پیشروی قدرتمندانه سیتی و ویلا به سوی دژ توپچی ها ادامه دارد!

طرفداری | در آستانۀ سال نوی میلادی، آرسنال با پیروزی در خانۀ اورتون، صدر جدول را همچنان حفظ کرد اما خیالش نباید راحت باشد چون منچسترسیتی و استون ویلا همچنان به تعقیب آن‌ها ادامه می‌دهند.

چلسی نیز همچنان سینوسی نتیجه می‌گیرد و لیورپول نیز با وجود پیروزی مقابل تاتنهام و نزدیک شدن به بالای جدول، الکساندر ایساک، گران‌ترین بازیکن تاریخ لیگ برتر را برای مدتی طولانی از دست داده است.

نیوکاسل ۲-۲ چلسی؛ بازی هیجان‌انگیز در آستانۀ کریسمس

اگر انزو مارِسکا در تلاش است خودش را از شغل سرمربیگری چلسی محروم کند، انگار شاگردان او در ۴۵ دقیقه‌ی اول مصمم بودند به او در این راه کمک کنند، اما با سوت پایان، بازگشت جنگجویانه‌ی آن‌ها در دیداری جذاب و پرهیجان، یک «Christmas Cracker» واقعی، یک تساوی نجات‌بخش به همراه آورد. جایی‌که به اندازه‌ی معماگونه حرف‌زدن مارسکا، کیفیت و نمایش آن‌ها، آن‌قدر که تیم در نیمه‌ی دوم بهتر شد، گیج‌کننده بود.

نمایش نیمه‌ی اول آن‌ها هیچ تفسیری لازم نداشت. هیچ چیز رمزآلودی در کار نبود؛ آبی‌پوشان لندن به‌سادگی افتضاح بودند. البته باید گفت بعد از نمایش ضعیف مقابل ساندرلند، نیوکاسل بهترین نیمه‌ی فصل خود را ارائه داد.

هو شدن داور با سوت پایان بازی، نشان می‌داد هواداران نیوکاسل احساس می‌کردند از سوی داوران به آن‌ها اجحاف شده است. با توجه به برتری ۲-۱ نیوکاسل و نادیده گرفتن پنالتی در آن شرایط، احتمالاً حق هم داشتند.

ادی هاو راضی نبود؛ تیمش در نیمه‌ی اول مسلط بود، اما برتری آن‌ها در نیمه‌ی دوم از دست رفت. آبی‌ها راضی خواهند بود، اگرچه برای رقابت در بالای جدول اصلاً کافی به نظر نمی‌رسد. ماجرا به پایان رسید، ولی این یک بازی فوق‌العاده تماشایی در آستانه‌ی کریسمس بود و هر دو سرمربی بعد از مسابقه مدعی شدند؛ تیم‌شان شایسته‌ی پیروزی بوده است.

این چه چیزی به ما می‌گوید؟ این‌که احتمالاً نتیجه عادلانه بود!

بورنموث ۱-۱ برنلی؛ گزینۀ سقوط

آرماندو برویا، تعویض طلایی که با گل دقیقه‌ی آخرش باعث شد روند هفت شکست پیاپی برنلی به پایان برسد.

و بورنموث که طی هشت بازی طعم برد را نچشیده، فکر می‌کرد بازی را برده است، وقتی آنتوان سمنیو، که مورد توجه بسیاری از باشگاه‌ها در پنجره‌ی انتقالاتی ژانویه است، در دقیقه‌ی ۶۷ سرانجام سد دفاع جانانه‌ی برنلی را شکست و هشتمین گل فصلش را زد.

اما دو بازیکن تعویضی نیمه‌ی دوم، مارکوس ادواردز و برویا، با همکاری یکدیگر برای اسکات پارکر، امتیازی را به دست آوردند که برنلی به‌سختی شایسته‌ی آن بود. برنلی بعد از وولوز دومین گزینۀ سقوط است.

