داستان حیرت انگیز لوئیس دیاز؛ از دست و پنجه نرم کردن با سوء تغذیه در کلمبیا تا ستاره لیورپول

طرفداری | «او بازیکنی تشنه موفقیت است و می‌داند برای رسیدن به خواسته‌هایش باید بجنگد.» توصیف یورگن کلوپ درباره لوئیس دیاز، مدت کوتاهی پس از پیوستن او به لیورپول با مبلغ ۴۹ میلیون پوند از پورتو در پایان پنجره نقل‌وانتقالات ژانویه ۲۰۲۲، تا حدود ۵,۰۰۰ مایل دورتر در کلمبیا طنین‌انداز شد.

لیورپول تحقیقات لازم را درباره دیاز انجام داده بود اما هیچ‌کس به اندازه مربیانی که اولین قدم‌های سفر فوق‌العاده او به سمت موفقیت را دیدند، از قدرت مبارزه‌طلبی او اطلاع ندارد.

در ۱۸ سالگی، دیاز حتی عضو هیچ باشگاه حرفه‌ای نبود. به‌عنوان یک بومی منطقه لا گواخیرا، یکی از مناطق کمتر توسعه‌یافته کلمبیا، و عضوی از جامعه وایوو، یک جامعه بومی که با فقر و سوءتغذیه دست‌وپنجه نرم می‌کند، شانس پیوستن به یک باشگاه حرفه‌ای برای او بسیار کم بود.

کارلوس پانیگوا، که او را در تیم زیر ۲۰ سال کلمبیا مربیگری کرده بود، توضیح می‌دهد:

بازیکنان بسیار کمی از آن منطقه از کشور به سطح حرفه‌ای می‌رسند و همین موضوع باعث می‌شود داستان او استثنایی باشد. او یک پسر بومی بود که توسط اتلتیکو جونیور کشف شد و اکنون جواهر فوتبال کلمبیا و مایه افتخار همه ماست.

کشف او، به قول پانیگوا، در اوایل سال ۲۰۱۵ در یک اردوی استعدادیابی که توسط باشگاه اتلتیکو جونیور – یکی از تنها سه باشگاه سطح اول فوتبال که در شمال کلمبیا قرار دارند – برگزار شد، رخ داد. این رویداد در شهر بارانکیلا، حدود شش ساعت رانندگی از زادگاه دیاز در بارانکاس، نزدیک مرز ونزوئلا برگزار شد و دیاز یکی از حدود سه هزار بازیکن جوانی بود که در آن رویداد حضور داشتند.

اوکتاویا ریورا، مدیر وقت فوتبال جوانان جونیور، می‌گوید:

او در نگاه اول چندان جلب توجه نمی‌کرد و به همین دلیل قبلاً مورد توجه قرار نگرفته بود. این موضوع در مورد بسیاری از بازیکنان جوان کلمبیا صادق است. آن‌ها به دلیل تغذیه نامناسب و کمبود حمایت مالی نمی‌توانند به درستی رشد کنند.

اما در این مورد، وینگر لاغر و نحیف مورد اشاره ما، به‌وضوح از دیگران متمایز بود. استعداد او باعث شد که خوان کارلوس کانتیلو، یکی از استعدادیابان باشگاه، همکارانش را از حضور او مطلع کند.

ریورا می‌گوید:

بازیکنانی در سنین و سطوح مختلف حضور داشتند، اما خوان کارلوس به من گفت لوچو ویژگی‌هایی دارد که کاملاً با تمام کسانی که دیده است متفاوت است. او بسیار لاغر بود، اما برای یک پسر هم‌سن خودش سطح استقامت و انرژی غیرعادی داشت و با توانایی دریبل‌زنی، حرکات نمایشی، سرعت و شخصیتش، از دیگران متمایز بود. او در تمام این جنبه‌ها برجسته بود.

فرنل دیاز، که یکی از اولین مربیان دیاز در تیم‌های جوانان جونیور شد نیز، تحت تأثیر قرار گرفت.

او خیلی لاغر بود و در بسیاری از دوئل‌ها به دلیل نداشتن قدرت جسمانی شکست می‌خورد. اما او توانایی فوق‌العاده‌ای داشت. منظورم این است که او توانایی‌های بسیار زیادی داشت.

دیاز بلافاصله در سیستم جوانان جونیور ثبت نام شد و این انتقال به لطف عموی او که موافقت کرد او را به تمرینات ببرد و برگرداند، امکان‌پذیر شد.

اما با وجود استعداد زیاد، مدت زمانی طول کشید تا او بتواند در محیط جدیدش تأثیرگذار باشد.

ریورا می‌گوید:

یکی از ویژگی‌های مهم لوچو، فروتنی او است. او حمایت مالی مورد نیازش را نداشت، اما از هر لحاظ بسیار متعهد و حرفه‌ای بود. اگر از من بپرسید چه چیزی در پس موفقیت او نهفته است، می‌گویم فروتنی، تاب‌آوری و توانایی غلبه بر مشکلات بدون شکایت یا درخواست چیزی از کسی. اما این‌ها باعث شد در ابتدا در جونیور، کمی از نظرها دور بماند – یا حداقل تا زمانی که ما رتبه‌بندی معروف خود را انجام دادیم؛ جایی که تمامی بازیکنان حاضر در آکادمی را بررسی و رده‌بندی می‌کردیم.

این تحلیل، که توسط ریورا، فرنل دیاز و چند مربی دیگر تیم جوانان جونیور انجام شد، دیاز را از میان ۴۵۰ بازیکن در تمام رده‌های سنی، در جایگاه اول از نظر پتانسیل قرار داد.

لوئیس دیاز (صف پایینی، نفر پنجم از سمت راست)، در کنار همبازیانش در تیم پایه اتلتیکو جونیور

ریورا اضافه می‌کند:

ما خیلی شگفت‌زده شدیم، اما از آن لحظه به بعد، باشگاه به طور صد درصد از او حمایت کرد تا مطمئن شود که در مسیر درستی رشد می‌کند.

اولین گام این بود که تیمی برای او ایجاد شود. در آن زمان، جونیور تیم‌های زیر ۱۷ و زیر ۲۰ سال داشت که در سطح ملی رقابت می‌کردند، اما چیزی بین این دو نداشت. دیاز برای تیم زیر ۱۷ سال خیلی بزرگ بود و آماده بازی در تیم زیر ۲۰ سال به نظر نمی‌رسید، بنابراین یک تیم زیر ۱۸ سال مخصوص او ایجاد شد.

اما همان‌طور که مشخص شد، دیاز به ندرت برای آن‌ها بازی کرد، چون مربیانش خیلی زود قانع شدند که او برای تیم زیر ۲۰ سال آماده است. در ژوئن ۲۰۱۵، پیشرفت او با دعوت به تیم ملی کلمبیا برای حضور در مسابقات کوپا آمریکای ملت‌های بومی در شیلی سرعت گرفت.

دیاز در آن تورنمنت درخشید و دو گل به ثمر رساند. تیم او، که توسط کارلوس والدرامای افسانه‌ای هدایت می‌شد، نمایش‌های چشمگیری ارائه داد؛ پیش از آن که در دیدار نهایی، با نتیجه ۱-۰ مغلوب پاراگوئه شود. والدراما پس از آن گفت: «او بازیکنی فوق‌العاده است.»

لوئیس دیاز (نفر میانی از صف پایینی)، در سال ۲۰۱۵ به تیم‌های پایه اتلتیکو جونیور پیوست

این تورنمنت نگاهی اجمالی به استعداد دیاز در سطح ملی ارائه داد و دیگر باشگاه‌های کلمبیایی را نسبت به پتانسیل او آگاه کرد، اما او از نظر بدنی همچنان وزن کمی داشت و کمتر از هشت سنگ (حدود ۵۰ کیلوگرم) بود.

فرنل دیاز چنین توضیح می‌دهد:

معمولاً بازیکنی جوان مانند او را در سن ۱۵ سالگی وارد یک برنامه فیزیکی می‌کنیم، اما لوئیس در سن ۱۸ سالگی به جونیور آمد و در آن مقطع کار بسیار دشوارتر می‌شود.

این مسئله چنان مهم بود که ریورا تصمیم گرفت با مدیران باشگاه گفت‌وگو کند و خواهان کمک بیشتری شود.

لوچو تا آن زمان هنوز قرارداد حرفه‌ای دریافت نکرده بود، بنابراین در ماه مارس ۲۰۱۶ از رئیس باشگاه خواستم فوراً این کار را انجام دهد، چون می‌دانستیم وزنش کم است و به حمایت بیشتری در همه زمینه‌ها نیاز دارد.

درخواست ریورا تأیید شد و با وجود علاقه الکسیس مندوزا، سرمربی جونیور، برای انتقال مستقیم دیاز به تیم اصلی، تصمیم گرفته شد که این بازیکن جوان به باشگاه وابسته بارانکیا اف‌سی فرستاده شود؛ جایی که بتواند به تدریج وارد فوتبال مردان در دسته دوم کلمبیا شود.

یک تخته تاکتیک در اتاق مربیان در بارانکیا، لوئیس دیاز را به عنوان انتخاب اول در پست وینگر چپ، در تیم زیر ۱۹‌ سال‌شان نشان می دهد

ریورا می‌گوید:

ما فکر نمی‌کردیم او آماده بازی برای تیم اصلی جونیور باشد. احساس کردیم که همچنان نیاز به ساختن او داریم و به یک فرآیند طولانی‌تر برای توسعه‌اش نیاز است و اینجاست که گزینه بارانکیا اف‌سی مطرح شد.

دیاز به‌عنوان یک بازیکن حرفه‌ای در بارانکیا، به همراه هم‌تیمی‌هایش در اقامتگاه باشگاه اسکان داده شد و به منابع بهتری دسترسی پیدا کرد، از جمله مکمل‌های غذایی برای کمک به افزایش وزن و همچنین آموزش‌های تخصصی‌تر.

به گفته فرنل:

او در باشگاه، علاوه بر تمرینات عادی‌اش، دو جلسه تمرین در روز انجام می‌داد.

و ریورا اضافه می‌کند:  

بارانکیا او را در تیم اصلی خود قرار داد و با رویکردی بسیار حرفه‌ای و از طریق آموزش بین‌رشته‌ای از او حمایت کرد. آن‌ها روند ساختن او به‌عنوان یک بازیکن حرفه‌ای که امروز می‌بینید را آغاز کردند.

اندام نحیف لوئیس دیاز، زمانی که او هنوز از سوء تغذیه رنج می‌برد

دیاز ابتدا در تیم‌های زیر ۱۹ و زیر ۲۰ سال بارانکیا بازی کرد، آن هم در حالی که با تیم اصلی آنها تمرین می‌کرد. او همان‌طور که در جونیور چشمگیر بود، در سطح جوانان نیز ادامه داد.

اما ورود به تیم بزرگسالان چالش‌های خاص خود را به همراه داشت.

ریورا توضیح می‌دهد:

همه انتظارات زیادی از او داشتند، اما حقیقت این است که او با سختی‌هایی روبرو شد زیرا بدنش در حال تغییر بود. او از ۵۰ کیلوگرم به ۵۸ کیلوگرم رسید، یعنی از هیچ به چیزی دست یافت. وقتی بازیکنان به این شکل از نظر فیزیکی رشد می‌کنند، ممکن است برخی از ویژگی‌های خود را از دست بدهند.

خوشبختانه، کادر فنی بارانکیا، به سرپرستی آرتورو ریس، به خوبی از پتانسیل دیاز آگاه بودند و دقت داشتند که فشار زیادی به او وارد نکنند، زیرا می‌دانستند او همچنان از نظر فیزیکی از همتایان خود عقب‌تر است.

به گفته ریورا:

باشگاه یک پروژه ورزشی برای او طراحی کرده بود. آن‌ها به‌خوبی می‌دانستند که او ویژگی‌های خاصی دارد، اما همچنین می‌دانستند که این یک فرآیند زمانبر است. بنابراین، حتی اگر او ابتدا به‌خوبی بازی نمی‌کرد، هیچ‌کس هرگز به او شک نکرد. آن‌ها هرگز او را تحت فشار قرار ندادند یا عجله نکردند و این در توسعه او بسیار مهم بود. آن‌ها به او اجازه دادند خودش باشد و بازی کند. او همیشه بازی می‌کرد.

حضور در تیم اصلی او را برای آنچه در پیش بود آماده کرد؛ به‌ویژه، او را در معرض توجه مربیان تیم ملی قرار داد که در اوایل ۲۰۱۷، برای تورنمنت سودآمریکانای زیر ۲۰ سال در اکوادور تیمی را تشکیل می‌دادند.

پانیگوا، که در آن زمان به‌عنوان دستیار مربی تیم زیر ۲۰ سال کلمبیا کار می‌کرد، می‌گوید:

وقتی اینجا در تیم‌های ملی کلمبیا کار می‌کنید، دوستانی در سراسر کشور دارید و اکتاویو ریورا یکی از آن‌ها برای من بود. اکتاویو می‌دانست که من به دنبال بازیکنان متولد ۱۹۹۷ در آن منطقه از ساحل هستم، بنابراین مرا به بارانکیا دعوت کرد تا چند تن از پسرانشان را در یک بازی لیگ برتر بی (دسته دوم) تماشا کنم. یک مدافع چپ توجهم را جلب کرد: گابریل فوئنته و سپس لوئیس دیاز، یک پسر بسیار لاغر که فوق‌العاده سریع و بسیار ماهر بود. می‌دانستم که او برای تیم بومی کلمبیا با ال پیبه، کارلوس والدراما، بازی کرده بود، بنابراین با او تماس گرفتم و او به من گفت لوئیس سختی‌های بسیاری را پشت سر گذاشته است. اما پتانسیلش واضح بود. در نهایت، من زمان زیادی را صرف زیر نظر گرفتن لوئیس در بارانکیا کردم و از سرعت، توانایی و سهولتی که با آن به محوطه جریمه حریف می‌رسید، واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم.

دیاز به تمرینات تیم زیر ۲۰ سال کلمبیا در بوگوتا دعوت شد و مانند فرنل دیاز و ریورا در جونیور، پانیگوا و همکارانش در تیم ملی فوراً تحت تأثیر تواضع او قرار گرفتند.

وقتی برای اولین بار آمد، اولین چیزی که دیدیم این بود که او پسر بسیار متواضعی بود. او نیازهای مالی زیادی داشت و مصمم بود که از این فرصت نهایت استفاده را ببرد تا به خانواده‌اش کمک کند. او همیشه به فکر خانواده‌اش بود. ما دیدیم که او پسری بسیار خجالتی و ساکت بود، اما درون زمین، همان چیزی را که در بارانکیا در او دیده بودیم، نشان داد. لوئیس ویژگی‌های فوق‌العاده‌ای داشت، حتی اگر همچنان کمی در ضربات نهایی خود مشکل داشت.

پانیگوا و کارلوس رستپو، سرمربی تیم زیر ۲۰ سال، با دیاز کار کردند تا تصمیم‌گیری‌هایش را بهبود بخشند، اما غلبه بر کاستی‌های فیزیکی او دشوارتر بود.

پانیگوا می‌گوید:

بوگوتا همیشه بهترین مکان برای دیدن بازیکنانی که از مناطق ساحلی کشور می‌آیند نیست، زیرا در ارتفاع بسیار بالاتری قرار دارد. این می‌تواند تأثیر زیادی بر آن‌ها بگذارد و باعث شود نتوانند تمام توانایی‌های خود را نشان دهند.

ارتفاع بوگوتا مشکلات فیزیکی دیاز را تشدید کرد و در حالی که او همچنان توانست در تمرینات لحظاتی چشمگیر داشته باشد، پزشکان تیم ملی به پانیگوا و رستپو هشدار دادند که او را برای تورنمنت پیش‌رو انتخاب نکنند، زیرا نگران بودند بدنش قادر به تحمل فشار کار نباشد.

تجزیه و تحلیل خود ما هم همین را نشان داد. در سودآمریکانا، شما باید در یک دوره ۲۵ روزه، ۹ بازی انجام دهید و این تورنمنت در کیتوی اکوادور برگزار می‌شد، که آن هم در ارتفاع زیادی قرار دارد. ما مطمئن نبودیم لوئیس شرایط بدنی لازم برای مدیریت یک تورنمنت کامل را داشته باشد.

با این حال، در نهایت، تصمیم گرفتند که نمی‌توان او را نادیده گرفت – نه فقط به خاطر استعدادش، بلکه به خاطر شخصیتش.

او میل عظیمی برای پیشرفت به‌عنوان یک بازیکن داشت. او احترام زیادی برای مراجع بالاتر قائل بود، پسر مودبی بود که می‌دانست چگونه گوش دهد و همیشه به این فکر بود که چگونه می‌تواند پیشرفت کند و چگونه می‌تواند بر موانعی که در مسیرش قرار داشتند غلبه کند تا به خانواده‌اش کمک کند.

دیاز این تورنمنت را فرصتی برای انجام این کار می‌دید و در حالی که نگرانی‌ها در مورد فشار کار موجه بود، او در دیدار با شیلی و ونزوئلا درخشید و پس از بازگشت به باشگاهش، شهرتش به‌طور قابل‌توجهی افزایش یافت.

بازگشت به بارانکیا نشان داد که به‌زودی برای گام بعدی آماده خواهد بود.

چند ماه پس از حضور در تورنمنت زیر ۲۰ سال سودآمریکانای اکوادور در سال ۲۰۱۷، لوئیس دیاز از بارانکیا به جونیور بازگشت؛ جایی که برای اولین بار در سطح لیگ برتر کلمبیا بازی کرد.

خولیو کومسانیا، مربی اروگوئه‌ای که ارتباط طولانی‌مدتی با جونیور داشت، در آوریل همان سال روی کار آمد و بلافاصله متوجه پتانسیل دیاز در یک دیدار کوپا کلمبیا برابر بارانکیا شد. او بعدها به یاد آورد که متوقف کردن دیاز «تقریباً غیرممکن بود.»

کومسانیا که به دلیل مهارت خود در پرورش بازیکنان جوان مشهور بود و در شش دوره مختلف در جونیور فعالیت داشت، تأثیر زیادی بر دیاز گذاشت. ریورا با خنده می‌گوید: «او تأثیر جادویی روی بازیکنان جوان دارد.» درست مانند کارلوس باکا، تئوفیلو گوتیرز و بسیاری دیگر، دیاز نیز تحت هدایت او پیشرفت چشمگیری کرد.

پانیگوا می‌گوید:

این زمانی بود که لوئیز واقعاً شکوفا شد. او سرانجام از نظر فیزیکی به بلوغ رسید و کارهایی که جونیور با او انجام داد، تخصصی‌تر بود و به او اجازه داد تا به یک بازیکن ثابت در بالاترین سطح تبدیل شود.

لوئیس دیاز بین سال‌های ۲۰۱۷ تا ۲۰۱۹ در جونیور خوش درخشید

دیاز در سال ۲۰۱۸ به جونیور کمک کرد تا عنوان قهرمانی لیگ برتر کلمبیا (پرمیرا آ) را کسب کند و به فینال کوپا سودامریکانا برسد؛ سالی درخشان که همچنین اولین بازی ملی او را در دیداری دوستانه برابر آرژانتین در نیوجرسی به همراه داشت.

دیاز در حال شکوفایی بود. عملکردهای او توجه باشگاه بزرگ آرژانتینی ریور پلاته را جلب کرد. فرنل دیاز می‌گوید: «ریور همیشه تلاش می‌کند بهترین بازیکنان جوان کلمبیا را قبل از اینکه به اروپا بروند جذب کند.» اما کمی پس از نمایندگی کلمبیا در کوپا آمریکای ۲۰۱۹ در برزیل، او انتقال ۷ میلیون یورویی خود به پورتو را تکمیل کرد؛ انتقالی که راه را برای پیوستن او به لیورپول هموار کرد.

ریورا می‌گوید:

البته، باید اعتراف کنیم که پورتو نیز نقش بزرگی در پیشرفت او داشته است. اما اگر ما در کلمبیا زیرساخت‌ها و منابعی مشابه باشگاه‌های اروپایی مانند پورتو داشتیم، باور دارم که هزاران لوئیس دیاز دیگر هم وجود داشت – نه فقط یکی. ما به دلیل وضعیت اقتصادی، استعدادهای زیادی را از دست می‌دهیم.

این مسئله، روند پسر لا گواخیرا به سوی ستاره شدن را حتی خاص‌تر می‌کند. کسانی که در کلمبیا به او کمک کردند، اکنون با افتخار شاهد عملکردش هستند. او پس از دورانی فوق‌العاده‌ در پورتو، همان کیفیت را در لیورپول نشان می‌دهد. عملکردهای او در سطح جهانی، یادآور مسیری است که تا اینجا طی کرده است.

ریورا می‌گوید:

اگر به رکورد او در بارانکیا اف‌سی نگاه کنید، می‌بینید که او فقط سه گل در ۵۰ بازی به ثمر رسانده است. او همیشه یک وینگر بود که بیشتر فرصت‌سازی می‌کرد تا گلزنی، اما اکنون او یک گلزن عالی است. هواداران لیورپول از او لذت خواهند برد زیرا او برای تیم می‌دود و می‌جنگد و قادر به انجام حرکات جادویی است. اما مهم‌تر از همه، او پسری است که با لبخندی بر لب، هر کاری برای شما در زمین انجام می‌دهد. من این شانس را داشته‌ام که با هزاران بازیکن جوان در کلمبیا کار کنم، اما از نظر شخصیت، انعطاف‌پذیری و توانایی مبارزه، هیچ‌کس مانند لوچو نبوده است.

ترجمه‌ای از یادداشت Nick Wright برای وبسایت اسکای اسپورتس، با اندکی دخل و تصرف