امیدواری‌های چلسی و ناامیدی‌های بی‌پایان تاتنهام

طرفداری | نبرد باقی‌مانده در لیگ برتر برای کسب مقام چهارم، با ۸ دیدار از امروز تا پایان فصل میان چلسی و منچسترسیتی و نیوکاسل، این‌طور که به‌نظر می‌رسد، به ترتیب با امتیازهای ۵۲، ۵۱ و ۵۰ تا آخرین روز فصل با هیجانی روزافزون ادامه خواهد داشت. و این در حالی است که استون ویلا با ۴۸ امتیاز در مکان هفتم، به‌طور حتم گوشه‌چشمی به این جایگاه باارزش و پول‌ساز خواهد داشت.

پوستکوعلو در لبه پرتگاه

دربی چلسی و تاتنهام اغلب با نمک و فلفل اضافه همراه است. ولی این یکی کمی از این قاعده مستثنی بود. نبردی برای حفظ موقعیت و شاید عزت‌نفس در استمفورد بریج. دو تیمی که در این فصل چیزی جز ناامیدی برای هواداران‌شان به‌همراه نداشته‌اند، در تلاش بودند تا شاید چیزی را برای به رخ کشیدن در میان ویرانی‌ها پیدا کنند. و در این بین، بار دیگر این چلسی بود که با پیروزی بالاتر از نیوکاسل و منچسترسیتی به رده چهارم جدول رسید، و به نوعی به موفقیت دست یافت.

اما تاتنهام یک قدم دیگر به پرتگاه نزدیک شده است. در اوایل نیمه دوم، هواداران اسپرز با سر دادن شعار «تو نمی‌دونی داری چیکار می‌کنی»، رسماً در مقابل پوستکوعلو قرار گرفتند.

واکنش‌های او، از جمله گرفتن دستش پشت گوش، وقتی به‌نظر می‌رسید یار تعویضی او که با هو و اعتراض هواداران همراه شد، گل تساوی را به ثمر رسانده، نشان می‌داد رابطه‌اش با هواداران به مرز فروپاشی رسیده است. شاید اصلاً پایان راه است.

مرد استرالیایی دوست‌داشتنی نمی‌تواند خود را گول بزند، در حالی‌که پس از بازی، پوستکوعلو در این‌باره گفت:
«ما گل زده بودیم و می‌خواستم صدای تشویق‌شان را بشنوم!»

البته چنین خصومتی میان او و هواداران تاتنهام نباید تعجب‌برانگیز باشد. این شانزدهمین، بله، شانزدهمین، شکست تاتنهام در یک فصل کابوس‌وار بود، و آن‌ها مدت‌هاست تمام امیدشان را روی لیگ اروپا متمرکز کرده‌اند. جایی‌که هفته آینده، در دیدار رفت مرحله یک‌چهارم نهایی برابر آینتراخت فرانکفورت قرار خواهند گرفت.

چلسی امروز صبح می‌تواند بدون خجالت در آینه به خودش نگاهی بیندازد، اما تاتنهام در مرداب شرمساری ناشی از متوسط بودنش غرق شده است.

گولیلمو ویکاریو در پایان بازی، با مشت به دیوار تونل کوبید و با عصبانیت از زمین خارج شد. این فصلی است که در برهه پایانی‌اش، برای تاتنهام هر روز بدتر می‌شود.

تاتنهام شاید کمی بدشانس بود وقتی گل پاپه مطر سار توسط VAR، به دلیل خطای او قبل از شلیک پرقدرتش، که با برخورد به دستان دروازه‌بان چلسی و تیر بالا، پشت خط دروازه نشست، مردود اعلام شد اما چلسی نیز تا آن زمان بدشانسی‌های مشابهی را تجربه کرده بود. اسپرز در رده چهاردهم قرار دارد و تنها خوش‌شانسی آن‌ها، مانند منچستریونایتد، این است که سه تیم انتهای جدول وضعیت فاجعه‌باری دارند و تکلیف‌شان مشخص است.

مردان سفیدپوش شمال لندن، شایسته هیچ امتیازی از این بازی نبودند. برای مدت‌های طولانی تیم دوم میدان بودند. انسجام، هدف و باور نداشتند. و سخت است هواداران را بابت از دست دادن صبرشان سرزنش کنیم.

