چگونه علی منصوریان در استقلال تنها ماند؟

چه کسی یادش مانده آخرین بار که همه سکوهای آزادی علیه سرمربی وقت استقلال شعار دادند، دقیقا چه زمانی بود؟ شاید اگر از داربی دو فصل قبل که پرسپولیس ۴ بار دروازه استقلال را گشود صرف نظر کنیم که بعد از آن هواداران بخاطر شکست سنگین ، خواستار خروج مظلومی شدند، آخرین بارش می رسد به آخرین حضور مرحوم حجازی در استقلال . لیگ هفتم. بعد از آن استقلال به تناوب مربی عوض کرد اما اینکه کار به حیا کن رها کن برسد نه. مظلومی و قلعه نویی در چند برهه آمدند و رفتند تا اینکه قرعه به نام منصوریان افتاد. او فصل قبل شروعی به غایت ضعیف تر از امروز داشت اما چون تازه آمده بود و مهمتر از آن هیچ جانشین داخلی را پشتش نمی دید، باشگاه از او حمایت کرد و دست آخر موتور آبی ها از نیمفصل دوم روشن شد.

البته خیلی ها عقیده دارند اگر محرومیت فیفا نبود شاید منصوریان همان اواسط لیگ قبل رفتنی می شد. اما از شانس خوبش، فیفا استقلال را از جذب بازیکن جدید محروم کرد تا سرانجام منصوریان به جوانان بها دهد. فصل شکوفایی نورافکن، برزای، کاوه، اسماعیلی، کریمی و قربانی باعث شد که استقلال از انتهای جدول به رده دوم برسد. البته هواداران آبی این واقعیت را هم پذیرفتند که تنها دستاورد منصوریان پیروزی در داربی برگشت بود و گرفتن سهمیه لیگ قهرمانان آسیا. اما خبری از جام نبود آن هم در فصلی که رقیب با اقتدار تمام در هفته بیست و هفتم قهرمانی اش را مسجل کرد.

با این وجود منصوریان وعده داد که با جذب بازیکنان مد نظرش این بار یک استقلال گردن کلفت می سازد. استقلالی که از همان هفته اول مدعی است و تک تک امتیازات را جذب می کند. پیرو همین وعده بود که آنها حاضر شدند طی یک انتقال تاریخی، مبلغی نزدیک به ۳ میلیارد تومان را فقط برای داریوش شجاعیان اختصاص دهند. پرسپولیس خواهان مهدی قائدی بود اما وقتی استقلال فقط ۴۰۰ میلیون پول رضایت نامه این پدیده را به ایرانجوان بوشهر داد معلوم بود توپ آبی ها پر است. بازگشت جباری و جباروف و منتظری یعنی منصوریان دیگر نمی خواهد به جوانان اعتماد کند. او معدل سنی تیمش را بالا برد تا دیگر شاهد شکست مفتضحانه شش بر یک نباشد. شاید همان شکست العین همه افکار منصوریان را برای اعتماد به جوانان برهم زد. او هم بازیکن با تجربه خرید و هم جوان اما مشخص بود پیرمردها زودتر به ترکیب می رسند.

با همه این اوصاف باز هم شروع او نا امید کننده بود. ۵ بازی و تنها ۴ امتیاز. ۵ بازی و تنها یک گل زده. ۵ بازی و یکی از سه خانه انتهایی جدول. بازی با کلمات دیگر جواب نمی دهد. فوتبال مالکانه را از زمین مسابقه نشان می دهند نه در کنفرانس خبری. سواد و بیسوادی در اینجا با مدرک اثبات نمی شود و تنها این نوع بازی در زمین و امتیازات کسب شده است که پرده از حقیقت سواد بر می دارد. منصوریان که با تیزهوشی فهمیده بود برای ماندن در “قدرت” باید کمی هم بازی سیاسی با “ارباب قدرت”بلد باشد، حالا همه منتقدان خود را افرادی فرض می کند که مخالف حضور او در میتینگ انتخاباتی اردیبهشت ماه بودند. او تصور می کند امروز هر منتقدی از او بد بگوید ریشه در همان میتینگ دارد. در صورتی که همه از وعده های او خسته شدند.

بدون تردید منصوریان یکی از محبوب ترین بازیکنان دو دهه اخیر باشگاه استقلال به حساب می آید اما داستان مربی گری متفاوت است. او فصل قبل به واسطه همان محبوبیت بود که برخلاف دیگر مربیان ایرانی موفق شد تا نیمفصل، ماندنش را تمدید کند. اما حالا هواداران استقلال نا امید هستند. چرا که در یک سوی جدول پرسپولیس را می بینند که مقتدرانه در حال صید امتیاز است و اگر قرار باشد موتور استقلال، نیمفصل روشن شود باز هم برانکو در پایان هفته بیست و هفتم جشنش را برای دبل کردن قهرمانی می گیرد. بدون شک عملکرد پرسپولیس و نوع پیروزی هایش که اتفاقا بر پایه فوتبال مالکانه است، کاسه صبر هواداران آبی را لبریز کرده است. اگر قرار باشد منصوریان همانند فصل قبل آنقدر دیر تیمش را به کورس بازگرداند، دیگر اعتماد به او معنایی ندارد.

نویسنده :مهدی طاهرخانی