عجب حافظه افتضاحی ؛ دیگر برانکو نمی‌خواهید؟

با وجود اینکه یک هفته از شکست پرسپولیس در نیمه‌نهایی لیگ قهرمانان آسیا می‌گذرد، اما مطابق معمول نیش و کنایه‌ها و زخم زبان زدن‌ها به تیم بازنده همچنان ادامه دارد. در این میان استقلالی‌ها که تا همین چند روز پیش مهمترین خواسته‌شان از وزیر ورزش استخدام یک مربی مثل برانکو برای تیم خودشان بود، حالا به مربی کروات لقب‌های تمسخرآمیز می‌دهند و او را ناتوان معرفی می‌کنند. شاید بخشی از این ماجرا مربوط به کری‌خوانی‌های متداول دنیای فوتبال باشد، اما وقتی در عمل می‌بینیم حملات از سطح کل‌کل فراتر رفته و عده‌ای واقعا برانکو را به خاطر همین یک باخت از عرش به فرش کشانده‌اند، واقعا حیرت می‌کنیم. به این ترتیب باید از استقلالی‌ها پرسید اگر مردی در اندازه‌های برانکو هم به درد نیمکت آنها نمی‌خورد، پس چه کسی باید استخدام شود؟ آیا فقط باید زمان را صرف مذاکره‌های بی‌حاصل با امثال فاتح تریم کرد؟ یعنی کسانی که اسامی بزرگی دارند و برای حضور در ایران سالانه حداقل ۱۰میلیارد تومان پول می‌خواهند، اما تازه معلوم نیست وقتی کارشان را شروع کردند چه اندازه موق باشند!

برانکو یک فرصت استثنایی برای فوتبال ایران بود؛ یک مربی باتجربه و موفق که سابقه حضور در کشورمان را هم داشت و به همین دلیل با حداکثر تطبیق‌پذیری با جامعه میزبان توانست به پرسپولیس کمک کند. استقلالی‌ها هم به جای ریشخند کردن این مربی به خاطر فقط یک باخت سنگین که آن هم در اثر غیبت چند بازیکن کلیدی و شوک فیفا رقم خورد، بهتر است بگردند و یکی در قواره‌های برانکو برای نیمکت خودشان پیدا کنند. به علاوه با این رویکردی که آبی‌ها در قبال باخت پرسپولیس به الهلال در پیش گرفته‌اند، این نگرانی به وجود می‌آید که فردا اگر با هزار زحمت یک مربی خارجی برای آنها جذب شد و تیم‌شان دو بازی را باخت، دوباره اعتراض‌ها از سر گرفته شود و هواداران عجول کاری کنند که نیمکت استقلال برای یک دوره ۲۰ساله دیگر دست مربیان ایرانی بیفتد. فراموش نکنیم به هر حال باخت جزو طبیعت فوتبال است و حتی بایرن هم سه گل از پاریس می‌خورد. در این میان کوبیدن برانکوها، کمکی به فوتبال ایران نمی‌کند.

حمله به برانکو و شاگردانش البته از رقبا چندان عجیب و دور از انتظار نیست، اما مساله مهم‌تر این است که برخی هواداران پرسپولیس هم پشت تیم را خالی کرده‌اند. با این جماعت قدرنشناس هم نباید کاری داشت، غیر از طرح یک سوال؛ چطور به خودتان اجازه می‌دهید هنگام پیروزی برابر الاهلی با غرور کنار تیم بایستید، اما موقع باخت به الهلال راه‌تان را کج می‌کنید؟ اگر همه درد این است که تیم‌تان از یک حریف ۱۰نفره دو گل خورد، بد نیست یادتان بماند همین تیم در مرحله قبلی ۱۰نفره به دیگر رقیب عربستانی‌اش دو گل زده بود.