برایتون ۰-۰ ساندرلند؛ سالی به‌یادماندنی برای ساندرلند

رژی لو بری پس از ادامه‌ی فصل درخشان ساندرلند با یک تساوی جانانه برابر برایتون، همچنان به موج‌سواری خیره‌کننده و ناباورانه‌ی خود ادامه می‌دهد.

گربه‌های سیاهِ آماده و سخت‌کوش، با وجود از دست دادن تعدادی از بازیکنان اصلی خود به‌خاطر حضور در جام ملت‌های آفریقا، در ادامه‌ی پیروزی هفته‌ی گذشته در دربی ویر تاین مقابل نیوکاسل، نتیجه‌ای مثبت گرفتند.

این تساوی کم‌حادثه در ورزشگاه آمِکس، ساندرلند را بعد از ۱۷ بازی به امتیاز ۲۷ رساند و در آستانه‌ی پایانی به‌یادماندنی در سال ۲۰۲۵، هفته‌ی آینده در خانه به مصاف لیدز خواهند رفت.

منچسترسیتی ۳-۰ وست‌هم؛ زیبایی ماجرا در رقابت قهرمانی

اگر برخلاف وستهم از پس رایان شرکی بربیایید، چگونه می‌شود ارلینگ هالند را متوقف کرد؟

اگر به طرز معجزه‌آسایی از دو مانع اول عبور کنید، تازه نوبت فیل فودن، تیجانی رِیندرس و برناردو سیلواست که سر راه‌تان قرار می‌گیرند. وستهم در یکی از سخت‌ترین آزمون‌هایی که هر تیمی در لیگ برتر ممکن است در طول فصل با آن روبه‌رو شود، در همه‌ی امتحانات مقابل سیتیِ مدعی مردود شد.

دو گل هالند، بهترین تمام‌کننده و گلزن جهان، اگرچه از یک طرف با کمی شانس همراه بود، اما از طرف دیگر به شکل بی‌رحمانه‌ی دو نیمه را پوشش داد: اولی با شادی روبات‌گونه‌ی همیشگی و دومی با لبخند و شانه‌بالا انداختن. او حالا با ۱۹ گل لیگ فقط تا این‌جای فصل پیش آمده است.

اگر آمار باشگاهی و ملی‌اش را با هم جمع بزنیم، هالند پیش از آن‌که حتی سفره‌های کریسمس پهن شوند، به عدد ۳۸ گل رسیده است. بنابراین، فقط برای چند ساعت هم که شده، تا قبل از بازی آرسنال با اورتون، سیتی به صدر جدول رفت. گواردیولا خیلی به این موضوع اهمیت نمی‌دهد؛ در کریسمس کسی جامی نمی‌برد، ولی او خوب می‌داند سیتی در مکان مناسبی نشسته است.

آن‌چه گواردیولا را جدا از فوتبال هنرمندانه‌ای که چشم تماشاگران را مبهوت می‌کند، تماشایی می‌سازد، عصبی بودن و زودجوش بودن اوست. نسبت به اشتباهات ظاهراً کوچک بسیار حساس است و در عین حال، برای پاس‌ها یا حرکت‌های به‌ظاهر بی‌اهمیت، با هیجان واکنش نشان می‌دهد. حتی بعد از سوت پایان و برد ۳-۰، با سرعت داخل زمین پرید تا درباره‌ی جای‌گیری به یوشکو گواردیول تذکر بدهد.

مربی اسپانیایی خودش یک «شو» کامل است و حالا بعد از فصلی که کاملاً دست خالی ماند، سیتی برای اولین بار دوباره شبیه یک مدعی قهرمان تمام‌عیارِ گواردیولایی به نظر می‌رسد.

در حالی‌که تیم ۲-۰ جلو بود، آن‌قدر از روبن دیاس عصبانی شد که عملاً داخل زمین رفت و با حرکات دستِ تند و تیز سر او داد کشید. همین موارد است که باعث می‌شود در این کور قهرمانی به هیچ‌وجه نمی‌توان سیتی را نادیده گرفت.

