منچسترسیتی؛ شیر زخمی هنوز زنده است

طرفداری | اگر گزارش‌های قبل از آغاز را دیده باشید، حدود ۹۰ دقیقه پیش از آغاز بازی، اتوبوس سلطنتی آبی‌رنگ منچسترسیتی در مقابل ورزشگاه «وایتالیتی» توقف کرد. هنگامی که بازیکنان تیم از آن پیاده شدند، هوادارانی که در ورودی اصلی تجمع کرده بودند، خیره به تصاویر جام‌های طلایی درخشان سیتی شدند که بر روی بدنه اتوبوس نقش بسته بود، چشم دوخته بودند.

بسیاری بر این باورند این، تنها نمایی از یک جام است که هواداران سیتی در این فصل خواهند دید، تصاویر جام‌ها در اتوبوس تیم.

در سال سقوط از تخت پادشاهی و بدترین فصل گواردیولا با سیتی، این تیم پیش از این از لیگ قهرمانان اروپا کنار رفته، قهرمانی لیگ برتر از دسترس‌شان خارج شده و نیوکاسل نیز لیگ کاپ را تصاحب کرده است. تنها یک مأموریت باقی مانده است: تصاحب قدیمی‌ترین جام جهان.

تیم آندونی ایرائولا، بورنموث، فرصت داشت تا پرونده فصل سیتی را تمام و کمال ببندد و این فصل اسف‌بار را برای همیشه به فراموشی بسپارد.

اگر بورنموث به این مهم نائل می‌شد، این بازی به‌خوبی با روایت این فصل از جام حذفی انگلیس همخوانی داشت؛ جایی که سه تیم نخست راه‌یافته به نیمه‌نهایی، کریستال پالاس، ناتینگهام فارست و استون ویلا، یا هرگز قهرمان این رقابت‌ها نشده‌اند یا بیش از ۶۰ سال از آخرین قهرمانی‌شان می‌گذرد. ازاین‌رو این فصل جام حذفی را «سال شگفتی‌سازان» و «سال بازگشت به گذشته» نام‌گذاری کرده‌اند.

اما پیروزی سیتی در این بعدازظهر آفتابی در سواحل جنوبی انگلیس، با این روایت سازگار نبود. قرار بود که در این ورزشگاه، سیتی تیمی باشد که به‌راحتی شکست می‌خورد، درست همان‌طور که در اوایل نوامبر، شکستی در همین زمین آغازگر سقوط شگفت‌انگیزشان شد، سقوطی که هاله شکست‌ناپذیری که با زحمت بسیار ساخته بودند را از بین برد!

اما سیتی تسلیم این روایت نشد؛ حتی زمانی که ارلینگ هالند ضربه پنالتی‌اش در نیمه اول را از دست داد، حتی زمانی که قبل از پایان نیمه اول با گل فرصت‌طلبانه اوانیلسون عقب افتادند، حتی وقتی که هالند پس از به تساوی کشاندن بازی، اوایل نیمه دوم به دلیل مصدومیت مجبور به ترک زمین شد.

پپ گواردیولا، که شاید هیچ‌گاه تا این حد پرجنب‌وجوش در کنار خط دیده نشده بود، با فریادها، حرکات دست، مدیریت لحظه‌به‌لحظه بازی، اعتراض‌هایی که حتی یک کارت زرد برایش به همراه داشت، و غرق شدن در امواج خشم، ناامیدی و امید، تیمش را به جلو می‌راند. سیتی در میان خاکستر شکوه‌های گذشته‌اش، جرقه‌ای یافت و دوباره زنده شد.

این جرقه با گل پیروزی‌بخش عمر مرموش مصری، جانشین هالند، و یک اشتباه از کپا آریسابالاگا، دروازه‌بان بورنموث، شعله‌ور شد. وقتی سوت پایان به صدا درآمد، سیتی ۲-۱ پیروز شده بود، هوادارانش با هیجان از راهی شدن به ومبلی برای نیمه‌نهایی مقابل ناتینگهام فارست شادی می‌کردند و آواز می‌خواندند، و پپ گواردیولا مشت‌هایش را با شدتی گره کرده بود که نشان می‌داد این برد برای او اهمیت فوق‌العاده زیادی داشته است.

