هفته‌ای دلپذیر برای آرسنال و رقت‌انگیز برای رقبا

طرفداری | در این هفته نگاه دنیای فوتبال معطوف به ال‌کلاسیکو میان رئال مادرید و بارسلونا بود. انصافاً جنجالی بود و پرکشمکش.

پیام‌های یامال در رسانه‌ها بلینگام و دوستانش را خشمگین کرده بود و سفیدپوشان کاتالان‌ها را با گل‌های امباپه و بلینگام ۲-۱ شکست دادند. پایان بازی انگشتان همه به سوی یامال گرفته شده بود. او هم خود را سوزاند و هم تیم خود را. این بازی و حواشی آن یادآور برخوردهای معروف این دو تیم طی سال‌های طلایی و درخشان گذشته دو تیم بود.

با این پیروزی، رئال سکان هدایت فصل را در اسپانیا به‌طور کامل در اختیار گرفت، دقیقاً مانند آرسنال در لیگ برتر و نتایج به‌دست‌آمده این هفته که نگاهی به آن‌ها خواهیم داشت.

لیدز ۲-۱ وست‌هم؛ توصیف شرایط بد وست‌هم ساده نیست!

لیدز با پیروزی حیاتی مقابل وستهم، خود را به رتبه سیزدهم جدول رساند و به روند سه بازی بدون برد پایان داد.

اما «نونو اسپیریتو سانتو» از زمان جایگزینی گراهام پاتر هنوز موفق به کسب پیروزی نشده و تیمش در رده نوزدهم قرار دارد. این بدترین شروع فصل وستهام از فصل ۷۴-۱۹۷۳ تاکنون است.

دیدار بعدی این دو تیم، آخرین بازی فصل خواهد بود. هنوز برای قضاوت زود است، اما با توجه به عملکرد به‌شدت ضعیف وستهام در این دیدار، تعجبی نخواهد داشت اگر آن‌ها تا ماه می به چمپیونشیپ سقوط کنند. نونو در چهار بازی بدون پیروزی مانده و وستهام تنها چهار امتیاز از نه بازی کسب کرده است.

لیدز تحت هدایت فارکه در آغاز بازی بی‌رحمانه ظاهر شد. لیدزی‌ها می‌توانستند بازی را زودتر تمام کنند، ولی آنچه مهم بود، لیدز نشان داد النْد رود یکی از سخت‌ترین ورزشگاه‌هایی است که تیم‌های لیگ برتر در آن بازی می‌کنند و تا این دیدار، تاتنهام تنها تیمی است که در این فصل در النْد رود به پیروزی دست یافته است.

جرد بوون، کاپیتان تیم و شاید تنها امید وستهم برای بقا در این فصل اضافه کرد:

تنها راه تغییر شرایط این است که بجنگیم و روحیه مبارزه نشان دهیم. ما به این نیاز داریم. پنهان شدن و ترسیدن کار راحتی است. گفتنش راحت‌تر از انجام دادنش است. باید آستین‌ها را بالا زد و جنگید. کسی چیزی به ما اهدا نخواهد کرد. ما در شرایط جدی‌ای قرار داریم و باید واقعیت را بپذیریم. باید با واقعیت جایگاه فعلی‌مان روبه‌رو شویم و الان واقعاً در سراشیبی بدی قرار داریم.

پس از شکست مقابل برنتفورد، جیمی کراگر عملکرد وستهم را یکی از کندترین نمایش‌ها در تاریخ لیگ برتر توصیف کرد. اما توصیف شروع این بازی مقابل لیدز با صفت «شوک‌آور» حقیقتاً کلمه ناچیزی محسوب می‌شود.

چلسی ۱-۲ ساندرلند؛ گربه‌های سیاه و سه امتیاز با ارزش

شمس‌الدین طالبی، هافبک مراکشی، بهترین زمان را برای به ثمر رساندن اولین گلش برای ساندرلند انتخاب کرد و اولین پیروزی تیمش را پس از حدود ۱۲ سال در ورزشگاهی رقم زد که در سه سفر قبلی خود به آنجا ۱۱ گل دریافت کرده و دست‌خالی برگشته بودند.

گل حساس طالبی در دقایق اضافی «بزن و در رو» بود و فرصتی برای بازگشت چلسی باقی نگذاشت.

تنها چهار سال پیش، ساندرلند در سفر به جنوب شرق انگلستان با تلاش فراوان موفق شده بود گیلینگهام را در رقابت‌های لیگ یک با نتیجه ۲-۱ شکست دهد.

این نشان‌دهنده پیشرفت چشمگیر ساندرلند است در مدت زمانی کوتاه و موقعیت فعلی‌شان در بالاترین رده‌های جدول لیگ برتر. طالبی ۲۰ساله خونسردی خود را حفظ کرد و در آخرین لحظات بازی موفق شد با یک ضربه زیبا توپ را به گوشه پایینی دروازه بفرستد و باعث خوشحالی هواداران پرشمار ساندرلند شود.

