چوب حراج به نبوغ؛ تیجانی ریندرس آمده است تا در لیگ برتر غوغا به پا کند

طرفداری | «همینه که هست» شعاری است که تیجانی ریندرس سرلوحهٔ زندگی خود قرار داده؛ همان عبارتی که الهام‌بخش شانه بالا انداختن او پس از گل‌هایش شده و این را در اولین بازی‌ خود برای منچسترسیتی نیز به نمایش گذاشت.

بله، «همینه که هست» و این کاری است که من انجام می‌دهم: کنترل کردن مسابقات فوتبال. با آن کنار بیایید. لیگ برتر انگلستان این پیام واضح را در همان هفتهٔ نخست دریافت کرد.

او نقشی کلیدی در هر چهار گل تیمش در پیروزی ۴-۰ خارج از خانه منچسترسیتی مقابل وولورهمپتون داشت: گل نخست را طراحی کرد، گل دوم را خودش به ثمر رساند، گل سوم را ساخت و در شکل‌گیری گل چهارم نیز سهم عمده‌ای داشت، تا یکی از بهترین نمایش‌های بازیکنان تازه وارد، در تاریخ لیگ برتر را رقم بزند.

با این حال، در فضای پر شور ورزشگاه مولینو و برابر تیمی که بسیار پرخاشگرانه پرس می‌کرد، این هافبک هلندی عملکرد حیرت‌انگیز خود را با چنان خونسردی و آرامشی به نمایش گذاشت، که انگار حتی از دندهٔ سوم هم بالاتر نرفته بود.

پیش از او تنها سرخیو آگوئرو در اولین بازی‌اش برای سیتی موفق شده بود هم گل بزند و هم پاس گل بدهد؛ ولی آن اتفاق در سال ۲۰۱۱ مقابل سوانزی رخ داد، در دورانی که به نظر می‌رسید نابغه‌‌هایی مانند این مهاجم آرژانتینی، از سیاره‌ای دیگر آمده بودند تا برابر حریفان نیمه‌ٔ پایینی جدول هنرنمایی کنند.

لیگ برتر از آن زمان تاکنون به‌ کلی متحول شده است. حالا دیگر کار به این سادگی هم نیست.

بازیکنان برای تطبیق با سرعت بی‌وقفه لیگ و قدرت بدنی خارق‌العاده ۲۰ تیم آهنین حاضر در آن، به زمان نیاز دارند. به همین دلیل است که باشگاه‌ها نسبت به خرید بازیکنان از لیگ‌های دیگر محتاط‌تر شده‌اند، خصوصاً در خط میانی که فشارها به نهایت می‌رسد.

پس چگونه است که یک بازیکن ۲۷ سالهٔ هلندی _ که تنها دو سال در سطح پنج لیگ بزرگ اروپا بازی کرده و نخستین بازی ملی‌ خود را کمتر از دو سال پیش انجام داده است _ می‌تواند در اولین بازی، این‌طور جولان بدهد؟

و چگونه در بازاری که حالا قیمت یک بازیکن نیمکت‌نشین برای تیم‌های بزرگ به حدود ۵۵ میلیون پوند رسیده، سیتی تنها ۴۵ میلیون پوند برای ریندرس پرداخت کرده است؟

این سؤالی است که احتمالاً مدیران مالی میلان، شنبه شب هنگام سر گذاشتن بر بالش به آن فکر کرده‌اند. اینجا دیگر نمی‌توان گفت «همینه که هست»!

وقتی ریندرس گل سوم بازی را ساخت، کاملاً قابل‌ درک بود که آن‌ها خودخوری کردن را آغاز کنند. لابد تصور می‌کردند ما باید پول بیشتری از باشگاهی به ثروتمندی سیتی می‌گرفتیم؛ آن هم در شرایطی که به شدت به جانشین کردن کوین دی‌ بروین نیاز داشت.

اما افسوس برای میلان؛ قطعاً وقتی جیب‌های خود را خالی کردند و کشوها را گشتند، فهمیدند که ده‌ها میلیون را روی میز مذاکره جا گذاشته‌اند.

قدرت بازار در تابستانی که میلان حدود ۱۵۰ میلیون یورو از فروش بازیکنانش به دست آورد، قطعاً نقش داشت. قرار گرفتن در رتبهٔ هشتم و دوری از سهمیه‌های اروپایی، از نظر مالی زیان‌بار بود و حفره‌ای ایجاد کرد که باید پر می‌شد. چلسی برای مایک منیان، دروازه‌بان میلان، که می‌توانست دیگر مهرهٔ درآمدزا باشد، پیشنهاد کم ارزشی ارائه کرد، در حالی که افت شدید تئو هرناندز باعث شد مبلغ پرداختی الهلال کمتر از حد انتظار باشد.

عامل دیگر، شخص ریندرس بود. آنها باور داشتند بازیکنی در سطح او _ که ۱۵ گل به ثمر رسانده و عنوان بهترین هافبک فصل سری‌ آ را در فصل ضعیف میلان کسب کرده بود _ باید هر فصل در لیگ قهرمانان بازی کند، در نتیجه پذیرفتند که اگر قیمت مناسب باشد، او را خواهند فروخت.

هوگو ویانا در ماه آوریل از اسپورتینگ لیسبون جدا شد تا مدیر ورزشی منچسترسیتی شود و او مصمم بود که ریندرس بخشی کلیدی از روند نوسازی ترکیب تیم باشد؛ پروژه‌ای که از ژانویهٔ قبل کلید خورده بود.

