واکاوی چرایی شکست استقلال مقابل العین ؛ امان از روزی که اتوبوس چپ شود!

نه خوشبین ترین هوادار العین و نه بدگمانترین تماشاگر استقلال چنین نتیجه ای را در مخیله اش هم حدس نمی زد. وقتی العین ششمین گل را وارد دروازه مهدی رحمتی کرد شاید میلیون ها ایرانی از ته دل افسوس خوردند کاش در همان مرحله پلی آف، السد در ضربات پنالتی از سد استقلال می گذشت تا حالا این سنگین ترین شکست تاریخ آبی ها در آسیا رقم نخورد.
اما چرا استقلال اینگونه وا داد و چگونه العین موفق به خلق این شب تاریخی شد؟ اگرچه غیبت امیدها در هافبک دفاعی نقشی بسزا داشت اما مهمتر از آن، باید آدرس دقیق تر را به افکار منصوریان مرتبط دانست. او عینا در حال پیاده کردن فوتبال کی روش در استقلال است اما از آنجایی که هر تقلیدی قطعا شبیه به اصل نمی شود، شاهد ضعف های بسیاری در این گرته برداری ناشیانه هستیم.
استقلال در این فصل بیشتر به دنبال دادن توپ و مالکیت به رقبا بود و منتظر لحظه ای که زهرش را بریزد. با این ترفند بازی های بسیاری را برد و در نبردهایی هم نتوانست موفق باشد. اما در آسیا کلا نوع فوتبال منصوریان با ریسک بیشتری همراه بود. با وجود اینکه گروه استقلال نسبت به دیگر تیم های ایرانی از سادگی بیشتری برخوردار بود اما منصوریان از این فرصت بهره نبرد و متوجه این موضوع نبود که العین حریف به مراتب خطرناک تری نسبت به الاهلی عربستان است. او می بایست به هر قیمتی به دنبال صدارت بود نه صعود خالی.

اگرچه استقلال بازی برگشت با التعاون عربستان را در عمان برنده شد اما نگاهی مجدد به همان بازی نشان می دهد که برخلاف تیم کی روش، در استقلال عملکرد گلر و مدافعان نقش بسزایی در پیروزی دارد. فوتبال این روزهای تیم ملی به گونه ای است که کره جنوبی و چین در طول ۱۸۰ دقیقه صاحب “صفر” موقعیت گلزنی در تهران می شود و در نوع فوتبال کی روش برنامه به گونه ای چیده شده که تیم مقابل صاحب موقعیت گل نشود. به تعداد کلین شیت های بیرانوند نگاه کنید و ببینید او چند سیو خوب در این چندین بازی داشته است؟ جواب ساده است. تقریبا هیچ. اما در استقلال وقتی منصوریان توپ و مالکیت را به حریف می دهد محتاح عملکرد خوب خط دفاعی و دروازه بانش است.  زنگ خطر در روز بازی با التعاون به صدا درآمد. شبی که استقلال برد اما مهدی رحمتی ستاره میدان شد. کمتر رسانه ای در کشورمان به این موضوع مهم  پرداخت و گوشزد نکرد که با این نوع از بازی شاید همیشه منجر به پیروزی نشود. استقلال در دوبی و مقابل الاهلی در نخستین بازی اش هم چنین تاکتیک اشتباهی را اتخاذ کرد که علی رغم باخت دو بر یک، باز این رحمتی بود که چندین توپ خطرناک را گرفت.
مشخص بود با این تاکتیک و باری که روی مدافعان و گلر استقلال افتاده، می بایست از العین ترسید. بازی رفت در تهران در نهایت تعجب شاهد یک فوتبال انفعالی و محتاطانه از استقلال بودیم چرا که منصوریان اولویتش را گل نخوردن گذاشته بود. نوع بازی و تعلل بازیکنان استقلال در دقیقه ۹۰ نشان می داد آنها ناباورانه به همان تساوی بدون گل هم راضی هستند که ناگهان یک هدیه از آسمان برای آنها از راه رسید. با این وجود آنهایی که بازی های العین در خانه را دنبال کرده بودند می دانستند استقلال با وجود پیروزی یک برصفر باز هم کار سختی را پیش رو دارد. حالا بماند با تساوی صفر بر صفر دیگر چه چیزی انتظارشان را می کشید.
و سرانجام همان اتفاقی که نمی بایست رخ داد. استقلال مطابق معمول و همانند بازی رفت،توپ و میدان را به حریف داد و تصور کرد رحمتی قادر است ستاره شود. امار مالکیت نیمه اول ۸۱ به ۱۹ بود که یک تحقیر تمام عیار برای فوتبال ایران به حساب می آید.
منصوریان در شب قبل از بازی در مصاحبه ای مدعی شده بود که نتیجه برای او اولویت اول و آخر را دارد. به بازی معروف ایران با استرالیا و ایران و کره جنوبی در سال ۲۰۱۳ اشاره کرد و گفت: فقط نتیجه در ذهن هواداران می ماند. او  چنان غرق در کی روشیسم شد که علنا فریاد زد: زیبایی فوتبال را قربانی نتیجه اش می کند. پیش از این مظلومی هم چنین تزی را داشت که عاقبتش را همه دیدند.

