پایان زجر ۱۰ ساله منچستریونایتد در آنفیلد؛ حواس‌تان به سیتی هم باشد!

طرفداری | هفته هشتم لیگ برتر انگلیس با اخراج آنژ پوستکوعلو شروع شد و با فروپاشی چهارباره‌ی آرنه اسلوت پایان یافت. 

آرسنال با لغزش تاتنهام و لیورپول توانست جایگاهش در صدر جدول را مستحکم‌تر کند و از سوی دیگر منچسترسیتیِ متعادل شده توانست با غلبه بر اورتون، نشان دهد آماده رقابت کردن است. نگاهی داریم به اتفاقات ریز و درشت هفته‌ی هشتم لیگ برتر انگلیس فصل ۲۶-۲۰۲۵.

ناتینگهام فارست ۰-۳ چلسی؛ کارت‌های قرمز آبی‌ها و اخراج سریع‌السیر آنژ

پیر‌وزی چلسی در برابر ناتینگهام در اولین بازی هفته و آخرین دیدار مربی، آنژ پوستکوعلو، بعد از تنها هشت بازی، آسوده به‌دست آمد.

نکته تاریک برای چلسی این بود که بار دیگر با ده نفر بازی را خاتمه داد. این‌بار مالو گوستو اخراج شد. ظاهراً این روزها چلسی باید هر بازی یک اخراجی داشته باشد. این چهارمین کارت قرمز آن‌ها در این فصل است و باید گفت خطای بازیکن فرانسوی حقیقتاً عجیب بود. مارسکا که خود به‌خاطر کارت قرمز در مقابل لیورپول در سکوها نشسته بود، باید به این موضوع که واقعاً دارد از کنترل خارج می‌شود، رسیدگی کند. این دویستمین بازی ریس جیمز برای باشگاه دوران کودکی‌اش، چلسی است و چه راهی بهتر برای جشن گرفتن به این مناسبت؛ زدن یکی از ۳ گل!

اما این بازی تحت‌الشعاع اخراج پوستکوعلو از پست خود بعد از ۳۸ روز قرار گرفت. به‌هر‌شکل، او موفق شد حداقل یکی از رکوردهای برایان کلاف، مربی سرشناس فارست را که فقط ۴۴ روز در پست خود در لیدز یونایتد قرار داشت، بشکند!

در طول بازی، شعارهای زیادی از هر دو سوی هواداران ناتینگهام و چلسی با مضمون «صبح اخراج می‌شوی» شنیده می‌شد، ولی مالک خشمگین فارست حتی اجازه نداد کار به صبح بکشد. هواداران چلسی از سقوط پوستکوعلو لذت می‌برند؛ یادتان باشد او سابقاً سرمربی تاتنهام بود. هیچ‌کس از این واقعه متعجب نشد!

• در‌باره‌ی اخراج پوستکوعلو بیشتر بخوانید؛ پیوند جهنمی فارست و پوستکوعلو محکوم به شکست بود

فولام ۰-۱ آرسنال؛ پیروزی زشت، زیبایی خودش را دارد

حتی مجموعه‌ای از بازیکنان تیمی جوان و قابل، هم ارزش یک گل زشت اما تعیین‌کننده را در یک شب سرد و طاقت‌فرسا درک می‌کنند. به همین دلیل، زشت‌ترین گل فصل آرسنال ممکن است به‌عنوان یکی از لحظات تعیین‌کننده‌ی فصل در یاد بماند.

توپی که فقط از فاصله‌ی دو متری و با ران پای لئاندرو تروسار وارد دروازه شد، در حالت عادی به‌راحتی فراموش‌کردنی بود، اما مسیر مسابقه‌ای را تغییر داد که برای توپچی‌ها سخت‌تر از آن‌چه انتظار می‌رفت، پیش رفت.

این گل همچنین نشان‌دهنده‌ی چیزی است که شاید بتوان آن را آرسنالِ جدید نامید. قرمزپوشان لندن فوتبالی زیبا و چشم‌نواز بازی می‌کنند و این را همه می‌دانیم. همان‌طور که می‌دانیم قبلاً در چالش‌های گذشته شکننده و ناموفق بوده‌اند، اما آن‌چه در کراون‌کاتج با سخت‌کوشی و تلاشی که مانع از شرمندگی شد انجام دادند، نشانه‌ی یک مدعی جدی عنوان است.