نحوه‌ی برخورد او با رایان شرکی، در ۶۷ دقیقه‌ای که در زمین بود، حقیقتاً یک سر و گردن بالاتر از همه قرار داشت، دقیقاً نمونه‌ی همین موضوع است.

این مسابقه داستانِ دو تیمی است که با سرعت به دو جهت کاملاً متفاوت می‌روند. وستهام در این نبرد یک‌طرفه، از هر نظر شکست خورد و زیبایی ماجرا در رقابت قهرمانی این است که با یک گواردیولای همیشه ناراضی، احتمالاً قرار است او پرسش‌های مشکل‌تر و پیچیده‌تر دیگری را برای رقبایی که هنوز باید برای آزمون به اتحاد سفر کنند، آماده کند.

آرسنال تیمی بسیار قدرتمند است، اما تردید نکنید، هنوز هم منچسترسیتی بزرگ‌ترین سد ممکن در برابر آن‌ها برای فتح لیگ برتر است. سیتیزن‌ها محکم ایستاده‌اند.

وولوز ۰-۲ برنتفورد؛ پیش‌به‌سوی بدترین رکورد لیگ برتر!

اگر وولورهمپتون آخر هفته‌ی آینده در زمین آنفیلد مقابل لیورپول پیروز نشود، به این معنا است که آن‌ها در هیچ‌یک از ۱۸ بازی ابتدایی خود به برد نرسیده‌اند؛ اتفاقی که از زمان شروع لیگ برتر در سال ۱۹۹۲ هرگز رخ نداده است.

راب ادواردز، سرمربی تیم، که از زمان جانشینی ویتور پریرا شش شکست پیاپی را تجربه کرده، می‌گوید:

حالا دیگر نمی‌توانیم تسلیم شویم. این دیوانگی خواهد بود. من می‌جنگم، کادر فنی می‌جنگد و لازم است بازیکنان هم بجنگند.

گفتن آن آسان است؛ اگر گرگ‌ها از این مخمصه رهایی پیدا کنند، فقط باید نام آن را معجزه نامید؛ بزرگ‌ترین فرار!

ولی هیچ‌کس ادواردز را باور ندارد؛ او در این مأموریت تنهایِ تنهاست.

تاتنهام هاتسپر ۱-۲ لیورپول؛ گل و آسیب‌دیدگی ایساک دو روی سکه بود!

هرچه دیگران درباره‌اش فکر کنند، یک چیز روشن است: الکساندر ایساک، این بدشانس، اصلاً بخت و اقبالی ندارد؛ بهترین شاهد، همان ضربه‌ی پای چپ اوست که هم باعث پیروزی لیورپول شد و هم احتمالاً فصل خودش را نابود کرد.

تشخیص نهایی مصدومیت زانوی او بعداً مشخص خواهد شد، اما طولانی شدن مداوای او و صحنه‌ای که در آن با کمک از زمین خارج شد، منعکس‌کننده‌ی ترس از یک مشکل جدی‌تر است.

اگر داستان چنین باشد، واقعاً بدشانسی بزرگی است؛ مصدومیت در لحظه‌ی گل‌زدن و ثبت نتیجه‌ی ۱-۰ رخ داد؛ فقط ۱۱ دقیقه بعد از این‌که او بین دو نیمه به‌عنوان بازیکن تعویضی وارد زمین شده بود. همدردی با دردسر قبلی او به‌خاطر راه و روشی که برای جدایی از نیوکاسل در پیش گرفت، چندان زیاد نبود، اما در چنین موقعیتی هر فوتبالیست و فوتبال‌دوستی دلش برای او می‌سوزد.

