لیگ برتر انگلیس؛ چرخش بزرگ و نبردی داغ در رقابت سهمیه لیگ قهرمانان اروپا

طرفداری | سیتی‌گراند شاهد درامای دردآوری در واپسین ثانیه‌ها بود. ناتینگهام فارست هرگز نتوانست ریتم بازی‌اش را پیدا کند و در وقت‌های اضافه با ضربه‌ی تمام‌کننده‌ی عبدولایه دوکوره تنبیه شد.

ضربه‌ی روحی سنگینی برای فارست است. موراتو در نزدیکی خط میانه توپ را از دست داد و اورتون بی‌رحمانه ضدحمله زد. دوایت مک‌نیل با یک پاس تماشایی توپ را به دوکوره رساند و او هم با خونسردی تمام کار را تمام کرد. زمین‌خوردن دوباره‌ی فارست در لحظات آخر، پیچش بزرگی در رقابت برای سهمیه‌ی لیگ قهرمانان ایجاد کرد و امیدهای ناتینگهام فارست برای رسیدن به لیگ قهرمانان اروپا ضربه‌ی سختی خورد. حالا رقابت فارست، چلسی، سیتی، استون ویلا و نیوکاسل برای کسب جایگاه سوم و چهارم بیش از پیش نفس‌گیر به‌نظر می‌رسد.

منچسترسیتی ۵-۲ کریستال پالاس

هرچقدر به این نتیجه‌ی عجیب نگاه می‌کنم، باز هم باورش برایم سخت است.

کریستال پالاس واقعاً در ۳۰ دقیقه‌ی اول منچسترسیتی را له کرده بود؛ و قهرمان لیگ طبق معمول این فصل، کاملاً به‌هم‌ریخته و درهم‌ریخته دست‌وپا می‌زد. هر بار که پالاس حمله می‌کرد، انگار دروازه‌ی سیتی بی‌دفاع مانده و وقتی «ابه‌ریچی اِزه» گل سوم را زد، یا بهتر است بگوییم، فکر کردیم که زد، من آماده بودم بنویسم: «بازی تمام شد.» و واقعاً اگر آن گل تأیید می‌شد، شاید به همین منوال خاتمه می‌یافت.

اما پرچم کمک‌داور به نفع سیتی بالا رفت، سیستم جدید ابداع‌شده‌ی آفساید که برای اولین‌بار از آن استفاده می‌شد، آن را تعیین کرد. این لحظه اساساً تبدیل شد به تلنگری که گواردیولا و تیمش به‌شدت به آن نیاز داشتند. از آن‌جا به بعد، بازی کاملاً یک‌طرفه شد؛ و دروازه‌ی پالاس زیر باران حملاتِ بی‌امان سیتی قرار گرفت.

این فقط سومین‌بار در تاریخ لیگ برتر بود که تیمی با اختلاف سه گل پیروز می‌شود، در حالی که دو گل عقب افتاده بود! قبل از این، فقط آرسنال مقابل تاتنهام در فوریه‌ی ۲۰۱۲ و منچستریونایتد مقابل تاتنهام در آوریل ۲۰۰۹ چنین بازگشتی به‌دست آورده بودند. یک بازگشت نادر، معجزه‌ای به‌ظاهر کوچک و مهم فوتبالی برای سیتی و گواردیولا بود.

فراموش‌کردنش آسان است؛ که روزگاری، هر هفته همین‌طور بود. شاید فقط برای یک بعدازظهر بوده باشد، اما سیتی بالاخره بازگشت، برگشتی به روزهای طلایی‌اش.

تیمی متشکل از «پدرها و پسرها» با سرعتی خیره‌کننده بازی می‌کرد. در حالی‌که سکوها پر از پیراهن‌های آلمریا و اتلتیک بیلبائو و گروه‌های توریستی بود، اتحاد دوباره جان گرفته بود.

