران هنوز با چالشهای متعددی روبهرو است. وزارت ورزش و جوانان، فدراسیونهای ورزشی، وزارت آموزش و پرورش، وزارت بهداشت، شهرداریها، دانشگاهها و رسانهها هر یک بهنوعی در این حوزه فعال هستند و برنامههایی برای ترویج فعالیت بدنی اجرا کردهاند؛ از آموزشهای مدرسهای گرفته تا برگزاری رویدادهای عمومی و کمپینهای رسانهای.
با این حال، آمارها نشان میدهد تنها حدود ۲۰ درصد از جمعیت کشور تحت پوشش هیئتهای ورزش همگانی قرار دارند؛ آماری که در مقایسه با استانداردهای جهانی بسیار پایین است. کمبود زیرساختهای ورزشی، بهویژه در مناطق کمبرخوردار، فقدان فضاهای استاندارد، مشکلات اقتصادی، مشغلههای روزمره و ضعف آگاهی عمومی از مهمترین عوامل این عقبماندگی محسوب میشوند.
برای بهبود وضعیت ورزش همگانی در کشور، توسعه زیرساختها، افزایش آموزشهای عمومی، هماهنگی میان نهادهای مسئول و استفاده هدفمند از ظرفیت رسانهها ضروری است. ایجاد فضاهای ورزشی محلهمحور، توجه ویژه به مدارس و استمرار سیاستهای حمایتی میتواند نقش مهمی در نهادینهسازی فرهنگ ورزش در جامعه ایفا کند.
در نهایت، توسعه پایدار ورزش همگانی نیازمند عزم جدی، سیاستگذاری منسجم و مشارکت همهجانبه نهادهای دولتی و غیردولتی است. تنها در سایه چنین رویکردی میتوان به ارتقای سلامت عمومی، کاهش بیماریهای ناشی از کمتحرکی و افزایش کیفیت زندگی جامعه ایرانی امیدوار بود.


جدیدترین خبر از حریف دوستانه تیم ملی در مسیر جام جهانی
علی قلیزاده و پرسپولیس شدنی است؟
آمریکا چطور به قلعه نویی ویزا داد؟
احتمال دعوت مهدی طارمی به فدراسیون فوتبال
خط و نشان قلعه نویی برای طارمی
پژمان جمشیدی کی به ایران برمی گردد؟









