علت عدم محبوبیت بیرانوند در نزد هواداران

اگر از یک هوادار دو آتشه پرسپولیس و یا یک کارشناس خبره فوتبال، دلایل ناکامی قرمزها در یک دهه اخیر را بپرسید قطعا در سیاهه نوشته شده، اشاره ای به نبود یک گلر خوب خواهد کرد. از روزی که عابدزاده از مستطیل سبز خداحافظی کرد، هیچگاه قفس توری سرخ ها به یک کاپیتان واقعی سپرده نشد. کسی شبیه به عابدزاده که اتفاقا گل بد هم می‌خورد و گاف هم می‌داد اما آنقدر خوب و مطمئن بود که حتی در آخرین فصل حضورش در فوتبال باز هم همه از او به احترام یاد می کردند.

حتی همان روزی که مبعلی شانزده -هفده ساله و ناشناخته در ورزشگاه آزادی با پیراهن فولاد، دروازه عقاب را با یک بغل پای ساده باز کرد و احمدرضا به تکرار عادت همیشگی فقط مسیر توپ را با چشم دنبال کرد و حتی زحمت زمین خوردن هم به خودش نداد. این عادت او بود که وقتی می دید نمی تواند کاری کند بیجهت دایو نمی بست و خودش را توجیه نمی کرد.اما آنقدر نمایش خوب و تحسین برانگیز در دو دهه حضورش در بالاترین سطح فوتبال داشت که هیچکس امروز او را به اسم یک گلر نمی شناسد و این لقب عقاب است که او را به یاد اذهان می آورد.

وارثان عقاب چه کسانی بودند؟

پرسپولیس دروازه بانان زیادی را جذب کرد. از ملی پوش و درجه یک تا خارجی خوب و بنجل. در بین آنها شاید تنها نیلسون بود اسیر نام عابدزاده و میراثش نشد و اتفاقا بخاطر شباهت ظاهری لقب عقاب سیاه را هم گرفت. اما در بین داخلی ها کمتر گلری را پیدا می کنید که عاقبت به خیر شده باشد. نمونه آخری و دم دستی همین سوشا مکانی بود که در لیگ سیزدهم ، در نیمفصل دوم باعث قهرمانی فولاد شد اما وقتی به پرسپولیس آمد انواع و اقسام اشتباهات را مرتکب شد.اگر سوشا تنها دو گل کمتر در لیگ پانزدهم می خورد شاگردان برانکو بالاتر از استقلال خوزستان قهرمان لیگ می شدند. حتی علیرضا حقیقی که بعدترها هم لباس یک تیم ملی در جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل را ناباورانه از آن خودش کرد وداعی تلخ با پیراهن پرسپولیس داشت؛ دریافت سه گل در داربی حذفی. آن هم ظرف ۱۰ دقیقه.

کارنامه فاخر بیرانوند

اما داستان علیرضا بیرانوند با همه فرق داشت. در سال اول موفق شد با کلین شیت های فراوان بعد از ۹ سال پرسپولیس را قهرمان کند. در سال دوم که لیگ جاری باشد هم در نیمفصل اول بازهم کمترین گل را خورد و بدون تردید یکی از ارکان موفقیت پرسپولیس همین عملکرد فوق العاده او بوده است. کی روش در بازی‌های مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۸ به بیرانوند اعتماد کرد ماحصل این اعتماد بسته نگه داشتن دروازه ایران تا نبرد آخر بود.

این کارنامه علیرضاست؛ دریافت تنها دو گل در راه صعود به جام جهانی. او در بازی با فولاد سرانجام رکورد ۱۷ ساله آرمناک پطروسیان ارمنی را شکست و حالا رکورد دار بسته نگه داشتن دروازه یک تیم لیگ برتری است. اگر چه حسینی دروازه بان استقلال این فرصت را دارد تا با بسته نگه داشتن دروازه آبی پوشان بلافاصله این رکورد رشک برانگیز بیرانوند را بشکند. اما بدون شک بیراوند بین همه دروازه بانان ایرانی در طی ۲ سال گذشته کمترین نوسان را داشته و کمتر از همه همتایان خود اشتباه کرده است.