حس تازگی داشت، اما در واقع چیزی تازه نبود، فقط یادآور آن تیم پرشور قدیم، قبل از این سقوط عجیب و باورنکردنی که حالا آن‌ها را درگیر جنگی برای رتبه‌ی چهارم و پنجم کرده است!

شکست‌دادن کریستال پالاس با این سبک بازی معنا داشت. در هفته‌های اخیر گواردیولا به‌شدت تحت فشار و انتقاد قرار گرفته بود، بالاخره دلیلی برای لبخند زدن پیدا کرد.

او روز جمعه در نشست خبری‌اش گفته بود:

به حضور سیتی در لیگ قهرمانان فصل آینده خوش‌بین است، چون چیزی را در تیم دیده که دیگران نمی‌بینند.

او از توضیح بیشتر خودداری کرد، اما کاملاً مشخص بود منظورش «روحیه‌ی جنگندگی» بود.

با وجود لیستی بلندبالا از مصدومان، سیتی در این فصل خیلی کم برای نتیجه جنگیده بود، اما این‌بار، با الهام‌گرفتن از سرباز شماره‌ی یک قدیمی خود، کوین دی‌بروین که ناگهان به کوین دوران نه‌چندان دور تبدیل شده بود، دوباره جان گرفتند.

حرکات احساسی دی‌بروین موقع تعویض و آن دست‌تکان‌دادن‌های گرم به هواداران، شاید نشانه‌ای در ادامه‌ی خداحافظی او در پایان فصل بود، شاید آخرین بازی خانگی‌اش با پیراهن آبی آسمانی. هرچه که بود، او در این دیدار عالی بود.

سیتی حتی بعد از قطعی‌شدن برد و کسب ۳ امتیاز، دست از حمله برنداشت. ضربه پشت ضربه، مثل همان تیمی که یک دهه انگلیس و اروپا را به لرزه می‌انداخت. این روزها این مفاهیم و عبارات شاید برای خیلی‌ها غیرقابل‌درک به‌نظر برسد.

این موفقیت همچنان خوب و قابل‌قبول بود. بدون وینگرهای سنتی و انتخاب‌هایی از گواردیولا که خود طرفداران سیتی هم به آن انتقاد دارند، گلزنی دو محصول آکادمی، و با وجود شروع ضعیف و عقب‌افتادگی دو گل به‌خاطر خط دفاعی بد و افتضاح، نمایشی در مجموع راضی‌کننده بود.

گواردیولا بعد از بازی گفت:

ما خوب نبودیم. ما برای مدت‌ها جرقه‌ای نداشتیم تا بازیکنان را جان تازه‌ای بدهد، اما نمی‌توان همیشه برنده بود. با فصلی که ما داشتیم، احتمالاً دیگر تیم‌ها شاید در رتبه‌ی دهم یا دوازدهم بودند، این را به شما قول می‌دهم. این ایده‌آل نیست، اما سرنوشت هنوز در دستان ماست.

دو گل پالاس قابل‌اجتناب بود. گلی از ابرچی اِزه و گلی از کریس ریچاردز که با یک شلوغ‌کاری بعد از ضربه‌ی کرنر به‌ثمر رسید. این دو گل ۱۳ دقیقه فاصله داشتند، این گل‌ها سیتی را مجبور کردند برای کسب سهمیه‌ی لیگ قهرمانان به‌دنبال معجزه بگردد. هیچ‌کدام از این‌ها خیلی غیرمنتظره نبود، پالاس نشان داد چرا در نیمه‌ی پایانی فصل، به‌جز لیورپول، در میان بهترین تیم‌های حال‌حاضر لیگ قرار دارد.

شگفتی بعدی چیزی بود که در پی آن رخ داد.

دی‌بروین، با سرسختی تمام، کنترل و زمان امور را به دست گرفت. او به ما یادآوری کرد اگر بخواهد، هنوز هم می‌تواند بازی‌هایی مثل این را تحت‌تأثیر قرار دهد؛ و خاطرنشان ساخت، سیتی باید در تابستان امسال به‌دنبال جایگزین شایسته‌ای باشد. او اصلاً مایل نبود زمین را ترک کند.

