استقلال پس از یک دهه ناکامی در مسیر درست ؟

دوشکست متوالی مقابل پرسپولیس و ذوب‌آهن در لیگ برتر استقلال را عملاً از کورس رقابت برای کسب عنوان نخست لیگ برتر بازداشت تا انتظارات هواداران این تیم برای قهرمانی لیگ به یک دهه برسد امری که شاید کمتر کسی پس از آخرین قهرمانی استقلال در فصل ۹۲-۹۳ می‌توانست تصورش را کند.

ازیک‌طرف ناکامی‌های استقلال در تصاحب جام و از طرفی دیگر حضور فردی به نام برانکو ایوانکوویچ در تیم رقیب و آغاز عصر جدیدی که منجر به ۵ قهرمانی متوالی در لیگ برتر و دو حضور در فینال لیگ قهرمانان آسیا شد، دست‌به‌دست هم داد تا تحمل این وضعیت از هرزمانی برای طرفداران این تیم سخت‌تر شود.

درواقع از آخرین قهرمانی استقلال تا بازی امروز در فینال جام حذفی مقابل فولاد خوزستان، این تیم روزهای سخت و دردناکی را به خود دیده است، روزهای سختی که شاید می‌توانست هر تیمی را از پای در آورد و به مرز انحطاط بکشاند، اما یک تاریخ پرافتخار و خاستگاه عمیق مردمی که در تاروپود این باشگاه ریشه دوانده است، اجازه نداد در طی دهه گذشته خدشه‌ای به غرور و جایگاه این تیم وارد شود، همان‌طور که وجود ارزش‌هایی از همین دست باعث شد تا تیم رقیب از آن شرایط به‌مراتب سخت‌تر از استقلال، در جایگاه کنونی قرار بگیرد.

ایرادی که به فرهاد مجیدی در بازه دوم حضورش در استقلال تا حدی وارد بود و طرفدارانش تا حدی از توجیه آن اشتباه عاجز بود درست برمی‌گردد به اتفاقاتی که پیش از فینال جام حذفی فصل گذشته رخ داد، جاییکه فرهاد پس‌ازآن برد دراماتیک مقابل پرسپولیس و گل محمد دانشگر در ثانیه‌های پایانی بازی و حذف رقیب سنتی در ضربات پنالتی، به خاطر اختلافاتی که با احمد سعادتمند بابت رفتنش به ایتالیا و مذاکره با استراماچونی پیدا کرده بود، نیمکت استقلال را در عین ناباوری با یک بیانیه اینستاگرامی ترک گفت و به‌نوعی تمرکز این تیم در آستانه فینال جام حذفی به هم خورد و به این ترتیب استقلال یک جام را به‌راحتی هرچه‌تمام‌تر از دست داد. جامی که برای استقلال در آن بازه زمانی، واجب‌تر از نان شب بود.

پس از دست رفتن جام حذفی، طیفی از هواداران باشگاه استقلال معتقد بودند در آن برهه زمانی و در فاصله چند روز مانده تا بازی حساس جام حذفی مجیدی حداقل باید به خاطر استقلال و طرفدارانش، سعه‌صدر بیشتری به خرج می‌داد و اگر تصمیم به استعفا داشت آن را به بعد از دیدار مقابل تراکتور در جام حذفی موکول می‌کرد. هرچند صحبت‌های سعادتمند دریکی از برنامه‌های ورزشی تلویزیون و علنی کردن اختلافاتش با مجیدی پیش از فینال جام حذفی اشتباه‌ترین کار ممکن بود، اما این را هم باید در نظر داشت که انتظار جامعه هواداری از فرهاد مجیدی قابل‌مقایسه با احمد سعادتمند نیست.

اما حالا همه‌چیز لااقل درخصوص فرهاد و میزان صبرش تفاوت بسیار زیادی کرده و به‌طور مشخص در این برهه کنونی آستانه صبرش قابل قیاس با فصل گذشته نیست و حتی سخنی به‌گزاف نگفته‌ایم، اگر ادعا کنیم فرهاد استقلال دچار یک رنسانس رفتاری در مقطع سوم حضورش در استقلال شده است، چراکه مجیدی این بار علی‌رغم مشکلات متعددی که در کادر مدیریتی با آن مواجه است، این بار ترجیح داد به‌جای رفتن نه‌تنها بماند، بلکه شخصاً تیمش را به کمک افراد معتمدی که در کنارش هستند اداره کند و به‌نوعی بار مشکلات تیم را به دوش بکشد تا بتواند با به دست آوردن یک جام حذفی مرهمی بر دردهای هواداران این تیم بگذارد و درعین‌حال جامی را که فصل گذشته از کف داده، به باشگاه محبوبش بازگرداند.

مجیدی به‌خوبی می‌داند که کسب این جام حذفی به همراه استقلال، می‌تواند شروعی ایده ال برای او در عرصه مربیگری تلقی شود او با به دست آوردن جام حذفی در وهله اول حضورش را در نیمکت فصل بعد تا حد زیادی قطعی می‌سازد و همچنین در زمره مربیانی قرار می‌گیرد که در تاریخ باشگاه استقلال موفق به فتح جام شده‌اند و علاوه بر این دو مطلب، این جام می‌تواند باعث تقویت اعتمادبه‌نفسش در عرصه مربیگری شود، خصوصاً اینکه او در شرایطی به دنبال این جام است که تیمش را خودش نبسته است.

اما کلیدی‌ترین مزیتی که این جام می‌تواند برای استقلال به همراه داشته باشد، کمک به یک‌صدایی جامعه هواداری است که در طی این چند سال نتوانسته‌اند زیر یک پرچم واحد دورهم جمع شوند و این مسئله در تمام این چند فصل گذشته بیش از هر وزیر و وکیلی به استقلال ضربه زده است. اتفاق خوبی که پس از اولین موفقیت‌های امیر قلعه‌نویی در دهه هشتاد در این تیم اتفاق افتاد. آن زمان طیفی از هواداران که معتقد به حضور حجازی و پورحیدری داشتند با اولین جام امیر قلعه‌نویی او را به نویی باور کردند و این ‌یک‌صدایی موفقیت‌های بعدی را هم در برداشت.

این را هم در پایان فراموش نکنیم که با تمام این تفاصیل و معضلات موجود، هواداران استقلال امشب هیچ توجیهی از قبیل بستن تیم توسط کادر فنی قبلی، مشکلات عدیده مالی وعدم همکاری کارگزار، نداشتن زمین تمرین مناسب و فراهم نبودن سالن بدن‌سازی و همچنین مواردی ازاین‌دست، هیچ‌کدامشان نمی‌تواند دلیلی باشد تا بازیکنان این تیم بدون جام به تهران برگردند تا استقبالی بی‌نظیر از همه آن‌ها به عمل بیاورند.