به یک آمار مهم توجه کنید: این سومین برد خارج از خانه‌ی آن‌ها در چهار بازی اخیر است و تمام آن‌ها با اختلاف یک گل به‌دست آمده‌اند. به عبارت دیگر، آن‌ها استادِ پیدا کردن راه پیروزی شده‌اند؛ حتی وقتی در بهترین فرم‌شان نیستند، از لغزش می‌گریزند.

اکنون می‌توان روندی در حال رشد را دید؛ بین بازی خانگی قبلی آن‌ها برابر وستهام تا این مسابقه مقابل فولام، شش امتیاز از بازی‌هایی گرفته‌اند که فصل پیش فقط یک امتیاز کسب کرده بودند. آیا این تفسیری اغراق‌آمیز است یا پیشرفت؟

مسلماً بیشتر احساس پیشرفت دیده می‌شود که ناشی از پختگی بازیکنان میکل آرتتا و تقویت ترکیب تیم است. عمق ترکیب تیم حالا خود را نشان می‌دهد و با توجه به این‌که این بازی اول از هفت بازی طی سه هفته‌ی آینده است، اهمیت بیشتری پیدا می‌کند.

این پیروزی آن‌ها را به صدر جدول بازگرداند. در مقابل، فولامی که خوب و آماده در برابر آن‌ها ظاهر شده بود، آرسنال بار دیگر ثابت کرد قادر است با زشت پیروز شود و سه امتیاز را به حساب خود واریز کند. زشت و زیبا در کسب ۳ امتیاز و عنوان قهرمانی اهمیتی ندارد. زشتی زیبایی خود را دارد.

منچسترسیتی ۲-۰ اورتون؛ حواس‌تان به سیتی هم باشد

منچسترسیتی با دو گل سریع ارلینگ هالند در اوایل نیمه‌ی دوم، اورتون را شکست داد تا جایگاه خود را در بالای جدول لیگ برتر تثبیت کند؛ اختلاف سطح بین این دو تیم در ورزشگاه اتحاد کاملاً مشهود بود.

تقریباً یک ساعتی، اورتون با مقاومت سخت خود میزبان را کلافه کرد. هالند با این بریس، تعداد گل‌هایش را در این فصل برای باشگاه و تیم ملی به ۲۳ رساند و تاکنون ۱۱ گل در لیگ برتر در این فصل به ثمر رسانده است.

مویس ۶۲ ساله، که حالا باتجربه‌ترین و مسن‌ترین مربی فعال لیگ برتر است، فقط سرمربیانی مانند سر الکس فرگوسن و آرسن ونگر تعداد بازی بیشتری را در این رقابت‌ها هدایت کرده‌اند. یادتان باشد مویس پیش از انقلاب مالی نفتی سیتی نیز روی نیمکت حضور داشته است.

وقتی شیخ منصور سیتی را خرید، این مربی اهل گلاسگو در رقابت با ثروت جدید سیتی جمله‌ی معروفی ادا کرد: «مثل این است که با چاقو به نبرد اسلحه بروی.»

اما در آن زمان هنوز می‌توانست با اورتون مقابل سیتی مقاومت کند، اما مدت‌هاست که ورق این دیدار برگشته و تیم گواردیولا اکنون در ۱۶ بازی اخیر خود در تمامی رقابت‌ها مقابل اورتون شکست نخورده است. همه از آرسنال حرف می‌زنند، ولی حواس‌تان به سیتی هم باشد!

برایتون ۲-۱ نیوکاسل؛ ولبک رکورد فاجعه نیوکاسل را حفظ کرد

ادی هاو با برخی از ستاره‌های نیوکاسل در ورزشگاه آمکس برخورد قاطعانه‌ای داشت و بازیکنانی به ارزش ۲۳۰ میلیون پوند را از زمین بیرون کشید، اما باز هم موفق نشد به روند فاجعه‌بار نیوکاسل در این ورزشگاه پایان دهد.

اکنون تعداد بازی‌های نیوکاسل در لیگ برتر مقابل برایتون در این ورزشگاه به ۹ بازی بدون پیروزی رسیده است، درحالی‌که تیم هاو با دفاع ضعیف در نیمه‌ی دوم، یک امتیاز را هم از دست داد. دو گل دنی ولبکِ باتجربه، نیوکاسل را در روزی که در خلق موقعیت‌های گل به‌شدت مشکل داشتند، فرو ریخت.