چرا دوستش ندارند؟

با این وجود او فردای روز رکوردشکنی اش مورد انتقاد بسیاری واقع شد و خیلی ها گفتند او همانند گل دوم سپاهان در بازی رفت اشتباه کرد و عوض دفع شوت زهیوی خواست آن را به آغوش بکشد و همین اشتباه باعث شد پرپسولیس برد را با تساوی در اهواز تاخت بزند. در اینکه بیرانوند اشتباه کرد هیچ تردیدی نیست اما گلری که بالای ۷۰۰ دقیقه در لیگ برتر دروازه اش را بسته نگه داشته است تنها به واسطه هنر مدافعانش بوده؟ در اینکه با لیدری سید جلال حسینی، بیرانود کار به مراتب ساده تری را نسبت به دیگر گلرهای لیگ داشته شکی نیست اما موضوع مهم این است که او کمتر از باقی اشتباه می کند.

همه گلرهای جهان گل می‌خوردند و بعضا بسیاری از همین گلرهای مطرح به واسطه اشتباهات خود موجب باخت سنگین تیم شان می شوند. نمونه دم دستی همین سه گلی که بوفون چند ماه قبل از اسپانیا خورد تا باعث حذف لاجوردی پوشان از جام جهانی ۲۰۱۸ روسیه شود. یا ۴ گلی که در فینال چمپیونز از رئال دریافت کرد.
اما چرا این همه از بیرانوند انتقاد می شود؟ مشکل او قطعا فنی نیست. بله مقابل سپاهان و فولاد و حتی پیکان او اشتباه کرد اما در دیگر بازی های چطور؟ در ۷۰۰ دقیقه ای که گل نخورد چه؟ در بسته نگه داشتن دروازه تیم ملی در راه صعود به جام جهانی چه؟ این کارنامه فاخر علیرضا است که با وجود این همه برتری فنی نتوانسته رابطه خوبی را با هواداران فوتبال(چه قرمز چه آبی) برقرار سازد.

مصاحبه او که گفته بود می خواهد برای آینده اش راهی تراکتورسازی شود، لطمه بسیار شدیدی به رابطه اش با هواداران زد. پیشتر از اینها هم هنگامی که گلر نفت بود هر روز ادعا می کرد استقلالی است و یک روز پیراهن تیم محبوبش را میپوشد اما وقتی سد بزرگی به نام رحمتی را دید در چرخشی ۱۸۰ درجه ای به تیم رقیب آمد اما با وجود این کارنامه عالی باز هم نتوانست محبوب سکوها شود.

مسیری که اشتباه می رود

او نمی داند فرمول عابدزاده شدن تنها مربوط به مسائل فنی نیست. مگر می شود در شبی که رکورد لیگ برتر را شکسته همه از اشتباهش مقابل فولاد در دقیقه ۹۰ حرف بزنند؟ بیرانوند با رفتارش فضا را به سمتی برده که اگر در ۱۴ هفته باقی مانده لیگ هفدهم تنها سه گل بخورد باز هم بخاطر همان سه گل، هواداران خواهان جدایی اش هستند. او نتوانست قلب سکوها را به دست بیاورد. حالا اینچنین است که در اوج دوران فوتبالش شاهد انتقاداتی است که حتی امثال سوشا و حقیقی در بدترین روزهایشان یک سومش را نشنیدند. او هنوز فرصت ترمیم رابطه مخدوش شده اش را دارد.

با مهار زبان و سکوت در برهه ای که می بایست حرف نزدند. اگر می‌خواهد عابدزاده شود علاوه بر گل نخوردن باید راه پل زدن به قلب هواداران را هم یاد بگیرد.در اینکه همه فوتبالیست های جهان اولویت شان زندگی شان است هیچ تردیدی نیست اما سکوت را برای همین روزها گذاشته اند. یکی مثل نورالهی همین فصل قبل در میانه راه برای حل مشکل سربازی ، پرسپولیس را رها کرد و به تیم رقیب رفت اما هواداران در آخرین بازی مقابل سیاه جامگان برایش سنگ تمام گذاشتند.اما بیراوند بدون آنکه تیمش را ترک کند و به اردوگاه رقیب برود از روی سکوها حمایت نمی شود. کاش او اینگونه علیه خودش ظلم نمی کرد. کمی سیاست هم بعضی وقت ها برای محبوب شدن بد نیست.

مهدی طاهرخانی-خبرگزاری پارس فوتبال