نمایشی تعیین‌کننده داشت؛ انگار سال‌ها به عقب برگشته است. هافبکی که فقط سه‌بار دیگر فرصت دارد تا در چمن اتحاد، قبل از خداحافظی هنرنمایی کند، از همون لحظه‌ای که گل اِزه مردود شد، او موتورِ بازگشت سیتی را روشن کرد تا وقتی‌که کل بازی را قبضه کرد. سیتی از باخت ۲–۰ بلند شد و بازی را به طرز باورنکردنی‌ای تغییر داد؛ یک بازگشت تاریخی دیگر از سیتی و یک بازی فوق‌العاده‌ی دیگر در دفتر افتخارات دی‌بروینه بود.

پالاس با یک ضربه‌ی آزاد ۲۵ متری از دی‌بروینه گل اول را پذیرا شد و پس از آن قافیه را هم باخت. شادی کاپیتان سیتی دیدنی بود. اتحاد برای اولین‌بار پس از مدت‌ها واقعاً زنده شد. عمر مارموش ششمین گل لیگ خود را زد و بازی در نیمه‌ی اول ۲-۲ به پایان رسید. گل برای انتخاب در این دیدار کم نبود، اما یکی هست که دلم می‌خواهد دوباره به تماشایش بنشینم.

دروازه‌بان‌های امروزی واقعاً وقتی پای بازی با پا به‌میان می‌آید، واقعاً باورنکردنی‌اند. خیلی‌ها ممکن است آلیسون، هموطن او را ترجیح دهند، ولی ادرسون هم کم از آلیسون ندارد.

او تا این‌جای فصل چهار پاس گل در لیگ برتر داده، دو برابر بیشتر از هر دروازه‌بان دیگری در این فصل، و پاس گلش در این بازی باعث شد تعداد پاس گل‌های دروازه‌بان‌ها در فصل ۲۵–۲۰۲۴ به عدد ۸ برسد؛ رکوردی مشترک با فصل‌های ۹۳-۱۹۹۲ و ۰۸-۲۰۰۷.

تنها نکته‌ی تلخ این نمایش درخشان این بود؛ بازی با مصدومیت او به پایان رسید. ادرسون شاید دیگر تحسین گذشته را مانند تیمش دریافت نکند، اما پاس بلندی که برای جیمز مک‌آتی فرستاد واقعاً دیوانه‌کننده بود. و البته تمام‌کنندگی بازیکن جوان هم چیزی کم نداشت، مگر نه؟

مک‌آتی بعد از زدن گل سوم، کواچیچ با شروع نیمه‌ی دوم گل زیبای خود را در دقیقه‌ی ۵۶ زد و در گل پنجم هم دخالت داشت. کرنر او در لبه‌ی محوطه‌ی جریمه به رایلی رسید و ضربه‌ی سرضرب او با روی پا بی‌نظیر بود؛ اولین گل لیگش بود، کنترل‌شده، مطمئن.

کمی شبیه به سیتی قدیم که روزگاری همه‌چیز را با کنترل، صلابت و اطمینان خاطر انجام می‌داد. این روزها نمی‌توانید با اطمینان در مورد سیتیزن‌ها چنین چیزهایی بگویید. از این‌رو هر شش بازی باقیمانده‌ی آن‌ها به‌قول گواردیولا فینالی محسوب می‌شود.

ساوتهمپتون ۰-۳ استون ویلا

پس از تماشای بیش از یک ساعت تلاش بی‌وقفه‌ی هم‌تیمی‌هایش، اُلی واتکینز فقط هفت دقیقه زمان نیاز داشت تا کارِ ساوتهمپتونِ سقوط‌کرده را تمام کند و با این گل بی‌شک جایگاهش را در ترکیب اصلی مقابل پاری‌سن‌ژرمن در دیدار برگشت، جایی که ویلا در تلاش برای جبران شکست ۱-۳ خواهد بود، تثبیت کند.