کریستال پالاس ۳-۳ بورنموث؛ نبردی تماشایی میان دو تیم بلندپرواز

در بهترین بازی روز شنبه، تا زمانی‌که تروسار در دقیقه‌ی ۵۸ گل پیروزی آرسنال را در مقابل فولام به ثمر رساند، بورنموث با احتساب وقت استراحت دو نیمه‌ی ۶۰ دقیقه‌ای، در صدر جدول لیگ برتر قرار داشت.

اما ژان فیلیپ ماتتا در هفته‌ای که اولین بازی ملی خود را برای تیم فرانسه انجام داد، عادت کرده است به تردیدکنندگانش دهن‌کجی کند. مهاجم کریستال پالاس در یک بحث اینترنتی با ویلفرد زاها، ستاره‌ی سابق پالاس، زمانی‌که گفته بود می‌تواند برای تیم ملی بازی کند، با خنده‌ی زاها، هم‌تیمی سابقش روبه‌رو شد.

کمی بعد از آغاز نیمه‌ی دوم، زمانی‌که بورنموث با دو گل پیش افتاده بود، ماتتا در حالی‌که از فاصله‌ی ۲۵ متری توپ را به بالای دروازه زد، با غرغر و نارضایتی هواداران خانگی روبه‌رو شد.

اما ورای تمام سر و صدای بحث آنلاین با زاهای دلخور، مردی وجود دارد که از هیچ مانعی نمی‌ترسد و تن به هیچ تسلیمی نمی‌دهد. این ویژگی زمانی به نمایش گذاشته شد که او توانست در عرض پنج دقیقه از نیمه‌ی دوم دو بار گلزنی کند و ورق بازی هیجان‌انگیز را به نفع تیمش برگرداند.

ماتتا سپس روی ضربه‌ی پنالتی در وقت‌های اضافه، هت‌تریک خود را کامل کرد و رکورد شکست‌ناپذیری کریستال پالاس در خانه را به ۱۰ بازی متوالی در لیگ برتر کشاند. با این حال، او قطعاً از موقعیتی که اواخر بازی از دست داد افسوس خواهد خورد، چراکه می‌توانست یک امتیاز را برای تیمش به ۳ تبدیل کند.

در خط دفاع، مارک گهی روزی پراسترس را پشت سر گذاشت. این روز با خبر علنی سرمربی پالاس، اولیور گلاسنر، شروع شد که اعلام کرده بود: «گهی قرارداد جدیدی امضا نمی‌کند و سال آینده باشگاه را ترک خواهد کرد.»

بازی تماشایی و عالی از دو تیم بسیار خوب و بلندپرواز لیگ بود که رؤیاهای زیادی در سر دارند.

برنلی ۲-۰ لیدز؛ تیم فارکه به‌سوی منطقه سقوط

لیدز یونایتد پس از اینکه برای اولین بار در این فصل دو شکست پیاپی در لیگ برتر را تجربه کرد، دوباره راهی منطقه‌ی نگران‌کننده‌ی سقوط شد. برای صعودکنندگان این فصل، این مبارزه‌ای شش‌امتیازی محسوب می‌شد؛ این بازی برای میزبان باید و حتماً با پیروزی همراه می‌شد و برای لیدز هم شکست کاملاً ممنوع بود؛ تیمی که حالا فقط یک امتیاز از سه بازی اخیرش کسب کرده است.

کلارتس در کمتر از ۲۰ دقیقه با ضربه‌ی سر «لزلی اوگوچوکو» روی سانتر کایل واکر، معروف به گل نخست رسید و در دقیقه‌ی ۶۸ با گل دوم، لیدزِ ناتوان را در خماری بیشتری فرو برد.

ساندرلند ۲-۰ وولوز؛ پیروزی گربه‌ها مقابل گرگ‌ها

گربه‌های سیاهِ «رژی لُبریس»، مربی ساندرلند، با تلاش زیاد به چهارمین پیروزی فصل خود در لیگ مقابل ولوزِ بحران‌زده دست یافتند.

