پیامد عملکرد منصوریان: بی اعتمادی به نسل مربیان جوان

علیرضا منصوریان عملکرد بسیار ضعیف را در لیگ هفدهم با استقلال تجربه کرد و در نهایت پس از فشار از سوی هیئت مدیره و هواداران این تیم با استعفای خود از استقلال جدا شد. اما پس لرزه های این عملکرد مطمئناً تا سال ها اثرات خود را برجای خواهد گذاشت.

علیرضا منصوریان هنگامی به استقلال آمد که این باشگاه برای چندین سال از سیستم چرخشی گزینش مربی هایی همچون پرویز مظلومی و امیر قلعه نویی استفاده می کرد. در برهه انتخاب منصوریان، او نماینده نسل جوان مربیان بود و این امید می رفت از آنجاییکه وی از حمایت همه جانبه هواداران برخوردار بود آغازکننده دوران رنسانس جوان گرایی در مربیگری نزد استقلالی ها باشد.

اما عملکرد سینوسی او در فصل گذشته و در نهایت فاجعه ای که در لیگ برتر جاری رخ داد شاید باز هم کفه را به سمت تجربه و مربیان مُسِن سنگین تر کند. منصوریان به عنوان نماینده نسل جوان مربی ها نتوانست در فصل اول تا مدت ها به ترکیب و ساختاری ثابت برسد، از کنترل بازیکنانی چون مهدی رحمتی ناتوان بود و در نهایت با تفکرات اشتباه خود افتضاحی تاریخی را در نتیجه گیری در آسیا رقم زد.

نظیر همین اشتباهات در فصل جاری لیگ برتر تکرار شد. او اینبار علاوه بر عملکرد ضعیف در درون باشگاه، حمایت هواداران و پیشکسوتان بیرون از باشگاه را نیز از دست داد.

حالا حضور مربیان جوانی همچون مهدی پاشازاده، جواد نکونام، فرهاد مجیدی و … در هاله ای از ابهام قرار می گیرد. حتی اگر باشگاه بخواهد آن ها را در کنار مربیان به نام خارجی به عنوان دستیار بگمارد باز هم سیکل به سرمربی تبدیل شدن آن ها با اعتماد و اطمینان انجام نخواهد شد، چراکه منصوریان با ذهنیت کار در کنار افشین قطبی و کارلوس کی روش به استقلال آمد. او در همان کنفرانس اول اعلام کرده بود که استقلالی ها یک کپی پیست کامل از کی روش در ساختار او خواهند دید. هر چند که این حرف او نیز مانند بسیاری دیگر از سخنانی که وعده داده بود به گونه ای بزرگنمایی به شمار می آمد.

منصوریان حداقل در فصل اول حضورش همه چیز را با هم داشت. هم حمایت هوادار و هم حمایت هیئت مدیره! اما شانس با نسل مربیان جوان استقلال یار نبود که نماینده آن ها راه درستی را در فرآیند سرمربیگری این تیم در پیش نگرفت.