یادمان هست، به‌رغم تمامی این شرایط و زخم‌های خونین و چرکین، سیتی ناباورانه همچنان با ۹ بازی باقیمانده، در کورس کسب سهمیه لیگ قهرمانان نیز قرار دارد که نشان از نفس و زندگی شیر خفته می‌دهد.

سیتی بازی را با تردید آغاز کرد. مرز باریکی بین اطمینان فنی در بازی‌سازی از عقب زمین و سهل‌انگاری وجود دارد، و سیتی، به‌ویژه ادرسون، به شکلی خطرناکی به سمت سهل‌انگاری متمایل شد. یک چرخش جسورانه در محوطه شش‌قدم خود، در حالی که اوانیلسون به سمتش هجوم می‌آورد، حرکتی پرریسک به نظر می‌رسید.
اما سیتی از این لحظات جان سالم به در برد و کم‌کم بازی را در دست گرفت.

هالند می‌توانست گل بزند، وقتی که ایلیا زابارنی اجازه داد ارسال متئوس نونس از بالای سرش عبور کند، اما ضربه سر هالند از کنار تیرک سمت راست دروازه‌بان به بیرون رفت.

اما اوضاع برای مهاجم نروژی بدتر هم شد. در دقیقه ۱۲، سیتی صاحب یک ضربه پنالتی شد؛ زمانی که برناردو سیلوا توپ را بالا آورد و به دست تایلر آدامز در محوطه جریمه برخورد کرد. هالند تلاش کرد با یک ضربه محکم توپ را به سمت مخالف حرکت بدن خود بفرستد، اما نتوانست ضربه را به‌درستی بزند و توپ به گوشه دروازه نرفت. کپا آریسابالاگا به‌خوبی واکنش نشان داد و توپ را گرفت، هرچند مهار آن نیازی به حرکتی خارق‌العاده هم نداشت. به گفته گزارشگر بازی، هالند اکنون سه پنالتی از شش پنالتی آخر خود را از دست داده است.

اما تنها یک دقیقه بعد، او فرصتی برای جبران داشت که آن را هم هدر داد. او از سمت چپ با قدرت پیشروی کرد و هنگامی که آریسابالاگا از دروازه بیرون آمد تا با او روبه‌رو شود، تلاش کرد توپ را از بالای او عبور دهد، اما به‌جای اینکه آرام وارد دروازه شود، از روی تیرک افقی به بیرون رفت.

پس از این همه فرصت‌سوزی، احساس می‌شد که سیتی قطعاً مجازات خواهد شد، و این اتفاق خیلی زود رخ داد. نونس با یک پاس عرضی بی‌دقت در عمق زمین خودی، توپ را به حریف داد؛ اشتباهی شلخته و نادر که سیتی‌های گذشته مرتکب آن نمی‌شدند.

دیوید بروکس سانتری فوق‌العاده به تیرک دوم فرستاد، جایی که جاستین کلایورت با قدرت خود را مقابل نونس قرار داد و توپ را به دهانۀ دروازه فرستاد، جایی که اوانیلسون با سرعت از راه رسید و کار را تمام کرد.
سیتی تلاش کرد تا واکنش نشان دهد، اما گذر زمان از سرزندگی همیشگی این تیم کاسته است.

روی کین اشاره کرد بازیکنان سیتی «در حال قدم زدن» در زمین بودند در حالی که به دنبال گل تساوی می‌گشتند، اما حقیقت این است که این روزها سرعت بازی بازیکنانی چون کوین دی بروینه، که روزگاری سلطان بی‌چون‌وچرای زمین بود، در حد قدم زدن در پارک تبدیل شده است.

