فرهاد مجیدی کدام را می خواهد؛ استقلال استراماچونی یا استقلال مجیدی؟

مربیان جوان در فوتبال ایران الگوهایی برای خود دارند که شاید در مرحله عمل، به داشتن آنها و استفاده از این الگوهای رایج اعتراف نکنند. مربیان جوان لابد تصور می کنند مدیریت در تیمداری، یعنی مداخله در تمام امور، در تمام ارکان تیم. شاید آنها گمان می کنند دخالت در مراحل تیمداری به معنای این است که آنها مربیان حاذق تری هستند و به تمام جزئیات اشراف دارند. در واقع همان کاری که کارلوس کی روش یا استراماچونی انجام می دادند و کسی جرات نداشت روی حرفشان حرف بزند؛ همان الگویی که خیلی ها به او اشاره نمی کنند؛ با این همه وجاعت و اعتبار این مربیان باعث می شد تا مدیریت جدی و بعضا عبوس آنها در فوتبال ایران جواب بدهد نداشت اما در تیمی مثل استقلال آیا اعمال چنین مدیریتی توسط فرهاد مجیدی با واکنش های مثبت مواجه خواهد شد؟
فرهاد مجیدی در تیمداری وارد جزئیات می شود و از انتخاب سرپرست تا برکناری مدیررسانه ای، از مصاحبه پزشک تیم تا انتخاب های دیگر ردپایی از خودش بر جا می گذارد.  فرهاد مجیدی نه در قامت یک سرمربی ساده که به عنوان همه کاره تیم، حتی در تصمیمات کلان تر آنچه در تصوراتش وجود دارد را تحمیل می کند، بدون آنکه از نظر فنی جایگاه فعلی تیمش را ارزیابی کند؛ بی آنکه بداند این دخالت های او باید منجر به داشتن یک تیم بهتر شود.
اگر او نمونه یا الگویی در این زمینه دارد، نباید فقط از بخش تمامیت خواهی یک مربی مدرن گرته برداری کند؛ مربیانی که همه چیز را برای خود می خواهند و مداخله در تمام امور را واجب می دانند، ابتدا باید کیفیت فنی تیمشان را ارزیابی کنند و برای ارائه فوتبالی بهتر نقشه و راهکار داشته باشند.
فرهاد مجیدی با همین دست فرمان فعلی اش اگر یکی، دو نتیجه بد دیگر بگیرد، خیلی ها خواهند گفت نتایج اولیه، کار تیم استراماچونی است و این همان ادعایی است که وجاهت مربیگری او را در ابتدای راه زیر سوال می برد. رفتار سرمربی استقلال در صحنه ای که با عصبانیت وارد زمین شد، کمکی به تیم نکرد؛ محصول این رفتارها (منهای بحث داوری) در شکست تیم در اهواز بود؛ دیداری که شاید می توانست یک امتیاز ناقابل برای این تیم داشته باشد.

خبرورزشی