نوردی موکیله با ضربه‌ای زمینی که از میان پاهای دروازه‌بان، سم جانستون، عبور کرد، ساندرلند را در استادیوم لایت پیش انداخت. مهمانان پس از نیمه‌ی دوم کنترل بازی را در دست گرفتند اما نتوانستند از موقعیت‌های امیدوارکننده‌ی خود سودی ببرند و ضربات تعویضی‌های تیم، تولوی آروکوداره و جکسون چاچوآ، هم در اواخر بازی به هدف ننشست.

هر امیدی به بازگشت برای ولوز زمانی از بین رفت که لادیسلاو کرچی در وقت‌های اضافه توپ را وارد دروازه‌ی خودی کرد تا تیم ویتور پریرا همچنان در قعر جدول لیگ برتر باقی بماند. گرگ‌ها بدجوری توسط گربه‌ها به بند کشیده شدند.

تاتنهام ۱-۲ استون ویلا؛ پیروزی با بهترین پاس گل و گل فصل؟

خب، گل پیروزی ویلا در دقیقه‌ی ۷۷ شایسته‌ی «تعیین‌تکلیف» هر بازی لیگ برتری است که در این هفته شاهدش بودید.

همه‌ی عناصر موردنیاز را داشت: یک پاس تماشایی و پرسرعت که «کش» با ضربه‌ی والی از عرض زمین فرستاد، کنترل بی‌نقص «دینیه» که توپ را از آسمان پایین آورد و ضربه‌ی تمام‌کننده‌ی «بوئندیا» که فوق‌العاده بود.

حتی روی کینِ سخت‌گیر، کاپیتان سابق منچستریونایتد، در اسکای اسپورتس در این‌باره گفت:

پیروزی بزرگی برای استون ویلا بود. پاس کَش برای گل برتری، بدون شک بهترین پاس فصل بود. گلی فوق‌العاده برای بردن هر مسابقه‌ی فوتبال. ویلا شایسته‌ی این برد بود. در نیمه‌ی دوم مقاومت کردند و با تلاش زیاد به پیروزی رسیدند.

اما اسپرز فرصت بزرگی را از دست داد و در پایان بازی، در این‌طرف و آن‌طرف استادیوم، صدای هو در ورزشگاه تاتنهام شنیده می‌شد که ناشی از ناامیدی محض بود. عملکرد خوبی نداشتند. این یک برد عالی برای ویلا بود که با این پیروزی به رده‌ی دهم جدول رسید!

اسپرز این فرصت را داشت که به رده‌ی دوم صعود کند، اما با دومین باخت خانگی فصل خاتمه یافت. نتیجه‌ای درخشان برای تیم مهمان بود؛ امتیاز کامل بازی را تصاحب کرد و تیم اونای امری پنجمین برد پیاپی خود را به‌دست آورد! فراموش نکنید، اگر ندیده‌اید، گل دوم ویلا را تماشا کنید و لذت ببرید!

بازی هفته | لیورپول ۱-۲ منچستریونایتد؛ پایان زجر ۱۰ ساله در آنفیلد

جشن در رختکن اولدترافورد نشان می‌داد پیروزی پس از پایان دادن به انتظار ۱۰ ساله برای برد در آنفیلد چه معنایی برای یونایتد داشت.

در رختکن میزبان، آرنه اسلوت باید از خود بپرسد: لیورپول چه زمانی دوباره مسابقه‌ای را خواهد برد؟ آن‌ها از زمان باخت مقابل پالاس بسیار ضعیف بودند و قبل از آن هم خیلی خوب به‌نظر نمی‌رسیدند. این اولین بار در ۱۱ سال گذشته است که آن‌ها چهار بازی پیاپی را می‌بازند.

چه زمانی مشکلات جزئی به یک بحران تبدیل می‌شود؟ اسلوت احتمالاً بعد از این روند نگران‌کننده که اکنون به یک دغدغه‌ی جدی تبدیل شده، به این پرسش می‌اندیشد.

شکست ناامیدکننده مقابل منچستریونایتد باعث شد لیورپول به سال ۲۰۱۴ بازگردد و چهارمین شکست متوالی خود را تجربه کند. روزهای تاریکی بود، آغازی برای پایان مربی وقت، برندان راجرز؛ کسی که پس از جدایی لوئیس سوارز و مصدومیت دنیل استوریج مجبور به بازسازی تیم شد.

