برانکو با تغییر پست احمد زاده در شهرآورد وی را خنثی کرد

فرشاد احمد زاده طی هفته‌های اخیر در بهترین فرم ممکن قرار داشت و حتی در بازی با استقلال خوزستان پاس گل سه امتیازی تیمش را به سیامک نعمتی داد. همین بازیکن اما در داربی تهران تبدیل به یکی از ضعیف‌ترین مهره‌های میدان شد؛ چرا؟ چون سر جای خودش بازی نکرد و از پست همیشگی‌اش یعنی هافبک راست، به پست هافبک چپ منتقل شد. تا اینجا را همه ایران می‌دانند، اما شاید کمتر کسی بداند این سومین بار بود که برانکو دقیقا موقع داربی پست فرشاد را عوض می‌کرد؛ سه کوشش تکراری که هر سه به شکست منجر شده. همه اینها در حالی است که آخرین باری که احمدزاده در داربی سر پست اصلی‌اش یعنی هافبک راست بازی کرد، پرسپولیس بهترین برد بعد از انقلابش را برابر استقلال به دست آورد! نقش احمدزاده در داربی‌های اخیر را ببینید:

داربی۸۶: فرشاد هافبک چپ بازی کرد و پرسپولیس باخت.

داربی۸۵: فرشاد به دلیل مصدومیت در این بازی غایب بود.

داربی۸۴: فرشاد دفاع چپ بازی کرد و پرسپولیس باخت.

داربی۸۳: فرشاد هافبک چپ بازی کرد و پرسپولیس متوقف شد.

داربی۸۲: فرشاد هافبک راست بازی کرد، پرسپولیس ۴بر۲ برد و احمدزاده روی شکل‌گیری هر چهار گل تاثیر مستقیم گذاشت!

واقعیت آن است که برانکو به شدت به بازی وریا غفوری اعتقاد دارد و از این بازیکن می‌‎ترسد. حتی بنا به ادعای رامین رضاییان، پرسپولیسی‌ها ابتدای فصل گذشته برای جذب غفوری تلاش‌هایی هم کرده بودند. بر همین اساس، برانکو در این دو سال دایما فرشاد احمد زاده را به سمت چپ تیم خودش و سمت راست استقلال برده تا غفوری را مهار کند و عجیب اینکه هرگز این اتفاق رخ نداده! به این ترتیب نه تنها بازی خود فرشاد به خاطر حضور در پست غیرتخصصی آسیب دیده، بلکه یک پرسپولیسی دیگر هم به خاطر این تعویض پست ناشیانه قربانی شده؛ بازیکنی که پارسال امید عالیشاه بود و امسال وحید امیری. برانکو که در مورد توانایی‌های دفاعی احمدزاده دچار نوعی باور کاذب است، در حالی هر بار فرشاد را مامور مهار وریا غفوری (یا خسرو حیدری) می‌کند که شاید استفاده از خود امیری در این پست می‌توانست نسخه بهتری باشد. مثلا اگر وحید پنجشنبه هم مثل همیشه در سمت چپ بازی می‌کرد، وریا به خاطر ترس از ویژگی‌های تهاجمی امیری کمی عقب‌تر بازی می‌کرد و اینقدر بی‌‎محابا به حملات تیمش اضافه نمی‌شد. برانکو اما امیری را از آن منطقه حذف کرد تا غفوری با خیال راحت در هجوم‌ها شرکت کند و گل سه امتیازی تیمش را هم بزند. وقتی مربی یک بار اشتباه می‌کند باید از او انتقاد کرد، وقتی دوباره همان اشتباه را تکرار می‌کند باید در موردش دچار تردید شد و وقتی برای سومین بار متوالی دقیقا مرتکب همان اشتباه می‌شود، دیگر جای بحثی باقی نمی‌گذارد!

همشهری ورزشی