اما این را نمی‌توان در مورد مارکو آسنسیو گفت؛ بازیکنی که دو پنالتی‌اش توسط آرون رمزدیل مهار شد، و احتمالاً بعید به نظر می‌رسد در صورت کسب پنالتی دیگری در دیدار حساس سه‌شنبه شب، دوباره برای شلیک پنالتی، پشت توپ قرار گیرد.

واتکینز تنها چند لحظه پس از ورودش به‌جای مارکوس رشفورد، اولین پنالتی را برای ویلا گرفت و سپس با بهره‌گیری از پاس بی‌نظیر یوری تیلمانس در عمق خط دفاعی ساوتهمپتون، با یک والی تماشایی توپ را از بالای سر رمزدیل عبور داد و با برخورد به تیر افقی، وارد دروازه کرد.

دو تعویضی دیگر، دانیل مالن و جان مک‌گین، دو گل دیگر را به ثمر رساندند؛ مالن با یک شوت زمینی دقیق از روی پاس زیبای مورگان راجرز گل دوم را زد و سپس مک‌گین با هوشیاری بالا، روی ریباند پنالتی دوم آسنسیو که باز هم مهار شده بود، گل سوم را به ثمر رساند.

این پیروزی، ویلا را به رتبه پنجم جدول رساند؛ تنها سه امتیاز پشت سر ناتینگهام فارستِ رده‌سومی که برابر اورتون شکست خورد. این مبارزه ادامه خواهد داشت ولی حالا تمام تمرکز استون ویلا روی مبارزه‌ی دشوار اروپایی است.

اما یک سؤال مهم باقی مانده: اگر پنالتی دیگری پیش بیاید، چه کسی پشت توپ خواهد ایستاد؟

اونای امری با صراحت گفت:

ما پنالتی‌زن‌های مشخص خودمان را داریم. نفر اول، مارکوس رشفورد است؛ دوم، مارکو آسنسیو؛ و سوم، یوری تیلمانس، جان مک‌گین یا اُلی واتکینز.

سرمربی ویلا درباره‌ی تصمیم آسنسیو برای زدن پنالتی دوم گفت:

او خودش خواست دومین پنالتی را بزند، چون اولی را خراب کرده بود. انگار می‌خواست انتقام بگیرد. اما بازهم آن را از دست داد. باید این اتفاق را بپذیریم و البته برای بازی بعدی تصمیم جدیدی خواهیم گرفت.

استون ویلا بازی را با پاس‌های کوتاه و یک‌ضرب شروع کرد و توپ را به‌خوبی به گردش در می‌آورد، اما راه نهایی را پیدا نمی‌کرد. ساوتهمپتون که دیگر چیزی برای از دست دادن ندارد، با خیال راحت عقب می‌نشست و روی ضدحملات حساب می‌کرد. متی کش، آسنسیو، تیلمانس و راشفورد، هر چهار نفر، شوت‌هایی داشتند که از بالای دروازه عبور کرد.

اگر ویلا واقعاً می‌خواهد به نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان برسد، باید بسیار دقیق‌تر و کشنده‌تر عمل کند. در بازی برگشت در ویلا پارک، امری شاید دیگر فرصتی برای صبر و تعویض‌های تأثیرگذار نداشته باشد.

در حالی‌که تاریخ می‌تواند به تیم جاه‌طلب امری در اروپا لبخند دوباره‌ای بزند، در حالی‌که هنوز در لیگ برتر ۶ بازی مهم در پیش دارد و حضور دوباره در لیگ در دسترس است، ساوتهمپتون بدون مربی و با سقوط قطعی، حالا تنها یک امتیاز تا بدترین رکورد تاریخ لیگ برتر که متعلق به دربی کانتی است فاصله دارد.