نقش او در برد لیورپول در یک بازی عجیب و پرآشوب، بسیار بزرگ بود. برای توضیح این نکته، باید شرح کامل‌تری از مسابقه‌ای بدهم که سرشار از عصبانیت‌ها، نوسان‌های دیوانه‌وار جریان بازی و حجم عظیمی از کارت‌های رنگارنگی بود که از جیب جان بروکس، داور مسابقه، خارج می‌شد. او هشت کارت زرد داد؛ دو تای آن برای کریستین رومرو بود و یک کارت قرمز مستقیم هم نصیب ژاوی سیمونز در زمانی که نتیجه‌ی ۰-۰ بود، شد؛ تصمیمی که مایه‌ی عصبانیت شدید توماس فرانک بود.

البته خشم او نباید متوجه تصمیم داور باشد؛ سیمونز هلندی مستحق این کارت بود. او استوک کفشش را روی ساق پای ویرجیل فان‌دایک کشید؛ صحنه‌ای که در تصاویر تکراری به‌شدت بدتر به نظر می‌رسید. فقط خود سیمونز می‌داند آیا در این حرکت قصد و نیتی علیه هموطن خود داشت یا نه، اما آن‌چه بسیار واضح‌تر بود، تأثیری بود که این صحنه بر تعادل بازی گذاشت. تاتنهام سی دقیقه‌ی پیش از آن را در وضعیت نادری از آرامش و تسلط سپری کرده بود، ولی از آن لحظه به بعد، دینامیک مبارزه کاملاً عوض شد.

اولین جلوه‌ی این تغییر، شوت ایساک برای گل اول و تمام حواشی پیرامون آن بود؛ قبل از این‌که هوگو اکیتیکه با یک ضربه‌ی سر، فاصله را برای تاتنهام بیشتر کند، هرچند آن ضربه‌ی سر بعد از یک هل روی رومرو همراه بود. با توجه به نمایش بی‌روح لیورپول در نیمه‌ی اول، این برتری بیشتر از شایستگی مردان اسلوت به نظر می‌رسید. در این‌جا باید دوباره به فرانک برگردیم؛ بازیکنانش هنوز برای او می‌جنگند و واقعاً از جان مایه می‌گذارند. با وجود رکوردی که در این فصل لیگ حتی از آنژ پوستکوعلو هم بدتر است، ولی هفتمین شکست با تمام وجود از سوی تاتنهام به چالش کشیده شد و این فقط به‌خاطر بی‌نظمی انضباطی نبود.

در حالی که ۲-۰ عقب بودند، ریچارلیسون یکی از گل‌ها را جبران کرد و بعد از آن هم شانس‌های دیگری برای مساوی‌کردن داشتند؛ به‌خصوص پس از این‌که رومرو در وقت‌های تلف‌شده بابت یک حماقت بی‌مورد دیگر اخراج شد، بازی به طرز ناباورانه‌ای نزدیک بود؛ یکی از بهترین نیمه‌های فوتبال از نظر جذابیت در کل لیگ، هرچند این موضوع تسلای اندکی برای فرانک خواهد بود.

برای اسلوت، این نتیجه گامی دیگر در مسیر بازگشت و احیای تیم است و اولین پیروزی از زمان جدایی محمد صلاح برای حضور در جام ملت‌های آفریقا. در فضایی کم‌سروصداتر، شاید حتی شکوفاتر هم بشوند. با این حال، نکته‌ی معنادار این است که اسلوت یک طرح بازی محتاطانه را انتخاب کرد؛ بر مبنای این ایده که خط دفاعی‌اش را عقب‌تر نگه دارد و دکمه‌ی پرس را خاموش کند، به‌ویژه وقتی که تاتنهام وارد نیمه‌ی لیورپول می‌شد.

این یک ریسک بود؛ آیا اگر بازی ۱۱ به ۱۱ ادامه پیدا می‌کرد، این نقشه در طول ۹۰ دقیقه جواب می‌داد؟ سخت است بتوان با قطعیت پاسخی داشت. در این اوضاع، اسلوت هر چه به دست بیاورد غنیمت است؛ و فرانک با خود فکر خواهد کرد اگر تیمش می‌توانست کمی آرامش و خونسردی بیشتری به خرج دهد، ممکن بود پیامد دیگری داشته باشد، و ایساک؟ ذهن او با حادثه‌ای که پیش آمد، به‌مراتب درگیرتر و آشفته‌تر از همه خواهد بود!

