نگاهی به عملکرد بازیکنان تیم ملی فوتبال در دیدار دوستانه برابر ترکیه

طلسم ۶۸ ساله پیروزی تیم ملی برابر ترکیه فرو نریخت و باز نتوانستیم ترکیه را ببریم. البته این کم اهمیت‌ترین نکته از بازی است.
۱۰ دقیقه نخست، نبود اطمینان در تیم‌مان موج می‌زد. ترکیه همان اول بازی فهمید از ما بهتر است و بازی را گرفت.
مفسر تلویزیون ترکیه می‌گفت کاش در آسیا بودیم تا هر دوره به جام جهانی صعود کنیم. شاید حرفش اشتباه بوده اما به هر حال آنچه گفت، متاثر از مشاهداتش بود.
خودباوری فقط با تمرینات سنگین یا تهییج سرمربی و روانشناس ایجاد نمی‌شود.
احتمالا حالا کی روش هم پذیرفته‌ نقدها درست بوده و به دلایل عمدی و غیر عمدی، بازیهای تدارکاتی مطلوب‌مان، کافی نبوده.

بعد از گل بهتر شدیم و در خلال بازی گاهی لحظات زیبایی خلق کردیم. اما معضل اصلی سر جایش ماند: فاقد شکل بودیم.
هنگام انتقال از حمله به دفاع، زمین بازی در نگاه هوادار ایران، بزرگ‌تر از حد استاندارد به نظر می‌رسید. ترکیه، فضاهای خالی را می‌گرفت و از همانجا ضربه می‌زد.
مهم‌ترین ابهام این است: «مهره‌های فراوان هجومی که در پست‌های مختلف تقسیم شده‌اند»
فاصله زیاد شش بازیکن عقب زمین با ۴ نفر مقابل دروازه حریف. روشی که با آن در جام جهانی قبلی بازی نکرده‌ایم. روشی که با آن به جام جهانی ۲۰۱۸ صعود نکرده‌ایم.

آیا نمی‌توان از خط جلو «جهانبخش، آزمون، طارمی» یکی ( مثلا مهدی طارمی ) را بیرون نشاند تا سامان قدوس ، امید ابراهیمی یا اشکان در
دژاگه در صورت آمادگی، از ابتدا روی دست مسعود بازی کنند که خط هافبک مجهزتری داشته باشیم؟
ماموریت رامین رضاییان هم گیج کننده بود. استارت می‌زد ۵۰ متر می‌دوید که بیفتد یا سانتر کند؟!
در این وانفسا پشت سرش خالی می‌شد تا قلمروی مدافعانمان را طوری بزرگ کند که از عهده محافظتش برنیایند.
مقابل آرژانتین در جام‌جهانی ۲۰۱۴ ، پژمان منتظری دفاع راست بود اما عملاً برج سوم در قلب خط دفاعی. جای خالی‌اش را هم مسعود شجاعی پر می‌کرد.
دیروز برعکس (با وجود کریم انصاری فرد و علیرضا جهانبخش) رامین رضاییان توپ را برمی‌داشت و می‌دوید و سانتر می‌کرد تا چاقلار سویونجو با ضربه سر، توپ را برگرداند.
میلاد محمدی برخلاف رامین رضاییان ، متعادل و مسلط در حمله و دفاع.
بیرانوند هم البته در روز خوبش، روی گل دوم مقصر بود.

نکته دیگر اینکه تیم ما همیشه در مهار بازیکنان خلاق و تراز اول ناکام بوده. تونس، الجزایر، ترکیه. (وهبی خزری، ریاض محرز و چنک توسون)
تازه در ایستگاه بعدی، سنگین‌وزن‌ها منتظرند: ایسکو، آسنسیو، اینیستا، کاستا، رونالدو، آندره سیلوا، برناردو سیلوا.
روزبه چشمی از لحاظ فیزیک و بازی، معادل مهدی فنونی‌زاده در آغاز دهه ۷۰ است (قلدر، سر زن) اما فاقد چابکی و چالاکی یک مدافع مرکزی.
پورعلی گنجی همیشه از انتقادات مصون است چون در السد بازی می‌کند. مرد غایب در بزنگاه‌ها! هنگام نفوذها خوب است و شم گلزنی دارد اما کسی عملکرد خیره‌ای کننده‌ای از او در قلب خط دفاعی تیم ملی به یاد می‌آورد؟

خط هافبک شاغل در یونان تیم ملی، هر ۳ در این بازی بازوبند بستند. هماهنگی و تجربه‌شان در دفاع، حمله و حفظ توپ مغتنم است.
مسعود شجاعی پس از ۳۰ روز دوری از میدان، سالم و سرحال برگشت تا دومین تجربه‌اش در پست بازیساز عقب زمین Deep-lying playmaker را با موفقیت سپری کند.
احسان حاج صفی می‌توانست بازی خوبش را با یک گل تکمیل کند. آزمون، مفیدتر از طارمی بازی کرد. حتی گوچی در دقایق کم، اثرگذار بود.
امیدواریم تیم کی روش در جام‌جهانی ۲۰۱۸ لااقل همانی یاشد که در ۲۰۱۴ دیده شد.