این بازیکن که تابستان امسال با قراردادی ۱۹ میلیون پوندی از کلوب بروخه بلژیک به ساندرلند پیوسته بود، تأکید کرد که همه چیز به حفظ آرامش در شرایط حساس برمی‌گردد.

ساندرلند پس از گل ابتدایی الخاندرو گارناچو به بازی بازگشت و با گل چهارم این فصل ویلسون ایزیدور مسابقه را مساوی کرد. طالبی تشکر ویژه‌ای از هواداران ساندرلند کرد که به آن‌ها کمک کردند تا این پیروزی خاطره‌انگیز را رقم بزنند.

همه باید به این بازی و این عملکرد افتخار کنیم. باید تشکر ویژه‌ای از هواداران بکنم. آن‌ها نشان دادند که روحیه بزرگی دارند. ما فقط با ۱۱ نفر بازی نکردیم، با ۱۲ نفر در زمین بودیم و ارتباط فوق‌العاده‌ای با آن‌ها برقرار کردیم.

 

ساندرلند هفته آینده در ورزشگاه لایت میزبان اورتون خواهد بود و تلاش می‌کند روحیه خوب به‌دست‌آمده را با ادامه رکورد شکست‌ناپذیری خانگی‌اش حفظ کند.

سرمربی خوشحال تیم، رژی لو بری، گفت:

این برد را به هواداران تقدیم می‌کنم. ما برای رقابت در این لیگ به انگیزه اضافی آن‌ها نیاز داریم و این یک تجربه مشترک بزرگ بود، چون انرژی بسیار بالای آن‌ها واقعاً اهمیت دارد.

نیوکاسل ۲-۱ فولام؛ گیمارش به داد زاغ‌ها رسید

برونو گیمارش امیدوار است که گل دیرهنگام او نشان دهد نیوکاسل دیگر «حریف آسانی» نیست.

این هافبک برزیلی در دقیقه ۹۰ فرصت را غنیمت شمرد و سه امتیاز حساس را برای تیمش به‌دست آورد، پس از اینکه تیم مارکو سیلوا نزدیک بود به تساوی ارزشمندی برسد.

این بازیکن اهل آمریکای جنوبی گفته بود:

بعد از بازی با لیورپول و آرسنال همه از دست هم عصبانی بودیم، ولی بعد از بازی با فولام همدیگر را در آغوش گرفتیم.

نیوکاسل نیمه دوم را ضعیف شروع کرد و به ساشا لوکیچ اجازه داد بازی را مساوی کند. اما درست زمانی که به نظر می‌رسید نیوکاسل مانند بازی‌های قبلی این فصل مقابل آرسنال و لیورپول دوباره برتری خود را از دست داده، شاگردان ادی هاو یک هفته فوق‌العاده را پس از پیروزی برابر بنفیکا با این برد کامل کردند.

منچستریونایتد ۴-۲ برایتون؛ کسی نمی‌خواهد به عقب برگردد

در آخر هفته‌ای که ساعت‌ها به عقب کشیده می‌شوند، منچستریونایتد با نمایشی پرانرژی و تماشایی به جلو حرکت کرد و در این بین خاطرات برخی از شب‌های بزرگ اولدترافورد را دوباره زنده کرد.

این استادیوم قدیمی و باشکوه پر از شادی و شور، کمی آسوده‌خاطرتر شد؛ چرا که تیم روبن آموریم برای سومین بازی متوالی پیروز شد و با غلبه بر برایتون بعد از سالیان، در جدول بالاتر از لیورپول قرار گرفت.

اگر پیروزی مقابل لیورپول در آنفیلد در هفته گذشته نقطه اوج دوران یک‌ساله آموریم بود، این بازی هم فاصله چندانی با آن نداشت. چالش پیش‌رو این بود که بر آن موفقیت و ثبات ادامه پیدا کند؛ و یونایتد این کار را با اعتمادبه‌نفس و لذت انجام داد، چیزی که در دوازده ماه گذشته زیر نظر آموریم اصلاً در مبارزاتشان نمی‌دیدیم.

در حالی که هواداران از این بازی کیف می‌کردند، سر جیم رتکلیف که از جایگاه مدیران نظاره‌گر بازی بود، بی‌سر و صدا و در دل خود احتمالاً بابت حفظ اعتماد به آموریم در هفته‌هایی که آینده او زیر سؤال بود، به خود تبریک می‌گفت. در فوتبال به‌ندرت پیش آمده که اعتماد این‌چنین پاداشی داشته باشد.

فراموش نکنیم این همان برایتونی است که طی فصول اخیر اغلب مقابل یونایتد برتری داشته و در هفت دیدار اخیر لیگ برتر بین دو تیم، در شش بازی پیروز شده بود.