ناتینگهام فارست ۰-۱ اورتون

سکندری فارست در واپسین لحظات ضربه‌ی وحشتناکی به آرزوهای ناتینگهام فارست برای رسیدن دوباره، پس از سالیان سال، به لیگ قهرمانان اروپا با گلی دیرهنگام از اورتون در ورزشگاه سیتی گراند وارد کرد.

آن‌ها در لحظاتی که برای صعود به معتبرترین رقابت باشگاهی اروپا به‌سوی خط پایان می‌تاختند، لغزش دیگری داشتند. فارست همچنان در جایگاه سوم جدول قرار دارد، اما حالا نفس تعقیب‌کنندگان را پشت سر خود احساس می‌کند.

منچسترسیتی و استون ویلا در رقابت‌های خود به پیروزی رسیدند و با پیروزی نیوکاسل، تنها دو امتیاز، فارست را از تیم ششم جدا خواهد کرد، آن‌هم در حالی‌که پنج تیم راهی لیگ قهرمانان می‌شوند.

نونو اسپیریتو سانتو، سرمربی فارست، تلویحاً به فشار روانی در شکست در وقت‌های اضافه برابر اورتون اشاره داشت:

نمی‌توانیم از لحظه‌های سرنوشت‌ساز فصل فرار کنیم، هواداران دیدند بازیکنان مثل همیشه نبودند.

او ادامه داد:

هیچ‌کس چیزی به ما هدیه نخواهد داد. امیدوارم این شکست باعث شود بهتر آماده شویم و مصمم‌تر رقابت کنیم. در طول فصل تیمی بودیم که از اشتباهات حریف سود می‌بردیم، ولی خودمان اشتباه نمی‌کردیم. امروز، برعکس بود.

فارست که فصلی درخشان را سپری کرده، ناگهان خسته و متزلزل به نظر می‌رسد. نونو در طول فصل به جمع محدودی از بازیکنان تکیه کرده و حالا شاید زمان آن رسیده باشد تا به نفرات تازه‌نفس‌تر دقایق بیشتری بدهد.

فارست در حالی‌که در خانه همیشه مقتدر ظاهر می‌شد، این بار تقریباً هیچ موقعیتی خلق نکرد و با ضربه‌ی کاری دوکوره، پس از اشتباه سرنوشت‌ساز مورییو در واپسین لحظات، زمین‌گیر شد.

این تنها سومین پیروزی اورتون در ۶۸ بازی خارج از خانه‌شان مقابل تیم‌هایی بود که در بین سه تیم اول جدول قرار دارند.

اگر فصل آینده بتوانیم فصلی مثل فارست داشته باشیم، فوق‌العاده خواهد بود، اما امروز، ما لایق پیروزی بودیم،

دیوید مویس گفت. «نمایشی بسیار خوب از تیم ما بود.»

با بازگشت غیرمنتظره‌ی کریس وود پس از سه بازی غیبت به‌دلیل مصدومیت لگن، نونو اسپیریتو سانتو تصمیم گرفت از سیستم ۴-۴-۲ استفاده کند؛ ژوتا سیلوا کنار بهترین گلزن تیم در خط حمله قرار گرفت و در تصمیمی تعجب‌برانگیز، آنتونی الانگا را روی نیمکت نشاند.

در پایان اسپیریتو، الانگا را به زمین فرستاد، اما او که پیش‌تر برابر منچستریونایتد گل برتری را زده بود و در شکست هفته‌ی گذشته مقابل استون ویلا هم آسیب دیده بود، نتوانست تأثیر چشمگیری بگذارد.

ادو، مدیر ورزشی سابق آرسنال، که انتظار می‌رود تابستان امسال به ناتینگهام فارست بپیوندد، در میان تماشاگران روز شنبه دیده شد. این مدیر برزیلی احتمالاً نقشی کلیدی در ساختار باشگاه‌هایی که تحت مالکیت اونجلوس ماریناکیس هستند ایفا خواهد کرد.

