هیچ تیمی به اندازه ایران لایق قهرمانی در جام ملت های آسیا نیست

چند دقیقه نیاز داشتیم تا بفهمیم که چین تهدیدی نیست؟ چقدر وقت نیاز داشتیم تا در جدی‌ترین محک تیم‌ملی در این مسابقات بفهمیم که حد و اندازه‌های تیم‌ملی ما بسیار فراتر از چیزی است که آسیا می‌پنداشت؟ شاید تنها چند دقیقه. وقتی چین که به سرعتی بودن شهره بود مقابل بازی مستقیم و توپ ریزی‌های بلند بازیکنان تیم‌ملی به فضای پشت مدافعان و فرارهای مرگبار سردار آزمون بارها و بارها با مشکل و خطر مواجه شد. از همان دقیقه‌ای که بر خلاف تصورات ما تیم‌ملی به بازی مستقیم روی آورد، دنبال پاسخ این سوال بودیم که کی‌روش در چین چه دیده که بازیکنان میانی خود و آنها را از بازی حذف کرده. جوابش را خیلی زود و در دقیقه ۱۸ دریافت کردیم. وقتی سردار آزمون در کورس سرعتی با مدافع چینی از او جلو زد و لقمه جویده و حاضر و آماده برای هضم را مقابل پاهای مهدی طارمی انداخت تا به گل اول برسیم. سه گل زدیم و هر سه گل به همین شکل. فرار از میانه میدان یا یک‌سوم دفاعی، جا گذاشتن مدافعان کند چینی و تک به تک شدن با دروازه‌بان یا داشتن برتری عدی نسبت به حریف در ۶ قدم! یک استراتژی و سه گل.

حالا در نیمه‌نهایی آسیا دست به دعا برمی‌داریم برای اینکه آنالیزورهای کی‌روش، از ژاپن هم همان گزک و بهانه‌ای را داشته باشند که از چین داشتند! تا فینال فقط یک بازی دیگر مانده.

توازن در دفاع و حمله با ۳-۳-۴

برای خیلی‌ها سوال بود که در دربی بزرگ‌ترین مربیان خارجی آسیا، کارلوس کی‌روش تیمش را با چه سیستمی روانه میدان خواهد کرد. جواب آسان بود. یک‌چهار سه تهاجمی با چند تغییر اجباری یا اختیاری. وحید امیری نبود و غیبتش باید توسط بازیکن دیگری پر می‌شد اما دیگران چه؟ بازگشت حسین کنعانی‌زادگان و نمایش پخته و قابل قبولش که حالا بیشتر از همیشه به خودنمایی مقابل منتقدان می‌پردازد، بهترین تصمیم دفاعی کی‌روش بود. کنعانی‌زادگان و پورعلی‌گنجی در کنار هم کمتر اشتباه کردند و هرجا توپ از آنها رد شد، این بیرانوند بود که دست بالا را داشت.

کی‌روش برای ترکیب ابتدایی خود، ساختار دفاعی را با این دو در قلب و محمدی و رضاییان در جناحین چید و از امید ابراهیمی به‌عنوان هافبک دفاعی مرکزی بهره برد که با احسان حاج‌صفی و اشکان دژاگه در کنار دست، حمایت می‌شد. آزمون، مهاجم نوک بود و طارمی و جهانبخش بازیکنان کناری. در نیمه دوم بود که حضور کوتاه‌مدت چشمی، این سیستم را به صورت موقت برای دقایقی دفاعی کرد تا تیم‌ملی به چیزی بین چهار، دو، سه،‌ یک و چهار، پنج، یک برگردد یعنی بازی با دو بازیکن دفاعی-‌تخریبی در مرکز.

بیرانوند و کلین‌شیت پنجم

سنگربان برگزیده جام در تیم منتخب این مسابقات، معتبرترین و جذاب‌ترین گلر این رقابت‌هاست که با پرتاب دست‌های خیره‌کننده‌اش، چشم دنیا و رسانه‌های بزرگ را نیز به خود جلب کرده. او در بازی با چین هم با چند مهار خوب، پنجمین کلین‌شیت خود را پشت سر گذاشت تا برای نخستین‌بار در تاریخ تیم‌ملی تا نیمه‌نهایی آسیا بدون حتی یک گل خورده پیش برود. افتخاری که بیرانوند را در تاریخ ایران در این رقابت‌ها جاودانه می‌کند.