در رقابتی واقعاً نفس‌گیر و هیجان‌انگیز، برایان امبومو و ماتئوس کونیا دو بازیکنی هستند که یونایتد با سنت‌های قدیم باشگاه جذب کرده؛ بازیکنانی با توانایی و میل هجوم و یورش بالا و با کاراکترهایی که بتوانند در این سطح بدرخشند.

بعد از مدت‌ها، هر دو خریدی خیلی هوشمندانه برای یونایتد هستند.

امبومو دو بار و کونیا یک بار گلزنی کردند و کاسمیرو هم گل دیگر یونایتد را به ثمر رساند. سه پیروزی و نه امتیاز، یونایتد را حسابی بالا کشیده است. دیگر کسی نمی‌خواهد به عقب نگاهی بیندازد.

برنتفورد ۳-۲ لیورپول؛ سردرگمی قرمزها به بحران تبدیل شده است

وقتی آن‌ها پادشاه انگلستان و اروپا بودند، وقتی آن‌ها فرمانروایی می‌کردند و با صلابت همه را پشت سر می‌گذاشتند، ویرجیل فن‌دایک و محمد صلاح به جردن هندرسون به‌عنوان رهبرشان نگاه می‌کردند؛ کاپیتانی که با حرارت بی‌وقفه‌ای که هرگز خاموش نشد، آن‌ها را به جلو می‌راند.

فن‌دایک و صلاح در آنفیلد ماندند و افتخارات تازه‌ای کسب کرده‌اند، اما در این شب، سفر نامتعارفی که هندرسون دو سال پیش آغاز کرد، برای اولین بار او را روبه‌روی دوستان و هم‌تیمی‌هایی قرار داد که پیش از این با آن‌ها قهرمان شده بود.

سفرهای هندرسون او را به الاتفاق عربستان و به آژاکس آمستردام رساند و قبل از پیوستن به برنتفورد در تابستان، مردم فکر می‌کردند دوران حرفه‌ای او رو به پایان است.

اما زمانی که سوت پایان در ورزشگاه جی‌تک به صدا درآمد، هندرسون جایگاه خود را به‌عنوان بازیکنی متولدشده دوباره ثابت کرد و هم‌تیمی‌های سابقش همچون مردانی به نظر می‌رسیدند که ناگهان گم و سرگردان شده‌اند، در بحرانی که حتی با پیروزی در فرانکفورت در لیگ قهرمانان، هر هفته بر لیورپول فشار بیشتری می‌آورد!

در این دیدار در غرب لندن، چقدر لیورپول می‌توانست از آرامش، تجربه و رهبری هندرسون در مرکز خط میانی خود بهره‌مند شود؛ آن‌ها کاملاً توسط برنتفورد از بازی خارج شدند و در لحظاتی تحت فشار شدیدی قرار گرفتند.

سقوط لیورپول پس از قهرمانی فصل گذشته، از زمانی شروع شد که چند هفته پیش مقابل کریستال پالاس شکست خوردند، اما حالا با سه شکست پیاپی دیگر مقابل چلسی، منچستریونایتد و برنتفورد، کار به جایی رسیده که بازگشتی برای دفاع از عنوان قهرمانی‌شان به‌سختی قابل تصور است.

چیزی که زمانی فقط یک لغزش به نظر می‌رسید، سپس به نگرانی تبدیل شد و بعد به سقوط شدید آزاد به بحران رسید، حالا یک سؤال ناخوشایند را مطرح کرده است: آیا آنچه می‌بینیم آغاز یک سقوط است؟

این شکست ۳-۲ که بارها شبیه یک فروپاشی نگران‌کننده به نظر می‌رسید، آن‌ها را در رده ششم جدول متوقف کرد. آن‌ها تا عصر یکشنبه می‌توانند هفت امتیاز پشت سر آرسنال صدرنشین باشند و حتی اگر نتایج دیگر به ضررشان باشد تا رده نهم هم سقوط می‌کنند.

حتی اگر عملکرد برنتفورد عالی بود و پیروزی کاملاً شایسته، این نمایشی بود که بیش از هر زمان دیگری در فصل برای لیورپول نگران‌کننده بود. تیمی که ناگهان بازیکنانش از سرزنش و تشر زدن و اشاره به همدیگر دست برنمی‌دارند، تیمی که به نظر می‌رسد گم‌گشته است.

وقتی فلوریان ویرتس، خرید تابستانی آن‌ها از بایرلورکوزن، در نیمه دوم زمین بازی را ترک کرد، هواداران برنتفورد با شعارهای شادمانه «عجب پول دور ریختنی بودی» او را بدرقه کردند. ویرتز بازیکن خوبی است، اما کاملاً گیج و سردرگم از موقعیتی که در آن گرفتار شده، به نظر می‌رسد و انگار آمادگی لازم برای الزامات فوتبال پرتنش انگلیس را ندارد.