فارست در لحظات پایانی با کسب یک کرنر، آخرین تلاش خود را داشت تا شاید به ۳ امتیاز حیاتی دست پیدا کند، اما تنها چند ثانیه بعد، توپ در درون دروازه‌شان آرام گرفت.

تیم دیوید مویس مدتی است خیال خود را بابت بقا راحت کرده و بهانه‌ای برای مبارزه تا پایان فصل ندارد، اما برای فارست نونو اسپیریتو هنوز همه‌چیز برای جنگیدن و دفاع از جایگاه خود باقی مانده است. مردان شروود میدان را به‌سادگی خالی نخواهند کرد.

آرسنال ۱-۱ برنتفورد

توپچی‌ها هنوز در رؤیای رئال مادرید زندگی می‌کردند؛ به تمام معانی ممکن.

گویی تمامی مهمات و جنگ‌افزار و همه ابزار و تجهیزات، حتی تا آخرین خشاب و فشنگ و گلوله را برای دیدار برگشت چهارشنبه شب در مقابل مادرید در لیگ قهرمانان، انبار کرده‌اند.

از یادداشت شیوا و پرشور مارتین اودگارد، کاپیتان تیم، در برنامه‌ی مسابقه گرفته، تا شال‌های یادگاری بازی شاهکار سه‌شنبه شب و پیروزی ۰-۳ مقابل قهرمان اروپا، به پایان رسید، به قیمت ناچیزی در خیابان بن‌وِل به فروش می‌رفت.

اودگارد نوشته بود: «ما یک شب باشکوه ساختیم»

و وقتی نام دکلان رایس از بلندگوی استادیوم خوانده شد، تشویقی غیرمعمول و شورانگیز به آسمان برخاست.

اما آن‌چه میکل آرتتا درست پس از آن پیروزی تاریخی ۳–۰ گفت، بیش از هر چیز دیگری به بازی امشب مربوط می‌شد.

وقتی خبرنگاری از او در شب سه‌شنبه پرسید؛ چگونه چنین پیروزی باشکوهی فقط سه روز پس از تساوی کسل‌کننده مقابل اورتون به دست آمد، آرتتا پاسخ داد:

لیگ برتر، یک بازی کاملاً متفاوت است.

به‌گفته‌ی او، لیگ برتر و لیگ قهرمانان اروپا «دو دیوار متفاوت از فوتبال و خواسته‌ها هستند

چه تحلیل دقیقی بود؛ تحلیلی که در برابر برنتفوردِ سخت‌کوش و منسجم معنا پیدا کرد. تیمی مصمم، فشرده و با سازمان دفاعی که در تعقیب رؤیای حضور در لیگ اروپا از طریق کسب جایگاه ششم جدول است.

در نیمه دوم، وقتی خورشید در آسمان پایین آمده بود و بازی کم‌کم به گِل نشسته بود، آرسنال در سکونی بی‌رمق، توپ را بی‌هدف مقابل دیواری از یازده پیراهن سبز پاس‌کاری می‌کرد. لحظه‌ای از نبوغ و خلاقیت لازم بود، و باز هم این دکلان رایس بود آن‌چه را که آرسنال تشنه‌ی آن بود عرضه داد.

سی ثانیه‌ای طول کشید تا رایس توپ را بعد از کرنر برنتفورد از جلوی محوطه‌ی جریمه‌ی خودی، جایی که داوید رایا آن را برایش قل داده بود، تا حوالی منطقه‌ی خطر برنتفورد بیاورد؛ کلاس درسی برای هافبک‌های جوان فوتبال بود؛ آگاهی، هوشیاری و تسلط.

