وقتی پرسپولیس قهرمانی را از دست داد

پرسپولیس حالا شانس اول کسب جام قهرمانی لیگ نوزدهم است و خود را محق می‌داند که حتی در صورت تعطیلی مسابقات نیز این جام را به آرشیوش اضافه کند اما ۴ سال پیش در چنین روزهایی اوضاع متفاوت بود و آن ها نه برای پوکر قهرمانی بلکه برای شکستن طلسم ۸ ساله دوری از لمس جام تلاش می‌کردند؛ تلاشی که البته در روز آخر لیگ پانزدهم نافرجام باقی ماند.

پرسپولیس – راه آهن. همه چیز مهیای این بود که فرزند کاپیتان فقید سرخ‌ها در روز ۲۴ اردیبهشت جام را بالای سر ببرد و نفر اول جشن قهرمانی باشد. هواداران پرسپولیس هم از قبل سوت شروع بازی به استقبال این اتفاق رفتند و خواندند: «…می‌بریم جام رو بالا به دست هانی، هادی کجایی». صفحات هواداری نیز از شب گذشته لوگوی ستاره دار این تیم را منتشر کردند و نوشتند که قرار است از اولین بازی لیگ شانزدهم به این شکل در زمین حضور پیدا کنند. آن ها همچنین مثلث حریف زردپوش، گزارشگری عادل فردوسی‌پور و بازی در ورزشگاه آزادی برای آخرین بازی لیگ را با هفته آخر لیگ هفتم مقایسه می‌کردند و به شکلی خرافی وار، خود را قهرمان لیگ پانزدهم می‌خواندند. هرچند که راه آهنی ها ترجیح دادند با پوشیدن لباس های دومشان یک ضلع این مثلث را از بین ببرند.

اما آنچه که در زمین رقم خورد تفاوت زیادی با انتظار هواداران سرخپوش و البته کادرفنی این تیم داشت. برانکو که در ابتدای فصل با مشکلات داوری دست و پنجه نرم کرد و سپس از اشتباهات مدافعان و فرصت سوزی مهاجمان عبور کرده بود، ترجیح داد سوشا مکانی، محسن بنگر و رضا نورمحمدی را روی نیمکت بنشاند و از لوبانف، ماریچ و اومانیا بهره ببرد؛ مثلثی که البته موفق به ثبت کلین شیت نشدند.

کمی جلوتر فرم لوزی خط هافبک پرسپولیس هواداران را امیدوار به یک نمایش هجومی و درخشان دیگر می‌کرد ولی اولین موقعیت پرسپولیس ۱۵ دقیقه پس از استارت مسابقه رقم خورد. عالیشاه، مسلمان، رضاییان و احمدزاده که خالق موقعیت پرسپولیس در طول فصل بودند، هیچ شباهتی به ستاره های بازی های قبلی نداشتند و تیم یوهان توپولیدیس یونانی به خوبی آن ها را کنترل کرده بود. با این حال البته شاید شاگردان برانکو بدشانس هم بودند که نیمه اول را بدون گل زده سپری کردند.

شاگردان برانکو به ۴ گل نیاز داشتند؛ همان ۴ گلی که به استقلال زده بودند و فکرش را هم نمی‌کردند که از انجام این کار در مقابل تیم ته جدولی راه آهن بازبمانند. در ورزشگاه آزادی رادیوها به گوش بود که گل تیم یحیی گل محمدی به استقلال خوزستان را گزارش کنند اما آن روز قرار نبود که مژدگانی نصیب رادیو به دست ها بشود…

باشگاه پرسپولیس در اقدامی خلاقانه ۱۰۰ هزار کارتن پلاست قرمز را بین طرفدارانش تقسیم کرده و همچنین از آن ها خواسته بود که با لباس سرخ رنگ وارد ورزشگاه شوند و همین موضوع یکی از سرخ ترین روزهای تاریخ ورزشگاه آزادی را رقم زد و جو فوق العاده ای به این استادیوم بخشید. این جو زیبا البته تا دقیقه ۶۰ بیشتر دوام نیاورد و عده ای از هوادارانی که انتظار چنین نمایشی را نداشتند، با پرتاب این کارتن پلاست ها به روی زمین اعتراض خود را نشان دادند. هواداران پرسپولیس نیز سبب نشدند تا برانکو از فلسفه خود پایین بیاید و او تنها ۱۳ دقیقه مانده به اتمام بازی اولین تعویضش را انجام داد.

پرسپولیس می‌توانست کمی زودتر از دقیقه ۸۲ به گل برسد اما خطای پنالتی روی مهدی طارمی اعلام نشد تا گل اول قرمزها را کمی دیرتر، رامین رضاییان از روی نقطه پنالتی بزند؛ اما مهم ترین گل، شادی رونالدویی او بود که تصور می‌کرد تیم استقلال خوزستان در مقابل ذوب آهن متوقف شده است. گل او تیم برانکو را به وجد آورد و باعث شد تا احمد نوراللهی نیز سه دقیقه بعد گل دوم را بزند و پرسپولیسی ها را به یک «قهرمانی دراماتیک» دیگر امیدوار کند؛ رویایی که با گل مهرداد محمدی خیلی زود و به بدترین شکل ممکن تعبیر شد.

سرخ ها در این مدت فرصت های خوبی را برای گلزنی داشتند اما بازی با همان نتیجه ۲-۱ به پایان رسید تا یکی از تلخ ترین روزهای ورزشگاه آزادی با تیم پرسپولیس رقم بخورد. سرخپوشانی که از انتهای جدول به صدر رسیده بودند، امید داشتند که جام قهرمانی را به کاپیتان فقید خود تقدیم کنند اما سرنوشت طوری دیگر برایشان رقم خورده بود. طارمی، مسلمان، رضاییان و دیگر ستاره های تیم برانکو مثل هواداران روی سکو اشک می‌ریختند و حسرت موقعیت ها و اشتباهاتی را می‌خوردند که در طول فصل از دست داده بودند. این فریم های امیرحسین خیرخواه عکاس ورزش سه نیز از همان روز به یادگار مانده است.

البته روی سکوها سورپرایز بزرگی وجود داشت. آن لحظه که رضا کرمانشاهی داور مسابقه در سوت خود دمید، پرسپولیسی ها یک صدا تیمشان را تشویق کردند و شعاری را سر دادند که مدت ها بود شنیده نمی‌شد: «پرسپولیس اول بشی آخر بشی، دوستت داریم!» همین بود که باعث شد دیگر صدای اعتراضی روی سکوها وجود نداشته باشد و باوجود از دست رفتن قهرمانی، برانکو ایوانکوویچ و شاگردانش مثل یک قهرمان بدرقه شوند و همچنین فصل بعد هم در این تیم بمانند؛ گویی هواداران پرسپولیس مانند پیشگوهای درون قصه، می‌دانستند که اگر این مرد کروات روی نیمکت تیمشان باشد، چنین روزهایی را رقم خواهد زد، هرچند که شاید نمایش شاگردان برانکو نشان داده بود که برای ترسیم آینده از موفق برایشان، نیازی به پیشگویی نیست.