بزرگ‌ترین سؤال این است: آیا آرنه اسلات می‌تواند اوضاع را تغییر دهد یا نه؟

چون در حال حاضر تیمش در سقوط آزاد عجیب، بدون چتر ایمنی است و او به‌وضوح برای پیدا کردن جواب و راه خروج از این وضعیت دچار مشکل شده است.

برخی فکر می‌کردند که پیروزی ۵-۱ آن‌ها مقابل اینتراخت فرانکفورت در لیگ قهرمانان اروپا در آلمان در روز چهارشنبه، کم‌کم همه چیز را جمع‌وجور خواهد کرد، اما این‌طور نبود. شاید گل زیبای محمد صلاح، که این روزها کمتر او را می‌بینیم، فقط نتیجه بازی را نزدیک‌تر از واقعیت اصلی نشان می‌داد. برنتفورد در مجموع تیم بهتری بود.

هندرسون که ۴۹۲ بازی طی ۱۲ سال با لیورپول انجام داد و ۱۲ جام به‌دست آورد، در قلب پیروزی تیمش حضور داشت؛ او با آرامشی که به تیم منتقل می‌کرد، یک تیم جوان و شایسته را که تحت رهبری خوب کیت اندروز قرار دارند، مانند گردانی منسجم کنار هم نگه داشته بود.

برنتفورد در دقیقه پنجم پیش افتاد. مایکل کایوده یک پرتاب بلند به محوطه جریمه ارسال کرد، کریستوفر آیر بالاتر از همه سر زد و دنگو اواتارا از دست میلوش کرکز گریخت و توپ را از فاصله نزدیک وارد دروازه کرد.

لیورپول تقریباً بلافاصله شانس گل مساوی را داشت. کودی گاکپو با یک پاس دقیق، صلاح را در مقابل مدافعان برنتفورد قرار داد، اما لمس اول صلاح، که این روزها نشانه‌ای از عدم اطمینان دارد، سنگین بود.

همین باعث شد توپ کمی جلوتر برود و به کلهر، یکی دیگر از بازیکنان سابق لیورپول، فرصت دهد خودش را به پای صلاح برساند و مانع از گل شدن توپ شود. در این برخورد، دروازه‌بان سابق لیورپول ضربه بدی دریافت کرد. مهار او شجاعانه بود، اما صلاح باید این موقعیت را گل می‌کرد.

لیورپول کنترل بازی را در دست گرفت. فلوریان ویرتز با شوت پای چپ توپ را با فاصله‌ای اندک از کنار دروازه به بیرون زد، هوگو اِکیتیکه ضربه سری را به خارج فرستاد، گاکپو فضایی برای خودش ساخت و شوت زد که بالای دروازه رفت و کرکز هم زمانی که اکیتیکه آزاد در محوطه جریمه حضور داشت، سانتر بد خود را مستقیماً به سمت کلهر زد.

اما قرمزهای سبزپوش نتوانستند ضربه نهایی را بزنند و کمی بعد از دقیقه سی، برنتفورد نزدیک بود اختلاف را بیشتر کند وقتی هندرسون با یک شوت زمینی و سرکش از پشت محوطه جریمه توپ را به بیرون زد.

شب تلخ کرکز بدتر شد وقتی به خاطر کشیدن اواتارا کارت زرد گرفت و یک واکنش فوق‌العاده تک‌دستی از گیورگی مامارداشویلی نیاز بود تا ضربه زیبای میکل دامسگارد را که به سمت گوشه بالای دروازه می‌رفت، به کرنر بفرستد.

برنتفورد در آستانه پایان نیمه اول به گل دوم رسید. ضربه تمام‌کننده کوین شاده مطمئن و بی‌نقص بود، اما پاس دامسگارد واقعاً تماشایی بود. اگر این فصل پاس عمقی بهتری دیده شود، حتماً با این پاس مقایسه خواهد شد.

دامسگارد توپ را از عمق نیمه خودش دریافت کرد، سرش را بالا گرفت و چیزی را دید که هیچ‌کس دیگری نمی‌دید. او امکان را دید. حرکت شاده را دید. توپ را با قوس از میان قلب خط دفاعی لیورپول عبور داد و شاده از جناح کور مدافعان وارد شد و با خونسردی گل خود را به ثمر رساند.

درست وقتی به نظر می‌رسید لیورپول کاملاً از هم پاشیده شده است، دقیقاً قبل از پایان نیمه اول یک گل را جبران کردند. سه دقیقه وقت اضافه اعلام شده بود و برنتفورد از این‌که بازی وارد دقیقه پنجم شد ناراضی بود، زمانی که کانر بردلی از سمت راست ارسال کرد، گاکپو از کنار توپ گذشت و کرکز توپ را وارد دروازه کرد. بازیکنان برنتفورد به‌شدت معترض بودند، اما داور سایمون هوپر اعتراض‌شان را نپذیرفت.