راجرز بازیکنانی مانند ریکی لمبرت و ماریو بالوتلی را به تیم آورد، در حالی‌که آرنه اسلوت دو بار رکورد نقل‌وانتقالات باشگاه را با خرید الکساندر ایساک و هافبک هجومی فلوریان ویرتز شکست و همچنین مبلغ زیادی برای هوگو اکیتیکه هزینه کرد. تمدید قرارداد محمد صلاح و فان‌دایک را هم اضافه کنید!

کسانی که چندان هم با دقت وضعیت نقل‌وانتقالات را دنبال نمی‌کردند، منتظر بارش گل‌ها و پیروزی‌های قهرمان انگلستان بودند. اما این اتفاق نیفتاده است.

در حالی‌که ضعف‌های دفاعی ادامه دارد، درباره‌ی گل هری مگوایر که به او اجازه داده شد در دقایق پایانی به‌راحتی گل پیروزی را بزند، حرف زیادی زده خواهد شد، واقعیت این است که قرمزها فرصت‌های کافی برای گلزنی داشتند.

اما شواهد اولیه در قدرت هجومی لیورپول نشان می‌دهد آن‌ها فاصله‌ی زیادی از سطح لازم و انتظارات دوست و دشمن دارند. تردیدهای صلاح در گلزنی، نماد واضحی از سقوط لیورپول است. برخی این موضوع را به گذر زمان ربط می‌دهند، اما توضیح قانع‌کننده‌تر این است که صلاح با تغییر یاران کناری‌اش در خط حمله، تمرکز خود را از دست داده است. او هنوز نتوانسته با ایساک یا هوگو اکیتیکه حتی اندکی هماهنگی پیدا کند.

باخت به یونایتد هرگز خوشایند نیست، اما این شکست دردناک‌تر از همیشه بود. فعلاً باید دفاع از عنوان قهرمانی لیگ برتر را فراموش کرد. تمامی آمار موجود نشان می‌دهد این مسئله تقریباً غیرممکن است. لیورپول فعلاً فقط بازی‌به‌بازی باید روی بردن و کسب ۳ امتیاز تمرکز کند.

بعد از نمایش یونایتد در ۴۵ دقیقه‌ی اول، در وقت استراحت بین دو نیمه، سر آلکس فرگوسن در جایگاه مهمانان آنفیلد ایستاده بود و لبخند گشاده‌ای بر چهره داشت. سرمربی سابق منچستریونایتد در ده سال گذشته چیز زیادی برای جشن گرفتن در خانه‌ی رقیب دیرینه‌اش نداشته، اما یونایتد با یک گل پیش بود و او بسته‌ی شکلاتی در دست داشت که به مرد کناری‌اش، سر کنی دالگلیش، تعارف کرد.

این تصویری از آن‌چه در یک بعدازظهر بادخیز و طوفانی در کنار رودخانه‌ی مرسی رخ می‌داد؛ این لحظه نمادی بود از اینکه چگونه یونایتد پژواکی از شکوه سابقش را یافته و با پیروزی در این ورزشگاه پس از تقریباً یک دهه، سرنوشت تیره‌اش را تغییر داده است.

پیش‌بینی‌ها این بود که این دیدار به‌عنوان مقدمه‌ای برای اخراج روبن آموریم خواهد بود. شکست ۳-۱ مقابل لیورپول در دسامبر ۲۰۱۸ آخرین ضربه‌ای بود که تیر خلاص را به مورینیو زد و دو روز بعد، هیئت‌مدیره‌ی یونایتد سرمربی و هم‌وطن آموریم را اخراج کرد.

اریک تن‌هاخ هم هرگز واقعاً از شکست ۷-۰ مقابل لیورپول در آنفیلد در مارس ۲۰۲۳ رهایی نیافت. حتی اگر سر جیم رتکلیف، سهام‌دار اقلیت یونایتد، به آموریم سه سال دیگر بدون توجه به نتیجه‌ی بازی وعده داده بود، هیچ‌کس واقعاً آن را باور نمی‌کرد. حتی خود آموریم. او می‌دانست که زیر فشار است و شکست در این‌جا ممکن است سرنوشتش را رقم بزند.

اما شکست رخ نداد. در عوض، یونایتد از آسیب‌پذیری‌های جدید لیورپول بهره برد و برای اولین بار در دوران آموریم به دو پیروزی پیاپی دست یافت که شاید بعدها به‌عنوان نقطه‌عطف دوران او از آن یاد شود. تیمی که به‌نظر می‌رسید هیچ راهی برای پیشرفت ندارد، اکنون بهترین بازی منسجم خود را در دوران اخیر به نمایش گذاشت؛ نمایشی پر از سخت‌کوشی و مرارت، ولی به‌هر‌شکل از خط پایان عبور کردند.

