معجزهگری که سرنوشتش در شعله امیدهایی که زنده کرد، خاکستر شد
منبع : طرفداری
این شاید قانون نانوشته فوتبال مدرن باشد؛ حتی معجزهگران هم برای همیشه مصون نمیمانند!
اختصاصی طرفداری | آخرین باری که بسیاری از طرفداران تاتنهام، آنژ پوستکوعلو را دیدند، عصر ۲۵ مه بود؛ بعد از شکست ۴-۱ مقابل برایتون. و سپس فصل اسپرز به پایان رسید.
پوستکوعلو و خانوادهاش مدت زیادی پس از سوت پایان در زمین ماندند، به همراه تقریباً تمام بازیکنان تیم و خانواده و دوستانشان؛ همه در حالی که جام لیگ اروپا را به نمایش گذاشته بودند، در زیر تشویقهای پرشور هواداران در جایگاه جنوبی، لحظات شیرین و فراموشنشدنی را تجربه میکردند.
پوستکوعلو سرانجام از زمین به تونل رفت تا وظایف رسانهای پس از بازی را انجام دهد. او خسته و فرسوده، برای شصتمین کنفرانس خبری پس از بازی در یک فصل طاقتفرسا، پشت میز خبری نشست تا به پرسشها پاسخ دهد و درباره اینکه آیا با وجود پیروزی بیلبائو و همه اتفاقات دیگر، میداند فصل آینده دوباره سرمربی تاتنهام خواهد بود یا خیر؟
برای یکی از هواداران تاتنهام، داستان در آنجا به پایان نرسید. جرمی کنراد، هوادار مادامالعمر تاتنهام، فردای آن روز به تعطیلاتی در یونان رفت و با کمال تعجب دید خانواده پوستکوعلو هم در همان هتل، در ریویرا آتن، نزدیک معبد پوسایدون اقامت دارند.
او سرانجام شجاعت پیدا کرد و به سراغ پوستکوعلو رفت و از طرف خودش و همه هواداران باشگاه، از او برای همه زحماتش تشکر کرد. در آخرین شب سفرش، کونراد یک بطری شراب به ویلای پوستکوعلوها فرستاد، همراه با نامهای که به نمایندگی از همه دوستان هوادار تاتنهامش نوشته بود.
«چهارشنبه ۲۱ مه، برای همیشه در ذهن جمعی ما حک خواهد شد.»
نامه اینگونه آغاز میشود.
«آن روز باعث شد با لبخندی عمیقتر، گامی بلندتر و خندهای پررنگتر زندگی کنیم. تو باعث شدی نگاه یک نسل به باشگاهمان و نگاه دیگران به ما دگرگون شود. از همه مهمتر، کمک کردی حس غرور و ارتباط عمیقی که به تیم محبوبمان داشتیم، دوباره در وجودمان زنده شود.
تو هرگز ایمان خود را از دست ندادی، با تمام وجود برای دفاع و ارتقای اعتبار باشگاهمان تلاش کردی، و ما تا ابد قدردانت خواهیم بود.»
صبح روز بعد، زمانی که کنراد در حال صرف صبحانه بود، دستی را روی شانه خود احساس کرد. این پوستکوعلو بود که نهتنها برای شراب ناب قدیمی، بلکه مهمتر از آن، برای نامهای که بسیار برایش ارزشمند بود، تشکر کرد. او هم هدیهای همراه خود داشت؛ یک پیراهن خانگی تاتنهام. پوستکوعلو آن را امضا کرده بود: «به جِز. آنژ. COYS!»
در آن لحظه، کنراد مجبور شد احساساتش را کنترل کند.
(اشاره: عبارت COYS کوتاهشدهی جملهی انگلیسی Come On You Spurs است. این عبارت یک شعار پرشور هواداران تیم فوتبال تاتنهام هاتسپر است که هنگام تشویق تیم خود از آن استفاده میکنند. معنای آن در فارسی به صورت «برو جلوی اسپرز!» یا به طور کلی «زنده باد اسپرز!» و «اسپرز به پیش!» ترجمه میشود و بیانگر حمایت و اشتیاق طرفداران نسبت به تیم است.)