لیدز ۴-۱ کریستال پالاس؛ نبض بازی در دستان لیدز و کالورت لوین بود!

گل‌ها یکی پس از دیگری می‌رسند. صحبت‌ها درباره‌ی یک بازگشت غافلگیرکننده به تیم ملی انگلیس در سالِ جام جهانی، هر هفته بلندتر می‌شود و حالا این استدلال، روزبه‌روز قانع‌کننده‌تر به نظر می‌رسد.

دو گل شکارچیانۀ دومینیک کالورت لوین در نیمه‌ی اول، ادامه‌ی روند گل‌زنی و احیای اوست؛ نمایشی که این روزها بدون تردید توجه توماس توخل را هم به خود جلب کرده است. او حالا در پنج بازی اخیر در لیگ برتر شش گل به ثمر رسانده؛ نخستین بریس او از نوامبر ۲۰۲۰، زمانی که برای اورتون برابر فولام دو گل زده بود؛ بازیکنی که آخرینِ ۱۱ بازی ملی‌اش با پیراهن سه‌شیرها به جولای ۲۰۲۱ برمی‌گردد.

«انگلیس، شماره نُه‌ات، انگلیس، انگلیس، شماره نُه‌ات!»؛ این شعار هواداران لیدز در الند رود بود که همچنین شعر و آهنگ Last Christmas از گروه Wham را با نام کالورت لوین بازخوانی می‌کردند. این مهاجم ۲۸ ساله شاید بهترین فرم دوران حرفه‌ای‌اش را تجربه می‌کند و هرچند کاپیتان هری کین بی‌تردید مهاجم اول و غیرقابل‌جایگزین انگلیس باقی خواهد ماند، اما کالورت لوین کم‌کم در حال تبدیل‌شدن به بهترین گزینه‌ی ذخیره برای اوست. کالورت لوین بعد از برخورد با گِیه به نظر می‌رسید قرار است تعویض شود، اما به بازی ادامه داد و پاداش این سرسختی را به بهترین شکل ممکن گرفت.

اگر لیدز قرار است این فصل در لیگ برتر بماند، خیلی چیزها به نتایج خانگی‌شان بستگی خواهد داشت. الند رود همچنان یکی از رعب‌آورترین ورزشگاه‌های فوتبال انگلیس است، مخصوصاً زیر نور پروژکتورها. چلسی ۳ دسامبر در همین‌جا از پیش رو برداشته شد و سه روز بعد، لیورپول در تساوی ۳-۳ متوقف شد.

الیور گلاسنر، سرمربی کریستال پالاس، ۴۸ ساعت بعد از تساوی ۲-۲ خانگی مقابل تیم فنلاندی کوپس در لیگ کنفرانس اروپا، برای این بازی ۱۱ تغییر نسبت به ترکیب قبلی‌اش ایجاد کرد. با وجود این‌که او در میانه‌ی برنامه‌ی فشرده‌ای که سه‌شنبه شامل دیدار با آرسنال در جام اتحادیه هم می‌شود، اکثر ستاره‌هایش را برگرداند، این لیدز بود که نبض بازی را در اختیار داشت.

اورتون ۰-۱ آرسنال؛ مسیر پیش‌رو سخت و طاقت‌فرساست!

شش سال از آن هفته می‌گذرد که میکل آرتتا، در حالی که انتصابش به‌عنوان سرمربی آرسنال قریب‌الوقوع بود، در جایگاه مدیران اورتون نشست تا ابعاد مأموریت پیش روی خود را بسنجد؛ دیداری که تیمش در آن به تساوی بدون گل و بی‌روحی رضایت داد.

سالگردها همیشه نوعی حساب‌کشی هم به همراه دارند و در مورد آرتتا، همان پرسش همیشگی پیش روی شما قرار می‌گیرد؛ آیا او واقعاً می‌تواند این باشگاه بزرگ و پرافتخار را به قهرمانی لیگ برتر برساند یا نه. اکنون ۲۱ سال از آخرین قهرمانی آرسنال گذشته است. این بار او به ورزشگاه جدید اورتون آمده بود، اما مانعی که بر سر راه عنوانی که او و آرسنال بدجوری خواهان آن هستند بسیار آشنا است؛ حضور سنگین رقیب همیشگی‌اش، منچسترسیتی، که بعد از پیروزی مقابل وستهم برای اولین بار در ۱۴ ماه گذشته دوباره به صدر جدول بازگشته بود؛ در حالی‌ که برای او، باز همان مشکل همیشگی شش سال اخیر آرسنال مطرح است: گل‌زنی.

امسال ششمین سالگرد لحظه‌ای است که برای مویس هم می‌توان آن را یک «نقطه‌ی عطف» یا لحظه‌ی سرنوشت‌ساز دانست. زمانی که آرتتا در هفته‌ی کریسمس ۲۰۱۹ روی صندلی‌اش در گودیسون پارک نشست، کارلو آنچلوتی هم آن‌جا بود؛ او قرار بود به‌زودی به‌عنوان سرمربی اورتون منصوب شود، در حالی‌ که مویس تصور می‌کرد این شغل به او خواهد رسید. چه‌بسا مسیر سال‌های اورتون با مویس بر نیمکت، کاملاً متفاوت رقم می‌خورد، اما حالا او خود را در مراحل ابتدایی یک بازسازی مبرم می‌بیند.

پیش از سوت آغاز، سیتی ۱۰ گل بیشتر از آرسنال زده بود؛ تیمی که با وجود تمام حرف‌وحدیث‌ها هنوز هم یک تمام‌کننده‌ی تمام‌عیار گلزن در اختیار ندارد. با این حال، این پیروزی در جایی که میزبان تلاش کرده بود با یک برنامه‌ی پیش از بازیِ با نورپردازی ویژه، جو خاصی بسازد، اهمیت فوق‌العاده‌ای داشت. اما با توجه به این‌که سیتی دوباره به یک «ماشین» تبدیل شده، سؤال بی‌جواب درباره‌ی قدرت تهاجمی آرسنال به این راحتی‌ها در تاریکی شب محو نمی‌شود.

دکلان رایس نقش ناجی را داشت؛ یک سازمان‌دهنده‌ی دائمی و کارگری خستگی‌ناپذیر برای خنثی‌کردن تلاش‌های اورتون در خروج از لاک دفاعی.

آرتتا درباره‌ی او گفت:

باورکردنی نیست. بازی همه‌جانبه‌اش، تعداد توپ‌هایی که پس گرفت… او به طرزی باورنکردنی باثبات بوده است.

دیوید مویس، سرمربی اورتون و مربی سابق رایس در وستهم، حتی فراتر رفت و او را این‌گونه توصیف کرد: «احتمالاً بهترین هافبک جهان.»

با این وجود، در پایان برخی از حرکات و پاس‌کاری‌های زیبای آرسنال، در نهایت هیچ چیز کشنده و مرگباری در تمام‌کردن کار دیده نمی‌شد. فقط معدودی از بازیکنان آرسنال چهار گل در کارنامه‌شان دارند، در همان زمانی که ارلینگ هالند پیش از این شمار گل‌های خود در لیگ برتر را به ۱۷ رسانده بود.

همه‌چیز نشان از این نیاز داشت؛ تا آن‌جا که وقتی جیک اوبراین در نیمه‌ی اول با دو دستی شبیه بسکتبال روی کرنر رایس، یک پنالتی تقدیم آرسنال کرد، مارتین اودگارد، پنالتی‌زن همیشگی، توپ را به مهاجم سوئدی سپرد.