احتمالاً آخرین جایی که روبن آموریم انتظار داشت رکورد منفی‌اش را بشکند، آنفیلد بود. این خود گویای وضعیت بد لیورپول است، که سرانجام آموریم بعد از ۱۱ ماه مربی‌گری در منچستریونایتد موفق شد برای اولین بار دو برد متوالی در لیگ برتر کسب کند.

زنگ خطرها برای آرنه اسلوت به صدا درآمده است. قهرمان فصل گذشته اصلاً هماهنگ و یکدست نیست و با اینکه شروعی امیدوارکننده داشت، با بازیکنان جدید همچنان مانند یک تیم منسجم و قدرتمند به‌نظر نمی‌رسند.

دفاع اسلوت کاملاً آسیب‌پذیر بود و به هری مگوایر فضای زیادی داده شد تا در دقیقه‌ی ۸۴ گل پیروزی را با ضربه‌ی سر بزند. مگوایر تمام بعدازظهر صخره‌ای باثبات در قلب خط دفاعی یونایتد بود و هیچ‌کس بیش از او شایسته‌ی این گل نبود.

باید گفت: لیورپول بابت هدر دادن این‌همه موقعیت افسوس خواهد خورد، اما یونایتد خیلی جنگید و هیچ بردی شیرین‌تر از پیروزی مقابل رقیب سنتی نیست. نحوه‌ی این پیروزی آن را جذاب‌تر کرد. یونایتد مدت زیادی با گل جنجالی برایان امبئومو، سریع‌ترین گل فصل تاکنون، پیش بود.

ویرجیل فن‌دایک با آرنج به پشت سر الکسیس مک‌آلیستر کوبید، بازیکن لیورپول روی زمین افتاد و یونایتد و داور بازی بدون توجه، بازی را ادامه دادند. برونو فرناندز توپ را به سمت آماند دیالو برد و پاس دقیق او باعث شد برایان امبومو با شوتی که تقریباً از دست گیورگی مامارداشویلی، دروازه‌بان لیورپول، عبور کرد، گل بزند.

وقتی کودی خاکپو ۱۲ دقیقه مانده به پایان، بازی را مساوی کرد، هنوز هم زمان برای هیجان بیشتر وجود داشت. جرمی فریمپونگ از سمت راست فرار کرد و یک سانتر عالی به محوطه‌ی جریمه ارسال کرد، جایی که خاکپو در شش‌قدمی و مقابل دروازه‌ی خالی بود. خاکپو برای زدن ضربه‌ی تمام‌کننده به هوا پرید، اما با کمال تعجب هواداران لیورپول، توپ را به بیرون زد. معمولاً این لیورپول است که بازی را در این شرایط می‌برد، آن‌ها سوار بازی بودند، اما این فصل فرسنگ‌ها با فصل پیش فاصله دارند.

تنها شش دقیقه تساوی حفظ شد. شادی گل لیورپولی‌ها هنوز فروکش نکرده بود و آن‌ها برای برد پیش می‌رفتند که شوت امبومو برگشت داده شد و به فرناندز رسید. فرناندز توپ را با ضربه‌ی والی به محوطه‌ی جریمه ارسال کرد و هری مگوایر بالاتر از همه با ضربه‌ی سر توپ را از بالای مامارداشویلی عبور داد و به گوشه‌ی دروازه فرستاد.

با سوت پایان، هواداران یونایتد سر از پا نمی‌شناختند. آن‌ها هنوز کامل نشده‌اند، اما امبومو گل زد، ماتیوس کونیا درخشان بود، مگوایر رهبری خط دفاع را به عهده داشت و سِنه لامنس نشان داد یک دروازه‌بان واقعی است.

طی این دوران، هواداران یونایتد هیچ‌وقت از فریاد نام آموریم دست نکشیدند، آن‌ها باور دارند او باشگاه را جمع‌وجور خواهد کرد. این برد پاسخی به باور آن‌ها بود. این پیروزی مهم با این سبک و سیاق در آنفیلد تا مدت‌ها در یادشان خواهد ماند.