یک هفته پس از آن دیدار، و تنها ۱۶ روز پس از بازی با بیلبائو، پوستکوعلو از سمت سرمربیگری تاتنهام برکنار شد؛ در حالیکه هنوز یک سال از قرارداد اولیه سهسالهای که در ژوئن ۲۰۲۳ امضا کرده بود، با گزینه تمدید برای سال چهارم، باقی مانده بود.
بعد از فصلی اسفبار در لیگ برتر، فینال کنفرانس لیگ بیلبائو رخ داد و برای بسیاری از هواداران ــ و نه همه آنها ــ باعث ترمیم رابطهشان با پوستکوعلو شد، حتی قویتر از همیشه.
هنگام نمایش جام در بخشی از شمال لندن، جمعیت با شور و شوق، سخنان او را با تشویق سرسامآوری همراهی میکردند.
آنژ حرفهایی درباره فصلی سومی زد که اکنون بیشتر شبیه یک وعده باقی مانده تا واقعیتی ممکن. پوستکوعلو تا حدی با این هدف انتخاب شده بود که چهرهای نمادین برای باشگاه باشد و تماشای او در آن روز، مشخصاً نشان میداد تاتنهام دقیقاً به این هدف رسیده است.
البته هنوز هواداران زیادی وجود دارند که تصمیم دنیل لوی، رئیس باشگاه تاتنهام را تأیید میکنند و معتقدند اکنون بهترین زمان برای تغییر است، اما این دیدگاه دیگر مثل چند ماه پیش اکثریت مطلق ندارد.
به همین دلیل، اخراج پوستکوعلو را میتوان عجیبترین برکناری تاتنهام در سالهای اخیر نامید. او زمانی کنار گذاشته شد که نهتنها هواداران علیه او نبودند، بلکه بسیاری دوباره به حمایت او برخاسته بودند.
و این در حالی است که اکثر مربیان پیشین، زمانی باشگاه را ترک کردند که بازیکنان کاملاً از آنان دلزده شده بودند و فضای تیم بهشدت منفی بود، اما پوستکوعلو تا پایان، حتی در روزهای سخت، وفاداری و حمایت قابلتوجهی از سوی بازیکنان داشت.
در طول فصل، در مطالب متعدد اشاره کرده بودیم و در ته دلمان میدانستیم حتی کسب جام اروپایی، بقای پوستکوعلو را تضمین نمیکند.
از زمان پیروزی بهیادماندنی بیلبائو در برابر منچستر یونایتد به بعد، سؤال حقیقی این نبود که پوستکوعلو بهخاطر بردن جام باید حفظ شود یا نه؛ بحث اصلی این بود آیا با همهی آنچه طی دو سال گذشته رخ داده است؛ یک عملکرد خوب در یک فصل، و عملکرد بسیار ضعیف در فصل دیگر و یک جام، انتخاب مناسبی خواهد بود تا او برای فصل سوم در مسند خود باقی بماند یا خیر؟
عدهای معتقدند عملگرایی تاکتیکی و انگیزهای که باعث موفقیت در بازی بیلبائو شد، میتواند به فصل آینده منتقل شود و ۲۲ شکست در لیگ، کاملاً با مصدومیتها و اولویتهای مربی تیم قابل توجیه است. اگر فصل بعد تیم کاملاً آماده باشد و چند خرید جدید هم انجام شود، تاتنهام دوباره به تیمی خوب تبدیل میشود و در آن سطح میماند. آنها باور داشتند فصل سوم بهتر از فصل دوم خواهد بود. این، نگاه خوشبینانه، چشمانداز فصل سوم پوستکوعلو بود.
