تحلیل و بررسی؛ نقش برانکو در حذف تکراری سرخپوشان از جام حذفی

این بار هم بسادگی هر چه تمام تر برانکو جام حذفی را پس زد تا نشان دهد بر خلاف لیگ و استراتژی ۳۰ هفته ای، دست کم در تورنمنت های حذفی راهکار خوبی برای قهرمانی تیمش ندارد. پیدا کردن مقصر در ظاهر چندان سخت نیست؛ می شود گادوین منشا و کمال کامیابی نیا را مقصر اصلی قلمداد کرد چرا که موقعیت هایی را گل نکردند که تصورش هم نمی رفت. شاید علی علیپور هم بشود مقصر دانست؛ فط مانده بود او پنالتی آخر را گل کند تا همه چیز ختم به خیر شود اما مردی که در داربی مقابل چشم آن همه بیننده میلیونی تلویزیون و تماشاگر حاضر در ورزشگاه به راحتی دروازه استقلال را باز کرده بود این بار نتوانست کاری از پیش ببرد.حتی می شود به محمد انصاری و بیرانوند هم پرداخت که چرا باعث دریافت آن گل تکراری شدند! درست مثل بازی با بادران. مثل بازی با سپاهان.اما این انصاف نیست. همه این بازیکنان سعی و تلاش شان را کردند و چیزی بیشتر از این نمی شود از آنها طلب داشت. گادوین منشا همه توانش این است که اگر بهتر بود در این سن و سال عوض فوتبال ایران الان در اسپانیا و ایتالیا قرارداد چند ده میلیون یورویی می بست. او همین است. مگر کمال کامیابی نیا در همه عمر چند گل زده که بشود یک باخت را به گلنزنی او ربط داد؟
آدرس دقیق می خواهید باید سراغ فردی بروید که اجازه داد کار به ضربات پنالتی برسد. در مورد تعویض ها و جواب ندادنش هم نمی شود برانکو را مورد شماتت قرار داد. مگر همین بشار رسن و سیامک نعکتی پیش از این بارها بعنوان ذخیره نیامدند و شاهکار نکردند؟ مگر همین تعویض چند هفته قبل مصلح در بوشهر را از یاد برده اید؟
حالا از شانس بد برانکو مقابل نفت هر چه تعویض کرد موجب افت تیمش شد. قطعا اگر احمدزاده و مسلمان دست کم تا دقیقه ۹۰ درون زمین می ماندند پرسپولیس سود بیشتری می کرد. بنابراین انصاف نیست برانکو را به خاطر تعویض هایش به باد انتقاد گرفت. اما مشکل دقیقا از جایی شروع می شود که او اجازه داد کار به ۱۲۰ دقیقه بکشد و بدتر از آن در همان ۳۰ دقیقه وقت های اضافه، اجازه داد کار به ضربات پنالتی بکشد.
پرسپولیس در سال های اخیر هیچ خاطره خوبی از جام حذفی و ضربات پنالتی ندارد. مقابل سپاهان یک بار جام را در همین تهران قربانی اشک های مهدوی‌کیا کرد که داشت دور خداحافظی اش را در چهارگوشه آزادی می‌زد. سال قبل هم یک غریبه به اسم قشقایی باز هم در همین ضربات پنالتی آمد و پرسپولیس را حذف کرد. اصلا سوای جام حذفی ، برانکو بنشیند و ببیند در طول سه سال گذشته تیم او در جریان بازی چند پنالتی را از دست داده است.
وقتی بختکی مثل کابوس ضربات پنالتی روی تیمی وجود داشته باشد، عقلانی آن است سرمربی ریسک کند و همه تلاشش را به کار ببندد تا کار به شانس و اقبال نکشد. برانکو ۳۰ دقیقه فرصت داشت تا با اضافه کردن یک بازیکن هجومی مثل مصلح، کار را در همان بازی تمام کند. نفت توان ضد حمله نداشت و باورش نمی شد پرسپولیس به سراغ حملات شلاقی نمی رود.
به همین سادگی باز هم جام حذفی پرید تا این بار ثابت شود مشکل بزرگ برانکو، استراتژی های اشتباهش در بازی‌های حذفی است. او در مسابقات لیگ که فرسایشی به حساب می آید راهکار مناسبی را دارد اما در بازی‌های حذفی هرگز.حتی اگر بر فرض محال، علی علیپور آخرین ضربه پنالتی را عوض تیر عمودی به تور دروازه می‌دوخت باز هم در محکوم شدن برانکو هیچ تفاوتی نداشت.او نباید اجازه می داد در زمین آزادی مقابل هواداران خودی، کار به شانس و اقبال بکشد. او دو تعویض کرد و سیامک و رسن باعث افت شدید بازی تیم شدند اما این فرصت را داشت تا با سومین تعویض،آب رفته را به جوی بازگرداند.
پشت ضربات خراب شده منشا، کمال و پنالتی علیپور نباید پنهان شد. پرسپولیس جام حذفی را داد چون بر خلاف لیگ، سرمربی اش شهامت کافی را برای این جام نداشت. آلودگی هوا، خستگی بازیکنان و این دست از بهانه ها برای بازیکنان حریف هم دقیقا صدق می کند با این تفاوت که نفت عاشقانه منتظر ضربات پنالتی ایستاد تا دست کم با شانس و اقبال کارش را پیش ببرد اما برانکو زمان را سوزاند و تصور کرد شاید این بار برخلاف بازی با قشقایی در پنالتی ها شانس با او و تیمش باشد.

مهدی طاهرخانی-خبرگزاری پارس فوتبال