سكوت مطلق فدراسیون فوتبال به خاطر جام جهانی؟!

بخش جالب‌تر این بیانیه جایی بود که فدراسیون مدعی شده دیگر لزومی برای پاسخگویی اعضای فدراسیون به رسانه‌ها در این خصوص وجود نخواهد داشت؛ سیاستی که از پایه و اساس ایراد دارد و معلوم نیست چنین تزی از ذهن کدام مسئول فدراسیون مطرح شده است.

١- فدراسیون با انتشار چنین بیانیه‌ای عملاً این پیام را داده که باید در رسانه‌ها فقط تعریف و تمجید شود، چرا که از این پس به انتقادات مدیریتی اهالی فوتبال پاسخی نخواهند داد. از نظر این دوستان حرف‌های اسطوره‌هایی همچون مارادونا، پله، جیمی کرگر و خیلی‌های دیگر از سیاست‌های فدراسیون‌های آرژانتین، برزیل و انگلیس (که نمونه‌هایش موجود است) کاری اشتباه بوده است. اگر چهره‌هایی همچون علی کریمی، دایی، پروین و… با این همه مقبولیت اجتماعی بین مردم، حق نقد سیاست‌های فدراسیون را نداشته باشند، آن وقت چه کسی باید حرف بزند؟

٢- فدراسیون از اهالی فوتبال درخواست کرده شکایت خود را به جای بازگو کردن در رسانه‌ها، صرفاً از طریق مراجع صالح مطرح کنند. در اینکه هر نوع ادعایی باید از طریق قانون پیگیری شود شکی وجود ندارد اما اینکه چهره‌های فوتبال همچون علی کریمی به بهانه لباس‌های تیم جوانان و نحوه قرارداد کارلوس کی‌روش بخواهند شکایت کنند و اینکه به کجا شکایت کنند هم خودش جای سؤال دارد؟ رسانه و یا حتی امروزه شبکه‌های اجتماعی بهترین پل ارتباطی بین اهالی فوتبال و مردم هستند که می‌توانند انتقادات خود را مطرح کنند و نهادی بزرگتر از فدراسیون هم قانوناً نمی‌تواند آنها را از انجام چنین کاری منع کند.

٣- فدراسیون در بخش پایانی بیانیه خود اعلام کرده به خاطر موفقیت تیم ملی، در رسانه‌ها پاسخگوی مسائل پیش آمده در بدنه فدراسیون نخواهد بود. از این حرف چنین برداشت می‌شود که رسانه‌ها تا پایان جام جهانی‌ کلاً باید بی‌خیال انتقاد از مدیریت فدراسیون شوند. شاید بهتر است باز هم نمونه خارجی برای نقض این ادعا بیاوریم. همین رسانه انگلیسی «تلگراف» بود که یک سال و نیم پیش، دست سم آلردایس سرمربی وقت انگلیس را رو کرد و به افشاگری در خصوص حضورش در کلوپ‌های شرط‌بندی و جابه‌جایی بازیکن‌ها پرداخت؛ اتفاقی که باعث شد آلردایس درست وسط مرحله مقدماتی جام جهانی‌ که انگلیس شرایط ایده‌آلی هم نداشت برکنار شود. اگر فساد سرمربی امروز اورتون از سوی رسانه‌های انگلیسی افشا نمی‌شد، الان آلردایس با تمام فسادهایش همچنان سرمربی انگلیس بود. شاید از نظر فدراسیون، چنین داستانی هم اشتباه انگلیسی‌ها بوده ولی ظاهر امر این است که دوستان پشت میز نشین نمی‌دانند هیچ چیز به اندازه برطرف کردن ضعف‌ها در اولویت قرار ندارد‌؛ حتی جام جهانی که بیش از ١٠٠ روز به آغاز آن زمان مانده است.