آنالیز خوب کی‌روش و رفقا

نمی‌دانیم این آنالیز خوب از ضعف ساختاری چین در دفاع میانی را به وینگادا مدیونیم که ظاهرا نذری و بدون حقوق برای تیم‌ملی کار می‌کند یا اینکه اعضای کادر فنی با هم به این نتیجه رسیده بودند. تاکتیک ایران برای گل‌زدن به چین برمبنای مالکیت توپ ما طراحی می‌شد. اگر چین مالک توپ و در وضعیت حمله بود و ما آن را به چنگ می‌آوردیم، توپ‌ها مستقیم به فضای پشت خط دفاع ارسال می‌شد تا مهاجمان سرعتی ما مدافعان کندشان را پشت سر بگذارند. اگر توپ و وضعیت حمله دراختیار ما بود، آن را به جناحین می‌بردیم تا با سانترهای بلند به میانه محوطه جریمه از قدرت سرزنی بازیکنان خود بهره بگیریم. شاید اگر طارمی قدر پاس با سر تمیز کنعانی‌زادگان را می‌دانست از هر دو روش به گل می‌رسیدیم اما افسوس که طارمی توپ را به تیر زد و ما هر سه گل را با روش گرفتن توپ از بازیکنان چینی و ارسال به فضای پشت خط دفاعی و فرار تند و تیز مهاجمان‌مان به ثمر رساندیم.

جای خالی طارمی مقابل ژاپن

کارت زرد کودکانه طارمی سبب شد تا بازی با ژاپن را از دست بدهد. از یک طرف طارمی واقعا گاهی‌اوقات خیلی روی اعصاب بازی می‌کند و غیبتش از نظر خیلی‌ها مهم نیست! مخصوصا وقتی می‌دانیم که بازیکنانی مثل انصاری‌فرد، سامان قدوس، وحید امیری و مهدی ترابی روی نیمکت منتظر آتش‌بازی هستند. از سوی دیگر طارمی در بازی یک گل زد و یک پاس گل هم به کریم داد تا ارزش‌های خود را به نمایش بگذارد. باید قبول کرد در نیمه‌نهایی جایش خالی خواهد بود.

استقلال و حسرت امید

در بازی با چین بود که یک‌بار دیگر استقلالی‌ها متوجه این واقعیت تلخ شدند که امید ابراهیمی چه جواهری بود که مفت از چنگ دادند. ابراهیمی چه در مسابقات جام‌جهانی و چه در این بازی‌ها فرمانده درجه یکی برای خط میانی بوده. شاید حضور اوست که سبب شده اشکان دژاگه با خیال راحت میانداری کند. او نفر اول اکثر درگیری‌هاست و علاوه‌بر آن یکی از اصلی‌ترین طراحان حمله تیم‌ملی در وضعیت انتقال‌های سریع از حالت دفاعی به حالت تهاجمی است. ابراهیمی در بازی با چین هم نمایشی درخشان و بسیار فوق‌العاده داشت که باید بابتش به او تبریک گفت.

نیمکت آرامش

برای بعضی از مربیان نیمکت‌هایشان حکم همان «سریر خون» کوروساوا را دارد، اما نیمکت تیم‌ملی ایران برای کارلوس کی‌روش کشتی نجات است. تیم‌ملی روی نیمکت بازیکنانی دارد که در این جام کمتر از انتظار به میدان رفته‌اند اما چهره‌شان آنقدر آرام است که باورت نمی‌شود. در نقد کی‌روش بیش از اندازه نوشته‌ایم اما باید پذیرفت که حتی نیمکت میروسلاو بلاژویچ هم اینقدر آرامش نداشت و می‌شد در چهره برخی نیمکت‌نشین‌ها ناراحتی و نارضایتی را دید. تیم‌ملی علاوه‌بر اینکه از این دست مشکلات حاشیه‌ای ندارد، از نیمکت خود به‌عنوان یک نیمکت گنج نیز بهره می‌برد. نیمکتی که بازیکنانی بسیار با کیفیت و فداکار رو آن نشسته‌اند که باید به آنها اندکی فرصت داد تا زهر خود را به کام حریف بریزند. کریم انصاری‌فرد یکی از اینهاست که در مدتی کوتاه توانست گل سوم و تیر خلاص را به چین بزند تا ژاپنی‌ها بیش از قبل متوجه دشواری کارشان مقابل ما بشوند.

کت قهرمانی

مهم نیست که چرا کی‌روش اصرار به این دارد که ایران شایسته‌ترین تیم برای کسب عنوان قهرمانی نیست. اهمیتی ندارد که می‌خواهد فشار را روی حریفان مضاعف کند یا اینکه برای برخی در داخل خط و نشان بکشد. مهم این است که هم خودش و هم ما می‌دانیم در این جام، هیچ تیمی به اندازه ایران لایق قهرمانی نیست. هیچ‌کدام از رقبای ما در این تورنمنت به اندازه ما مقتدرانه و کم‌نقص ظاهر نشده‌اند. کره هم که روی کاغذ شانس زیادی برای قهرمانی داشت، حذف شد! نمایش ژاپن در مسابقات اخیرش نیز هرگز فراتر از عملکرد شاگردان کی‌روش نبوده. کت قهرمانی برازنده ملی‌پوشان ایران است.

فرهیختگان