یکی از بازیکنانی که با آن سرعت کند بازی نمی‌کرد، نیکو اورایلی بود؛ بازیکنی که در بین دو نیمه به‌جای عبدالقادر خوسانوف وارد زمین شد. جای تعجب نیست که منچسترسیتی علاقۀ چلسی به خرید نیکو اورایلی را رد کرده است؛ پسری محلی که زمانی تیم را در رده‌های زیر ۱۰ و ۱۱ سال به جام رسانده است. شکی ندارم اکنون آماده است تا یکی از چهره‌های بازسازی تیم جدید پپ گواردیولا در فصل آینده باشد.

تنها سه دقیقه از نیمۀ دوم گذشته بود؛ اوریلی با سرعت در سمت چپ زمین پیش رفت و سانتری دقیق و بی‌نقص در مسیر هالند ارسال کرد. حتی نسخۀ کمرنگ‌شدۀ هالند در ورزشگاه وایتالیتی هم نمی‌توانست این فرصت را از دست بدهد. او توپ را محکم به تور دروازه کوبید. این سی‌امین گل فصل او بود؛ نشانه‌ای دیگر از استعداد بی‌اندازۀ این مهاجم نروژی.

اما روز عجیب هالند هنوز به پایان نرسیده بود. ده دقیقه پس از گل، او در برخوردی با لوئیس کوک به شکلی نامناسب زمین خورد و با شدت به تابلوهای تبلیغاتی کنار زمین برخورد کرد. اما آنچه بیش از برخورد با تابلوها به او آسیب رساند، گیر کردن مچ پایش زیر وزن کوک بود. هالند تلاش کرد که به بازی ادامه دهد، اما نتوانست و مجبور به ترک زمین شد.

عمر مرموش جایگزین او شد. تنها دو دقیقه بعد، آنتوان سمنیو در لبۀ محوطۀ جریمۀ بورنموث لیز خورد و اوریلی توپ را ربود و با یک پاس هوشمندانه به عقب، مارموش را صاحب موقعیت کرد. مرموش اولین لمس توپ خود را داشت، شوتش چندان محکم نبود، اما به شکلی عجیب، آریسابالاگا نتوانست آن را مهار کند و توپ از میان دستان او عبور کرد و آرام وارد دروازه شد. برای بورنموث دردناک بود.

منچسترسیتی تا آستانۀ افزایش اختلاف به دو گل پیش رفت. هشت دقیقه به پایان بازی مانده بود که جک گریلیش، به‌عنوان یار تعویضی، نمایش درخشانی ارائه داد. مدافعان بورنموث را به سمت خود کشید و سپس با یک پاس هوشمندانه توپ را به ایلکای گوندوعان رساند. شوت او به نظر می‌رسید حتماً وارد دروازه خواهد شد، اما توپ به پایۀ سمت چپ دروازۀ آریسابالاگا برخورد کرد و بیرون آمد.

بورنموث دیگر شانسی برای بازگشت نداشت، و لیست جام حذفی «بازگشت به گذشته و شگفتی‌سازان» برای دیدارهای نیمه‌نهایی ومبلی کامل نشد. ویلا با پالاس دست‌وپنجه نرم می‌کند و فارست در فصلی استثنایی که در دو جناح می‌جنگد، دو پایان ماه به مصاف سیتی خواهد رفت.

سیتی زخمی است، شکی نیست. اما عزم و جزم و تلاش و تقلا‌ی آن‌ها برای خیزش و قیام تماشایی است، چون شیری زخمی که همچنان جراحات و بریدگی‌ها و خراش‌های خود را در فصلی فاجعه‌آمیز می‌لیسد تا برخیزد و بار دیگر با غرش، سلطان بودن و غرور خود را به رخ بکشد. سیتی هنوز زنده است، و روح زندگی همچنان در این فصل محنت‌زده و مملو از رنج، در آن‌ها جاری است.