شاید این یک بازی معمولی بود که با یک گل فوق‌العاده به پایان رسید؛ گلی که اوایل نیمه دوم توسط کول پالمر ساخته شد و با ضربه سر تماشایی انزو فرناندز به ثمر رسید. این گلی بهتر از سطح کیفی بازی بود.

بازی با سرعتی طوفانی آغاز شد. هنوز یک دقیقه نگذشته بود؛ نیکولاس جکسون روی یک ارسال بلند، در موقعیت تک‌به‌تک با دروازه‌بان قرار گرفت. ویکاریو اولین ضربه‌ او را که ضعیف زده شده بود، مهار کرد، اما هرج‌ومرج تازه شروع شده بود. در میان هوا و زمین، میکی فن ده فِن سعی کرد آن را دور کند، اما ضربه‌اش مستقیماً به جکسون برخورد کرد و توپ به تیر دروازه برخورد کرد. در جا، اسپرز یک ضدحمله به راه انداخت و تنها یک تکل عالی از تروو چالوبا مانع از گلزنی سون هیونگ-مین شد.

چلسی به حملاتش ادامه داد، اما تا میانه‌های نیمه اول نتوانست به موقعیت جدی دیگری برسد. جیدون سانچو با یک پاس هوشمندانه پالمر را صاحب توپ کرد و او شوتی زمینی به دهانه دروازه فرستاد، اما در لحظه آخر، دستینی اودوجی توپ را سد کرد و ویکاریو با خوشحالی آن را روی خط دروازه جمع کرد. به‌جز این دو موج از موقعیت‌های خطرناک، نیمه اول ناامیدکننده بود. هر دو تیم بارها توپ را به‌راحتی از دست دادند، و این نشان می‌داد که چرا هیچ‌کدام در این فصل درخششی نداشته‌اند. ناتوانی در حفظ مالکیت توپ مانع از آن شد که هیچ‌یک بتوانند جریان بازی را به نفع خود شکل دهند. گاهی، سهل‌انگاری در پاس دادن به حدی بود که بی‌توجهی محض و انگیزه بازیکنان زیر علامت سؤال می‌رفت.

دقایق پایانی نیمه اول با درگیری‌ای پس از یک خطا، پرتنش شد. لوی کولویل توپ را برداشت و کریستین رومرو او را هل داد. به‌نظر می‌رسید شاید شاهد دنباله‌ای از «نبرد بسیار معروف استمفورد بریج» در سال ۲۰۱۶ و حوادث آن دیدار جنگی باشیم، اما اوضاع خیلی زود آرام شد. در این بین، رومرو و چالوبا با کارت زرد جریمه شدند.

چلسی نیمه دوم را خوب شروع کرد. آن‌ها بلافاصله حمله کردند و ویکاریو مجبور شد به‌سرعت واکنش نشان دهد و شوت سنگین کول پالمر را مهار کند. اما یک دقیقه بعد، پالمر در نقش بازی‌ساز ظاهر شد. او به سمت چپ متمایل شد و توپی دقیق را به محوطه شش قدم ارسال کرد. انزو فرناندز که تا آن لحظه نمایش معمولی‌ای داشت، با زمان‌بندی عالی پیش آمد و با یک ضربه سر قدرتمند توپ را از ویکاریو عبور داد.

چند دقیقه بعد، چلسی فکر کرد که گل دوم را به ثمر رسانده است، زمانی که مویسس کایسدو یک شوت والی تماشایی را از لبه محوطه جریمه به تور دروازه چسباند. اما پس از یک توقف طولانی و بررسی VAR، این گل به دلیل آفساید کولویل مردود اعلام شد.

با این حال، این اتفاق باعث نشد که هواداران اسپرز خشم خود را نسبت به پوستکوعلو پنهان کنند. آن‌ها زمانی که او لوکاس بریوال را بیرون کشید و سار را به زمین فرستاد، به‌شدت اعتراض خود را نشان دادند.

سار تقریباً بلافاصله پاسخ خود را با تو دهنی محکمی داد. او توپ را از کایسدو گرفت، جلو رفت و شوتی زمینی و محکم روانه دروازه کرد. سانچز باید بهتر عمل می‌کرد، ولی ضرب توپ جان‌دار بود و توپ با برخورد به زیر تیرک، وارد دروازه شد.