با همین افکار مقابل تیم صد در صد تاکتیکی العین صف آرایی کرد. تصور می کرد حریف هنگام بسته شدن میانه میدان به گوشه ها می رود و شروع به سانتر می کند ولی العین بی آنکه ذره ای التهاب داشته باشد فوتبالش را روی زمین دنبال کرد. وقتی به راحتی صاحب گل اول شد، مشخص بود از بردشان اطمینان دارند. از اینجا به بعد تقریبا هر حمله جدی مصادف شد با یک گل.
تیمی که چند ماه قبل با روش اتوبوس و دادن مالکیت و دفاع ۱۱ نفره، طعم پیروزی در داربی را چشیده بود تصور می کرد در زمین العین هم می تواند همچنان دفاع کند. اما نوع حملات و مهمتر از آن نوع ضربه زنی العینی ها تفاوت فراوانی با پرسپولیس داشت.
استقلال همچنان گل می خورد و منصوریان هیچ تلاشی برای عوض کردن روند تیمش نداشت. او بعد از گل چهارم تازه یادش افتاده بود که می تواند حمله کند و این دقیقا همان چیزی بود که حریف تمنایش را داشت.
استقلال کمی جلو آمد و حالا این برادران عبدالرحمان بودند که زمین را برای جولان مهیا دیدند. در بازی رفت این مجید حسینی نبود که قاتل عمرعبدالرحمان لقب گرفت. العینی ها تصورش را نمی کردند استقلال در ورزشگاه آزادی و مقابل ۷۰ هزار هوادارش، دفاع کند. از این رو آنها ترجیح دادند همان تساوی را داشته باشند تا بدون ریسک کار را در خانه تمام کنند. البته آن پنالتی باد آورده محسابات آنها را برهم زد اما استراتژی شان را برای فوتبال هجومی تهییج کرد.
برای منصوریان که علاقه عجیبی به فوتبال کی روش دارد بهتر است این مسئله حل شود که تیم کی روش شاید حمله نکند، شاید چندان تماشاگرپسند نباشد اما در آن سو اصلا موقعیت گل به حریفش نمی دهد و نمی گذارد دروازه بانش ستاره میدان لقب بگیرد.
دریافت ۶ گل آن هم در خاک امارات، درس خوبی برای مربیان جوان فوتبال کشورمان بود که اساس و بیس تفکرشان را روی تقلید از دیگر مربیان صاحب سبک نگذارند. وقتی فوتبال اتوبوسی و تدافعی را انتخاب می کنی و قید زیبایی را می زنی، آن وقت باید این ریسک را هم به جان بخری، هنگام باخت دیگر هیچ چیزی برای دفاع باقی نمی ماند.گویی که دنیا و آخرت را یکجا قمار کرده ای.
شاید اگر استقلال در تهران، با افکار دیگری بازی می کرد، دست کم پس از این حذف می توانست به داشتن موقعیت های بهتر در خانه اشاره کند. در اینکه در تهران، موقعیت های بیشتری نسبت به حریف داشت. ولی منصوریان به تساوی رضایت داد و این همان لحظه سقوط استقلال بود.

      مهدی طاهرخانی – اختصاصی خبرگزاری پارس فوتبال