این آخرین تصمیم هوپر در بازی بود، چون در بین دو نیمه مشخص شد او مصدوم شده و تیم رابینسون، داور چهارم، جای او را گرفت. بازی کمی با تأخیر از سر گرفته شد تا مسئولین فرصت تعویض داشته باشند و هوپر نیز روی نیمکت داور چهارم قرار گرفت.

مامارداشویلی با واکنش‌های عالی در برابر ضربات دامسگارد و ایگور تیاگو لیورپول را در بازی نگه داشت، اما بعد از حدود یک ساعت، جنجال بحث‌برانگیز جدیدی سبب شد برنتفورد فرصت دیگری پیدا کند.

ویرجیل فن‌دایک روی لبه محوطه جریمه اواتارا را متوقف کرد و ابتدا داور ضربه آزاد مستقیم گرفت، اما VAR دوباره صحنه را بررسی کرد. مشخص شد وقتی فان‌دایک با کفش اواتارا برخورد کرد، با این‌که پای او روی زمین نبود، اما هم‌سطح خط محوطه بود و بنابراین پنالتی اعلام شد. واقعاً بحث‌برانگیز بود! در این شرایط به کمی شانس نیاز دارید و این روزها لیورپول ذره‌ای از آن را دریافت نمی‌کند.

اعتراض لیورپولی‌ها شدید بود، اما ایگور تیاگو، زننده پنالتی، با تمرکز کامل ضربه را نواخت، مامارداشویلی را با مکث فریب داد و توپ را راحت به تور رساند تا برنتفورد ۳-۱ پیش بیفتد.

تا دو دقیقه مانده به پایان وقت، برنتفورد به‌راحتی لیورپول را دور از دروازه نگاه داشت، ولی اشتباهی در خط دفاعی آن‌ها باعث شد دومینیک سوبوسلای توپ را صاحب شود و از جناح راست سانتری روی دروازه بفرستد و صلاح با ضربه دقیقی که همه می‌ترسیدند دیگر از او نبینند، گل زیبایی زد.

لیورپول، مدافع عنوان قهرمانی، برای چهارمین بار در این فصل شکست را پذیرا شد. با این شرایط، شانسی برای دفاع از عنوان قهرمانی وجود ندارد. بحران این تیم عمیق‌تر از همیشه شده است.

وولوز ۲-۳ برنلی؛ اسارت گرگ‌ها در قعر جدول، همه را خشمگین کرد

لیل فاستر از روی نیمکت وارد زمین شد تا در فصل گل‌های دیرهنگام در وقت‌های اضافه، گل پیروزی‌بخش را برای برنلی به ثمر برساند و باعث شود جایگاه ویتور پریرا، مربی وولوز، در وضعیت بحرانی قرار گیرد.

دروازه‌بان برنلی، مارتین دوبراوکا، با یک سیو تماشایی در آخرین دقیقه، شانس سانتیاگو بوئنو را دفع کرد تا هواداران خشمگین وولوز پس از سوت پایان، عصبانیت خود را متوجه مربی پریرا و بازیکنان خود کنند.

در استادیوم مولینیو فریادهایی مانند «شایسته پوشیدن این پیراهن نیستید» و «فردا اخراج می‌شی» طنین‌انداز شد، در روزی که شش ماه از آخرین پیروزی وولوز در لیگ می‌گذشت.

انتظار برای نخستین برد این فصل‌شان ادامه یافت، چرا که آن‌ها برای چهارمین بازی متوالی در دقایق پایانی گل خوردند.

این دیدار حس یک نبرد شش‌امتیازی زودهنگام برای تیم‌هایی داشت که شاید فصل را در منطقه سقوط دنبال کنند و بازیکنان برنلی خیلی زود این تنش را در هوای استادیوم وولوز احساس کردند.

اما تیم میهمان با دو گل فلمینگ، شایسته برتری بودند. کلرت‌ها کاملاً مسلط به بازی به نظر می‌رسیدند، اما میزبانان به‌طور غیرمنتظره بازی را مساوی کردند؛ ابتدا با پنالتی یورگن استرند لارسن و سپس نخستین گل مارشال مونتسی در این فصل.

اما فاستر در دقیقه پنجم وقت‌های اضافه نیمه دوم، گل پیروزی را به ثمر رساند. استرند لارسن و مربی پریرا پس از سوت پایان به سمت هواداران رفتند، اما با واکنش تند آنان روبه‌رو شدند. وولوز در قعر جدول به اسارت کشیده شده است و هیچ‌گونه تلاشی ثمر ندارد.

بورنموث ۲-۰ ناتینگهام فارست؛ فصل شگفتی‌ها

ساندرلند شنبه شب در رده دوم جدول قرار داشت، اما کمتر از ۲۴ ساعت بعد جای خود را به بورنموث داد؛ به فصل شگفتی‌ها و وقایع غیرمنتظره خوش آمدید.

