گام اول برای رسیدن به عدالت اجتماعی ؛ نخستین حضور ورزشی نویسان زن در رسانه ملی

از وقتی قلم به دست گرفتم تا در حوزه‌ی ورزش بنویسم راهم را از فوتبال جدا کرده بودم. با خودم می‌گفتم آخر از فوتبال بنویسم که چه بشود؟ چطور از گزارش تمرین یک تیم بنویسم وقتی حتی نمی‌ توانم گرم کردنشان را از نزدیک ببینم؟ شرح بازی را چطور به رشته تحریر بیاورم وقتی حتی نمی‌ توانم وارد تونل ورزشگاه شوم؟ حاشیه‌ نگاری کنم؟ مگر می‌شود؟ با کدام اطلاعات؟! مگر نحوه تشویق تماشاگران را دیده‌ام؟ مگر بودم که ببینم موقع تعویض مربی و بازیکن چه به هم گفته‌اند؟ از چه راهی باید نحوه داوری را بررسی کنم وقتی غیر از تلویزیون و رادیو هیچ راهی برای شنیدن صدای سوت داور ندارم؟ مصاحبه‌ها هم که دیگر جای خود دارند. در بهترین حالت ممکن شاید فقط برخی اوقات با هزار زور و زحمت، با صد جور خواهش از مسوولین حراست و سرپرست باشگاه و تیم‌ها بتوانم وارد هتل شوم و مصاحبه‌هایی بگیرم که خودم هم خوب می‌دانم به محض اینکه بازیکنان وارد زمین شوند و بعد از آن، همتایان مذکرم می‌توانند بهتر و داغ‌ترش را بگیرند. فکر می‌کنم همین شد که تصمیم گرفتم به طور کلی دور فوتبال را یک دایره قرمز بکشم و بروم سراغ رشته‌های دیگر.

برنامه «هفت صبح»، ساعت هفت از شبکه دو پخش می‌شود و طبق روال همه‌ی برنامه ها کارشناسان خودش را هم دارد. این هفته اما در این برنامه اتفاق نادری افتاد. برای نخستین‌بار یک برنامه برای بررسی و کارشناسی فوتبال، از دو کارشناس زن دعوت کرد. شقایق پورآسیایی و رها پوربخش به عنوان ورزشی‌ نویسان طرفدار استقلال و پرسپولیس در این برنامه برای گفت و گو حاضر شدند. شاید شما هم اندازه ما تعجب کرده باشید اما به همان اندازه هم قند در دلتان آب شده باشد. رسانه ملی همواره مملو از مردان است. در بخش استفاده از کارشناسان و اهالی رسانه که دیگر حرفش را نزنید. انگار تمام رسانه‌ها و مطبوعات دارد روی قلم آقان می‌چرخد. انگار اصلا روزی مهین گرجی نبوده که که پا به پای مردان رسانه بنویسد و نقد کند. انگار همین الان بخش اعظم رسانه‌ها با حضور همین زنانی نمی‌چرخد که روز  و شبشان را در سالن‌های ورزشی و تمرینات تیم‌ها می‌گذرانند و در ماموریت‌های مختلف، از بازی‌های آسیایی گرفته تا المپیک و جام جهانی از ورزش می‌نویسند و الحق هم که خوب می‌نویسند.

دم تهیه‌کننده و مسوولین برنامه «هفت صبح» گرم. نه به خاطر اینکه جرات کردند و به زنان هم برای دیده شدن میدان دادند. دمشان گرم برای اینکه با خودشان فکر نکردند با دعوت کردن این دو ورزشی‌نویس امکان دارد جایگاه خودشان کمرنگ شود. دمشان گرم چون نگران نبودند با دعوت از این‌ها، همکاران مردشان چه واکنشی نشان می‌دهند! از همه مهم‌تر، دمشان گرم چون جرأت کردند تا ذائقه مخاطب را تغییر دهند. ذائقه‌ای که مدت‌هاست به دیدن کارشناس مرد عادت کرده و حالا شاید حتی توی ذوقش هم بخورد اما قطعا آن‌ها خوب می‌دانند، چنین اقداماتی، برداشتن نخستین قدم‌ها برای رسیدن به عدالت اجتماعی است. عدالتی که شاید باید در همین بستر ورزش و هنر استارتش زده شود.

حالا دیگر چند سالی از روزنامه‌نگار بودنم می‌گذرد و از انتخابی که کردم پیشمان نیستم. اما فکر می‌کنم باید خسته نباشید بگویم. به همکارانم. به آن دسته از همکارانم که باید بدون دیدن بازی از ورزشگاه‌ها گزارش می‌نوشتند. بدون حضور در مستطیل سبز باید گفت و گوهایی می‌گرفتند که هم سطح و یا حتی بالاتر از همکاران مردشان باشد. خسته نباشید و آفرین به این‌همه جسارتی که به خرج دادید. به امید روزی که شما هم بتوانید از جایگاه خبرنگاران ورزشگاه صد هزار نفری آزادی با خودکار و کاغذتان بنشینید و گزارش بازی دربی پیاده کنید.