آلن راجرز پس از حضور در پرسپولیس، پرسپولیس را قرمزپوش کرد

داستان قرمزپوش شدن پرسپولیس را شاید بسیاری ندانند. داستانی که حسین کلانی آن را این طور روایت می کند:

بعد از انحلال شاهین در روز ۱۶ تیر ۱۳۴۶ شاهینی ها با پیشنهاد تاریخی زنده یاد پرویز دهداری و کمک و همیاری رجبعلی فرامرزی به پرسپولیس کوچ کردند و اگر تلاش آنها و باشگاه پرسپولیس نبود، امروز حتی نام پرسپولیس را هم نمی شنیدیم.

پرسپولیسی ها روز ۱۶ فروردین در نخستین روز فوتبال خود با رنگ مورد علاقه موسس باشگاه یعنی علی عبده با پیراهن هایی به رنگ قرمز آجری و مشکی به دیدار تاج سابق رفتند. حال آنکه شاهینی های سابق علاقه داشتند سفید بپوشند. جالب اینکه پرسپولیسی ها در روز اول تاریخ پرسپولیس مجاز به پوشیدن لباس سفید نبودند چرا که رقیب آنها یعنی تاج هم آن روز با لباس سفید به میدان آمده بود. باید یادآوری کنم که در سالیان گذشته بازیکنان در یک فصل فوتبالی تنها با دو یا نهایتا سه دست لباس بازی می کردند.

از بحث دور نشویم. در مرداد سال ۱۳۴۸ بازیکنان پرسپولیس بر اساس یک پروتکل همکاری بین علی عبده و محمود خیامی به تیم پیکان پیوستند. آنجا دیگر مردان پرسپولیس به راحتی پیراهن مورد علاقه خود یعنی پیراهن شاهین را به تن کرده و بدون دردسر دوباره سفیدپوش شدند. در تابستان ۱۳۴۹ اما بازیکنان قدیمی شاهین با مسوولان پیکان به مشکل خوردند و یکی یکی به پرسپولیس برگشتند. جالب اینکه آنها بعد از بازگشت، در پرسپولیس هم سفید می پوشیدند تا سنت شاهین را حفظ کنند و وفاداری خود را به رخ بکشند.

رنگ پیراهن پرسپولیس یک سال بعد برای همیشه تغییر پیدا کرد، درست همزمان با آمدن آلن راجرز که در تابستان سال ۱۳۵۰ سرمربیگری پرسپولیـس را به عهده گرفت. از آن موقع، پرسپولیس قرمزپوش شد. راجرز انگلیسی به خاطر علاقه اش به آرسنال رنگ پیراهن این تیم را برای پرسپولیـس انتخاب کرد، همان رنگی که اتفاقا مورد علاقه مدیر باشگاه هم بود. البته سرمربی انگلیسی قرمز و سفید را دوست داشت اما انتخاب عبده قرمز و مشکی بود که در نهایت حرف راجرز به کرسی نشست. بعد از آن پرسپولیس لباس هایش را اینگونه به مسوولان لیگ تخت جمشید معرفی کرد:

پیراهن قرمز با آستین های سفید، شورت ورزشی سفید و جوراب قرمز.

درباره این لباس ها زنده یاد ابراهیم آشتیانی همیشه می گفت:

آلن راجرز به لندن رفت و با خرید پیراهن های آرسنال ما را قرمزپوش کرد.

هر چند تا سال ها بعد از رفتن راجرز از ایران بعضی از شاگردان او در پرسپـولیس که برای خودشان مربی شده بودند، کماکان به منویات و شیوه او پایبند ماندند. مثل علی پروین و خود آشتیانی که به غیر از رنگ پیراهن، نوع تمرینات آلن راجرز را هم در تیم هایشان پیاده می کردند. بعدها وقتی شاهین با نام شهباز مجوز بازگشایی گرفت، با پیراهن های سفید و آبی فعالیت کرد و فرهنگش از فرهنگ پرسپولیـس جدا شد. در آن سال ها بازیکنان زیادی پرسپولیـس را ترک کردند و جایشان را به تازه واردهایی دادند که در صدر آنها علی پروین حضور داشت که عاشق رنگ قرمز بود.