قلعه نویی سپاهانی ها را تبدیل به جنگجو کرد

آزادی برای امیر قلعه نویی جایی آشنا است. اینجا خانه او هم هست. او بچه نازی آباد است، می داند که در محله ات نباید بایستی و بخوری، باید بایستی و خطر کنی.

پرسپولیس امروز با هوادارانش دنبال سه امتیاز بود تا قهرمانی اش را سه هفته زودتر از تصور مدعیان تا حدودی قطعی کند اما در این وسط یک مشکل بزرگ وجود داشت؛ آزادی همانقدر که خانه پرسپولیسی ها است خانه او هم هست. بیخود نبود که هواداران سپاهان جانی مضاعف گرفته بودند و طوری تشویقش می کردند که ستون های آزادی می لرزید و او دستش را به سینه اش می کوبید:

” امیر قلعه نوییه…”

قلعه نویی با تاکتیک بچه های نازی آباد بازی غریب کش را عوض کرد. او با مردان کمتری ایستاد و آنجایی که باید انتخاب می کرد تاکتیک قدیمی را به کار برد. آن ضربه هایی که به سینه زده می شد و آن تصاویر با آن شعارها، در آن فضا حکایتی است که می توان تفسیرش کرد. قلعه نویی آنجا روند بازی را عوض کرد. پرسپولیسی ها را وارد میدانی کرد که خودش زیر و بم آن را می داند.
مثل کسی که لشگری عصبانی را در تو در توهای تاریک این سو و آن سو می کشد، آن ها را خسته می کند و ضربه اش را هم می زند. قلعه نویی در آن لحظات که فضای ورزشگاه و فضای بازی به سود حریف بود خودش به میدان آمد، کتش را در آورد و نبرد را به کوچه های باریک کشاند. به پس کوچه های پر از در روهای ریز که می توان انرژی حریف را در آن گرفت.

آن دقایقی که در کنار زمین بازی را متوقف کرد فضای ورزشگاه را تغییر داد، سپاهانی های درون زمین را تبدیل به جنگجویانی با انرژی کرد و پرسپولیسی ها را وارد فضای عصبی کرد. انرژی پرسپولیسی ها در این بازی تخلیه شد. برانکو هم نمی توانست تیمش را که پا به کوچه ها خلوت و مرموز گذاشته بودند بیرون بکشد.

بازی پرسپولیس و سپاهان به دو قسمت تقسیم می شود و ماجرای ۷۵ دقیقه اولش با ۱۵ دقیقه آخر تفاوت های زیادی دارد. قلعه نویی بازی را به نفع تیمش برگرداند و در این راه خطر کرد. او ممکن بود توسط داور اخراج شود و البته مورد توهین هواداران پرسپولیس در زمان بازی و بعد از آن قرار بگیرد اما برای بچه نازی آباد مهم این است که کسی در محله اش نتواند او را بزند و برود.