آشنایی با رولاندو گاربی، بوکسور مطرح کوبایی و دارنده نقره و برنز المپیک به بهانه سالمرگ او
طرفداری | رولاندو گاربی (Rolando Garbey) زاده ۱۹ نوامبر ۱۹۴۷ در شهر سانتیاگوی کوباست. او در ۱۸ سالگی به ورزش بوکس گرایش پیدا کرد و در مسابقات ملی کوبا شرکت کرد. او موفق شد در این مسابقات به فینال راه یابد و در برابر آندرس مولینا قرار گیرد. گاربی در این مسابقه شکست خورد اما پتانسیلها و آینده درخشان او، مربیان تیم ملی بوکس کوبا را تحت تاثیر قرار داد. گاربی پس از حضور در اردوی تیم ملی بوکس کوبا، موفق شد تا جواز حضور در بازیهای پان آمریکن ۱۹۶۷ وینیپگ را به دست آورد. در این مسابقات، او به فینال ۷۱- راه یافت و موفق به ناکاوت ویکتور گالیندز آرژانتینی شد و مدال طلای بوکس را برای کاروان کوبا در این بازیها به ارمغان آورد.
قهرمانی در پان آمریکن، باعث شد تا این بوکسور یکی از امیدهای کوبا برای کسب مدال در المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی باشد و به این آوردگاه اعزام شود. او در مرحله اول ایمون مککاسکر ایرلندی را با نظر داوران (RSC Winner) شکست داد. در مرحله بعدی، او در برابر دتلف دان از آلمان شرقی قرار گرفت و با نتیجه ۲-۳ پیروز شد و به یکچهارم نهایی صعود کرد. در یکچهارم، گاربی برابر حریفی از بریتانیا به نام اریک بلیک قرار گرفت و با تصمیم داور، به پیروزی رسید. صعود به نیمه نهایی المپیک، دستاورد بزرگی برای این بوکسور در اولین دوره حضورش در المپیک بود اما او دست به کار بزرگتری زد و جان بالدیون آمریکایی که در مراحل قبل قاطعانه رقبایش را شکست داده بود را با نتیجه ۱-۴ شکست داد و به فینال المپیک در وزن خودش صعود کرد. بوریس لاگوتین، دارنده طلای دوره قبلی المپیک و نقره المپیک ۱۹۶۰، رقیب گاربی در فینال المپیک بود که این بوکسور کوبایی را با نتیجه ۰-۵ شکست داد. رولاندو گاربی موفق به کسب مدال نقره المپیک ۱۹۶۸ مکزیکوسیتی شد.
افتخار بعدی این بوکسور در بازیهای پان آمریکن ۱۹۷۱ به دست آمد؛ جایی که او به مدال طلای ۷۱- کیلوگرم رقابتها با پیروزی برابر امتریو ویلانوئوای مکزیکی رسید. المپیک ۱۹۷۲ مونیخ، آوردگاه بعدی این بوکسور بود. او در مرحله نخست، ریکی بارنور غنایی را با نتیجه ۰-۵ شکست داد. گاربی سپس همین نتیجه را برابر فرانز چزاندل اتریشی تکرار کرد و در مرحله بعدی، جائه کیون لیم از کره جنوبی را شکست داد. او در مرحله یکچهارم نهایی موفق به پیروزی برابر ویسلاو رودکوفسکی لهستانی نشد و پس از شکست ۱-۴، با دست خالی مونیخ را ترک کرد. مسابقات قهرمانی بوکس آماتور جهان در سال ۱۹۷۴، به میزبانی کوبا برگزار شد و گاربی نیز برای کشورش در این مسابقات به رینگ رفت. او موفق به صعود به فینال این مسابقات شد و آلفردو لموس ونزوئلایی را شکست داد و یک مدال طلای دیگر را در کارنامه خود به ثبت رساند. در بازیهای پان آمریکن ۱۹۷۵، سومین مدال طلای متوالی این بوکسور، پس از پیروزی برابر مایکل پرووست کانادایی به دست آمد تا او با افتخارات فراوانی به المپیک ۱۹۷۵ مونترال اعزام شود. در دور اول مسابقات المپیک، گاربی به مصاف داشنیان اولزووی از مغولستان رفت و حریف خود را ناکاوت کرد. در مرحله دوم، ارل لیبورد از جزایر ویرجین آمریکا، رقیب گاربی بود که با تصمیم داور، مسابقه را به او واگذار کرد. غلبه بر کالوی کوسونن از فنلاند، گاربی را به نیمه نهایی المپیک رساند. در این مرحله، تادیا کاچار از یوگسلاوی به مصاف این بوکسور کوبایی رفت. گاربی این مسابقه را با نتیجه ۱-۴ واگذار کرد تا چیزی بیشتر از یک مدال برنز در این المپیک، به کاروان کشورش اضافه نکرده باشد.
پس از المپیک ۱۹۷۵، گاربی خود را بازنشسته کرد تا بتواند به آموزش و رشد بیشتر بوکس در کشورش متمرکز باشد. ایست قلبی در ۱۶ دسامبر ۲۰۲۳، جان این بوکسور کوبایی را گرفت و او در سن ۷۶ سالگی درگذشت. او بوکسورهای متعددی را برای حضور در رینگ تربیت کرد و سهم زیادی در پیشرفت بوکس در کشورش داشت و به عنوان مربی در کشورهای آنگولا، الجزایر، مکزیک و ونزوئلا فعالیت کرد. او سبک هوشمندانهای در بوکس داشت و به گفته خود بدون حتی یک زخم در ۳۶۰ مبارزه مختلف، به کارش در بوکس پایان داد. گاربی ۱۷۸ سانتیمتر قد داشت و با رقص پای سرعتی و جاخالیهای عمودی خود شناخته میشد.
