استقلال فریب اشتباه داوری بازی پیشین با العین و ضعف این تیم را خورد

اتفاقی که می‌پنداشتیم در بازی برگشت گریبانگیر ما روی سکوها شود در داخل میدان مسئله‌ساز شد. داوری پر اشکال بازی رفت نتوانست رفتار احساسی را به تماشاگران مودب ورزشگاه بدهد اما به نظر می‌رسد تساوی با العین در بازی رفت باعث شد که آنالیز صحیحی از قدرت حریف نداشته باشیم. استقلال در بازی برگشت خیلی راحت اسیر تاکتیک العینی‌ها شد. بنفش‌های اماراتی با فلسفه فوتبالی که به پپ گواردیولا منتسب است، یعنی صاحب توپ شدن و باز پس گیری سریع توپ به محض از دست دادن آن و پاس‌های بی‌شمار طولی و موثر، استقلالی‌ها را در زمین خودشان محبوس کردند و مالکیت توپ را از آنها گرفتند.

استقلال جنگ میانه زمین را به رغم داشتن برتری عددی و بازی با تک مهاجم واگذار کرد. مدافعان کناری استقلال به جز دقایقی محدود، در فاز تهاجمی موثر نبودند و اغراق نیست اگر بگوییم با مصدومیت ماما تیام استراتژی استقلال یعنی استفاده از ضد حمله برای نزدیکی به دروازه العین مختل شد. شجاعیان و جباروف و فرشید اسماعیلی تنها دو بار در حرکات تهاجمی موفق بودند که یکی منجر به پنالتی شد و دیگری با ضربه سری که قربانی در هجده قدم زد توسط دروازه‌بان دفع شد.

استقلال در این بازی خیلی دیر اقدام به بازی شجاعانه و تهاجمی کرد؛ پس از گل العین. چند موقعیتی هم به دست آمد و تفاوت کلاس تیام با جانشینانش مانع از گل شد.

استقلال با افکار برتری‌جویی تمرین و احتمالا آنالیز کرد و فریب اشتباه داوری بازی پیشین با العین و ضعف این تیم را خورد و در زمان بازی با تغییر العین این برتری‌طلبی تبدیل به ترس شد و زمانی از این ترس رها شد که دیگر وقتی باقی نمانده بود. استقلال در این بازی رهبری چون عمر عبدالرحمان می‌خواست؛ مردی که با تنظیم حرکات تیمش توانست یک امتیاز از تهران برباید. باری، استقلال سال ۹۶ را با صدرنشینی در گروهش به پایان برد و با توجه به بازی برگشت در برابر الریان در تهران و بازی با تیم تقریبا نا امید از صعود الهلال به سال جدید با امیدواری فراوان قدم خواهد گذاشت.