نگاهی به نقاط ضعف و قدرت تیم ملی فوتبال ایران در زمان مربیگری کارلوس کی روش

نزدیک به ۶ سال از ورود کارلوس کی روش به فوتبال ایران می گذرد و بی شک حضور او بعنوان سرمربی تیم ملی ایران در جام جهانی ۲۰۱۸ این مدت را به ۷ سال افزایش خواهد داد. آن چیزی که در این ۷ سال حضور کی روش در فوتبال ایران علی رغم رفتارهای عجیب و بی صبری ها و شاید حرفه ای گری هایش شاهد هستیم ، حضور دوگانه و متوالی در جام جهانی است. تیم کی روش استانداردهای بین المللی علی رغم کاستی هایش دارد که عبارتند:

۱/ سازماندهی: نخوردن گل و انسجام خطوط مختلف و حمایت و سیستم دفاع تیم و استفاده از ضد حمله ها از فاکتور هائی است که بیشتر تیم های بزرگ دنیا با استفاده از آن به موفقیت رسیده اند. در تیم ملی ایران بازی سازی و انتقال توپ از خطوط و هماهنگی و بستن روزنه ها در زمان از دست دادن توپ بخوبی انجام می شود. تیم ما در هنگام حمله از همه مهره های تیم استفاده می کند و شاهدیم بازیکنانی چون میلاد محمدی و رامین رضائیان گاه به گاهی در هنگام حمله در نقش وینگر و حتی چند متری جلوتر هم بازی می کنند ولی این نفوذها دلیلی بر خالی ماندن جایشان و ضربه پذیری تیم در ضد حمله نمی شود.

۲/ انجام وظایف سازمانی با استفاده از استانداردهای جهانی: بخوبی شاهد هستیم تیم هایی در دنیا موفق هستند که دارای توانائی انتقال توپ از میانه و کناره های زمین به هر دو صورت هستند و برای این کار مدافعین کناری و وینگر ها باید دارای توانائی بالائی باشند. در تیم رئال مادرید شاهدیم کارواخال و مارسلو شاه ماهی تیم هستند و تیم هایی چون بارسلونا که مدافعین کناری موثری ندارند دچار مشکل هستند. امروز در تیم ملی ما میلاد محمدی و رامین رضائیان دارای اعتماد به نفس بالائی بوده و دارای قدرت حمل به توپ خوبی هستند. همکاری های رضائیان و جهان بخش در سمت راست و بی شک میلاد محمدی و امیری در سمت چپ فرصت های عالی برای مهاجمین فرصت طلبی چون آزمون و طارمی و حتی انصاری فرد و قوچان نژاد می سازد. مهاجمی که در صورت آمادگی می توانند از فرصت های پیش آمده استفاده ببرند.

۳/ مربع حامی سیستم تدافعی ایران: کی روش پس از بالارفتن سن تیموریان و خداحافظی نکونام تغییرات زیادی در هافبک های میانی داد. روزگاری او با ۴۱۴۱ بازی می کرد و بعد ها بازیکنانی چون کامیابی نیا و پور قاز و ابراهیمی استفاده کرد، این که عزت الهی یک هافبک با فیزیک و قدرت بدنی مناسب و نزدیک به استانداردهای جهانی به تیم ما کمک می کند. در روز گذشته علی کریمی در کنار او آمد بازیکنی که رقبای زیادی دارد ولی بیشک دو هافبک تدافعی منسجم می تواند در جلوی مدافعین میانی ما به استحکام خط دفاعی ما کمک کند. خط دفاعی که پور علی گنجی با سن و سال و فیزیک بدنی و حالا تجربه اش مرد بی گفتگو آنجا است و در کنار او منتظری و سید جلال حسینی وجود دارد و یک دژ تسخیر ناپذیر را خواهند ساخت.

۴/ شاید مشکل اصلی تیم ملی ایران بر روی مغز میانه میدان است. جائی که دژاگه با مصدومیت های اخیرش و بالا رفتن سنش و شجاعی با کیفیت پر نوسانش نگرانی هائی به وجود می آورد. البته باید گفت در فوتبال ما و شاید آسیا و جهان بازیکنانی چون پیرلو و ژاوی و… خیلی کم هستند و قیمت های باور نکردنی وراتی و کوتینیو و مسود اوزیل و مودریچ و … حاوی این نکته هست. باید گفت کی روش چندان میلی به استفاده از فانتزی باز هائی چون مسلمان و سروش رفیعی ندارد و روزگاری از بختیار رحمانی استفاده می کرد که بختیار امروز فاصله ای بعید با بختیار چهار سال پیش دارد.

۵/ تیم ملی ما نیاز به بازی تدارکاتی دارد و مهمتر از همه به پایان رسیدن سریع مسابقات و دادن زمان کافی برای افزایش قدرت بدنی به بازیکنان برای جام جهانی اما در کنار اینها مردانی چون برانکو ایوانکوویچ و کرانچار و قلعه نوعی و منصوریان و گلمحمدی و … و دیگر مربیان داخلی با افزایش کار بر روی ستارگان داخلی می توانند تیم ملی با تنوع نفرات بیشتری مهیا سازند.

تورج عاطف- اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال