وقتی پدیده های جوان فوتبال ایران فدای نتیجه گرایی و خرید بازیکنان خارجی می شوند !

سوالی که بیش از هر زمان دیگر در اذهان می چرخد حضور بازیکنان عراقی در تیمهای ما است. چرا تیم پرسپولیس باید به نیمکتش این گونه با تحقیر بنگرد؟ به طور معمول منشا و مصلح گزینه های اول و دوم برانکو  برای تعویض هستند و جوانانی چون علوان زاده و آدم همتی و حمید طاهرخانی و شاهین عباسیان و … روی نیمکت هستند . می پرسیم چرا منشا و مصلح پس از یک فصل حضور در پرسپولیس همچنان غیر قابل اعتماد هستند؟
چرا علوان زاده هیچگاه حرکت رو به جلو ندارد؟ چرا از همتی و طاهرخانی و عباسیان بهره ای گرفته نمی شود؟ برای پاسخ به این سوال دو دیدگاه وجود دارد:

۱/ دیدگاه اول: آیا نحوه آماده سازی تیم دچار مشکل است؟ چرا نباید این بازیکنان آماده بشوند؟ صادق محرمی چه فرقی با این بازیکنان  داشت؟ آیا توجه به غیر نامی ها ناشی از همان تفکری است که در تیم امید در بازیهای آسیایی دیدیم یعنی ترس و کمبود اعتماد به نفس که از راس هرم مدیریت به کادر فنی و بازیکنان منتقل می شود وبازیهای آسیایی را در حد یک تورنمنت تدارکاتی برای تیم امید پایین می آورند برای پرسپولیسی ها هم وجود دارد؟

تئوری  ساختن سیاه لشگرها چند سال باید ادامه داشته باشد تا بجای ارتقا ستارگان تیمهای دیگر به بازیکنان بی رمق نظیر مصلح و منشا و جوانانی که فقط عکس یادگاری می گیرند و عاشق فضای مجازی به جای هنرنمایی در میدان باشند را باید ببینیم.

۲/دیدگاه دوم : پروسه استعدادیابی دچار مشکل است، زیرا دلال ها بی کار می شوند که این اوج بی نوایی فوتبال ماست.
براستی وقتی می بینیم پس از جام جهانی کاوه رضایی حذف شده از لیست تیم ملی راهی تیم بروژ و قدوس ذخیره به آمیان فرانسه  و جهانبخش به برایتون و دژاگه و شجاعی و حاج صفی سه کاپیتان تیم ملی  به لیگ ایران بر می گردند و آقای خیریت یعنی طارمی در قطر می ماند و…نباید به اندیشه رویم اصولا تئوری ساختن سیاه لشگر ها در کنار تئوری پادشاهی دلال ها و ستاره سوزی رونق بی کران دارد و چنین است که دلارهای ما خرج  دسته چندمی های خارجی می شود اما مربیان ما به جوانان روی نیمکت حتی ثانیه ای بها نداده و داد و فغان بی مهره بودن دارند و نمی گویند ستاره ها از روز اول ستاره نمی شوند.
براستی کسی هست این دغدغه ها را مرتفع کند ؟!

تورج عاطف  – خبرگزاری پارس فوتبال