در حال حاضر تنها آرسنال بالاتر از شاگردان آندونی ایراولا در جدول رده‌بندی است، پس از بردی که با درخشش ستاره گلزن جدیدشان، الی جونیور کروپی، به دست آمد.

اما اولین بازی لیگ شان دایچ روی نیمکت ناتینگهام فارست، بعد از هیجان پیروزی ۲-۰ مقابل پورتو در لیگ اروپا، ناامیدکننده بود.

تقریباً یک‌چهارم از فصل را پشت سر گذاشتیم و فقط دو تیم وجود دارند که تنها یک بار شکست خورده‌اند: آرسنال صدرنشین و بورنموث که دوم است و فقط چهار امتیاز با صدر فاصله دارد.

ایراولا با بورنموث ممکن است در آستانه نوشتن یکی از بزرگ‌ترین داستان‌های لیگ برتر انگلیس بعد از لستر سیتی باشد.

اورتون ۰-۳ تاتنهام؛ بلندپروازی اسپرز

کاپیتان هلندی و ملی‌پوش تاتنهام، میکی فن ده فن، با دو ضربه سر درخشید و اولین شکست اورتون را در ورزشگاه جدیدشان رقم زد تا تیم توماس فرانک به رتبه سوم لیگ برتر صعود کند.

اورتون تا پیش از این دیدار، گلی از روی ضربات کرنر دریافت نکرده بود، اما در نیمه اول دو بار از این طریق گل خورد؛

ابتدا با ابتکار مهمانان از یک ضربه ایستگاهی تمرین‌شده و سپس با ضعف در یارگیری.

سرمربی اسپرز، برای اولین بار راندال کولو موانی، مهاجم قرضی از پاری‌سن‌ژرمن را در ترکیب قرار داد، اما این فن ده فن بود که با دو گل خود، با ۵ گل زده حالا بهترین گلزن تیمش است؛ بازیکنی که فصل قبل هیچ گلی به ثمر نرسانده بود.

این دو گل و یک گل دیگر با ضربه سر پاپه سار در دقایق پایانی، سیزدهمین امتیاز تاتنهام از ۱۵ امتیاز ممکن خارج از خانه را رقم زد؛ فرمی که تاتنهام را فقط پنج امتیاز پایین‌تر از رقیب لندنی صدرنشین خود قرار داد.

در سوی دیگر، اورتون با وجود بازی خلاقانه ایلایمان اندیایه، بهترین بازیکن‌شان، و حضور جک گریلیش، بارها روی دو جناح خطر ایجاد کرد، اما هر بار با مدافعان سرسخت اسپرز روبه‌رو می‌شدند.

و بیشتر حملات‌شان بی‌خطر بود. نزدیک‌ترین موقعیت در دقیقه سوم بود که شوت گریلیش توسط پدرو پورو تقریباً روی خط دروازه دفع شد.

در پایان، رضایت تماشاگران سفرکرده تاتنهام به مرسی‌ساید با بلندپروازی تیم‌شان مشهود بود.

استون ویلا ۱-۰ منچسترسیتی؛ در روز کم‌فروغ هالند، سیتی گزینه دیگری نداشت

همان‌طور که در فوتبال مدرن مرسوم شده است، دیگر لازم نیست حتماً یک گل به ثمر برسد تا لحظات شادی و پرشور ایجاد شود.

امروزه حتی یک تکل ساده کنار خط هم می‌تواند به مشت و پا کوبیدن و شادی ختم شود. اما مدافع ویلا، پائو تورس، کاملاً شایسته تبریک و تحسین‌های احساسی بود، وقتی در میانه نیمه دوم، ضربه سرنوشت‌ساز ساوینیو را که به سمت دروازه می‌رفت، به هر شکلی به بالای دروازه منحرف کرد.

این یک صحنه دفاعی نمادین و نمایانگر عملکرد ویلا بود که بازگشت دوباره منچسترسیتی گاردیولا را زیر سؤال برد.

جای نگرانی برای آبی‌پوشان وجود ندارد، اما هنوز هم این تیم سیتی به نظر نمی‌رسد قرار باشد حریف جدی مدعی قهرمانی باشد.

این شکست چیزی را هم روشن‌تر از همیشه کرد: اگر ارلینگ هالند موفق به گلزنی نشود، سیتی نشان داد تهدید جدی دیگری هم ندارد. این بازی به رکورد ۱۲ بازی پیاپی گلزنی هالند پایان داد و این برای باشگاهی با این حجم هزینه برای خرید بازیکنان، نکته‌ای قابل‌توجه است.

هالند تنها یک ضربه سر کم‌جان داشت که امیلیانو مارتینز آن را مهار کرد و یک موقعیت تک‌به‌تک را هم هدر داد و این تقریباً تمام نقش‌آفرینی او بود.

