از فرهاد مجیدی به محمود فکری: مردان مساوی

در فصل قبل، نفت مسجدسلیمان ۱۷ بازی را با تقسیم امتیاز پایان داد و سلطان مساوی لیگ نوزدهم بود. آنها از این ۱۷ بازی، ۱۷ امتیاز گرفتند درحالیکه اگر در ۷ بازی از این تعداد، برنده می شدند و در ۱۰ تای دیگر شکست می خوردند صاحب ۲۱ امتیاز می شدند. این ۴ امتیاز اختلاف به معنای یک پله صعود در جدول برای نفتی ها تلقی می شد. فرهاد مجیدی روی نیمکت استقلال در فصل قبل تنها ۲ بار شکست خورد و تنها زمین بازی برابر فولاد و گل گهر را در لیگ نوزدهم بدون امتیاز ترک کرد که آماری درخشان برای او محسوب می شود. او اما به تعداد مساوی، تقسیم امتیاز و ۳ امتیاز کامل در کارنامه اش ثبت شد: ۶ مساوی و ۶ برد. استقلال از این تساوی های زیاد ضربه خورد. ریسک برای بردن شاید درنهایت به باختن بدل شود ولی اگر مجیدی و استقلال در نیمی از تساوی های شان برنده می شدند، آنگاه ۳ امتیاز بیشتر از حالت فعلی داشتند. تساوی دقیقا همان چیزی است که محمود فکری هم علاقه فراوانی به آن دارد.

این درست که محمود فکری روی نیمکت نساجی در ۱۰ بازی انتهایی لیگ قبلی، نباخت ولی او ۶۰ درصد این بازیها را با تقسیم امتیاز پشت سر گذاشت. ۶ امتیاز از ۶ بازی بابت تساوی ها می توانست به ۹ امتیاز تبدیل شود اگر او در نیمی از تساوی هایش، می باخت و نیم دیگر را می برد.

یک امتیازی که در تساوی رویارویی دو تیم از بین می رود، به حساب رقبایی واریز می شود که برای بردن ریسک می کنند. ریسک برای بردن شاید به باختن ختم شود ولی هواداران تیمی را دوست دارند که برای بردن تلاش کند. استقلال لیگ سوم (اولین فصل حضور امیر قلعه نویی) دقیقا چنین تیمی بود و شاید به همین دلیل در ذهن خیلی ها مانده: تیمی که به هیچ وجه مساوی کردن را دوست نداشت و برای بردن جلو می رفت. آنها حتی وقتی از رقبا عقب می افتادند هم به فکر تساوی نبودن و برای بردن تلاش می کردند.

شاید نباختن و مساوی گرفتن برای خیلی از تیمها، یک هدف باشد ولی در استقلال و تیمهایی اینچنینی، فقط باید برای بردن بازی کرد. تساوی های سریالی در لیگ نوزدهم به استقلال ضربه زد و حالا شباهت کارنامه های محمود فکری و مجیدی و درصد تساوی های زیادشان (۴۳ درصد برای مجیدی و ۶۰ درصد برای محمود فکری )، دورنمای جالبی از استقلال لیگ بیستم ارایه نمی دهد. فکری برای ماندن و ماندگار شدن، باید از «مجیدی» بودن فاصله بگیرد و کمی «قلعه نویی» شود.