در مقابل، گروهی دیگر استدلال میکنند او دو فصل کامل هدایت تیم را برعهده داشت و طی این مدت، اسپرز فقط ۱۰۴ امتیاز کسب کرد؛ آنها در بیشتر بازیهای لیگ، دقیقاً ۳۴ بازی شکست خوردند تا اینکه به پیروزی دست پیدا کنند. فرم تیم پس از شکست بدنام ۴-۱ مقابل چلسی در نوامبر ۲۰۲۳ نزول چشمگیری داشت، و در ۶۶ مسابقه اخیر فقط ۷۸ امتیاز به دست آوردند. اگر شش تیم سقوطکرده را کنار بگذاریم، این سومین رکورد ضعیف لیگ برتر طی این مدت است، پس از اورتون و ولورهمپتون واندررز. از اینرو حالا وقت آن رسیده، فرصت به فرد دیگری داده شود.
اما تنها کسی که باید در اینباره تصمیم میگرفت، ریسک را بپذیرد و شانس دیگری بدهد یا درِ خروجی را نشان دهد، دنیل لوی بود. و او با تأمل، مانند بسیاری پیش از پوستکوعلو، درِ خروجی را نشان داد!
شاید کمی تأثرانگیز باشد اما غیرمنتظره نبود. براستی اگر تیم محبوب ما در مکان ۱۷ جدول جای گرفته بود، چه احساسی در مورد مربی و شرایط تیم داشتیم؟
اگرچه هر لحظه پس از پیروزی نبرد بیلبائو، شیرینتر و فراموشنشدنیتر از حتی سهمیه لیگ قهرمانان خواهد ماند، شکی نیست!
اما شاید جرمی کنراد، هوادار اسپرز، در نامه دلنشینش حق داشت؛ شاید دستاورد مربی یونانیاسترالیایی اصلاً چیز دیگری است، شاید او پس از سالها مسیر تاتنهام را هموارتر کرده است.
وقتی به آنژ پوستکوعلو فکر میکنم، یاد مرد دوستداشتنیای میافتم که الهامبخش بود و امید، اتحاد و وفاداری دوبارهای میان هواداران تاتنهام ایجاد کرد. مردی که وقتی تیم به قعر ناکامیها رفت، با صلابت ایستاد، ایمانش را به بازیکنانش از دست نداد و تا آخرین لحظات برای اعتبار باشگاه جنگید، ناباورانه به موفقیت بیلبائو هم دست یافت و قولش را عملی کرد!
هواداران تاتنهام ناگهان، پس از سالها، برای اولینبار طعم غرور و تعلق واقعی را چشیدند؛ و فقط نظارهگر کسب جامها و موفقیت دیگران ننشستند، اینبار خودشان بودند که در دل لحظهها در پوست نمیگنجیدند. این مرهمی شفابخش بود و شاید جرقه آغازی دوباره!
در دنیای پرهیاهو و پرازدحام لیگ برتر، جایی که پول و نتیجه حرف اول را میزند، میدانیم فقط قلب و صداقت و موفقیتهای خفیف و رقیق کفایت نمیکند. و دقیقاً به همین دلایل، پوستکوعلو با همه تلاش و عشق و حتی با کسب جام، هم موفق نشد جایگاهش را حفظ کند.
این شاید قانون نانوشته فوتبال مدرن باشد؛ حتی معجزهگران هم برای همیشه مصون نمیمانند!
به قول کنراد، او نماد امید و شجاعتی بود که باشگاه بهشدت به آن نیاز داشت. اسپرز دیگر «اسپرزی» نماند، و رفتنش اگرچه تلخ است، اما حسی که از خود باقی گذاشت، و شعله امید خاموشنشدنیای که در جان دوستداران تاتنهام روشن کرد، در وجود طرفداران اسپرز زبانه خواهد کشید.
پوستکوعلو دوباره به آنها آموخت امید و رؤیای پرواز را زنده نگاه دارند.
معجزهگری که سرنوشتش در شعله امیدهایی که بپا کرد، خاکستر شد!