اگر همانند ویلا، هر تیمی بتواند هالند را مهار کند، عملاً نیمی از راه شکست دادن سیتی را طی کرده است. و با وجود نشانه‌هایی از بهبود، تیم سیتی همچنان در خط دفاعی لرزان است، ولی پپ اذعان کرد برای گل دریافتی تا حدی بدشانس بودند.

ابتدا در دقایق ابتدایی بازی، مایکل الیور مدت زیادی برای تصمیمش وقت گذاشت. او کرنر متئوس نونس را اعلام کرد، در حالی که به‌وضوح توسط لوکاس دینیه خطا شده بود. همچنین شوت متی کش با برخورد به هالند به شکل تعیین‌کننده‌ای منحرف شد و به داخل دروازه رفت.

اما فراتر از مشکلات دفاعی، آنچه باید گواردیولا را نگران کرده باشد، نمایش کند و کم‌تحرک تیمش بود. بعد از یک شروع نسبتاً دلگرم‌کننده، پاس‌کاری‌های سیتی به‌شدت قابل‌پیش‌بینی و ساده بود و بازیکنان ویلا خیلی خوب می‌توانستند حرکات حریف را بخوانند. بدیهی است که سیتی خلاقیت کوین دی‌بروین و ارسال‌های تأثیرگذار او را به‌شدت کم دارد، اما هیچ نشانه‌ای از خارج شدن آن‌ها از رویه همیشگی‌شان دیده نمی‌شد.

تیم ویلای امری به‌سختی قابل نفوذ بود و در دفاع و همچنین ضدحمله فوق‌العاده بودند. با درخشش مورگان راجرز، امکانش بود حتی با اختلاف بیشتری پیروز شوند. روز سختی برای جیدون سانچو بود، جایی‌که در دقیقه ۲۶ به‌جای بوئندا وارد زمین شد و سپس در دقیقه ۷۴ با تحقیر کامل تعویض شد و عدم رضایت خود را به امری نشان داد!

در دقایق پایانی، هالند با مصدومیت ناچار شد تا آخر در زمین بماند، چرا که گواردیولا هر پنج تعویض خود را انجام داده بود. با سوت پایان، ویلا پارک با شادی خاصی به وجد آمد، در حالی که هالند به سمت معدود هواداران سیتی رفت تا قدردانی کند و بعد لنگ‌لنگان زمین را ترک کرد.

اگر هالند بازی‌های بیشتری را از دست بدهد، سیتی باید راه گلزنی و پیروزی بدون او را پیدا کند. همین الان هم رمز موفقیت سیتی همین است: پیدا کردن راهی غیر از هالند برای نتیجه گرفتن.

آرسنال ۱-۰ کریستال پالاس؛ توپچی‌ها را به سختی می‌توان متوقف کرد

در حال حاضر آرسنال بدون رقیب جدی در صدر می‌تازد و در رقابت شمال و جنوب لندن، پیروزی شمالی‌ها از همان نوع پیروزی‌هایی بود که قهرمانی را برای تیم‌ها به ارمغان می‌آورند.

و اگر داستان افسانه‌ای ابرچی ازه را هم به آن اضافه کنیم، این یک آخر هفته فوق‌العاده برای آرسنال بود؛ زیرا آن‌ها پیروز شدند و بیشتر رقبای اصلی‌شان شکست خوردند.

انگار در ستاره‌ها نوشته شده بود ازه گل پیروزی را در برابر تیمی که به‌تازگی از آن‌ها جدا شده، به ثمر می‌رساند و ستاره سابق کریستال پالاس با یک ضربه قیچی باورنکردنی کار را تمام کرد. ازه به قدری محبوب است که حتی وقتی تعویض شد، هواداران پالاس هم او را تشویق کردند که نشانه‌ای از احترام آن‌ها به این بازیکن بود.

اما کل بازی پر از اشتباه و فاقد کیفیت بود و آرسنال در لحظات پایانی، با حفظ اندک برتری خود و از دست دادن فرصت‌هایی که می‌توانست همه‌چیز را قطعی کند، به زحمت پیروزی را حفظ کرد.

در پایان، این بازی هم همانند گذشته‌ها با نتیجه کلاسیک «۱-۰ به نفع آرسنال» به پایان رسید؛ درست شبیه دوران طلایی جورج گراهام، سرمربی اسطوره‌ای آرسنال، که در جایگاه مدیران حاضر بود و از نزدیک شاهد پیروزی تیم سابقش شد. پیروزی‌های اقتصادی و تک‌گله تیم گراهام در دهه ۹۰، که به «آرسنال کسل‌کننده، کسل‌کننده» یا همان «Boring Boring Arsenal» شهرت یافته بود، امروز با بازی مقتدرانه و سرسختانه مدافعین آرسنالِ آرتتا دوباره در ذهن‌ها زنده شد. در دوران گراهام، خط دفاعی افسانه‌ای آرسنال سمبل استحکام و خونسردی بود و حالا هم آرسنالِ امروزی با همان صلابت و سازمان‌یافتگی در خط دفاع، خاطره همان دوران را بازآفرینی کرد. این نمایش تحسین‌برانگیز، بی‌شک افتخاری برای گراهام و همه مدافعان آن تیم تاریخی به‌حساب می‌آید.

