بالا
ورود به حساب کاربری
ثبت نام کنید
ارسال این مطلب برای دوستان

آشنایی با ایگور نتو، کاپیتان پرافتخار شوروی سابق؛ از هاکی، طلای المپیک و قهرمانی یورو تا سرمربی‌گری ایران

نویسنده : خبرگزاری فوتبال ایران ؛ پارس فوتبال
تعداد نظرات کاربران : ۰ نظر
تاریخ انتشار : شنبه 8 شهریور 1404 | 2:26


ایگور نتو، از نام‌های فراموش‌نشدنی فوتبال شوروی است که این کشور را در قهرمانی یورو و طلای المپیک، با عنوان کاپیتان تیم همراهی کرد و هر دو جام را بالای سر برد. او در رده باشگاهی فقط برای باشگاه اسپارتاک مسکو به میدان رفت و پس از خداحافظی، مدت کوتاهی سرمربی تیم ملی ایران بود. نتو پس از ابتلا به بیماری آلزایمر، دچار مشکلات زیادی شد و در نهایت به دلیل سکته مغزی درگذشت.

ایگور نتو، از نام‌های فراموش‌نشدنی فوتبال شوروی است که این کشور را در قهرمانی یورو و طلای المپیک، با عنوان کاپیتان تیم همراهی کرد و هر دو جام را بالای سر برد. او در رده باشگاهی فقط برای باشگاه اسپارتاک مسکو به میدان رفت و پس از خداحافظی، مدت کوتاهی سرمربی تیم ملی ایران بود. نتو پس از ابتلا به بیماری آلزایمر، دچار مشکلات زیادی شد و در نهایت به دلیل سکته مغزی درگذشت.

طرفداری | ایگور نتو (Igor Netto) زاده ۹ ژانویه ۱۹۳۰ در شهر مسکو در شوروی سابق و روسیه کنونی است. او در پست‌های هافبک میانی، نفوذی و چپ بازی می‌کرد. نتو جدی ایتالیایی داشت که از کشور ایتالیا به استونی کنونی در امپراطوری سابق روسیه نقل مکان کرد تا به عنوان باغبان به فعالیتش ادامه دهد. پدر و مادر ایگور یعنی الکساندر آندریویچ و جولیا ویلگلموونا، پس از به دنیا آمدن او به مسکو کوچ کردند. پدر ایگور، از جمله سربازان تفنگدار ارتش لتونی بود و مادرش در دفتر امور خارجه لنین کار می‌کرد. ایگور از کودکی شیفته فوتبال و هاکی بود و در تابستان به بازی فوتبال در چمن مشغول بود و وقت سرما، هاکی را برمی‌گزید. او در ادامه تصمیم گرفت تا فوتبال را جدی‌تر دنبال کند و در کنارش، به صورت آماتور به هاکی بپردازد. ملاقات ایگور با استعدادیاب‌های باشگاه اسپارتاک مسکو، یکی از دلایل چرخش‌اش به سمت فوتبال شد. مدیران باشگاه اسپارتاک در سال ۱۹۴۹ با این بازیکن قرارداد بستند و شماره شش خود را به او دادند.

