بررسی رفتار غیر حرفه ای اعتراض های بیهوده به داوری در لیگ برتر ایران

مهم نیست شجاع خلیل‌زاده باشی یا داریوش شجاعیان. مهم نیست بازیکن تیم فوتبال  استقلال باشی یا تراکتور، پرسپولیس یا استقلال خوزستان. مهم این است که وظیفه سازمانی‌ات در فوتبال اعتراض‌کردن و فریادزدن بر سر داور است. این وظیفه اصلی تو در زمین فوتبال است، بقیه‌اش خیلی مهم نیست. می‌توانی بازیکن استقلال خوزستان باشی و در همان نیمه‌اول اخراج شوی و کمر تیمت را بشکنی. می‌توانی بازیکن پرسپولیس و استقلال باشی و داور را هم «تاچ» کنی و بر سرش فریادهای تند و تیز بکشی و خیالت راحت باشد که اخراج نمی‌شوی.

می‌توانی با خیال راحت هرچقدر دلت می‌خواهد بر سر هر داوری که می‌بینی فریاد بزنی. اهمیتی ندارد داور اشتباهی داشته یا نه، مهم فقط همین است که تو به رسالت خودت عمل کنی.

رسالت تو این است که در بازی اعتراض کنی، به درست یا غلط داد بزنی، فریاد بزنی، داور را لمس کنی یا حتی هلش بدهی؛ برای همین کار است که به تو حقوق می‌دهند. فوتبال ایران در جام ملت‌ها از قصه اعتراض به داور بزرگ‌ترین ضربه را خورد. انداختیم گردن کی‌روش. اشتباه هم نبود اما درست هم نبود. این جرمی است که فقط یک پدر ندارد؛ بقیه پدرانش را باید روی نیمکت‌های لیگ برتر دنبال کرد، حتی روی نیمکت‌های لیگ‌های پایین‌تر. مربیانی که هرکدام در گفت‌وگوهای خصوصی با نویسندگان و روزنامه‌نگاران خود را لایق نشستن روی نیمکت تیم ملی و باشگاه‌های اروپایی می‌دانند اما بزرگ‌ترین دستاورد تاکتیکی تیم‌شان همین اعتراض‌هاست. درحقیقت تنها حرکت تیمی بالای سه نفرشان همین حمله کردن‌ها به سمت داوران است؛ داورانی که جسارت و شجاعت اخراج کردن بازیکن خاطی را ندارند چون احتمالا خودشان هم می‌دانند چقدر اشتباه قضاوت می‌کنند!

این یک دایره کامل است. مربی چیزی به بازیکن یاد نمی‌دهد، در نتیجه بازیکن در زمین جای بازی کردن دعوا راه می‌اندازد. داور در تک‌تک صحنه‌ها، قضاوت‌هایی می‌کند که صبر حضرت ایوب را هم سر می‌آورد. اشتباه است اگر تنها بازیکنان را مورد نقد قرار دهیم که چرا به داوران اعتراض‌های پر از سر و صدا می‌کنند. مربی‌ها هم مقصرند و همچنین خود داورها. با این همه، باور اینکه داورها اجازه می‌دهند بازیکن‌ها هر بازی همان رفتار را تکرار کنند، امکان‌پذیر نیست. در کمیته داوران کسی قرار هست از خواب بیدار شود؟

فرهیختگان