آرسنال در تمام فصل فقط سه گل دریافت کرده، در ۱۳ بازی ۱۰ کلین‌شیت ثبت کرده و حتی وقتی مدافعانش مصدوم شدند، جایگزین‌های آماده‌ای در اختیار داشته است.

ویلیام سالیبا بین دو نیمه تعویض شد، ریکاردو کالافیوری مصدوم شد و حتی دکلن رایس هم لنگان‌لنگان زمین را ترک کرد، اما جانشین‌های آن‌ها هم کاملاً آماده ظاهر شدند، انگار آب از آب تکان نخورده است. آرسنال از هر نظر تیم قدرتمندی به نظر می‌رسد؛ آن‌ها ترکیب عمیق و نیمکت باکیفیتی دارند و با ابرچی ازه، بازیکنی را دارند که هرچه بیشتر با امارات و محیط آشنا شود، بهتر و بهتر خواهد شد.

خواننده معروف، جان بون جووی، هم در میان تماشاگران دیده می‌شد. بلیت بازی‌های آرسنال به‌شدت داغ و طلایی شده و تلاش بی‌شائبه این تیم برای قهرمانی «با دعا سر می‌کنیم Livin’ On A Prayer» گروه جووی پا فراتر گذاشته است. توپچی‌ها مرد عمل شده‌اند.

شاگردان میکل آرتتا حالا چهار امتیاز بالاتر از بورنموث، نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده خود هستند و شش امتیاز بیشتر از منچسترسیتی و هفت امتیاز بیشتر از لیورپول دارند.

به نظر می‌رسد آرسنال هیچ‌گاه شانس بهتری برای قهرمانی بعد از سال ۲۰۰۴ نداشته باشد. تیم متمرکز است و روح مصممی از خود نشان داده است.

ویکتور یوکرس مانند خط دفاعی تیم نماد این ویژگی‌هاست. او با وجود اینکه گل نزد، اما تک‌تک توپ‌ها را تعقیب کرد و وقتی توپ را در اختیار می‌گرفت، به‌خوبی آن را نگه می‌داشت.

گابریل در خط دفاعی فوق‌العاده بود و باز هم روی یک موقعیت ایستگاهی، یازدهمین گل‌شان از این طریق در این فصل را به‌دست آوردند.

این بازی هرگز کلاسیک نبود و اصلاً قابل‌مقایسه با بازی هیجان‌انگیز و پرگل ۰-۴ هفته گذشته مقابل اتلتیکو مادرید در لیگ قهرمانان نبود.

هرچند میزبان بی‌انرژی به نظر می‌رسید، اما تیم پالاس زیر نظر اولیور گلاسنر بسیار سخت‌باز شده است. اما وقتی آرسنال برای گل زدن در جریان خود بازی مشکل دارد، از روی ضربات ایستگاهی و کرنر راهش را پیدا می‌کند. این بار رایس ضربه ایستگاهی را فرستاد، گابریل با ضربه سر توپ را به سمت مخالف فرستاد، آدام وارتون غافلگیر شد و ازه توپ را وارد دروازه کرد.

این لحظه‌ای نادر از کیفیت در یک نیمه اول شلخته‌وار بود. آرسنال می‌توانست بلافاصله بعد از شروع نیمه دوم هم گل بزند. ارسال رایس دوباره به گابریل در تیر دوم رسید و ضربه سر او به تیرک برخورد کرد.

بعد از آن توپ، در شلوغی مقابل دروازه، رایس موقعیت خوبی داشت اما دین هندرسون، دروازه‌بان پالاس، با واکنشی حیرت‌انگیز توپ را با یک دست روی خط نگه داشت.

لیاندرو تروسار هم نزدیک بود برای بوکایو ساکا موقعیت بسازد، اما موقعیت برای هر دو تیم کم بود، مخصوصاً برای پالاس. آن‌ها مالکیت و موقعیت‌هایی داشتند اما نتوانستند فرصت گلزنی ایجاد کنند.

اگر نیاز به مدرکی برای نمایش دفاعی فوق‌العاده آرسنال تحت هدایت آرتتا دارید، کافی است بدانید نزدیک به دو سال است، از پیروزی ۴-۳ مقابل لوتون در دسامبر ۲۰۲۳، بیش از دو بار در یک بازی گل نخورده‌اند.

این تأکیدی است بر پیروزی‌های یک بر صفر و دفاعی نفوذناپذیر. این آرسنال را به‌سختی می‌توان متوقف کرد. افتخارات عمدتاً به مهاجمان می‌رسد، اما مدافعین قهرمان می‌سازند، به‌ویژه در روزهایی مانند این!