گل محمدی و سبک جدید در پرسپولیس

گل محمدی تیمی را از کالدرون تحویل گرفت که در صدر جدول قرار داشت و روی ریل پیروزی افتاده بود. یحیی تصمیم گرفت با چند اصلاح کوچک، مسیر مربی آرژانتینی را ادامه دهد و با این کار به فلسفه چندین ساله اش پشت کرد. نام یحیی مترادف بود با فوتبال کنش‌گرا با تصاحبِ توپ بالا و پاس های روی زمین. شهر خودرو با گل محمدی در نیم فصل اول لیگ نوزدهم به طور میانگین در هر بازی بیش از ۵۰۰ پاس رد و بدل کرده بود و در حدود ۵۸ درصد صاحب توپ و میدان بود. ولی در این دو این بازی، شاهد سبک متفاوتی از تیمِ گل محمدی بودیم. در ورزشگاه آزادی توپ و میدان را به تراکتور داد و شاهدِ آمار عجیبِ ۶۵ درصد مالکیت توپ برای تراکتور در این بازی بودیم. در بازی با صنعت نفت هم شاهد مالکیت کمتر پرسپولیس از تیم آبادانی بودیم. سرخپوشان به تیمی تبدیل شدند که هرز حمله نمی کنند و بیهوده توپ را در اختیار ندارند. می‌دانند کِی و کجا باید ضربه خود را به حریف وارد کنند و بعد از آن چگونه بازی را مدیریت کنند.

در فاز دفاعی با پرسینگ شدید، اجازه بازی‌سازی را به حریف نمی‌دهند و موجب اشتباه بازیکنان تیم مقابل می‌شوند. همانگونه که در بازی اول، شجاعی، دژاگه و حاج صفی تحت فشار قرار گرفتند، در بازی مقابل صفت نفت نیز سرخپوشان از همان ابتدای بازی با ایجاد پرس در زمین حریف توانستند خط هافبک نفت را به طور کامل از کار بیندازند و بارها شاهد ار دست دادن توپ توسط ریکانی و جهانی بودیم. دو مهاجم پرسپولیس به علاوه کامیابی نیا بیشترین سهم را در ایجاد این پرس سنگین ایفا می‌کنند.

دیگر تفاوت گل محمدی ، نوع مراوده اش با بازیکنان با تجربه تیم است که نشان از پختگی او دارد. از پرسپولیسی که یحیای ۴۲ ساله در ۷ سالِ پیش هدایتش را برعهده داشت، فقط سید جلال باقی مانده و حالا مدافع سابق تیم ملی در آستانه ۵۰ سالگی، به اندازه‌ ای پخته شده که سناریوی مهدوی کیا را برای سید جلال تکرار نکند.