پرسپولیس عمرش کوتاه بود و قشقایی ها فاتح آنها بودند

حالا فوتبال، سرخ ها  و قشقایی را روبه روی هم قرار داده آن هم در یک بازی به میزبانی شیراز، خاستگاه پرسپولیس و قشقایی. نکته اما اینجاست که این تقابل تاریخی
برنده ای دارد به نام قشقایی و حالا می توان اینگونه نوشت که قشقایی ها فاتح پرسپولیس هستند. از اینها بگذریم و به اصل بازی بپردازیم که چه اتفاقی افتاد تا قشقایی فاتح پرسپولیس شد. بزرگ‌ترین اشتباه را پرسپولیسی‌ها وقتی انجام دادند که پذیرفتند بدون ملی‌پوشانشان در جام حذفی بازی کنند. تصورشان حتما این بوده که مقابل تیم سه ساله و دسته دومی قشقایی، از پیش برنده‌اند. غافلگیری را اما دیروز در چهره‌ تک تک بازیکنان و حتی برانکو می‌شد خواند وقتی زارعی توپ برگشتی حاصل از ضربه کاشته قشقایی را که مدافعان پرسپولیس نتوانسته بودند مهارش کنند، به گل نشاند تا قرمزپوشان حسرت دو موقعیت نصفه‌ و نیمه‌ای را بخورند که پریموف پیش از آن از دست داده بود.
تنها سه دقیقه بعد از گل باز هم قشقایی بود که دروازه‌سرخ ها  را به خطر انداخت و برانکو و تیمش خوش شانس بودند که رادوشوویچ زودتر از مهاجم حریف به توپ رسید وگرنه چه بسا فاجعه‌ای عجیب‌تر از حذف پرسپولیس در پنالتی‌ها را به تماشا می‌نشستیم. این اما پایان هیجان بازی نبود. بازی‌ای سریع‌تر از آنچه لیگ برتری‌ها پیش چشم‌مان به نمایش می‌گذارند و اغراق نیست اگر بگوییم توپ حتی برای یک لحظه هم در وسط زمین سرگردان نبود. دروازه‌ها مدام تهدید می‌شدند که البته قشقایی با تکیه به تجربه مهدی شیری و ارسال‌های بلند و تودر او برای مهاجمان سرعتی تیم شیرازی راحت‌تر خودش را به دروازه رادوشوویچ می‌رساند. پرسپولیس اما از آن تیم سرحالی که هفته پیش در اصفهان دیدیم، هیچ نشانی نداشت؛ بی‌رمق بود و بی‌دقت. آنقدر که بهترین موقعیتش را در دقیقه ۲۵ به دست علیپور از دست داد و یک دقیقه بعد هم پریموف توپ را از بالای دروازه قشقایی به بیرون فرستاد. درست مثل موقعیتی که بعد از آن، امید عالیشاه از دست داد. پرسپولیس موقعیت‌هایش را یک به یک از دست می‌داد و از سویی دیگر اسیر ضدحملات سریع و خطرناک قشقایی بود. انگیزه و دوندگی بی‌امان شیرازی‌ها پرسپولیس را چنان گیج کرده بود که قرمزپوشان در دقایق پایانی نیمه نخست دو موقعیت دیگر را هم از دست دادند. یکی را البته دروازه‌بان قشقایی از روی خط بیرون کشید و پیش از آن نوراللهی به جای اینکه پاس بدهد، توپ را با یک ضربه چیپ از بالای دروازه به بیرون فرستاد.
با شروع نیمه دوم باز این قشقایی بود که بی‌وقفه حمله می‌کرد و حتی یک موقعیت تک به تک را هم از دست داد. قشقایی همان تیم نیمه نخست بود؛ همانقدر باانگیزه، به همان اندازه دونده. برای پرسپولیس اما انگار بازی تازه شروع شده بود و اتفاقا خیلی زود هم گل زدند. مسلمان که پشت ضربه کاشته‌ ایستاده بود، توپ را دقیقا فرستاد روی سر پریموف و این بازیکن هم بی‌دردسر آن را به تور چسباند تا پرسپولیس به خیال خودش از فاجعه حذف در نخستین مرحله جام حذفی فرار کرده باشد.
همین گل بود که پرسپولیس را راه انداخت و می‌دیدیم که اشتبا‌هات بازیکنان این تیم در پاسکاری‌ها کمتر شده و کارهای ترکیبی‌شان بیشتر. اگر چه موقعیت‌های گلزنی را باز هم با بی‌دقتی و قدرنشناسی از دست می‌دادند و یا دروازه‌بان آماده حریف آنها را ناکام می‌گذاشت. فرقی هم نمی‌کرد که زننده‌ ضربه پریموف و علیپور باشند یا نوراللهی، مسلمان و یا زاهدی تازه‌وارد. بازی را با همین اشتباه‌ها به وقت اضافه کشاندند که البته آنجا هم مثل ۹۰ دقیقه قبل، نه دروازه‌شان در امان بود و نه خودشان قدرشناس.
فاجعه بزرگ را اما در پنالتی‌ها رقم زدند. جایی که رادوشوویچ با آن واکنش‌های باری به هر جهت، هیچ کمکی به پرسپولیس نکرد و کامیابی‌نیا و زاهدی هم به بدترین شکل ممکن به توپ ضربه زدند تا پرسپولیس در شیراز سرافکنده شود. پنالتی اول را زارعی برای قشقایی زد و ماهینی برای پرسپولیس. بعد از آن مسعود اسدی توپ را به تیر دروازه پرسپولیس کوبید اما نوراللهی ضربه‌اش را به گل نشاند. درست مثل چابک، پریموف، رضوی‌پوریان، مسلمان و شیری که پنالتی‌های بعدی را به گل نشاندند اما کامیابی‌نیا مهم‌ترین پنالتی پرسپولیس را که می‌توانست آخرین پنالتی بازی هم باشد، از دست داد تا پرسپولیس برتری‌اش را از دست بدهد. بعد از آن هم در حالی که مرادی، شریف‌زاده و احمدزاده پنالتی‌هایشان را گل کرده بودند، دروازه‌بان قشقایی ضربه زاهدی را مهار کرد تا پرسپولیس که مغرورانه خود را از پیش برنده می‌دانست، ناباورانه نخستین جام فصل را از دست بدهد.