اولین برد پرسپولیس با سیستم جدید یحیی گل محمدی

این که چرا یحیی گل محمدی در خلا یک مهاجم سایه، روی استفاده از سیستم ۴-۴-۲ تاکید می‌کند، پرسش بسیاری از طرفداران فوتبال است. به نظر می‌رسد پاسخ این سوال، در توجه سرمربی پرسپولیس به زیر ساخت نیروی انسانی این تیم است؛ آن ها در دوره برانکو و دربسیاری از بازی ها با هدایت گابریل کالدرون، با چهار مدافع، چهار هافبک و دو مهاجم وارد مسابقه شدند و گل محمدی نیز با حضور عیسی آل کثیر و مهدی عبدی به عنوان مهاجم نوک و وحید امیری، مهدی ترابی و بشار رسن به عنوان مهاجم سایه، قصد داشت که چنین راهی برود اما جدایی دو ستاره و محرومیت آل کثیر سبب شد تا تردیدهایی در این زمینه به وجود بیاید.

اغلب شنیده می‌شود که مربیان باید بر اساس داشته های خود چینش بازیکنان را مشخص کنند اما کادرفنی هر تیمی، ملاحظات دیگری هم دارد و یحیی گل محمدی نیز با تاکید بر همین ملاحظات، ترجیح داد که حتی در روزهای غیبت ستاره های هجومی تیمش، بازهم از این سیستم استفاده کند. پس از فینال آسیا، در بازی با نساجی و ذوب آهن، زوج خط حمله را مهدی عبدی و وحید امیری تشکیل دادند اما ناکامی آن ها، باعث شد تا یحیی تیمش را به سوی سیستم دیگری هدایت کند.

تغییرات مشخص بود:

«۱. وحید امیری که در کنار خط بازیکن توانمندی است، از پشت مهدی عبدی خارج می‌شود، احمد نوراللهی جلوتر می‌آید تا نقش هافبک هجومی و مهاجم کاذب را پیدا کند و ۳. میلاد سرلک و کمال کامیابی نیا زوج جدید هافبک دفاعی را تشکیل می‌دهند.»

علاوه بر این تغییرات، کادرفنی پرسپولیس مهدی عبدی را یک بازی نیمکت نشین کرد تا احتمالا او با شادابی بیشتری در دربی پایتخت حاضر شود.

حالا فارغ از این که در سه بازی اخیر چه گذشت و چه اتفاقی رخ داد، می‌توان با نگاهی مثبت به نتایج تغییرات نگاه کرد؛ پرسپولیس یک نمایش ناامیدکننده مقابل سپاهان داشت، یک نیمه فوق العاده را مقابل استقلال رقم زد و برابر فولاد نیز برای دومین بار در این فصل (پس از ۷۰ روز) گلزنی در هر دو نیمه را تجربه کرد. دستاورد مهم پرسپولیس از بازی با فولاد، بازگشت به جریان مسابقه پس از پنالتی بحث برانگیز و همچنین کنترل نتیجه پس از زدن گل دوم بود.

این که پرسپولیس در خانه توانست گل دوم را بزند و از آن محافظت کند، شاید عادی به نظر بیاید اما وقتی بدانیم که آن ها چنین کاری را در مقابل اولسان هیوندای، ذوب آهن و استقلال انجام ندادند، درخواهیم یافت که چنین طلسم شکنی ای چه قدر ارزشمند بوده است.

بنابراین حالا فشارها از یحیی گل محمدی کاسته شده و او با آرامش بیشتری برنامه هایش را پیش خواهد برد. سیستمی که او حالا ساخته اگرچه از نظر ساختاری، مشابه چیزی است که در زمان برانکو ایوانکوویچ بود اما نفرات کاملا متفاوت هستند؛ امیری در سمت راست می‌درخشد و نوراللهی به یک مهاجم سایه تمام عیار تبدیل شده. این ها تغییراتی بارز در چینش پرسپولیس هستند اما در نمایش آن ها نیز تغییرات زیادی به چشم می‌آید.

نکته ناراحت کننده برای گل محمدی و دستیارانش، تغییرات دائمی اجباری است که یک بار به دلیل محرومیت، یکبار به خاطر مصدومیت و بعد به دلیل جدایی پیش می‌آید. آن ها ممکن است برای بازی با آلومینیوم پرتلاش و سخت کوش دو مدافع میانی خود را در اختیار نداشته باشند و ممکن است تبعات این اتفاق، کل ترکیب تیم را تحت تاثیر قرار دهد. این چالش بزرگی است که یحیی را رها نمی‌کند؛ شاید لازم باشد که برای بررسی و نقد عملکرد تیم او، این ملاحظات و چالش ها نیز در نظر گرفته شوند.