کمتر از ده لمس کافی بود تا زمین را تا انتها بشکافد، در حالی که مدام چشم‌هایش در حال اسکن فضای مقابل بود؛ حرکات هم‌تیمی‌ها را دنبال می‌کرد، هوای تکل‌ها را داشت و منتظر لحظه‌ی مناسبی ماند. پاس نهایی‌اش به توماس پارتی و ضربه‌ی او آرسنال را پیش انداخت. این پایانی در شأن همان دو ضربه‌ی ایستگاهی هنرمندانه‌ی وسط هفته مقابل مادرید بود. گلی که می‌توان آن را به حساب آرتتا هم گذاشت؛ کسی که جرأت به خرج داد و رایس را یک خط جلوتر برد.

آرتتا درباره‌ی رایس گفت:

هر بار که گل می‌زنی، حس می‌کنی دوباره هم می‌تونی تکرارش کنی.

اما همان «دیوار متفاوت» که آرتتا پیش‌تر توصیف کرده بود، نشان داد که در چنین سطحی، فقط یک لحظه درخشش کافی نیست.

آرتتا دیشب گفت: «الان همه‌چیز در مورد چهارشنبه است.»

گل تساوی دقیقه‌ی ۷۴ ویسا برای برنتفورد، پرونده‌ی لیگ برتر را برای مردان قرمزپوش لندن مختومه اعلام کرد،

اما دیر یا زود، آرسنال باید برای مواجهه با مأموریت اصلی‌ دیگری بازگردد. آوردن جام قهرمانی لیگ برتر به لندن، به امارات.

این فصل هم از دست رفت و برای تصاحب قهرمانی انگلستان، چیزی بیشتر از عملکردی که در برابر برنتفورد داشتند نیاز خواهد بود، خیلی خیلی بیشتر از این.

چلسی ۲-۲ ایپسویچ

در ماه‌های ابتدایی فصل، چلسی نزدیک‌ترین تعقیب‌کننده لیورپول صدرنشین بود؛ تیمی که برای برگزاری یک جشن قهرمانی باشکوه آماده می‌شود و غیر از این، انگیزه خاصی برای ادامه بازی‌های فصل ندارد.

در آن زمان، انزو مارسکا در واکنش به پرسش مکرر خبرنگاران درباره شانس قهرمانی چلسی، یک پاسخ همیشگی داشت: 

الان در سطحی نیستیم که بتوانیم برای قهرمانی رقابت کنیم. 

در ابتدا این حرف مارسکا همچون کلودیو رانیری در لسترسیتی، تکنیکی برای کاهش فشار از روی تیم تلقی می‌شد اما گذر زمان نشان داد مارسکا، رویکرد «صداقت، بهترین سیاست» را در پیش گرفته است. چلسیِ قابل‌پیش‌بینی مارسکا نه‌تنها در قواره قهرمانی نیست، بلکه برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان که حالا تعداد آن به پنج رسیده نیز اعمال شاقه‌ای پیش رو دارد.

چلسی هفته‌هاست وضعیتی پرفرازونشیب، همچون دوران مائوریسیو پوچتینو را سپری می‌کند. با وجود دو پیروزی سخت مقابل لسترسیتی و تاتنهام، حالا آبی‌های لندن در دو بازی اخیر خود در لیگ برتر به دو تساوی رسیده‌اند.

آخرین پیروزی خارج خانه چلسی در لیگ برتر، با نتیجه ۴-۳ مقابل تاتنهام در اوایل دسامبر ۲۰۲۴ رقم خورد. پس از آن، مربی ایتالیایی چیزی جز باخت و تساوی از خانه حریفان به دست نیاورده اما بد ماجرا این‌جاست که چلسی در دیداری خانگی که باید پیروز می‌شد هم امتیاز از دست داد.

ایپسویچ با کیرن مک کنا به‌رغم بازی‌های جسورانه نسبت به اولین فصل حضور در لیگ برتر، همچون ساوتهمپتون و لسترسیتی با شتاب کامل به‌سوی بازگشت به چمپیونشیپ در حرکت است و در ۳۲ بازی فصل فقط ۲۱ امتیاز گرفته است اما داستان جایی جالب می‌شود که ۴ امتیاز از این ۲۱ امتیاز، معادل ۲۰% امتیازات، مقابل چلسی به دست آمده است!