اسپرز به‌طور غیرقابل‌کنترلی به شادی پرداخت، اما VAR بدجوری این جشن پرشور را متوقف کرد. داوران وار تکل سار روی کایسدو را بررسی کردند و به‌درستی حکم دادند برای تصاحب توپ، او پای کایسدو را هدف قرار داده است.

فکر می‌کنم خیلی‌ها با شکایت مربی تاتنهام در مورد VAR همدردی می‌کنند؛ پوستکوعلو اعتراف کرد VAR باعث شده احساس کند از فوتبال فاصله گرفته، و اذعان داشت شادی پس از گل مردودی تیمش برابر چلسی یک اشتباه بوده است.

سون تقریباً یک امتیاز را برای تیمش به‌دست آورد، زمانی که خودش را به سمت سانتری از برنان جانسون در تیر دوم پرتاب کرد و توپ را به‌سوی دروازه فرستاد. او فکر می‌کرد گل زده است، اما سانچز با یک واکنش فوق‌العاده خود را به سمت توپ پرتاب کرد و آن را دفع کرد. این یک سیو عالی بود و تا حدی اشتباهات فصل او را جبران کرد.

احتمالاً، بازگشتی برای آنژ پوستکوعلو وجود ندارد.

این یک تسلیم ضعیف دیگر از تاتنهام در استمفوردبریج بود، و در طول سال‌ها، از این دست شکست‌ها به‌اندازه کافی دیده‌ایم. تعجبی ندارد پوستکوغلو در آستانه اخراج باشد؛ تیمش در رتبه چهاردهم جدول گیر کرده و ۱۶ شکست در ۳۰ بازی متحمل شده است.

او حتی موفق شد هواداران تاتنهام را با یک حرکت نابه‌جا از خود براند و دور کند. لحظه‌ی مهم مسابقه زمانی بود که پوستکوعلو به سمت جایگاه هواداران تاتنهام چرخید و با دستش گوشش را گرفت، حرکتی که نتیجه‌ای کاملاً معکوس داشت.

وقتی که حمایت هواداران را از دست بدهی، دیگر راه بازگشتی وجود ندارد. حتی اگر تاتنهام قهرمان لیگ اروپا شود، آخرین فرصت آن‌ها برای نجات یک فصل فاجعه‌بار به‌نظر می‌رسد، اما تصور می‌کنم باز هم پوستکوعلو اخراج خواهد شد.

هواداران اسپرز سال‌ها است از عملکرد باشگاه رنج برده‌اند، بعد از مربی تیم. بیشتر خشم خود را متوجه رئیس باشگاه، دنیل لوی، کردند و در استمفورد بریج چند بار شعار «لوی برو بیرون» را سر دادند. این بازی یک نقطه عطف برای آنجه بیش از این بزرگ به‌نظر می‌رسید خواهد بود، مطمئن باشید.

مربی استرالیایی با سبک هجومی و صحبت‌های جذابش هوایی تازه به تیم بخشیده بود. اما وقتی در خانه یکی از بزرگ‌ترین رقبایت حاضر شوی و عملاً هیچ مقاومتی از خود نشان ندهی، دیگر آن صحبت‌ها ارزشی ندارند.
چلسی خیلی راحت پیروز شد و امیدواری‌هایی پیدا کرد، اما تاتنهام در ناامیدی و یأس غرق شد.

آبی‌های لندن در نیمه‌ی دوم فصل دچار افت شده بودند، اما این بازی هدیه‌ای سه‌امتیازی برای آن‌ها در رقابت با سیتی بود. تنها دلیل این‌که گل‌های بیشتری نزدند، فرصت‌سوزی و نبود دقت در ضربات نهایی بود، نه تاتنهام!
در یک دربی لندنی نمی‌توان تا این حد ضعیف و منفعل بود. تاتنهام هیچ بهانه‌ای برای این شکست ندارد.

در پایان، پوستکوعلو که به‌شدت به‌دنبال رستگاری است، همچنان با نتایج بد و ارتباط بدتر با هواداران، از همه آنچه به‌دنبالش است، دورتر و دورتر می‌شود.

این روند ادامه خواهد داشت، مگر اینکه اسپرز فرانکفورت را شکست دهد و قهرمان لیگ اروپا شود؛ اصلاً ساده نخواهد بود. حتم داشته باشید هیچ چیز کمتر از این پذیرفته نخواهد شد، «اگر» پذیرش و بخشش مورد قبول هواداران اسپرز قرار گیرد. «اگر»!