ایگور نتو

در ابتدا ایگور در خط دفاع بازی می‌کرد اما آبرام دانگولوف، سرمربی وقت اسپارتاک پس از مدتی تصمیم گرفت تا او را به خط میانی منتقل کند تا از مهارت‌های پاسکاری صحیح، دید عالی از بازی و تکنیک مناسب‌اش، استفاده بهتری شود. نتو علاقه زیادی به پاس‌های کوتاه و کم ریسک داشت و هرگز خود را درگیر قید و بند پاس‌های طولی نمی‌کرد. در سه فصل نخست همکاری با اسپارتاک، این بازیکن به آمارهای ۱۰ بازی و یک گل در فصل ۱۹۴۹، ۳۶ بازی و دو گل در فصل ۱۹۵۰ و ۳۰ بازی و سه گل در فصل ۱۹۵۱ رسید. در فصل ۱۹۵۲ بود که اسپارتاک پس از سال‌ها به لطف حضور موفق نتو در خط میانی، قهرمانی لیگ برتر شوروی را به دست آورد. نتو در این فصل، موفق به ثبت ۱۶ بازی و یک گل شد. او بسیار به باشگاه اسپارتاک وفادار بود و در سالیان سال حضورش در این باشگاه، پیشنهادات خارجی را رد کرد. نتو در سال‌های بعدی همکاری با این باشگاه به آمارهای ۲۲ بازی و یک گل در فصل ۱۹۵۳، ۱۷ بازی و یک گل در فصل ۱۹۵۴، ۲۳ بازی و شش گل در فصل ۱۹۵۵، ۲۴ بازی و پنج گل در فصل ۱۹۵۶، ۲۴ بازی و دو گل در فصل ۱۹۵۷، ۲۰ بازی در فصل ۱۹۵۸، ۲۳ بازی و چهار گل در فصل ۱۹۵۹، ۲۴ بازی و دو گل در فصل ۱۹۶۰، ۲۴ بازی و سه گل در فصل ۱۹۶۱، ۲۳ بازی و یک گل در فصل ۱۹۶۲، ۴۰ بازی و پنج گل در فصل ۱۹۶۳، ۳۲ بازی و سه گل در فصل ۱۹۶۴، چهار بازی در فصل ۱۹۶۵ و چهار بازی در فصل ۱۹۶۶ رسید. او در سال ۱۹۶۶، پس از تجربه پنج قهرمانی لیگ شوروی و سه قهرمانی جام حذفی این کشور، از دنیای فوتبال خداحافظی کرد تا یکی از مردان تک باشگاه فوتبال اروپا باشد.

ایگور نتو

نخستین بازی ملی نتو برای تیم ملی شوروی در سال ۱۹۵۲، برابر تیم ملی لهستان به ثبت رسید. او خیلی زود، مسافر المپیک ۱۹۵۲ شد و در سه بازی برای کشورش به میدان رفت. دو سال پس از تجربه نخستین بازی ملی، بازوبند کاپیتانی بر بازوی این هافبک ایتالیایی‌تبار بسته شد. پس از تجربه نخستین گل ملی برابر تیم ملی هند در سال ۱۹۵۵، این بازیکن راهی دومین تجربه المپیکی خود در سال ۱۹۵۶، به میزبانی ملبورن شد. عملکرد بسیار خوب نتو با بازوبند کاپیتانی شوروی، این کشور را راهی فینال المپیک کرد. در راه صعود به فینال این تورنمنت، نتو در دیدار یک‌چهارم نهایی برابر اندونزی که به دومین بازی رسید، گلزنی کرد. تیم المپیک شوروی در فینال، انتقام حذف دوره قبلی توسط یوگسلاوی که باعث غضب استالین شده بود را از این کشور گرفت و به مدال طلای فوتبال المپیک رسید. کاپیتان قهرمان المپیک، در مسیر بازگشت و میانه خوش‌حالی هم‌تیمی‌هایش، متوجه خبر فوت پدرش شد اما تا زمان بازگشت، نگذاشت تا کسی از تیم، متوجه این خبر شده و جشن پیروزی خراب شود. او سپس راهی جام جهانی ۱۹۵۸ شد تا پس از المپیک، حضور در تورنمنت ملی معتبر دیگری را تجربه کند اما این جام، تنها با یک بازی از نتو برابر برزیل همراه بود. آسیب‌دیدگی نتو، جام جهانی را از تماشای درخشش‌اش محروم کرد.

این بار نوبت حضور این بازیکن به مسابقات قهرمانی اروپا یا یورو رسید و نتو عازم یورو ۱۹۶۰ شد. پس از پیروزی برابر تیم‌های ملی جمهوری چک و یوگسلاوی که با بازی کامل این بازیکن همراه بود، تیم ملی شوروی به قهرمانی اروپا رسید تا نتو به عنوان کاپیتان کشورش، دومین افتخار مهم و بین‌المللی خود را به دست بیاورد. او در ادامه به جام جهانی ۱۹۶۲ نیز رسید و در چهار مسابقه آن به میدان رفت. گفته می‌شود در دیدار شوروی و اروگوئه در این دوره از جام جهانی، گلی مشکوک برای تیم ملی شوروی به ثمر رسید. این توپ از طریق سوراخی از کناره‌ها وارد دروازه شد و داور نیز گل شوروی را تایید کرد. با این وجود، نتو که متوجه اشتباه داور شده بود، با هم‌تیمی‌هایش مشورت کرد و سرانجام تصمیم گرفت تا این موضوع را به داور اطلاع داده و گل ناحق کشورش را مردود کند. این عمل نتو، بازتاب بسیار خوبی در سراسر جهان داشت و نامش را در تاریخ فیرپلی فوتبال ماندگار کرد. او پس از دیدار کشورش برابر اتریش در سال ۱۹۶۵، دیگر در رده ملی دیده نشد و ماجراجویی خود را با آمار ۵۴ بازی و چهار گل به پایان رساند. قدرت رهبری نتو، یکی از ویژگی‌های مثبت و بارز او در زمین فوتبال بود. نیکیتا سیمونیان، هم‌بازی سابق نتو در تیم ملی شوروی و اسپارتاک، نقل کرده است که در یکی از بازی‌های باشگاهی خود که در نهایت با پیروزی تیمشان در وقت‌های اضافی و قهرمانی همراه بود، موقعیت گلی را در وقت قانونی از دست داده بود. پس از پایان بازی و در جشن قهرمانی، نتو به سیمونیان اعتراض کرد و پس از جواب «ما که قهرمان شدیم» گفت «ما ۳۰ دقیقه زجر بیشتری را متحمل شدیم و این موضوع، جای خوشحالی ندارد».

ایگور نتو

نتو پس از پایان فوتبال خود به مربیگری روی آورد و این مهم را در سال ۱۹۶۶ با باشگاه اومونیا نیکوزیای قبرس شروع کرد. پس از تجربه کار در باشگاه شینیک یاروسلاو، در سال ۱۹۷۰، پیشنهاد هیجان‌انگیزی به دست کاپیتان سابق تیم ملی شوروی رسید. او در این سال، پیشنهاد فدراسیون فوتبال ایران را پذیرفت و سرمربی تیم ملی شد. او در بازی‌های آسیایی ۱۹۷۰ بانکوک، تیم ملی ایران را همراهی کرد اما دیری نپایید که به دلیل مشکلات با ترجمه صحبت‌هایش و برخی اختلافات، از هدایت تیم ملی ایران استعفا کرد. او پس از پایان ماجراجویی در ایران به اسپارتاک مسکو بازگشت و به عنوان دستیار سرمربی به فعالیتش ادامه داد. او مدت خیلی کوتاهی سرمربی موقت اسپارتاک شد و پس از جدایی از این باشگاه در پانیونیوس یونان و نفتچی باکو مربیگری کرد. نتو در سال ۱۹۷۹، تصمیم گرفت تا دیگر در عرصه مربیگری فعالیت نکند. او که در زندگی شخصی خود درگیر مشکلات بسیار زیادی بود، در اواخر دهه هشتاد میلادی به بیماری آلزایمر مبتلا شد و حتی راه خانه خود را گم کرد. ادامه بیماری ذهنی و جسمی نتو در ۳۰ مارس ۱۹۹۹، باعث شد تا او دچار سکته مغزی شده و در سن ۶۹ سالگی، دار فانی را وداع گوید. به عقیده بسیاری، نتو، یکی از بهترین بازیکنان تاریخ فوتبال شوروی سابق و روسیه کنونی است که توانست این کشور را به قهرمانی المپیک و یورو برساند.

ایگور نتو


از سری خاطرات فوتبالی روز

  • ایان راش؛ گلزن قهار لیورپول، جادوگر ولز و خرید گران یوونتوس
  • جیووانی بیا؛ مدافع مستحکم اینتر، ناپولی و بولونیا
  • یوناس ترن؛ جانشین مارادونا در ناپولی، مترونوم رم و معمار آرام تیم ملی سوئد

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *