رضا شکاری : قسم می ‌خورم ۷۰۰ میلیون پایین ‌تر از پرسپولیس با تراکتور قرارداد بستم ؛ پرسپولیس را ترساندند که اگر مرا جذب کنند محروم می ‌شوند

شکاری درباره انتشار تصویر پیراهن پرسپولیس در اینستاگرام خود گفت:

آن لباس را داشتم و عکس را هم خودم در اینستاگرام منتشر کردم.

او درباره الگوی فوتبالی اش در داخل ایران گفت:

علی کریمی الگوی فوتبال داخلی ام است.

شکاری درباره تشابه خودش با پیام صادقیان افزود:

اتفاقا آقای علی منصوریان در این چند مدت که آمده بود به من می‌گفت تو پیام صادقیان قد بلندی! می‌خواهم پیام صادقیانی شوم که بدون حاشیه در پرسپولیس می‌درخشید.

وی گفت:

شدیدا پرسپولیسی ام. پارسال که می‌خواستم به پرسپولیس بیایم و اتفاق نیفتاد، همه فکر می‌کردند به خاطر پول به تراکتور رفته ام در صورتی که قسم می‌خورم ۷۰۰ میلیون پایین‌تر از پرسپولیس قرارداد بستم. یعنی پرسپولیس پول بیشتری به من می‌داد، ولی طرفداران پرسپولیس فکر می‌کنند به خاطر پول رفتم.

شکاری افزود:

 همان موقع از استقلال هم پیشنهاد داشتم، بیشتر از پیشنهاد پرسپولیس! ولی اگر به استقلال می‌رفتم دیگر در خانه راهم نمی‌دادند، چون ما خانوادگی پرسپولیسی هستیم. نمی‌توانم به استقلال بروم، فوتبالم هم تمام شود می‌روم خانه نشین می‌شوم، اما به استقلال نمی‌روم. اصلا پول برای من مهم نیست. با پرسپولیس ۱۰ ساله می‌بندم. فرقی نمی‌کند پرسپولیس چه پیشنهادی بدهد، مجانی که غیرحرفه‌ای است، اما حاضرم برای شان بازی کنم.

شکاری درباره علت نپیوستنش به پرسپولیس در زمان ایرج عرب گفت:

 از روسیه که آمدم یک بار به باشگاه پرسپولیس رفتیم و با آقای عرب صحبت کردیم. ایشان اوکی را دادند و هیچ مشکلی نداشتند و گفتند فقط باید به باشگاه روبین کازان نامه بزنیم تا مجوز ITC را صادر کند. رفتیم و تا پس فردا خبری نشد. زنگ زدیم، جوابگو نبودند. متوجه شدیم از آن طرف آقای آذری یا مدیر برنامه‌ای که اسم نمی‌برم به باشگاه پرسپولیس زنگ زدند و باشگاه را ترساندند که اگر مرا جذب کنند محروم می‌شوند.

او در پایان خاطره‌ای از تیم ملی جوانان گفت:

یک بار در تیم ملی جوانان، مدیربرنامه هایم به هتل المپیک آمد و ما در هتل آکادمی بودیم. ساعت ۱۱ بود و دیر شده بود و خاموشی زده بودند. از پنجره پشتی هتل پریدم پایین و به آنجا رفتم. زمانی که برگشتم بچه‌ها پایه بودند، ملافه‌های تخت را به هم وصل کردند که بالا بیایم یکهو ول شد و من داشتم با سر به کاشی می‌خوردم. واقعا تمام بود، چون طبقه سوم بودم، اما عارف غلامی آمد و زانویش را گذاشت تا به سرم ضربه‌ای نخورد. واقعا شانس آوردم.

در دیدستان هم ببینید.