یوکرس کار را انجام داد؛ توپ را محکم به سمت چپ جردن پیکفورد فرستاد و این در حالی بود که ناراحتی مویس کاملاً مشهود بود؛ او هنوز بابت از دست‌رفتن آنچه «پنالتی احمقانه» می‌نامید، عصبانی بود. مسیر پیش رو و رقابت با سیتی و ویلا سخت و طاقت‌فرسا به نظر می‌رسد.

استون ویلا ۲-۱ منچستریونایتد؛ ویلا در سرزمین رؤیاها

نباید فراموش کنیم که این تیم ویلا شروعی بسیار بد در فصل داشت.

آن‌ها در شش بازی اول خود در همه‌ی رقابت‌ها موفق به کسب پیروزی نشدند؛ از جمله شکست سنگین ۳-۰ مقابل کریستال پالاس در لیگ کاپ. این بدترین شروع فصل آن‌ها در ۲۸ سال گذشته بود.

باید تمام اعتبار را به اونای امری داد که اوضاع را زیر و رو کرد. امری، رهبر ارکستر است. بازیکنان ویلا در پایان بازی به‌شدت شاد و هیجان‌زده بودند و حق هم دارند. ده برد پیاپی واقعاً فرمی شگفت‌انگیز است و حالا آن‌ها فقط دو امتیاز با صدر جدول لیگ برتر فاصله دارند. ویلا به‌صورت علنی می‌گوید به قهرمانی فکر نمی‌کنند، اما چطور می‌شود به آن فکر نکرد؟

آن‌ها آماده‌ترین تیم کشور هستند و فکر نمی‌کنم هیچ تیم دیگری در لیگ، در حال حاضر دلش بخواهد به ویلا پارک سفر کند. در چند هفته‌ی اخیر، منچسترسیتی، آرسنال و منچستریونایتد همگی در منطقه‌ی «وست میدلندز» مغلوب شده‌اند. ویلا پارک به یک دژ تسخیرناپذیر تبدیل شده است!

پیش از بازی، سرمربی افسانه‌ای منچستریونایتد، سر الکس فرگوسن، اعتراف کرد؛ احتمالاً «۱۰ یا ۱۱ سال» طول خواهد کشید تا یونایتد دوباره به اوج فوتبال انگلیس بازگردد، اما حمایت خود را از سرمربی فعلی، روبن آموریم، اعلام کرد. اما روز، روز ویلا، امری و مورگان بود.

در حالی‌ که امری کت خود را با شور و شعف به هوا پرتاب می‌کرد و مورگان راجرز در برابر «هالت اِند» (جایگاه معروف هواداران ویلا) گلی را جشن می‌گرفت که در نهایت گل پیروزی بازی بود، هم‌تیمی او آمادو اونانا تاجی خیالی بر سر او گذاشت. این حرکت کاملاً بامعنی بود؛ در حال حاضر هرچه راجرز لمس می‌کند تبدیل به طلا می‌شود.

این دو گل او برای تمام کردن کارِ تیم منچستریونایتد که در واقع بازی خوبی هم انجام داد، کافی به نظر می‌رسید.

مورگان راجرز در حال حاضر پادشاه میدلندز است و هرچه به جام جهانی بعدی نزدیک‌تر می‌شویم، جایگاه او در پست شماره‌ی ۱۰ تیم ملی انگلیسِ توماس توخل محکم‌تر می‌شود.

این بازیکن ۲۳ ساله در نمایشی که در واقع یکی از متوسط‌ترین عملکردهای اخیر استون ویلا بود، بار دیگر درخشید. تیم اونای امری به‌راستی شایسته‌ی جایگاه سوم خود در جدول لیگ برتر است.

در آخرین بازی هفتۀ هفدهم، فولام و ناتینگهام فارست به مصاف هم خواهند رفت.