برانکو به درد پرسپولیس می‌خورد نه تیم ملی

از لحن سخنگوی فدراسیون فوتبال کاملاً مشخص است که سئول‌نشینان از ویلموتس قطع امید کرده و برانکو را می‌خواهند (البته شخص آقای تاج لحنی ندارند، چون بعد از باخت به بحرین و عراق و اندونزی و قطر و… مثل جناب ساکت، ساکت شده‌اند!)

برانکو طی چند دوره‌ای که سرمربی تیم ملی بود در مجموع بد نتیجه نگرفت. او فوتبال ایران را می‌شناسد و ۶، ۷ پرسپولیسی هم که در تیم ملی هستند، اما آیا مرد کروات بهترین گزینه برای تیم ملی است؟ ما با برانکو قهرمان بازی‌های آسیایی بوسان هم شدیم و در جام ملت‌های ۲۰۰۴ خیلی خوب کار کردیم، اما در جام جهانی ۲۰۰۶ حتی آنگولا را نبردیم. برانکو یک مربی خوب و تاکتیکی است، اما در شرایط فعلی به نظر می‌رسد او بیشتر به درد پرسپولیس می‌خورد نه تیم ملی.
برانکو در تیم ملی با امثال رامین رضاییان و سردار آزمون و… زاویه دارد و برخلاف کی‌روش خیلی آدمی نیست که جلوی یکسری بی‌انضباطی‌ها بایستد (تجربه ثابت کرده او خیلی با تأخیر این کار را انجام می‌دهد. ماجرای طارمی و مسلمان و رضاییان را که در پرسپولیس یادتان هست؟) با این همه او همچنان برای پرسپولیس بهترین گزینه است، ولی برای تیم ملی که همه‌کاره‌هایش چند بازیکن خاص از جمله شجاعی و سردار و رضاییان و … هستند برانکو به‌رغم تمام ویژگی‌هایش نمی‌تواند یک گزینه مطمئن باشد.
فدراسیون فوتبال وقتی از ویلموتس قطع امید کرد که نارضایتی ملی‌پوشان را از او دید. بازیکن ایرانی اگر دلش با یک مربی نباشد کار تمام است. مثل قضیه ایویچ با بهترین نسل تاریخ این فوتبال که ۷ گل از رم خوردند و کله‌اش کردند! الان هم دل بازیکنان با ویلموتس نیست و بعید به نظر می‌رسد ما با او حتی به جام جهانی برسیم، اما آیا در دوران «پساویلموتس» برانکو بهترین گزینه است؟ آیا فدراسیون بعد از یک انتخاب غلط و هزینه‌های فراوان دوباره تحت تأثیر جو موجود یک تصمیم غلط دیگر می‌گیرد؟ آیا مازیار ناظمی و وزارت ورزش باز هم مورینیو و زیدان و کلینزمن را به صف می‌کنند؟ پاسخ به این سؤالات آینده تیم ملی را ترسیم خواهد کرد؟

خبرورزشی