بازگشت سید حسین حسینی در حساس‌ترین مقطع فصل

هنگام خروج از تونل ورزشگاه از میان تمام بازیکنان استقلال که از فرط شادی روی پای خودشان بند نمی‌شدند، بدون شک خوشحال‌ترین بازیکن استقلال کسی به‌جز سید حسین حسینی نبود. بیشتر از هرکسی دلش از حرف‌هایی که در طول این فصل شنیده بود پر بود، اما درواقع اشک‌های او در آغوش مربی و کاپیتانش پس از پایان بازی که در ضربات پنالتی با درخشش او به سود استقلال به اتمام رسید، گواهی از فصل بسیار سختی را می‌داد که او در این مدت تحمل کرد، تا اینکه در آخرین بازیِ این فصل استقلال در تهران، تبدیل به قهرمان دربی ۹۳ شود. اشک‌هایی توأم با لبخند که حرف‌های زیادی را می‌شد از لابه‌لای هر قطره‌اش دریافت.

“هرکس دیگری جای من بود کمر راست نمی‌کرد. خدا درجایی به من لطف داشت که هیچ‌کس نتواند دیگر حرفی بزند”

او با بسنده کردن همین جملات کوتاه با سری بالا به سمت هم‌تیمی‌هایش رفت تا یک‌بار دیگر نشان دهد لیاقت پوشیدن شماره ۱ استقلال را دارد. شماره‌ای که شاید بیش از هر بازیکنی در استقلال پوشیدنش سخت است و درواقع بار مسئولیت زیادی را بر دوشت می‌گذارد وانصافا بر تن کردن این لباس خودش جرات و جسارت زیادی را می‌طلبد. فراموش نکنیم که از پیش از انقلاب تا به امروز شماره ۱ استقلال همان شماره ۱ تیم ملی و یا بعضا شماره ۱ آسیا بود، اما مدتی است که استقلال این جایگاه را به رقیب سنتی‌اش واگذار کرده و همین موضوعات بخشی از همان فشاری است که به قول خودش کمر او را می‌شکند که شاید چندان به چشم هم نیاید.

دریافت دو گل از فواصلی بسیار دور در فاصله چند هفته به پایان لیگ باعث شده بود او در این مدت روزهایی تلخی را پشت سر بگذارد، اما حالا دیگر با درخشش در ضربات پنالتی در مرحله نیمه‌نهایی، آن‌هم در برابر دشمن قسم‌خورده‌ات، دیگر کمتر کسی است که در شرایط فعلی به خوش اجازه دهد که سید حسین را زیر سؤال ببرد، ازاین‌رو که درست درزمانی که به او احتیاج بود تیم و مربی‌اش را ناامید نگذاشت و دستشان را سر بزنگاه گرفت.

وقتی به تصاویر واکنش‌های احساسی او پس از پایان بازی نگاه می‌کنید نفر دیگری را هم در این قاب‌های ماندگار می‌توانید ببینید که کمتر از سیدحسین خوشحال نیست. بهزاد غلامپور در تمام این روزها سخت، هیچ‌وقت پشت شاگردش را خالی نکرد. او حتی در پاره‌ای از فصل خودش را سپر بلای شاگردش کرد تا بخش زیادی از ترکش‌های انتقادات تند رسانه‌ها قبل از هرکسی به خودش اصابت کند.همان منتقدانی که مهم‌ترین دلیل افت او را نداشتن رقیبی مناسب در ترکیب استقلال می‌دانستند و درصدد بودند که با هر واکنش اشتباه او، نامِ گلر دیگری را برای حضور در فصل جدید مطرح کنند، اما در شرایط فعلی ورق کاملاً برگشته است، چراکه او برنده دربی ۹۳ از میان همه بازیکنان بود.

حسینی شب گذشته، آرام‌تر از هرزمانی در طول این یک سال چشمانش را بست و سرش را راحت به زمین گذاشت، درحالی‌که با خود تمام اتفاقات فصل قبل را در ذهنش مرور می‌کرد. شاید او حالا معنی این جمله کلیشه‌ای را “که فوتبال خود زندگی است” بهتر از هرکسی نه‌تنها درک کرد، بلکه لمسش کرده است.

دیشب در پایان بازی بالاخره لبخند از ته دل او را در برخورد با معدود کسانی که دوره‌اش کرده بودند می‌توانستید ببینید و با خود بگویید که قرار نیست همیشه در به روی یک پاشنه بچرخد، به شرطی که به خودت ایمان داشته باشید و دست از تلاش برنداری. کاری او در تمام طول این فصل به کمکِ‌ مربی دلسوزش انجام داد و مزدش را هم درنهایت گرفت.

در پایان این مطلب باید گفت که حسینی علی‌رغم روحیه‌ای که به دست آورده و احیای مجدد اعتمادبه‌نفسش که تا حدی خدشه‌دار شده بود هنوز تا رسیدن به سطح ایده آلش فاصله دارد و این در حالی است که بسیاری از کارشناسان معتقدند که او وقتی‌که ازلحاظ روانی در شرایط مطلوبی داشته باشد، گل زدن به او کار چندان ساده‌ای نیست و به نظر می‌رسد استقلال می‌تواند با درخشش او دربازی‌های پیش رو ، روزهای خوبی را در ادامه این فصل رقم بزند.