پرسپولیس به باشگاهی تبدیل شد که مدیرانش فقط هزینه‌های سنگینی را به آن تحمیل کردند

در سالهایی که کنفدراسیون فوتبال آسیا تصمیم گرفت رقابت‌های لیگ قهرمانان را وارد مرحله‌ای جدید کند تا امروز که ادوار مختلف آن سپری شده است، ۴ تیم ایرانی به دیدار فینال رسیدند. سپاهان نخستین تیم ایرانی بود که در فینال لیگ قهرمانان آسیا به مصاف اوراواردز ژاپن رفت و طبعاً مغلوب شد. ذوب آهن بعدها در فینال برابر سئونگنام بازی کرد و جام را تحویل نماینده کره‌جنوبی داد. پرسپولیس هم دو بار به فینال رسید؛ یک بار مقابل کاشیما ژاپن شکست خورد، این بار هم جام به یک تیم کره‌ای به نام اولسان هیوندای تقدیم شد.

به نظر شما از دست دادن این تعداد جام و البته نتایج نه چندان جالبی که مابقی تیم‌ها در مقدماتی لیگ قهرمانان آسیا گرفته‌اند اتفاقی است؟ در این چند سالی که گذشت، پرسپولیس به جای که اینکه در بخش مدیریت، حرفه‌ای شود به باشگاهی تبدیل شد که مدیرانش فقط هزینه‌های سنگینی را به آن تحمیل کردند.

اولسان، مهاجمی در قواره‌های جونیور آورد، پرسپولیس هم با استوکس می‌خواست بدرخشد اما جونیور به اولسان یک جام خوش رنگ تقدیم کرد، استوکس هم عشق و حالش را با دلارهای مفتی که به او دادند در امارات متحده عربی کرد، تازه عکسش را برایمان فرستاد! در سال‌هایی که می‌شد فرآیند باشگاهداری در فوتبال ایران متحول شود، دلارهای بی زبانی خرج بازیکنان و مربیان خارجی شد که جملگی منهای برانکو به باد فنا رفت؛ در کره جنوبی اما هرگز نمی‌بینیم که ژوزه، کالدرون، حتی در قیاس با باشگاه‌های دیگر استراماچونی و … بی هیچ هدف خاصی وارد فوتبال این کشور شوند، پول هم بگیرند و بروند!

در فوتبال سیستماتیک و منظم، همه چیز سر جای خودش است اما با این مدیریت گلخانه‌ای، با خلیل‌زاده، با رسول‌پناه، با سمیعی، با سلطانی‌فر، با مددی، با این وضعیت درآمدزایی، با این شرایط حق پخش، با این فدراسیون بی رئیس، با این ورزشگاه‌های فرسوده، با این زمین‌های تمرین ناآماده و … نمی‌شود به جنگ کره‌ای‌ها و ژاپنی‌ها رفت و جام را از آنها گرفت.

این سیکل معیوب دوباره تکرار می‌شود، در این مسئله تردید نداشته باشید.