خولیو انسیسو و بن جانسون در نیمه اول، چلسی را با گل‌هایشان تار و مار کردند؛ از قضا گل‌سازان هر دو گل ایپسویچ، همین دو بازیکن بودند؛ ابتدا جانسون گل انسیسو را ساخت و در ادامه وینگر پاراگوئه‌ای زمینه‌ساز گل دوم تیمش شد. چلسی کم‌کم به خودش آمد و ۳۴ شوت به‌سوی دروازه تراکتورها زد اما گل دقایق پایانی جیدن سانچو که روی پاس پالمر به ثمر رسید، نتوانست لندنی‌ها را به بردی ارزشمند در رقابت کسب سهمیه برساند و دو تیم به تساوی رضایت دادند.

چلسی با این فرصت‌سوزی بزرگ، باید برای بازگشت به لیگ قهرمانان همچنان در تقلا باشد؛ ناتوانی در موقعیت‌سازی و باز شدن آسان دفاع، دردسری بزرگ برای مارسکا و ناامیدی مهمی برای هواداران تیم است. البته که قهرمانی در لیگ درجه سه کنفرانس، هیچ‌کس را در استمفوردبریج راضی نخواهد کرد. 

-علیرضا نجاتی

نیوکاسل ۴-۱ منچستریونایتد

درباره وضعیت اسف‌بار منچستریونایتدیِ که به حضور در رده چهاردهم جدول عادت کرده اما هنوز دلخوشی بالاتر بودن از تاتنهامِ فلک‌زده را دارد، زیاده عرضی نیست. درباره وضعیت فنی و اسکواد خنده‌داری که اریک تن هاخ برای روبن آموریم به‌جا گذاشت، گفتنی‌ها طی ماه‌ها و هفته‌های اخیر گفته شده است. 

در جدیدترین جنجال این روزهای یونایتدِ متوسط، آندره اونانای مغرور که با نزدیک به ۱۵ اشتباه بزرگ و کوچک در این فصل برای نمانیا ماتیچِ پرافتخار کری‌خوانی می‌کرد، بالاخره از سوی روبن آموریم کنار گذاشته شد و نام او در لیست بازیِ سنت جیمز پارک به چشم نمی‌خورد. آموریم در این بازی از آلتای بایندر، دروازه‌بان اهل ترکیه که در بازی جام حذفی مقابل آرسنال برای خودش اندک محبوبیتی به‌هم زده بود، استفاده کرد اما او هم فرق چندانی با کامرونی پرحاشیه نداشت. هیچ‌کدام آن‌ها نمی‌توانند و نتوانسته‌اند همچون داوید دخه آ که در فیورنتینا می‌درخشد، روی مشکلات عظیم شیاطین سرخ، سرپوش بگذارند.

باخت سنگین ۴-۱ منچستریونایتد مقابل نیوکاسل با درخشش هاروی بارنز که در این بازی دو گل زد، اصلا چیز عجیبی نیست. البته نیوکاسل از نعمت حضور سرمربی در کنار زمین در این مسابقه بی‌بهره بود چرا که ادی هاو به‌علت بیماری در بیمارستان به‌سر می‌برد اما به هرحال، ساندرو تونالیِ پرحاشیه و کاپیتان برونو گیمارش، بازهم کیفیت خود را ثابت کردند تا زاغ‌ها بازهم رویای پرواز در آسمان لیگ قهرمانان را در سر بپرورانند.

پیروزی آسان و کوبنده نیوکاسل مقابل شیاطین بینوا، آن‌ها را به ۵۶ امتیاز رساند تا در رده چهارم جدول جای گیرند. رقابت برای کسب سهمیه لیگ قهرمانان اروپا در لیگ برتر انگلیس به نفس‌گیرترین شکل ممکن پیش می‌رود. 

-علیرضا نجاتی