وقتی ریندرس در آلکمار بازی می‌کرد، ویانا نخستین مدیر ورزشی یک باشگاه بزرگ بود که برای جذب او ابراز علاقه کرد. در سال ۲۰۲۳ باشگاه‌های بزرگ‌تری نیز علاقه‌‎مند شده بودند؛ بارسلونا مایل بود، اما از لحاظ مالی توان پیشبرد انتقال را نداشت.

سیتی نیز برای مدتی طولانی او را تحت نظر داشت. جان گانون، هافبک سابق شفیلد یونایتد، به عنوان استعدادیاب اروپایی باشگاه، ماه‌ها گزارش‌‌های تحسین‌آمیز خود را از ایتالیا ارسال می‌کرد.

ایلکای گوندوعان نخستین خرید دوران پپ گواردیولا در منچسترسیتی بود؛ بازیکنی که آنقدر درک بالایی از فوتبال دارد، که حتی صحبت از حضورش در کادر فنی سیتی پس از بازنشستگی نیز مطرح شده است.

اینکه آیا او در بازی روز شنبه از روی نیمکت متوجه این موضوع شد یا نه مشخص نیست، اما گویی نسخه جوان‌تر خود را می‌دید که در همان پستی بازی می‌کند که زمانی قلمروی اختصاصی او بود.

با وجود بازگشت به سیتی پس از یک سال حضور در بارسلونا، او دیگر همان بازیکن سابق نیست و فصل گذشته به‌ روشنی می‌شد حس کرد که دیگر آن دوندگی لازم را ندارد. ریندرس فوراً این وضعیت را اصلاح کرده است. اما گل نخست سیتی نه به‌ خاطر دوندگی او، بلکه به‌ خاطر توانایی‌اش در انتظار برای رسیدن به فرصت مناسب جهت ارسال توپ بود.

پس از آن که توپ را در میانهٔ میدان دریافت کرد، با چهار حرکت بدن این توهم را ایجاد کرد که قرار است به هم تیمی‌هایش پاس بدهد: پاس کوتاه به برناردو سیلوا، پاس عمقی برای ارلینگ هالند، پاس مورب به ریکو لویس در کانال کناری و پاس عرضی به جان استونز.

او طی سه حرکت نخستش باعث شد دست‌ کم دو بازیکن عقب بکشند و این فضایی برای پیشروی او و بر هم زدن ساختار دفاعی وولوز فراهم کرد. چهارم فریب را زمانی اجرا کرد که بدن خود را برای ارسال پاس عرضی باز کرد، اما ناگهان با اجرای حرکت لا کروکتا _ تکنیکی که با حرکت زیگ‌زاگی آندرس اینیستا شهرت یافت _ از سد دو بازیکن عبور کرد.

در نهایت، توپ را با لطافت تمام از بالای خط دفاعی عبور داد تا لویس آن را برای هالند بفرستد و این بازیکن به راحتی گل اول را به ثمر برساند. 

تمام حرکات او تحت کنترل کامل است و چهار دقیقه بعد نیز همین بود؛ زمانی که گل دوم را زد. اسکار باب روی یک پاس بد حریف توپ‌گیری کرد و ضدحمله‌ای با حضور هالند و ریندرس شکل داد.

فضا برای فرستادن توپ در مسیر ریندرس باز شد، اما او در گوشه سمت راست و حدود ۱۸ متری دروازه قرار داشت. با این حال، با خونسردی کامل توپ را به گوشهٔ دور دروازه هدایت کرد.

ریندرس فصل گذشته در گفت‌وگو با The Athletic گفته بود:

طی فصل اولم در میلان، زمانی که فرصت گلزنی داشتم، ذهنم آرام نبود و این موضوعی بود که تابستان بعد به آن فکر کردم. فیلم بازی‌های خودم را دیدم و سعی کردم از فصل دوم در آن صحنه‌ها خونسردتر باشم.

دو حرکت او کاملاً روحیهٔ وولورهمپتون را که تا آن لحظه خوب مبارزه می‌کرد و حتی بدشانس بود که جلو نیفتاده بود، درهم شکست.

در نیمه دوم _ نیمه‌ای که گواردیولا چندان از آن راضی نبود، زیرا تیمش کنترل کافی را بر بازی نداشت _ این ریندرس بود که سیتی را چند بار به جلو برد.

در یکی از صحنه‌ها، جیمز ترافورد منتظر باز شدن گزینه‌ای برای پاس بود و ریندرس فضای پیش‌رو را دید و برای یک پاس کوتاه دوید. او به نرمی توپ را روی هوا مهار کرد، ۱۰ متری جلو رفت، با باب یک – دو کرد و سپس با یک پاس کورکورانه به پشت سر خود، توپ را برای هالند ساخته و پرداخته کرد تا او آن را به گوشهٔ دروازه بفرستد.

ریندرس با هوشیاری کامل، هم‌تیمی نروژی خود را پیدا کرد و همین هوش فوتبالی بود که در کل بازی مقابل وولورهمپتون می‌درخشید.

او بارها از سمت راست نفوذ کرد و وقتی می‌دید برتری عددی ایجاد شده است، به عمق دفاع حریف می‌دوید. در صحنهٔ گل رایان شرکی، او در فضاهای کوچک کنار خط پاسکاری کرد و سپس به دویدن به سوی پشت دفاع حریف ادامه داد. سانتر او از مقابل دروازه گذشت و به بازیکن سیتی رسید، تا در فاز بعدی، شرکی گلزنی کند.

همینه که هست؛ هرچقدر دلتان می‌خواهد تلاش کنید؛ وولورهمپتون تنها تیم لیگ برتری نخواهد بود که این فصل قربانی نبوغ ریندرس می‌شود.

برگردان فارسی یادداشت Jordan Campbell برای وب‌سایت The Athletic