زمانِ بایرلورکوزن است…
منبع : طرفداری
طرفداری | در زمینههای دیگر ممکن است بهعنوان سرنوشتی وسوسهانگیز تلقی شود که جرأت میکند خدایان فوتبال را خشمگین کند. لورکوزن برای یک جشن تعیین شده آماده بود که هرگز قبلاً ندیده بود. تقریباً ۱۰۰۰۰ نفر در خیابانها صف کشیدند تا از اتوبوس تیم منتهی به Bay-Arena با خیابان Bismarckstrasse به نام Xabi-Alonso-Allee برای آن روز با نام جدید خود که بر روی تابلوهای خیابان نصب شده بود، خوشامدگویی کنند.
حتی خیابان را به نام تو تغییر میدهیم ژابی
بااینحال بایرلورکوزن فقط منتظر نبود. آماده بود. خلاف بروسیا دورتموند که فصل گذشته در روز پایانی قهرمانی را به بایرن مونیخ اهدا کرد، لورکوزن هرگز تمایلی به رهاکردن توپ و عنوان قهرمانی نداشت. فقط برد، فقط قهرمانی. لورکوزن قهرمانی میخواست. گفتن کلمه قهرمانی ساده و عمل کردن به آن سخت. حتماً هواداران دورتموند این جمله را بهخوبی درک میکنند. هر بار بهعنوان قهرمانی نزدیک میشوی و فقط یک گام برای رسیدن به جام قهرمانی فاصله داری اما…
بگذریم، تیم ژابی آلونسو آنقدر در طول این فصل فوقالعاده بود که قهرمانی را عادی جلوه داد. یک تساوی جسورانه ۲-۲ مقابل بایرن مونیخ در آلینز آرنا و یک برد ۳-۰ در بازی برگشت. بردی که دنیا را شگفتزده کرد. همه کارها با کمترین حواشی و هیاهو انجام شده است. زمانی که اکثر سرمربیان از برگزاری جام ملتهای آفریقا در حساسترین برهه فصل و ازدستدادن بازیکن مهم خود ناراضی بودند، ژابی آلونسو همچنان از شرابط راضی و هرگز علناً شکایت نکرد. زمانی که مهاجم ستاره آنها، ویکتور بونیفیس در تیم ملی نیجریه دچار مصدومیت شد، لورکوزن به یکهتازی خود ادامه داد. بدون بهانه، بدون هشدار. این بونیفیس بود که ضرر کرد؛ زیرا چند لحظه از آن لحظات جادویی در سال ۲۰۲۴ در حالی که تیم به سمت اوج حرکت میکرد از دست داد.
برد لورکوزن تایم مقابل هوفنهایم
گرانیت ژاکا که آلونسو او را چشمها و گوشهایش در زمین میخواند، دور پیروزی را با یک چپپای بلند و قدرتی وحشیانه آغاز کرد و راه را برای ولیعهد فلوریان ویرتز باز کرد تا غبار ستارهای خود را به روند کار اضافه کند. هنگامی که ویرتز با سرعتی سریع توانست گل دوم خود را به ثمر برساند و در دقیقه ۸۳ بازی را به ۴-۰ تبدیل کند، هواداران پورشور لورکوزنی دیگر نتوانستند خود را تحمل کنند و به سمت زمین حملهآور شدند. پس از نزدیک به سه دقیقه پاکسازی زمین، به رهبری خود ویرتس، بازی میتوانست ادامه پیدا کند، اما هواداران دیگر به سکوها برنمیگردند. آنها فقط پشت بنرهای تبلیغاتی قرار گرفته بودند و به سختی مهار میشدند. هیچ مانعی برای عقب نگهداشتن هواداران وجود نداشت. هنگامی که ویرتز در دقیقه ۹۰ هتتریک خود را کامل کرد، هواداران دوباره هجوم آوردند و این بار داور مسابقه، هارم اوسمرز تلاشی برای شروع مجدد بازی نکرد. همه چیز تمام شد و بایرلورکوزن برای اولین بار در تاریخ باشگاه قهرمان بوندسلیگا شد.
اولین قهرمانی در بوندسلیگا
منظره و همچنین نام خیابانها تغییر کرده است. در گذشته باخت وجود داشت. اکنون تیم تحت رهبری ژابی آلونسو، تنها به پیروزی عادت کرده است. دیگر باختی معنا ندارد. در میان شور و شوق ایستادن در آستانه قهرمانی بیسابقه، آرامش کاملی در بین این بازیکنان حاکم است. وقتی آلونسو از دستاوردهای باشگاه پس از بازی صحبت کرد – در بین دوش آبجوی متناوب بازیکنان شادمان – با افتخار گفت که این قهرمانی فقط متعلق به او نیست، بلکه با کمک کریستوف دام، کلاوس تاپمولر و روجر اشمیت بدست آمده است. لورکوزن زیبا بازی میکند و اکنون آنها اعتمادبهنفس و اطمینان را میتابانند. از توانایی ترکیب آن با بهترینها در روز تا بهترین بودن هر روز. روبرت آندریچ هافبک آلمانی بایرلورکوزن پس از برد ۵-۰ مقابل وردربرمن با کنایه گفت:
برای کسانی که فقط بایرن مونیخ را داشتند، اکنون زمان بایرلورکوزن است.
صحبتهای آندریش نشاندهنده لحظه مهمی بود که تیمش از آن لذت میبرد، اشارهای به هواداران جوانتری که چیزی جز رکورد مایستر نمیدانستند. جاهطلبی مربی اسپانیایی در این باشگاه گسترش یافته است، گریبان این بازیکنان را گرفته است و بایرلورکوزن هرگز مثل سابق نخواهد بود. بی عیبونقص، ترسناک و موارد بیشتری در راه است…
شاهکار ژابی آلونسو
