علی انصاریان به دلیل خطاهای بیش از حد روی مهاجمان به تیم ملی دعوت نمی شد

علی انصاریان در تیم ملی فقط ۶ بار فرصت بازی پیدا کرد. او وقتی در فجرسپاسی درخشید، سال ۷۷ به تیم ملی دعوت شد و می‌توانست از ستاره‌های نسل تازه بعد از جام جهانی باشد اما انصاریان هرگز نتوانست جایگاه باثباتی در تیم ملی داشته باشد. عجیب است بازیکنی که در اوج جوانی توسط منصور پورحیدری به تیم ملی دعوت شد، بعدها نتوانست مربیان را برای بازی‌های پرشمار در خط دفاع تیم ملی متقاعد کند.

انصاریان هرگز در پرسپولیس مدافع بی‌کیفیتی نبود که راهی به تیم ملی پیدا نکند اما خشونتی که در بازی انصاریان بود، خطاهای تعمدی پی در پی و رفتارهایش در میدان مسابقه او را هرگز در اولویت انتخاب مربیان تیم ملی برای خط دفاع قرار نداد.

چند سال پیش علی انصاریان در تحریریه ایران ورزشی درباره رفتارهایش در فوتبال گفته بود:

من آدم آرامی در فوتبال نبودم. من از آن پرخاشگرها بودم. من از این لفظ یاغی اصلاً بدم نمی‌آید. شاید برای بعضی‌ها جالب نباشد اما من حساسیتی به آن ندارم. در محله ما هم هر کس یک لقبی داشت. به من می‌گفتند علی TNT. یعنی هر جا می‌رفتم امکان نداشت دعوا نشود. دیدید مثلاً می‌گویند فلانی دینامیت است هر جا می‌رود شر به پا می‌شود. من از آنهایی بودم که در محله و مدرسه و هر جا می‌رفتم حتی برای فوتبال، امکان نداشت دعوا نشود.

علی انصاریان می‌توانست با تغییر رفتار در بازی، سال‌ها به تیم ملی دعوت شود اما او حاشیه‌هایش را بیشتر از بازی در تیم ملی دوست داشت. مدافعی با آن تعداد خطا روی مهاجمان بدیهی بود که راه به تیم ملی پیدا نکند. خودش گفته بود:

هیچ‌وقت یادم نمی‌رود که حسین فرکی گفت به خاطر مشکلات انضباطی از لیست تیم ملی خط خوردی. من مشکل انضباطی نداشتم. فقط پرسپولیس مرا نخواست. قسم می‌خوردم اما تغییری نکرد. این در حالی بود که من قبلش با پای ورم کرده برای تیم ملی بازی کردم. کسانی که این کار را کردند زندگی من را عوض کردند. من با پرسپولیس زندگی می‌کردم. هیچ‌کس مثل من برای پرسپولیس زحمت نمی‌کشید.

فوتبال انصاریان بدون درخشش در تیم ملی تمام شد اما او استعداد درخشش در تیم ملی را داشت، استعدادی که مربیان تیم ملی به بازی خطرناک او در زمین ترجیح نمی‌دادند و برای بازی ملی انتخابش نمی‌کردند.

یاد علی انصاریان همیشه در ذهن دوستداران فوتبال باقی خواهد ماند. او سال‌های خوش و پرهیجانی بخصوص در پرسپولیس داشت و با فوتبال زندگی کرد. حیف که فقط خاطره‌های انصاریان برای ما باقی مانده است.